Νέες πλευρές του απροκάλυπτου σκανδάλου που συνομολόγησε η κυβέρνηση με τον εφοπλιστή Ταβουλάρη, σε βάρος των ναυπηγείων Ελευσίνας και της εθνικής οικονομίας συνολικά, φέρνει σήμερα στο φως της δημοσιότητας ο "Ρ", αποκαλύπτοντας πτυχές της σχετικής σύμβασης, τις οποίες επιμελώς αποκρύπτουν μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες. Οι όροι του συμβολαίου που υπέγραψαν κυβέρνηση και Ταβουλάρης για τη μεταβίβαση του ενεργητικού του δεύτερου σε μέγεθος ναυπηγείου της χώρας συνολικής έκτασης 598.652 στρεμμάτων και απροσδιόριστης αξίας ακίνητης και κινητής περιουσίας, αποκαλύπτουν το μέγεθος του σκανδάλου, αποδεικνύοντας ότι αυτά που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε και προβάλλαμε ως σκάνδαλο, όπως το ευτελές έως και ανύπαρκτο τίμημα, η "προίκα" των 24,5 δισ. δρχ. μέσω των έργων του Πολεμικού Ναυτικού και του ΟΣΕ καθώς και οι εργασιακές σχέσεις που επιφυλάσσουν για τους εναπομείναντες εργαζόμενους στα Ναυπηγεία, αποτελούν απλώς παρανυχίδες του σκανδάλου αυτού. Για να προϊδεάσουμε, αξίζει να αναφέρουμε ότι η σχετική σύμβαση περιλαμβάνει ακόμη και διατάξεις που αντίκεινται στο Σύνταγμα, καθώς κυβέρνηση και αγοραστής συναινούν ακόμη και για την κατάργηση του δικαιώματος των εργαζομένων στην απεργία, ενώ ολόκληρο το συμβόλαιο, το οποίο υποτίθεται προέκυψε μέσα από "σκληρές" διαπραγματεύσεις, προβλέπεται ότι μπορεί να τροποποιηθεί χωρίς να απαιτείται καν νομοθετική ρύθμιση!

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με τη σύμβαση αυτή ο Ταβουλάρης καθίσταται "κράτος εν κράτει", καθώς δεν οφείλει να υπακούσει σε κανέναν απολύτως δεσμευτικό όρο, αφού απλούστατα δεν υπάρχουν, όσο και αν γίνεται προσπάθεια για να εμφανιστούν ως τέτοιοι. Ενδεικτικά και συνοπτικά αναφέρουμε ότι η "δέσμευση", για παράδειγμα, του αγοραστή για 750 θέσεις εργασίας που η κυβέρνηση και ειδικά η υφυπουργός Ανάπτυξης, Αννα Διαμαντοπούλου, έσπευσε να παρουσιάσει ως προσωπική της επιτυχία, μετά την πάροδο 12 μηνών ουσιαστικά αίρεται χωρίς καμία κύρωση για τον ίδιο. Η "δέσμευση" για λειτουργία της μονάδας ως ναυπηγείο τουλάχιστον για μια δεκαετία, είναι στον αέρα, καθώς η μοναδική ποινή για τον αγοραστή, σε περίπτωση που δεν την τηρήσει είναι η κατάπτωση της εγγυητική επιστολής ύψους 1 δισ. δρχ. υπέρ του δημοσίου. Επιπλέον, κανείς δεν του απαγορεύει να μεταβιβάσει ή ακόμη και να πουλήσει στοιχεία του ενεργητικού της επιχείρησης. Αντιθέτως, ορίζεται ρητά ότι η εκκαθαρίστρια εταιρία οφείλει να συμπράξει, ώστε να επιτραπεί στην αγοράστρια η "ακώλυτη χρήση τους". Επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω, παραθέτουμε τους συγκεκριμένους όρους της εν λόγω σύμβασης:

• "Η Αγοράστρια(Ταβουλάρης) αναλαμβάνει την υποχρέωση, εγγυάται και υπόσχεται ότι θα λειτουργήσει τις διά του παρόντος πωλούμενες εγκαταστάσεις κυρίως ως Ναυπηγείο για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 15 ετών από την έναρξη ισχύος της παρούσας, εκτός εάν η εξόφληση του τιμήματος πραγματοποιηθεί προ της παρελεύσεως των 15 ετών, σε κάθε όμως περίπτωση η λειτουργία αυτή δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 10 ετών. Παράβαση της υποχρεώσεως αυτής συνεπάγεται την κατάπτωση ποινικής ρήτρας διά του παρόντος συνομολογούμενης ποσού δραχμών ενός δισ. δρχ. υπέρ της Εκκαθαρίστριας και σε βάρος της Αγοράστριας".

