Το κωμειδύλλιο γεννιέται σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή (1888 - 1914). Μεγαλώνει μέσα στην ήττα του '97 και ανδρώνεται με την επανάσταση στο Γουδί και την αστική μεταρρύθμιση του Βενιζέλου. Ακολουθεί παράλληλη πορεία με την προσπάθεια που κάνει η πολιτική ζωή να στεριώσει μια βιώσιμη αστική δημοκρατία. Είναι ιδεολογικό τέκνο του ρεαλισμού που άνθισε στην Ευρώπη κατά την εποχή της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Προσπαθεί να συνθέσει οργανικά τις δυνάμεις της προόδου και της αλλαγής, οι οποίες, ηττημένες, απωθήθηκαν σε δεύτερη και τρίτη θέση, αλλά δεν εξαφανίστηκαν.

Παρά το ότι ξεκίνησε από ένα ξένο είδος, το Γαλλικό Βωντεβίλ, είναι θέατρο νεοελληνικό και στο θέμα και στο περιεχόμενο και στη γλώσσα. Επιτέλους το κοινό μπόρεσε να δει θέατρο, που μιλούσε τη δική του γλώσσα. Η δημοτική γλώσσα κέρδισε τη σκηνή. Είναι συναισθηματικό θέατρο, αλλά με έντονη κριτική διάθεση, ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Σατιρίζει την κουτοπονηριά, την καπατσοσύνη, τους σπεκουλαδόρους και τη φτήνια των ηθών. Βυθίζει, έστω και με τρόπο ανεπαίσθητο, το μαχαίρι στην κακοδαιμονία, στα εθνικά ελαττώματα, στην πολιτική ρεμούλα, στο μαϊμουδισμό. Πίσω από την ανάλαφρη γελαστή επιφάνεια υπάρχει πίκρα, υπάρχει παράπονο, υπάρχει καημός αυτογνωσίας. Οι συγγραφείς του κωμειδυλλίου, χωρίς να κολακεύουν το κοινό τους, διδάσκουν αποκαλύπτοντας τα στραβά με τη μαγική τέχνη της αναπαράστασης.

Το κωμειδύλλιο σημαδεύει την ανάδυση του Ελληνα συγγραφέα στο χώρο των επαγγελματιών της σκηνής και την έξοδο της θεατρικής συντεχνίας από το γκέτο της ανυποληψίας μέσα στο οποίο την κρατούσαν αποκλεισμένη μέχρι τότε τα πιο εξελιγμένα στρώματα της αθηναϊκής κοινωνίας. Από καθαρά καλλιτεχνική άποψη, σημαδεύει την παρακμή των ρομαντικών ιδεωδών και το ξεκίνημα μιας στοιχειώδους προσπάθειας ανίχνευσης της σύγχρονης εγχώριας πραγματικότητας. Πρόκειται για γνήσιο λαϊκό θέατρο, που επιτυγχάνει άμεση επικοινωνία ανάμεσα σε σκηνή και κοινό και το οποίο δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε. Ως είδος, έχει όμως ειδικά για τους ηθοποιούς μία ακόμα σημασία. Είναι η μεγαλύτερη χαρά της τέχνης του ηθοποιού, είναι η βασιλεία του θεατρίνου. Οι ρυθμοί εναλλάσσονται, ο χορός, το τραγούδι, το δράμα και η κωμωδία συνυπάρχουν. Ο ηθοποιός ούτε μια στιγμή δεν μπορεί να ταυτιστεί με το ρόλο του, γιατί η τεχνική του κωμειδυλλίου αποδιώχνει την ψευδαίσθηση και προβάλλει το παιχνίδι.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο κριτικός θεάτρου και πανεπιστημιακός Κώστας Γεωργουσόπουλος, ενώ θα γίνει προβολή κινηματογραφικού αφιερώματος στο κωμειδύλλιο. Στη συνέχεια θα δοθεί παράσταση με τη μονόπρακτη κωμωδία «Ο θάνατος του Περικλέους» του Δημητρίου Α. Κορομηλά. Διανομή: Δημήτρης Παλαιοχωρίτης, Κατερίνα Σουβλή, Μαρία Κορνάρου, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, Μανώλης Δεστούνης, Κλεοπάτρα Ροντήρη, Θανάσης Τσαλταμπάσης. Η παράσταση είναι διανθισμένη με τραγούδια και κείμενα. Συμμετέχουν οι: Γιάννης Καλαντζόπουλος, Σπύρος Μπιμπίλας, Αντώνης Μπαμπούνης, Γιώργος Τσαπόγας, Στέλιος Γκατζάς, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, Ελένη Φιλιούση, Μαρία Συριανού, Μόνικα Βέργη, Χαρά Τσιώλη, Μάρα Βλαχάκη, Σταύρος Σιόλας. Παίζουν οι μουσικοί: Μαρία Καναβάκη, Χρήστος Πούλης, Νίκος Παπαναστασίου, Αγγελος Παπαδάκης, Νικόλας Χριστόπουλος. Ενορχήστρωση - Διδασκαλία τραγουδιών - τραγούδι: Σταύρος Σιόλας. Συνδετικά κείμενα, σκηνοθεσία: Στέλιος Γούτης, Σκηνικά - Κοστούμια: Σοφία Παντουβάκη, Χορογραφίες: Νικόλ Κοκκίνου, Επιλογή και σκηνοθεσία οπτικοακουστικού υλικού: Νίκος Αντωνάκος, Βοηθός σκηνοθέτη: Κλεοπάτρα Ροντήρη.