Στην πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφο, την Καλλιρρόη Σιγανού - Παρέν, ήταν αφιερωμένες οι εκδηλώσεις που οργάνωσαν δυο γυναικείες οργανώσεις, η Ενωση Γυναικών Κρήτης και το Λύκειο Ελληνίδων.

Στη συγκέντρωση που έγινε στο Λύκειο Ελληνίδων, μίλησε η ιστορικός και συγγραφέας Κωστούλα Σκλαβενίτη και απήγγειλε η Ολγα Δαμάτη.

Στην εκδήλωση της Ενωσης Γυναικών Κρήτης, αναφέρθηκαν εκτενώς στο έργο της Παρέν η πρόεδρος της Ενωσης Ρένα Κιτσοπανίδου - Μπαρουλάκη και ο λογοτέχνης Σταύρος Κατζουράκης.

Ομορφη, πλούσια, γλυκομίλητη, η Παρέν θα μπορούσε να ασχολείται σαν τις άλλες γυναίκες του καιρού της - και της τάξης της - με λίγη φιλανθρωπία, δεξιώσεις και το νοικοκυριό της. Ομως, η ίδια διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, που μόνη της θα τον άνοιγε. Γεννήθηκε στην Κρήτη, εργάστηκε σαν δασκάλα και έγραφε στις εγκυρότερες εφημερίδες της εποχής εκείνης για θέματα που αφορούσαν τις γυναίκες. Το 1887 κυκλοφορεί το πρώτο φύλο της "Εφημερίδας των Κυριών", που για τριάντα χρόνια γίνεται ανάρπαστη, με θέματα παιδαγωγικά, οικονομολογικά, φιλολογικά, καλλιτεχνικά, βιογραφίες διάσημων γυναικών, προβλήματα και λύσεις των γυναικείων θεμάτων στις άλλες χώρες, συμβουλές κλπ. Από την "Εφημερίδα των Κυριών" ξεκινά και ο αγώνας για το δικαίωμα ψήφου της Ελληνίδας.

Η εφημερίδα ήταν εβδομαδιαία. Ανάρπαστα έγιναν τα φύλα την πρώτη και τις άλλες εβδομάδες. Μέσα σε λίγες ώρες, την αγόραζαν εφτά χιλιάδες άνθρωποι - σε μια εποχή που η πρωτεύουσα είχε μόνο 65.000 κατοίκους, από τους οποίους λίγοι γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Φθόνος "έζωσε" τους εκδότες των άλλων εφημερίδων, ύβρεις και απειλές εκτοξεύτηκαν κατά της "αναρχικής", όπως τη βάφτισαν, Καλλιρρόης Παρέν. Αλλά εκείνη ήξερε να συζητά ήρεμη και ψύχραιμη αντιμετώπιζε όλες τις επιθέσεις και τις ειρωνείες.

Με δικές της ενέργειες και των συνεργατών της, κατόρθωσε ύστερα από σειρά διαβημάτων, το 1895, να γίνονται δεκτές γυναίκες στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο. Ομως, αυτό άρχισε με ένα τραγικό γεγονός: Την αυτοκτονία της φοιτήτριας της Ιατρικής Ελένης Παντελίδου, που υπέστη φοβερό πόλεμο από το τότε κατεστημένο, μόνο και μόνο επειδή πάτησε - γυναίκα ούσα - το άβατο του Πανεπιστημίου:

"Ω, αναφωνούσε, "αηδιασμένος" ο Ροϊδης, αναφερόμενος στη νεαρή φοιτήτρια,"μια μύγα χρυσίζουσα, βόσκει επί τον αφρόν του γάλακτος, μια φθείρα επί τον λαιμόν των εφήβων...". Ακολούθησαν τα ποδοκροτήματα μέσα στην αίθουσα των συμφοιτητών της, οι σαϊτες και η χλεύη. Η Ελένη έδωσε τέλος τη ζωή της, πριν κλείσει ακόμα τα δεκαοκτώ της χρόνια...

