Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει εκείνη την αξέχαστη κωμωδία με τον Βασίλη Λογοθετίδη: «Σάντα Τσικίτα». Εκεί, ο κεντρικός ήρωας, χαρακτηριστικός τύπος του σημερινού εργαζόμενου, δεν μπορεί να παντρευτεί την αρραβωνιαστικιά του. Γιατί με το μισθό του δεν ήτανε δυνατό να στήσει ούτε καν ένα μικρό, σχεδόν μίζερο νοικοκυριό. Οταν, μάλιστα, παρουσιάστηκε ξαφνικά η άρρωστη μητέρα του δυστυχισμένου μας ήρωα, η κυρα - Θεοδόσαινα, έπρεπε επειγόντως να εγχειριστεί, τότε αυτός αναγκάστηκε να δεχτεί το ρόλο του συζύγου μιας θερμής Νοτιοαμερικάνας, σε έναν τυπικό, λευκό γάμο «έναντι αδράς αμοιβής». Και, φυσικά, τα πράγματα άλλαξαν γύρω του όλα. Ακόμα και ο στρυφνός και σπαγκοραμμένος προϊστάμενός του όχι μόνο του έδωσε την αύξηση και το δάνειο, που μονίμως του αρνιότανε, αλλά και του δήλωσε δημόσια ότι με πολλή χαρά θα γινότανε και κουμπάρος του, μια και φάνηκε από την πρώτη στιγμή πως ορεγότανε με αρκετή ένταση τη θερμή Νοτιοαμερικάνα. Και τότε αυτή, επίσης δημόσια, δήλωσε πως στην πατρίδα της τους κουμπάρους τους λένε «κονπάδρε» και πως την πρώτη νύχτα του γάμου ο «κονπάδρε» κοιμάται με τη νύφη και όχι ο φρέσκος σύζυγος. «Ωστε στην πατρίδα σας ο "κονπάδρε" κάνει τη "δουλιά" και όχι ο σύζυγος», φώναξε πονηρά και χαριτωμένα ο ήρωάς μας, μη γνωρίζοντας ο καημένος ότι και στην Ευρώπη, κατά το Μεσαίωνα, τη «δουλιά» του Νοτιοαμερικανού «κονπάδρε» την έκανε ο άρχοντας. Εξ ού και η γνωστή νομική έκφραση «Primai noctis jus» (Το δίκαιο της πρώτης νύχτας).

Και τότε όλοι, όχι μόνο η κινηματογραφική παρέα των συμπρωταγωνιστών, αλλά και οι θεατές της σκοτεινής αίθουσας γέλασαν ξεκαρδιστικά! Ελα όμως, που ύστερα από τόσα χρόνια, και τώρα που δε ζει κανένας από τους ηθοποιούς εκείνης της αξέχαστης ταινίας τη «δουλιά» και στην Ελλάδα τώρα δεν την κάνουν οι νόμιμοι «σύζυγοι», οι δικαιούχοι, με άλλα λόγια, της γαμήλιας ηδονής, αλλά οι «κονπάδρε», ενώ όλοι οι άλλοι, εμείς, δηλαδή, απλώς «πληρώνουμε» τη «νύφη». Με τη διαφορά πως σήμερα δεν ξεκαρδίζεται κανείς στο γέλιο. Αντίθετα, όλοι, με πολλή αγωνία παρακολουθούμε τη «δουλιά» των κονπάδρε σαν θλιβεροί απατημένοι σύζυγοι, περιμένοντας να επιστρέψει σε μας η «νύφη» που, με βάση το «έθιμο» της πατρίδας της, δέχτηκε από την πρώτη κιόλας νύχτα του γάμου να αρχίσει τις απιστίες. Αδικα, όμως, η προσμονή, ούτε η νύφη επιστρέφει ούτε και οι «κονπάδρε» σταματούν να κάνουν τη «δουλιά» τους.

Γιατί η χώρα μας από την αρχαιότητα ακόμα συνήθιζε να παίρνει πολιτιστικά στοιχεία από άλλους πολιτισμούς και να τα επεξεργάζεται με τη δική της αντίληψη, τη δική της αισθητική, το ταλέντο των δικών της, προικισμένων μαστόρων. Οι περίφημοι αρχαϊκοί κούροι, παραδείγματος χάρη, είναι μια εξελιγμένη αισθητικά μορφή των μονόλιθων και «δυσκίνητων» αιγυπτιακών αγαλμάτων. Ετσι και με το έθιμο των κονπάδρε και των μεσαιωνικών αρχόντων. Το δέχτηκε και το «επεξεργάστηκε» με τη βοήθεια των αξεπέραστων νεοελληνικών ταλέντων που αποδεικνύουν ακόμα μια φορά πως έχουν τη δυνατότητα να δέχονται, να αφομοιώνουν και να επεξεργάζονται ό,τι έρχεται από άλλους πολιτισμούς, από τις ιταλικές πίτσες μέχρι τα μοντέρνα «μπλου τζιν». Από την πρώτη νύχτα των Νοτιοαμερικανών κονπάδρε, μέχρι το δίκαιο της πρώτης νύχτας των μεσαιωνικών αρχόντων. Μόνο που τη μια γαμήλια νύχτα την έκανε πολλές. Την έκανε χρόνια γι' αυτό και οι δικοί μας «κονπάδρε», οι κουμπάροι δηλαδή, δεν περιορίζονται στην «πρώτη νύχτα». Συνεχίζουν ακάθεκτοι. Μια και κανείς δε διαμαρτύρεται. Ούτε οι παπάδες, ούτε οι γονείς της «νύφης». Οσο για τους «συζύγους»;.. Αυτοί απλώς καταγγέλλουν την απάτη!