«Επειδή δεν υπάρχει ελπίδα για τους εργαζόμενους ούτε από τη Νέα Δημοκρατία ούτε από το ΠΑΣΟΚ πρέπει η ελπίδα να φανεί μέσα από την αλλαγή της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς των ίδιων των εργαζομένων. Πριν απ' όλα των εργατοϋπαλλήλων, αλλά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου που υποφέρουν». Τα παραπάνω τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εισηγητική ομιλία της στη χτεσινή Συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της.

«Είναι μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης», τόνισε στην αρχή της ομιλίας της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. «Τι να πεις και τι να μην πεις. Π.χ. να ξεκινήσω με τα θέματα εκείνα που το ΚΚΕ βάζει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, επειδή αφορούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα ή να σταθώ στα έργα που ο πρωθυπουργός ανέφερε, εδώ στη Θεσσαλονίκη, ότι τώρα πια δρομολογούνται σίγουρα; Εχω υπόψη μου βεβαίως ότι τα έργα αυτά ήταν αίτημα και των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Αν δε μιλήσω γι' αυτά θα κατηγορηθώ από τη ΝΔ για δογματισμό. Το ΚΚΕ "στον κόσμο του", θα πει. Αν δε μιλήσω για τα σκάνδαλα, "αλίμονό μας"... Τότε το ΠΑΣΟΚ θα πει πως είμαστε μαξιλάρι της ΝΔ. Ετσι, λοιπόν, θα αναφερθώ εν συντομία σε αυτά.

Τα έργα, που λέγεται ότι θα γίνουν, είναι ετεροχρονισμένα, μεταχρονολογημένα. Το κόστος τους θα είναι πολύ μεγάλο. Βεβαίως θα γίνει και το μεγάλο φαγοπότι των εταιρειών. Για μια ακόμη φορά πρέπει να πούμε ότι η αίσθηση η δική μας είναι ότι οι εργαζόμενοι ζητούν συνδυασμένα έργα και μάλιστα με ιεράρχηση. Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι υποδομές δεν έχουν σχέση π.χ. με τη λαϊκή στέγη, με τη διαχείριση του νερού - που είναι ένα μεγάλο πρόβλημα - με την αντισεισμική προστασία, τα αντιπλημμυρικά εκεί που χρειάζονται, έργα που έχουν σχέση με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτά τα έργα είναι πάντα στο τέλος της λίστας. Συνήθως προτιμούνται άλλα έργα, τα οποία εκπληρώνουν και μια πραγματική ανάγκη, αλλά γίνονται σε βάρος των άλλων ουσιαστικών μέτρων και, το κυριότερο, τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι της περιοχής και γενικότερα».

Αναφερόμενη στα σκάνδαλα, η ομιλήτρια σημείωσε: «Εμείς δεν αδιαφορούμε και όταν βγαίνει κάτι στη δημοσιότητα, παρότι ξέρουμε πάρα πολύ καλά σε τι σύστημα ζούμε, τη σαπίλα και την ανηθικότητα αυτού του συστήματος. Παρ' όλα αυτά, πάντα αισθανόμαστε αγανάκτηση και, ευτυχώς, δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτή την κατάσταση. Δε λέμε δε βαριέσαι, αυτό είναι το σύστημα και γι' αυτό το αντιπαλεύουμε.

Ωστόσο θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή σας στο εξής ζήτημα. Τα άλλα κόμματα και όσοι υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς, την απελευθερωμένη αγορά, μας λένε ότι θέλουν μια υγιή και ανταγωνιστική αγορά. Ομως υγιής, ανταγωνιστική και ελεύθερη αγορά δε γίνεται. Αυτά είναι αλληλοαποκλειόμενα πράγματα για τον εξής λόγο. Πρώτα απ' όλα η αγορά, έστω και εάν γίνει λίγο πιο υγιής, θα βασίζεται στην πολύ σκληρή, βάρβαρη μάλιστα σήμερα εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι, δεν τον παράγει το χρήμα από μόνο του. Το χρήμα άμα το αφήσεις ανενεργό, χωρίς να αγοράσεις φθηνή εργατική δύναμη, δε σου δίνει τίποτα. Και εάν έχει και υγρασία μπορεί και να σαπίσει...

Η αγορά δεν παράγει μόνο τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, δημιουργεί μεγαθήρια και αυτά τα μεγαθήρια μεταξύ τους έχουν τεράστιο ανταγωνισμό, με όλα τα μέσα. Δε χρειάζεται να δει κανείς τις αμερικάνικες ταινίες, δε χρειάζεται για να καταλάβει τίποτε άλλο, πολύ περισσότερο τώρα που δεν τα βλέπουμε στις ταινίες, μα τα ζούμε στην πραγματικότητα. Ο,τι βγαίνει στην επιφάνεια πολλές φορές είναι στη λογική ο ένας να βγάλει τα άπλυτα του άλλου, είτε αφορά επιχειρηματίες, είτε κόμματα.