Η Παρέν φρόντισε, ανάμεσα σε άλλα, για την προστασία της παιδικής ηλικίας, τον κανονισμό των εργάσιμων ωρών, το διορισμό γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, την ίδρυση του Κυριακάτικου Σχολείου απόρων γυναικών, όπου η ίδια και οι συνεργάτιδές της δίδασκαν γραφή, ανάγνωση και λίγη αριθμητική. Με ενέργειές της κατόρθωσε να καταργηθεί για τις εργάτριες η νυκτερινή εργασία. Αυτά στις αρχές του αιώνα - ενώ στις μέρες μας η νυκτερινή εργασία επανέρχεται εν ονόματι της "ισότητας", έτσι όπως τη "βλέπει" η Ευρωπαϊκή Ενωση...

"Η Καλλιρρόη Σιγανού - Παρέν πίστευε ότι το θεμέλιο της γυναικείας χειραφέτησης ήταν η καταξίωσή της σαν ανθρώπου, μέσα από τίμια και αξιοπρεπή εργασία", τόνισε η πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών Κρήτης Ρένα Κιτσοπανίδου - Μπαρουλάκη. Με την εργασία και μόνο, μπορεί η γυναίκα να απελευθερωθεί, να μορφωθεί, να διεκδικήσει και να αγωνιστεί για τα δίκαιά της, για την ισοτιμία με τον άντρα, για την πολιτική της χειραφέτηση".

"Η αντίληψή της ήταν πως δεν έπρεπε να κηρυχθεί πόλεμος κατά του άντρα", επισήμανε ο λογοτέχνης Σταύρος Κατζουράκης. "Γνώριζε πως υπήρχανε πολλοί αρσενικοί ταπεινωμένοι, αδικημένοι και ματωμένοι από τον ίδιο δυνάστη: Ηταν το κράτος διά των αντιπροσώπων του, θηλυκών και αρσενικών, και ο ιδιώτης εργοδότης... Η Παρέν ήθελε την επαφή με το παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, δεν ήταν η πολίτης της απομόνωσης. Αλλά ήξερε να παίρνει εκείνο το ξένο που θα ήταν ωφέλιμο στην πατρίδα και στο λαό της. Ακολουθούσε τις εξελίξεις και προσαρμόζει τη δράση της... Αν ζούσε σήμερα, θα έφριττε με όσα θα έβλεπε στις οθόνες και στα έντυπα και θα πολεμούσε. Ολες τις αθλιότητες. Τις διδασκόμενες και τις χειροκροτούμενες αθλιότητες".

Υπάρχουν στο σημερινό κόσμο και εφαρμόζονται - νόμιμα - κάποιες ποινές που είναι απάνθρωπες και εξευτελιστικές. Οι ποινές αυτές αφορούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις γυναίκες. "Η ανθρωπότητα δεν μπορεί πια να αδιαφορεί γι' αυτές τις ποινές, που στρέφονται ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα και ουσιαστικά ενάντια στις γυναίκες - ποινές που γίνονται πιο επικίνδυνες, όσο επεκτείνεται ο φουνταμενταλισμός". Τα παραπάνω τόνισε η καθηγήτρια Εγκληματολογίας Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Γυναικών, στο πρόσφατο επιστημονικό συμπόσιο που έγινε στη μνήμη του καθηγητή Ηλία Δασκαλάκη και οργανώθηκε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. "Εγκληματίες και θύματα στο κατώφλι του 21ου αιώνα", ήταν το θέμα του Συμποσίου.

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε ιδιαίτερα σε ποινές που εφαρμόζονται σε ορισμένες ισλαμιστικές χώρες, όπως το κόψιμο του χεριού για την τιμωρία της κλοπής, το δημόσιο μαστίγωμα για τις γυναίκες που δε φορούν τσαντόρ ή μαντίλι, τη θανάτωση με λιθοβολισμό των γυναικών που είναι μοιχαλίδες - ενώ για τις ίδιες πράξεις ο σύζυγος δεν τιμωρείται. "Υπάρχει, είπε, μια απαράδεκτη δυσαναλογία μεταξύ του ανθρώπινου δικαιώματος που έβλαψε η πράξη, όπως, λ.χ., μια μικροκλοπή, και μεταξύ της ποινής που επιβάλλεται.