Θα μπορεί, δηλαδή, οποιαδήποτε στιγμή κρίνει, και χωρίς να έχει αποπληρώσει καν το τίμημα με το μοναδικό υποτιθέμενο κόστος του 1 δισ. δρχ., να επαναλάβει ό,τι ακριβώς και ο Περατικός. Και χαρακτηρίζουμε το κόστος αυτό υποτιθέμενο, συνυπολογίζοντας ότι το αντίστοιχο ποσό θα του δοθεί ως δάνειο για κεφάλαιο κίνησης, καθώς και τα 24,5 δισ. δρχ. που θα αποκομίσει από τα έργα του Πολεμικού Ναυτικού και του ΟΣΕ και χωρίς να γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή σε ποιο βαθμό θα έχει εν τω μεταξύ εκποιήσει περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού της επιχείρησης, δικαίωμα που του παρέχεται αφειδώς. Το δικαίωμα αυτό απορρέει από τις διατάξεις που παραθέτουμε παρακάτω και περιλαμβάνουν τις εξαιρέσεις στη διάταξη της απαγόρευσης της μεταβίβασης ακινήτων και μηχανολογικού εξοπλισμού, η οποία ουσιαστικά ανατρέπεται. Σημειώνεται συγκεκριμένα στην παράγραφο 2.2.

• "Από την ανωτέρω απαγόρευση εξαιρούνται αντικείμενα εκ του εμπεμπηγμένου μηχανολογικού εξοπλισμού ή ρυμουλκά, η αξία των οποίων δεν υπερβαίνει το ποσό των 100 εκ. δρχ. ετησίως..... Σε περίπτωση που η Αγοράστρια επιθυμεί να μεταβιβάσει εμπεμπηγμένο μηχανολογικό εξοπλισμό, πλωτά μέσα ή ρυμουλκά, των οποίων η αξία υπερβαίνει τα 100 εκ. δρχ. είτε έχει συμπληρωθεί κατά τη διάρκεια κάποιου έτους το ποσό αυτό, υποχρεούται να ζητήσει τη συναίνεση της Εκκαθαρίστριας, συναίνεση η οποία θα θεωρείται χορηγηθείσα, αν η τελευταία δεν απαντήσει εγγράφως και σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως αιτιολογημένα εντός προθεσμίας ενός μηνός από την υποβολή του σχετικού έγγραφου αιτήματος επιδεδομένου στην εκκαθαρίστρια με δικαστικό επιμελητή... ". Επιπλέον, σε άλλη διάταξη ορίζεται "ρητά ότι η Εκκαθαρίστρια δε θα δικαιούται να αρνηθεί τη συναίνεσή της",όταν η αγοράστρια επιθυμεί να αντικαταστήσει ή να μεταβιβάσει ακίνητα της επιχείρησης για λόγους λειτουργικότητας της επιχείρησης, όπως βέβαια την κατανοεί αυτή ο Ταβουλάρης.