Σας είπα και πάλι, ότι δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι με αυτή την κατάσταση, ούτε θέλουμε να εξοικειωθούμε. Ωστόσο το ζήτημα είναι πολιτικό καθαρά. Κι αυτά τα συμπεράσματα πρέπει να βγουν. Μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πάρα πολλά τα οποία στο παρελθόν θεωρούνταν μη νόμιμα, είναι νομιμοποιημένα. Ειλικρινά σας λέω, αισθανόμαστε αγανάκτηση όταν π.χ. ακούμε γιατί ο τάδε επιχειρηματίας έκλεισε την επιχείρησή του και έφυγε από την Ελλάδα και άφησε τους ανθρώπους άνεργους. Μα αυτό είναι νόμιμο και, μάλιστα, δεν κλείνουν οι μπατακτζήδες, κλείνουν τις επιχειρήσεις αυτοί που έχουν βγάλει πάρα πολλά κέρδη μέσα στην Ελλάδα. Κι άλλωστε αυτό το είπε και ο πρωθυπουργός. "Εξωστρέφεια"! Το λέει και το ΠΑΣΟΚ. Καλή είναι η εξωστρεφής πολιτική όταν πριν απ' όλα στο εσωτερικό η κοινωνία, η οικονομία, υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων».

«Με την ευκαιρία», σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, «εμείς θεωρούμε πρόκληση αυτό που είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, που χειροκροτήθηκε από πάρα πολλούς. Είπε "εγώ θα προχωρήσω τις μεταρρυθμίσεις και δεν πρόκειται να υποχωρήσω σε τίποτα και δε θα κάνω παροχολογία". Δηλαδή, στην ουσία, έδειξε μια πολιτική πυγμής απέναντι στα λαϊκά στρώματα που διεκδικούν τις παροχές που τους ανήκουν και όχι βεβαίως παροχολογία. Πολιτική πυγμής έδειξε εκεί. Αυτό είναι ή δεν είναι σκάνδαλο; Για να χρησιμοποιήσω τον όρο του σκανδάλου. Δεν είναι σκάνδαλο, αυτή είναι πολιτική επιλογή!

Δεύτερο. Αγανακτούμε όταν το ΠΑΣΟΚ λέει ότι "η διαφορά μας με τη ΝΔ είναι ότι εμείς τους υπηρετούμε όλους". Εμείς λοιπόν ξεκαθαρίζουμε ως Κόμμα, πως, όχι, δε θέτουμε τη δράση μας, τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία όλων. Αποκλείουμε: Τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, γενικά τους καπιταλιστές επιχειρηματίες, τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και αυτούς που έχουν γύρω τους κάποια ανώτερα μεσαία στρώματα ή και ένα τμήμα των ενδιάμεσων που τους έχουν γύρω, γιατί αυτοί δεν μπορούν να ληστεύουν το λαό μόνοι τους. Βεβαίως, είμαστε με τους πολλούς, αλλά δεν είμαστε με όλους. Αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει».

«Ανάπτυξη είχαμε και επί ΠΑΣΟΚ», συνέχισε η ομιλήτρια, «ανάπτυξη έχουμε και επί ΝΔ. Οι ρυθμοί είναι και θέμα συγκυρίας. Παγκοσμιοποίηση, όπως λέγεται, είχαμε και επί ΠΑΣΟΚ, παγκοσμιοποίηση έχουμε και επί ΝΔ. Μας λένε, μάλιστα, ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια πρόκληση.

Για μας η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση είναι η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και η λεγόμενη ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι ανάπτυξη των κεφαλαίων και των κερδών. Εν πάση περιπτώσει, αν αυτή η ανάπτυξη έφερνε καινούριες προκλήσεις, έφερνε αυτό που λέμε το καινούριο, γιατί αυτό το καινούριο δεν ωφελεί όλους ή δεν πλήττει όλους εξίσου;

Συνεπώς δεν πρόκειται ούτε για το παλιό ούτε για το καινούριο. Πρόκειται για μια πολιτική, η οποία γιγαντώνει τα κέρδη, δημιουργεί νέα φτώχεια και επιπλέον πλήττει σχετικά και απόλυτα το βιοτικό επίπεδο στρωμάτων που ζούσαν κάπως ανεκτά και αφήνει αβέβαιο το μέλλον άλλων, που σήμερα μπορεί να έχουν καλύτερα εισοδήματα ή κάποιες καλύτερες παροχές και νομίζουν ότι μπορούν αυτά να τα έχουν διά βίου».