Αντίθετα, στην περίπτωση του τσαντόρ λ.χ., η γυναίκα που δεν το φοράει δεν προσβάλλει κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά ασκεί ένα δικό της ανθρώπινο δικαίωμα.Η επιβολή του τσαντόρ προσβάλλει το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, το δικαίωμα που έχει να σκέπτεται, όπως εκείνη νομίζει και να έχει ανάλογη συμπεριφορά. Είναι ένα δικαίωμα αναγνωρισμένο διεθνώς. Κι όμως, η ποινή του μαστιγώματος βλάπτει τη σωματική της ακεραιότητα, που είναι τμήμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας μαζί με την ψυχική της υγεία που έχει σχέση με την τιμή και την υπόληψή της. Σ' ό,τι αφορά τη μοιχεία, δε θεωρείται πια, όπως παλιά, αξιόποινη πράξη, αλλά παραβίαση της ηθικής υποχρέωσης που έχουν οι σύζυγοι για αμοιβαία πίστη. Οι ποινές αυτές, που επιβάλλονται σε ορισμένα κράτη, προσβάλλουνβαρύτατα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η διεθνής κοινωνία πρέπει να αντιδράσει"!

Η ομιλήτρια επισήμανε ακόμα ότι σύμφωνα και με πρόσφατες διεθνείς ρυθμίσεις οι πολιτιστικές διαφορές κάθε χώρας γίνονται σεβαστές, εφ' όσον όμως δε συγκρούονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των κανόνων Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν όλες τις χώρες. Ετσι, οι ίδιοι οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να καταγγείλουν τη χώρα τους σε διεθνή όργανα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στο ίδιο Συμπόσιο, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον τρόπο που προβάλλεται η βία και η εγκληματικότητα μέσα από τα ΜΜΕ. Εναν τρόπο που αναπαράγει το ενδιαφέρον για την προσωπικότητα του εγκληματία και όχι για τις καταστάσεις που οδηγούν στο έγκλημα, όπως τόνισε η Ελένη Λαμπροπούλου: Τα γεγονότα γίνονται θέαμα και παιχνίδι, είπε, ο τηλεθεατής συνηθίζει στην απαισιοδοξία, στην παθητικότητα, στην αδιαφορία, στο συμβιβασμό με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε πρόσωπα και όχι σε κοινωνικά προβλήματα. Ετσι, τα ΜΜΕ αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα κοινωνικά προβλήματα ή ακόμα πιο εγκληματικές πράξεις που συμβαίνουν.

Οτι το έγκλημα προσωποποιείται, βγήκε σαν συμπέρασμα και από μια άλλη έρευνα, σχετική με την προβολή της εγκληματικότητας από τον Τύπο, που ανακοίνωσε ο Αλ. Αρφαράς: "Δε δίνεται, είπε, το κοινωνικό πλαίσιο από τον Τύπο και οι αναλύσεις που δημοσιεύονται είναι συνήθως επιφανειακές". Ο ομιλητής ανέφερε μάλιστα, ανάμεσα σε άλλα, ότι από τις εφημερίδες που εξετάστηκαν ("Νέα", "Ελευθεροτυπία", "Απογευματινή", "Καθημερινή", "Ριζοσπάστης" και "Χανιώτικη Ελευθεροτυπία") τα χαμηλότερα ποσοστά προβολής εγκλημάτων είχε ο "Ριζοσπάστης".

Στην πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφο, την Καλλιρρόη Σιγανού - Παρέν, ήταν αφιερωμένες οι εκδηλώσεις που οργάνωσαν δυο γυναικείες οργανώσεις, η Ενωση Γυναικών Κρήτης και το Λύκειο Ελληνίδων.