Εκεί, όμως, που τα πράγματα είναι τραγικά, είναι τα όσα αφορούν στους εργαζόμενους, όπου όροι όπως, "ασυδοσία" και "ομηρία" είναι ανεπαρκείς για να περιγράψουν την κατάσταση. Πέρα από τα γνωστά, τα οποία ουσιαστικά ανατρέπονται, δηλαδή της υποχρέωσης του αγοραστή να προσλάβει 750 άτομα με συμβάσεις αορίστου χρόνου, εκ των οποίων οι 629 θα προέρχονται από το υπάρχον προσωπικό του Ναυπηγείου, συμβαίνουν και τα εξής. Σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 9 της εν λόγω σύμβασης, από την παραπάνω υποχρέωση "εξαιρούνται τα διευθυντικά στελέχη και λοιπά πρόσωπα εμπιστοσύνης της υπό εκκαθάριση εταιρίας, τα οποία δεν υποχρεώνεται η αγοράστρια να προσλάβει".Στον Ταβουλάρη δίνεται, επίσης, το δικαίωμα από την παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου να αλλάζει τις ειδικότητες των εργαζομένων με το ταυτόχρονο δικαίωμα της απόλυσής τους, εάν αυτό δεν το αποδεχτούν. Από την ίδια δε παράγραφο προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος του κόστους εργασίας θα προέρχεται από τον ΟΑΕΔ. Συγκεκριμένα αναφέρεται: "Σε κάθε περίπτωση η Αγοράστρια αναλαμβάνει την υποχρέωση όπως σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ καταρτίσει/ επανακαταρτίσει, εκπαιδεύσει/επανεκπαιδεύσει το προσωπικό που θα προσλάβει στις συμπληρωματικές και νέες ειδικότητες που θα απαιτηθούν".Αξίζει δε να σημειωθεί ότι στη Σύρο ο ίδιος επιχειρηματίας λειτουργεί ήδη ΙΕΚ και προφανώς θα "τσεπώνει" κάποια εκατομμύρια το χρόνο.

Οι πλέον όμως σκανδαλώδεις συμφωνίες κυβέρνησης και Ταβουλάρη είναι αυτές που ακολουθούν και που στην ουσία ανατρέπουν ακόμη και αυτές τις υποτιθέμενες δεσμεύσεις που προηγήθηκαν. Αναφέρουν συγκεκριμένα:

• "Εάν μετά την πάροδο 12 μηνών από τη συμπλήρωση της πρόσληψης 750 εργαζομένων κατά τα ανωτέρω και μέχρι τη συμπλήρωση της 6ετίας από τη θέση σε ισχύ της παρούσας σύμβασης μεσολαβήσοουν διεθνείς ναυτιλιακές κρίσεις, οι οποίες θα αποδεικνύονται από το γεγονός ότι θα έχουν "παροπλιστεί" άνω του 30% των υπό ελληνική σημαία ποντοπόρων εμπορικών πλοίων, τότε η υποχρέωση της Αγοράστριας για τη διατήρηση των 750 εργαζομένων αναστέλλεται για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί η κρίση και μέχρι ποσοστό 30% του εν λόγω συνόλου η Αγοράστρια δικαιούται, αφού προηγουμένως έχει διαβουλευθεί και ει δυνατόν συμφωνήσει με τους εργαζόμενους, να ασκήσει τα εκ της κείμενης νομοθεσίας προβλεπόμενα δικαιώματά της". Προβλέπεται βέβαια ότι "μετά το πέρας της κρίσης και μέσα σε διάστημα ίσο με τη διάρκειά της η Αγοράστρια υποχρεούται να συμπληρώσει τον αριθμό των εργαζομένων",για να αναιρεθεί στην αμέσως επόμενη παράγραφο, η οποία αναφέρει:
• "Σε περίπτωση που η Αγοράστρια δε δυνηθεί υπαιτίως να αναπληρώσει τους άνω εργαζόμενους κατά το παραπάνω χρονικό διάστημα θα εκπληρώσει την υποχρέωσή της αυτή, παρατείνοντας αντιστοίχως το χρόνο υποχρεωτικής λειτουργίας του Ναυπηγείου και πέραν του χρόνου που ορίζεται στην παρ. 1.2 του άρθρου 7 του παρόντος".Θέλει, δηλαδή, να μας πείσει ότι θα λειτουργήσει το Ναυπηγείο πάνω από δεκαετία, όταν δε δεσμεύεται ούτε για ένα χρόνο λειτουργίας.

Από την ίδια τη σύμβαση τελικά βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι όλες οι αναφερόμενες "δεσμεύσεις" και "όροι" μόνο δεσμεύσεις και όρους δεν αποτελούν για τον Ταβουλάρη. "Η παρούσα σύμβαση και τα Παραρτήματά της - σημειώνεται στο άρθρο 18 - δύναται να τροποποιούνται με τη συναίνεση των Συμβαλλομένων Μερών, χωρίς να απαιτείται η κύρωση της σχετικής τροποποιητικής Συμβάσεως με νόμο... ", ενώ καθρέφτη του όλου σκανδάλου αποτελεί και το άρθρο 14, περί ρήτρας ανωτέρας βίας:

• "Σε περίπτωση που η αγοράστρια αδυνατεί ή καθυστερεί να εκπληρώσει οποιαδήποτε υποχρέωση έχει είτε βάσει της σύμβασης αυτής, είτε άλλως πώς και η αδυναμία ή καθυστέρηση οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας, απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη για όσο χρονικό διάστημα διαρκούν τα γεγονότα ανωτέρας βίας ή οι συνέπειές τους. Ρητά συμφωνείται ότι ανωτέρα βία συνιστούν, μεταξύ άλλων, γεγονότα όπως πόλεμος, πραγματική γενική επιστράτευση, καταλήψεις, επιδημίες, πλημμύρα, σεισμός, πυρκαγιά, ή κάθε άλλο γεγονός, εφόσον είναι, ακόμα και με μέτρα επιμέλειας και σύνεσης, αναπότρεπτο και απρόβλεπτο και εφόσον εξ αυτού καθίσταται αδύνατη ή παρακωλύεται ουσιωδώς η λειτουργία του Ναυπηγείου. Υπό την έννοια αυτή και με τη συνδρομή των προαναφερθέντων όρων εντάσσεται στην έννοια της ανωτέρας βίας τόσο η γενική απεργία, όσο και η απεργία των εργαζομένων στο Ναυπηγείο". Μάλλον κάθε σχόλιο μετά από αυτά περιττεύει. Τα συγκεκριμένα και μόνο αποσπάσματα από την πολυσέλιδη σύμβαση είναι από μόνα τους αποκαλυπτικά. Μια σύμβαση, όμως, που υπογράφεται για το ξεπούλημα μιας παραγωγικής μονάδας στρατηγικής σημασίας, δε θα μπορούσε να περιέχει καλούς ή καλύτερους όρους. Η ύπαρξή της και μόνο είναι το πρώτο σκάνδαλο του οποίου, όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, μύρια έπονται...

Χρύσα ΛΙΑΓΓΟΥ

Εκπληξη μάς προκάλεσε επιστολή που έφτασε στο "Ρ" τη Δευτέρα που μας πέρασε, φέρει την υπογραφή της υφυπουργού Α. Διαμαντοπούλου, δεν έχει ημερομηνία σύνταξης ή αποστολής και αναφέρεται στο δημοσίευμα της 21ης του Ιούνη για το ξεπούλημα των ναυπηγείων Ελευσίνας στον Ταβουλάρη.

Με την επιστολή αυτή η υφυπουργός εκτός του ότι προσπαθεί να πείσει πως δε συνιστά σκάνδαλο η περίπτωση της μεταβίβασης του ναυπηγείου στον Ταβουλάρη, επιχειρεί να θολώσει τα νερά με ψευτοδιλήμματα, δανεισμένα προφανώς από τα επικοινωνικά επιτελεία των "εκσυγχρονιστών", που το μόνο που κάνουν είναι να μην απαντούν στην ουσία.

"Φαντάζεσθε τι θα συνέβαινε" - λέει η επιστολή "επιχειρηματολογώντας" για το τίμημα του ξεπουλήματος - "αν τα ναυπηγεία έκλειναν ή αν θα προχωρούσαμε σε τρίτο διαγωνισμό" - επιβαρύνοντας με δισεκατομμύρια την εθνική οικονομία - χωρίς μάλιστα να υπάρχει σοβαρή ένδειξη κάποιου ενδιαφέροντος"; Οι συντάκτες της επιστολής καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να γίνει ο όποιος διαγωνισμός. Προσποιούνται πως μονόδρομος για τα ναυπηγεία ήταν ή το κλείσιμο ή το ξεπούλημά τους σε κάποιον ιδιώτη. Φαντάζονται, άραγε, πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η εικόνα των ναυπηγείων Ελευσίνας, του κλάδου γενικότερα και της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στο σύνολό της, αν δεν είχε μεσολαβήσει η δεκαετία της συστηματικής υπονόμευσής τους από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Φαντάζονται πώς θα εξελισσόταν ακόμα και σήμερα η κατάσταση αν, αντί να κλείνουν τα ναυπηγεία μετά από αξίωση Γερμανών ανταγωνιστών ή αν αυτά που παραμένουν εν ζωή, αντί να παραδίνονται στον κάθε Ταβουλάρη, αναπροσανατόλιζαν την πολιτική τους και εντάσσονταν μέσα σε ένα πρόγραμμα ουσιαστικής ανάπτυξης και πραγματικού εκσυγχρονισμού, στα πλαίσια μιας ενιαίας ναυπηγοεπισκευαστικής κλαδικής πολιτικής; Εμείς φανταζόμαστε πως οι συντάκτες της επιστολής ξέχασαν ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί...