«Βρισκόμαστε εδώ στη Θεσσαλονίκη», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «έχοντας θέσεις συγκεκριμένες για όλα τα προβλήματα και αυτό το έχουμε αποδείξει στην πράξη, για να θέσουμε ένα και μοναδικό ζήτημα και γενικά, αλλά και με την ευκαιρία των τοπικών εκλογών που έρχονται. Επειδή δεν υπάρχει ελπίδα για τους εργαζόμενους ούτε από τη Νέα Δημοκρατία ούτε από το ΠΑΣΟΚ πρέπει η ελπίδα να φανεί μέσα από την αλλαγή της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς των ίδιων των εργαζομένων. Πριν απ' όλα των εργατοϋπαλλήλων, αλλά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου που υποφέρουν.

Τι σημαίνει αλλαγή συμπεριφοράς; Σημαίνει οργάνωση και πάλη. Οταν λέμε πάλη, εννοούμε πάλη συστηματική, με προοπτική, γύρω από τις σύγχρονες και επίκαιρες ανάγκες, πολιτικοποιημένη πάλη, σε αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική όχι μόνο τη σημερινή, αλλά και αυτή που γνωρίσαμε στο παρελθόν. Σε αντίθεση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με τις οποίες είναι συνυφασμένες αυτές οι πολιτικές. Σημαίνει αλλαγή συσχετισμού δύναμης στα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, των άλλων κινημάτων, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και, βεβαίως, αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς εναντίον, πριν απ' όλα, των δύο κομμάτων εξουσίας από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Είναι ρεαλιστικό αυτό που λέμε; Εμείς λέμε πως είναι. Ξεκινάμε από το εξής: Ενα μεγάλο μέρος του λαού, το μεγαλύτερο σε ποσοστό, απ' όσο τουλάχιστον θυμόμαστε εμείς από το '74 και μετά, έχει καταλήξει σε ένα σημαντικό συμπέρασμα. Οτι ανάμεσα στα δύο κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχουν διαφορές. Αλλος λέει ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Αλλος λέει ότι οι διαφορές είναι πολύ μικρές μεταξύ τους. Είναι ανάλογα με το πώς προσλαμβάνει ο καθένας τα πράγματα και τι εμπειρίες έχει. Αυτό το συμπέρασμα είναι πολύτιμο, πριν απ' όλα, για τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό, είναι ένα βήμα. Αυτό το βήμα δεν πρέπει να μείνει μισό, δεν πρέπει να μείνει δηλαδή στο επίπεδο της διαπίστωσης, στο επίπεδο της αγανάκτησης και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια παθητικοποίηση και μοιρολατρία. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει άλλος δρόμος υπάρχει άλλη λύση.

Στην προκειμένη περίπτωση, μιλώντας για τις τοπικές εκλογές, θεωρούμε κυριολεκτικά ότι η άλλη λύση είναι η ενίσχυση των αγωνιστικών ψηφοδελτίων της Συνεργασίας, της αντεπίθεσης, όπως λέμε, που συγκροτήθηκαν με τη συνεργασία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, του ΔΗΚΚΙ, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης και της Παρέμβασης Αριστερών Πολιτών, αλλά και σε τοπικό επίπεδο και με άλλους που δεν ανήκουν σε κανέναν από αυτούς τους χώρους, είναι όμως αγωνιστές».

«Πρέπει να σας πω», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ότι κατά του δικομματισμού λένε και άλλοι, όπως π.χ. ο Συνασπισμός, ή μάλλον έλεγαν στην αρχή της εκλογικής μάχης. Η μάχη κατά του δικομματισμού δεν έχει την έννοια είμαι μικρός και θέλω να σου πάρω μια φέτα για να γίνω κι εγώ μεγάλος. Η μάχη κατά του δικομματισμού είναι μάχη κατά της εναλλαγής των δύο κομμάτων που έχουν την ίδια γραμμή πλεύσης, τις ίδιες στρατηγικές επιλογές στην εξουσία. Η διαφορά τους μπορεί να είναι στην ιδεολογική κάλυψη των θέσεών τους. Αλλη ορολογία χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ, άλλη η Νέα Δημοκρατία, αν και τώρα όλοι χρησιμοποιούν την ξύλινη γλώσσα της ΕΕ. Εμείς έχουμε συνεπή στάση κατά του δικομματισμού και στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο.