Στη συγκέντρωση που έγινε στο Λύκειο Ελληνίδων, μίλησε η ιστορικός και συγγραφέας Κωστούλα Σκλαβενίτη και απήγγειλε η Ολγα Δαμάτη.

Στην εκδήλωση της Ενωσης Γυναικών Κρήτης, αναφέρθηκαν εκτενώς στο έργο της Παρέν η πρόεδρος της Ενωσης Ρένα Κιτσοπανίδου - Μπαρουλάκη και ο λογοτέχνης Σταύρος Κατζουράκης.

Ομορφη, πλούσια, γλυκομίλητη, η Παρέν θα μπορούσε να ασχολείται σαν τις άλλες γυναίκες του καιρού της - και της τάξης της - με λίγη φιλανθρωπία, δεξιώσεις και το νοικοκυριό της. Ομως, η ίδια διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, που μόνη της θα τον άνοιγε. Γεννήθηκε στην Κρήτη, εργάστηκε σαν δασκάλα και έγραφε στις εγκυρότερες εφημερίδες της εποχής εκείνης για θέματα που αφορούσαν τις γυναίκες. Το 1887 κυκλοφορεί το πρώτο φύλο της "Εφημερίδας των Κυριών", που για τριάντα χρόνια γίνεται ανάρπαστη, με θέματα παιδαγωγικά, οικονομολογικά, φιλολογικά, καλλιτεχνικά, βιογραφίες διάσημων γυναικών, προβλήματα και λύσεις των γυναικείων θεμάτων στις άλλες χώρες, συμβουλές κλπ. Από την "Εφημερίδα των Κυριών" ξεκινά και ο αγώνας για το δικαίωμα ψήφου της Ελληνίδας.

Η εφημερίδα ήταν εβδομαδιαία. Ανάρπαστα έγιναν τα φύλα την πρώτη και τις άλλες εβδομάδες. Μέσα σε λίγες ώρες, την αγόραζαν εφτά χιλιάδες άνθρωποι - σε μια εποχή που η πρωτεύουσα είχε μόνο 65.000 κατοίκους, από τους οποίους λίγοι γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Φθόνος "έζωσε" τους εκδότες των άλλων εφημερίδων, ύβρεις και απειλές εκτοξεύτηκαν κατά της "αναρχικής", όπως τη βάφτισαν, Καλλιρρόης Παρέν. Αλλά εκείνη ήξερε να συζητά ήρεμη και ψύχραιμη αντιμετώπιζε όλες τις επιθέσεις και τις ειρωνείες.

Με δικές της ενέργειες και των συνεργατών της, κατόρθωσε ύστερα από σειρά διαβημάτων, το 1895, να γίνονται δεκτές γυναίκες στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο. Ομως, αυτό άρχισε με ένα τραγικό γεγονός: Την αυτοκτονία της φοιτήτριας της Ιατρικής Ελένης Παντελίδου, που υπέστη φοβερό πόλεμο από το τότε κατεστημένο, μόνο και μόνο επειδή πάτησε - γυναίκα ούσα - το άβατο του Πανεπιστημίου:

"Ω, αναφωνούσε, "αηδιασμένος" ο Ροϊδης, αναφερόμενος στη νεαρή φοιτήτρια,"μια μύγα χρυσίζουσα, βόσκει επί τον αφρόν του γάλακτος, μια φθείρα επί τον λαιμόν των εφήβων...". Ακολούθησαν τα ποδοκροτήματα μέσα στην αίθουσα των συμφοιτητών της, οι σαϊτες και η χλεύη. Η Ελένη έδωσε τέλος τη ζωή της, πριν κλείσει ακόμα τα δεκαοκτώ της χρόνια...