Ιδιαίτερη... μνεία γίνεται στην επιστολή για τις υποτιθέμενες δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η πλευρά του Ταβουλάρη έναντι του δημοσίου. Εκεί γίνεται λόγος για... υποθήκες, για απαγόρευση μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων, για εξασφάλιση των εργαζομένων και άλλα παρόμοια. Παχιά λόγια χωρίς καμιά σχεδόν αξία, αφού, όπως προκύπτει από τη σύμβαση το περιεχόμενο της οποίας φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα ο "Ρ", όλα αυτά στην πραγματικότητα αναιρούνται μέσα από διάφορες διατάξεις της.

Η αμετροέπεια, όμως, των συντακτών της επιστολής συμπυκνώνεται στο σημείο που γίνεται αναφορά στα εργασιακά θέματα και τον τρόπο που η κυβέρνηση τα ρύθμισε κατ' απαίτηση του Ταβουλάρη. "Αναφέρεσθε - γράφουν - στην καταβολή αποζημιώσεων στους εργαζόμενους από το δημόσιο. Είναι γνωστό, ότι, σύμφωνα με το νόμο δεν απαιτείται καταβολή αποζημιώσεων σε εργαζόμενους που απολύονται λόγω της θέσεως σε ειδική εκκαθάριση κάποιας επιχείρησης (...). Εισηγήσθε, λοιπόν, ως εφημερίδα να μην καταβάλλουμε αποζημιώσεις στους εργαζόμενους;". Μόνο κομπογιαννίτες της πλέον ευτελούς προπαγάνδας θα μετέρχονταν τέτοια "επιχειρήματα", αλλά ακόμα και αυτοί θα απέφευγαν να τα διατυπώσουν στο χαρτί. Γιατί πάει πολύ να παραπέμψουμε την όλη ιστορία στο... "και δαρμένος και κερατάς".

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι δικό μας. Της κυβέρνησης είναι. Ας μην τους απέλυε για να μην υπήρχε ανάγκη να πληρωθεί ούτε δραχμή από το δημόσιο για απολύσεις. Ας μη γίνονταν οι κυβερνώντες πυρπολητές των ναυπηγείων για να μη γίνονταν καν απολύσεις. Ας μην ικανοποιούσαν οι σημερινοί τις ορέξεις του Ταβουλάρη, όπως οι προηγούμενοι του Περατικού και κάποιοι προκάτοχοί τους του Ανδρεάδη, για να μη συζητάγαμε τώρα τους όρους περιθωριοποίησης, υποβάθμισης και κλεισίματος των ναυπηγείων, αλλά να αποτελούσαν αντικείμενο συζήτησης οι εναλλακτικοί τρόποι παραπέρα ανάπτυξής τους και συμμετοχής τους στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Και κάτι τελευταίο: Συνιστούμε στην κ. υφυπουργό, μεγαλύτερη προσοχή στο ύφος των επιστολών που της συντάσσουν και κάτω από τις οποίες βάζει την υπογραφή της, τουλάχιστον όταν αυτές απευθύνονται στο "Ρ".

Κ.

Νέα παρέμβαση για το σκάνδαλο των Ναυπηγείων Ελευσίνας έκανε χτες το ΚΚΕ, καταθέτοντας αίτηση στη Βουλή για την κατάθεση εγγράφων που αφορούν στην πώληση των Ναυπηγείων. Συγκεκριμένα, οι βουλευτές του Κόμματος, Στρατής Κόρακας και Μήτσος Κωστόπουλος, καλούν την υπουργό Ανάπτυξης, Β. Παπανδρέου, να καταθέσει μέσα στις προβλεπόμενες από τον Κανονισμό της Βουλής προθεσμίες, τη Σύμβαση βάσει της οποίας η Ανώνυμη Εταιρία των Ναυπηγείων Ελευσίνας πουλήθηκε στην επιχείρηση ΤΙΑΜΑ του Ταβουλάρη.