Αρχικά και ο Συνασπισμός ξεκίνησε με αυτή τη λογική, αλλά δεν μπόρεσε να την κρατήσει ως το τέλος της μάχης των τοπικών εκλογών, γιατί ήταν δεσμευμένος, για πάρα πολλά χρόνια, σε μια αγαστή συνεργασία στο επίπεδο της διοίκησης με το ΠΑΣΟΚ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και με αποφάσεις της Νέας Δημοκρατίας που πέρασαν από τα κεντρικά όργανα, την ΚΕΔΚΕ, την ΕΝΑΕ, τις τοπικές Ενώσεις. Και αναφερόμαστε σε αποφάσεις που δεν ήταν ούτε γραφειοκρατικές ούτε τίποτα άλλο. Ηταν αποφάσεις που είχαν σχέση με αρνητικές αλλαγές στο θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι "συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα" είναι μέσα στο θεσμό, στις αλλαγές οι οποίες ξεκίνησαν πιο αργά, αλλά σταθεροποιήθηκαν στην πορεία το 1994. Η επίκληση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να αποκτήσει φορολογικές πρόσθετες αρμοδιότητες, αυτά όλα είναι μέσα στο θεσμικό πλαίσιο».

«Θεωρούμε, λοιπόν», τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, «ότι η μάχη των τοπικών εκλογών αποκτά μια διπλή και ενιαία διάσταση. Πρώτον, πρέπει να εκδηλωθεί αυτό το πολιτικό συμπέρασμα στο οποιο έχουν φτάσει οι εργαζόμενοι. Τα δυο κόμματα πρέπει να αποδυναμωθούν. Δε θα αλλάξουν αποδυναμωμένα, αλλά οπωσδήποτε δε θα μπορούν το ένα να φέρνει με την ίδια ταχύτητα τα αντιλαϊκά μέτρα και το άλλο να παραπλανά το λαό ότι είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.

Η άλλη πλευρά είναι ότι σήμερα πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από αγωνιστές, σταθερούς και συνεπείς, αδιάλλακτους, όχι μόνο απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι διεισδύουν παντού. Στην Παιδεία, στην Υγεία, στις θάλασσες, στις ακτές, στους ορεινούς όγκους, δεν έχουν αφήσει τίποτα...

Τέτοιους λοιπόν αγωνιστές, αδιάλλακτους, πρέπει να έχουν, επειδή ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το θεσμικό της πλαίσιο είναι αρνητικό, ούτως ώστε να υπάρχουν αντιστάσεις μέσα στο θεσμό και οι εκλεγμένοι στις Νομαρχίες και στους Δήμους να πολλαπλασιάζουν τη φωνή του κινήματος, να μη γίνονται "πυροσβέστες", να μην τους παραπλανούν.

Θέλω να υπογραμμίσω, γιατί είναι εξοργιστικό, οι υποψήφιοι, οι συνδυασμοί ιδιαίτερα των δύο κομμάτων εξουσίας, κατεβαίνουν στο λαό και λένε: Ενας, θα σας εξασφαλίσουμε μια ανοιχτή πόλη, άλλος, μια όμορφη πόλη, άλλος, μια λουλουδάτη πόλη, άλλος, θα αναβαθμίσουμε τη γειτονιά. Τώρα, πώς μπορεί να αναβαθμιστεί η γειτονιά στα τέρατα - πόλεις που χτίστηκαν χάρη ακριβώς στην κερδοσκοπία της γης, πώς μπορούν να αναβαθμίσουν τη γειτονιά, όταν οι άνθρωποι είτε είναι άνεργοι και τρέχουν από δω κι από κει, είτε πρέπει να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ; Πώς θα αναβαθμίσουν τη γειτονιά με ένα σχολείο ταξικό, που οδηγεί τα παιδιά από το πρωί μέχρι το βράδυ να τρέχουν στα φροντιστήρια, να διαβάσουν, να γράψουν και τους γονείς να τρέχουν τα παιδιά τους από δω και από εκεί; Πώς είναι δυνατόν»;

«Θεωρώ υποχρέωσή μου», σημείωσε, κλείνοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «με αυτό να κλείσω. Αυτές τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Παρατηρώ αντιδράσεις για το αν γίνανε ή δε γίνανε τα σεμινάρια στους δασκάλους, πότε γίνανε κλπ. Αν υπάρχει βάση σε αυτό το πρόβλημα, πόσα κενά κλπ. Δεν άκουσα όμως αντιδράσεις για το τι γράφουν αυτά τα βιβλία. Τα νέα βιβλία - όχι ότι τα προηγούμενα ήταν καλά, και τα προηγούμενα ήταν του αμερικάνικου τρόπου σκέψης, όχι με την ιδεολογική έννοια, με την έννοια της μεθοδολογίας και του τρόπου σκέψης - αλλά τα καινούρια βιβλία ανακατεύουν την αντιδραστική άποψη με τον ανορθολογισμό. Δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη, πέρα από το αν έχουν σχέση με την αλήθεια... Δεν πιστεύουμε ότι η αλήθεια μπορεί να περάσει μέσα από τα σχολεία η πραγματική, αλλά τουλάχιστον να μην διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά από το Δημοτικό ανορθολογικά».