Η Παρέν φρόντισε, ανάμεσα σε άλλα, για την προστασία της παιδικής ηλικίας, τον κανονισμό των εργάσιμων ωρών, το διορισμό γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, την ίδρυση του Κυριακάτικου Σχολείου απόρων γυναικών, όπου η ίδια και οι συνεργάτιδές της δίδασκαν γραφή, ανάγνωση και λίγη αριθμητική. Με ενέργειές της κατόρθωσε να καταργηθεί για τις εργάτριες η νυκτερινή εργασία. Αυτά στις αρχές του αιώνα - ενώ στις μέρες μας η νυκτερινή εργασία επανέρχεται εν ονόματι της "ισότητας", έτσι όπως τη "βλέπει" η Ευρωπαϊκή Ενωση...

"Η Καλλιρρόη Σιγανού - Παρέν πίστευε ότι το θεμέλιο της γυναικείας χειραφέτησης ήταν η καταξίωσή της σαν ανθρώπου, μέσα από τίμια και αξιοπρεπή εργασία", τόνισε η πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών Κρήτης Ρένα Κιτσοπανίδου - Μπαρουλάκη. Με την εργασία και μόνο, μπορεί η γυναίκα να απελευθερωθεί, να μορφωθεί, να διεκδικήσει και να αγωνιστεί για τα δίκαιά της, για την ισοτιμία με τον άντρα, για την πολιτική της χειραφέτηση".

"Η αντίληψή της ήταν πως δεν έπρεπε να κηρυχθεί πόλεμος κατά του άντρα", επισήμανε ο λογοτέχνης Σταύρος Κατζουράκης. "Γνώριζε πως υπήρχανε πολλοί αρσενικοί ταπεινωμένοι, αδικημένοι και ματωμένοι από τον ίδιο δυνάστη: Ηταν το κράτος διά των αντιπροσώπων του, θηλυκών και αρσενικών, και ο ιδιώτης εργοδότης... Η Παρέν ήθελε την επαφή με το παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, δεν ήταν η πολίτης της απομόνωσης. Αλλά ήξερε να παίρνει εκείνο το ξένο που θα ήταν ωφέλιμο στην πατρίδα και στο λαό της. Ακολουθούσε τις εξελίξεις και προσαρμόζει τη δράση της... Αν ζούσε σήμερα, θα έφριττε με όσα θα έβλεπε στις οθόνες και στα έντυπα και θα πολεμούσε. Ολες τις αθλιότητες. Τις διδασκόμενες και τις χειροκροτούμενες αθλιότητες".

Υπάρχουν στο σημερινό κόσμο και εφαρμόζονται - νόμιμα - κάποιες ποινές που είναι απάνθρωπες και εξευτελιστικές. Οι ποινές αυτές αφορούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις γυναίκες. "Η ανθρωπότητα δεν μπορεί πια να αδιαφορεί γι' αυτές τις ποινές, που στρέφονται ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα και ουσιαστικά ενάντια στις γυναίκες - ποινές που γίνονται πιο επικίνδυνες, όσο επεκτείνεται ο φουνταμενταλισμός". Τα παραπάνω τόνισε η καθηγήτρια Εγκληματολογίας Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Γυναικών, στο πρόσφατο επιστημονικό συμπόσιο που έγινε στη μνήμη του καθηγητή Ηλία Δασκαλάκη και οργανώθηκε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. "Εγκληματίες και θύματα στο κατώφλι του 21ου αιώνα", ήταν το θέμα του Συμποσίου.

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε ιδιαίτερα σε ποινές που εφαρμόζονται σε ορισμένες ισλαμιστικές χώρες, όπως το κόψιμο του χεριού για την τιμωρία της κλοπής, το δημόσιο μαστίγωμα για τις γυναίκες που δε φορούν τσαντόρ ή μαντίλι, τη θανάτωση με λιθοβολισμό των γυναικών που είναι μοιχαλίδες - ενώ για τις ίδιες πράξεις ο σύζυγος δεν τιμωρείται. "Υπάρχει, είπε, μια απαράδεκτη δυσαναλογία μεταξύ του ανθρώπινου δικαιώματος που έβλαψε η πράξη, όπως, λ.χ., μια μικροκλοπή, και μεταξύ της ποινής που επιβάλλεται.

