Οι γονείς έχουν έρθει σε αδιέξοδο, καθώς δεν έχουν που ν' αφήσουν τα παιδιά τους. Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν όσοι δεν έχουν έναν παππού ή μια γιαγιά στο σπίτι... Οι φράσεις αυτές, όπως και άλλες παρόμοιες, έχουν ακουστεί πολλές φορές από τα τηλεοπτικά κανάλια, μέσα στις τελευταίες βδομάδες, επιχειρώντας να περιγράψουν την απόγνωση των γονιών από τη συνεχιζόμενη απεργία των δασκάλων. Και πάντα συνοδεύονταν από ανάλογες εικόνες και ρεπορτάζ.

Σημειώνουμε το γεγονός, γιατί αποτελεί άλλη μια απόδειξη της πολύμορφα καλλιεργούμενης απαξίωσης του σχολείου, το οποίο, βέβαια, δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι πάρκιν παιδιών. Τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, όμως, δεν ασχολήθηκαν ποτέ στα σοβαρά, με την υποβαθμιζόμενη συνεχώς μόρφωση, που παρέχουν τα σχολεία και το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Ούτε, βέβαια, με την καθημερινή απόγνωση, που προκαλεί το γεγονός αυτό στους εκατοντάδες χιλιάδες γονείς των μικρών μαθητών...

«Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για ν' ανοίξει τα σχολεία», είναι η μονότονα επαναλαμβανόμενη φράση από τα κυβερνητικά στελέχη μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τις αντιπροσωπείες των ομοσπονδιών των εκπαιδευτικών. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να πλήξει τις απεργιακές κινητοποιήσεις και το πανεκπαιδευτικό κίνημα για μια δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Ταυτόχρονα έκανε ό,τι μπορούσε για να «κλείσει» τα σχολεία. Και το έκανε συνειδητά, εφαρμόζοντας μια καθαρά ταξική πολιτική, που ανοίγει το δρόμο στην επέλαση των μονοπωλίων στην Παιδεία. Η κυβέρνηση συνέχισε και κλιμάκωσε παραπέρα την αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας, εδώ και δυόμισι χρόνια, το δημόσιο σχολείο να βουλιάζει στην υποβάθμιση και στην αθλιότητα. Δεν έκανε το παραμικρό για να διορθώσει τα «κακώς κείμενα» που μόλις πριν από δύο χρόνια κατήγγειλε ο Κ. Καραμανλής, «φρέσκος» τότε στην εξουσία.

Ιδού τι έλεγε στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία στις 8 Νοέμβρη 2004 ο πρωθυπουργός: «Η δήθεν δωρεάν Παιδεία κατάντησε σήμερα το πιο βαρύ οικονομικό φορτίο για κάθε ελληνική οικογένεια και ακόμη περισσότερο για τις οικονομικά ασθενέστερες. Κοστίζει σχεδόν 4,5 χιλ. ευρώ το χρόνο, για κάθε παιδί στο Λύκειο. Είμαστε στις τελευταίες θέσεις των παλαιότερων μελών της ΕΕ, αλλά και των χωρών του ΟΟΣΑ σ' ό,τι αφορά τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία και την έρευνα». Αναγνώριζε επίσης ότι είναι «αληθές και το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί μας έχουν μισθούς χαμηλότερους, σε σχέση με τους συναδέλφους τους στις άλλες χώρες της ΕΕ».

Γι' αυτό, ακόμα και τότε δήλωνε ότι «θέλω να επαναλάβω και τη δέσμευση σταδιακής αύξησης των κρατικών δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, μέσα στην τετραετία». Αρκεί να σημειωθεί ότι στον προϋπολογισμό του 2007, οι δαπάνες για την Παιδεία μειώνονται στο 3,09% επί του ΑΕΠ από 3,56% φέτος. Ποιος «κλείνει», λοιπόν, τα σχολεία;