Αντίθετα, στην περίπτωση του τσαντόρ λ.χ., η γυναίκα που δεν το φοράει δεν προσβάλλει κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά ασκεί ένα δικό της ανθρώπινο δικαίωμα.Η επιβολή του τσαντόρ προσβάλλει το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, το δικαίωμα που έχει να σκέπτεται, όπως εκείνη νομίζει και να έχει ανάλογη συμπεριφορά. Είναι ένα δικαίωμα αναγνωρισμένο διεθνώς. Κι όμως, η ποινή του μαστιγώματος βλάπτει τη σωματική της ακεραιότητα, που είναι τμήμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας μαζί με την ψυχική της υγεία που έχει σχέση με την τιμή και την υπόληψή της. Σ' ό,τι αφορά τη μοιχεία, δε θεωρείται πια, όπως παλιά, αξιόποινη πράξη, αλλά παραβίαση της ηθικής υποχρέωσης που έχουν οι σύζυγοι για αμοιβαία πίστη. Οι ποινές αυτές, που επιβάλλονται σε ορισμένα κράτη, προσβάλλουνβαρύτατα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η διεθνής κοινωνία πρέπει να αντιδράσει"!

Η ομιλήτρια επισήμανε ακόμα ότι σύμφωνα και με πρόσφατες διεθνείς ρυθμίσεις οι πολιτιστικές διαφορές κάθε χώρας γίνονται σεβαστές, εφ' όσον όμως δε συγκρούονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των κανόνων Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν όλες τις χώρες. Ετσι, οι ίδιοι οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να καταγγείλουν τη χώρα τους σε διεθνή όργανα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στο ίδιο Συμπόσιο, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον τρόπο που προβάλλεται η βία και η εγκληματικότητα μέσα από τα ΜΜΕ. Εναν τρόπο που αναπαράγει το ενδιαφέρον για την προσωπικότητα του εγκληματία και όχι για τις καταστάσεις που οδηγούν στο έγκλημα, όπως τόνισε η Ελένη Λαμπροπούλου: Τα γεγονότα γίνονται θέαμα και παιχνίδι, είπε, ο τηλεθεατής συνηθίζει στην απαισιοδοξία, στην παθητικότητα, στην αδιαφορία, στο συμβιβασμό με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε πρόσωπα και όχι σε κοινωνικά προβλήματα. Ετσι, τα ΜΜΕ αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τα κοινωνικά προβλήματα ή ακόμα πιο εγκληματικές πράξεις που συμβαίνουν.

Οτι το έγκλημα προσωποποιείται, βγήκε σαν συμπέρασμα και από μια άλλη έρευνα, σχετική με την προβολή της εγκληματικότητας από τον Τύπο, που ανακοίνωσε ο Αλ. Αρφαράς: "Δε δίνεται, είπε, το κοινωνικό πλαίσιο από τον Τύπο και οι αναλύσεις που δημοσιεύονται είναι συνήθως επιφανειακές". Ο ομιλητής ανέφερε μάλιστα, ανάμεσα σε άλλα, ότι από τις εφημερίδες που εξετάστηκαν ("Νέα", "Ελευθεροτυπία", "Απογευματινή", "Καθημερινή", "Ριζοσπάστης" και "Χανιώτικη Ελευθεροτυπία") τα χαμηλότερα ποσοστά προβολής εγκλημάτων είχε ο "Ριζοσπάστης".

Πληθαίνουν τα κρούσματα αυθαιρεσίας κάποιων οικονομικά ισχυρών πατέρων, που αδιαφορώντας για αποφάσεις δικαστηρίων και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, εμποδίζουν αυθαίρετα τις πρώην συζύγους να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Πρόσφατα τα δυο κρούσματα που δημοσιοποιήθηκαν τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας: Το πρώτο αφορούσε πατέρα γιατρό, το δεύτερο πατέρα που πήρε τα παιδιά και έφυγε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, με αποτέλεσμα η μητέρα, που φιλοξενούνταν στον κοινωνικό ξενώνα ενηλίκων, να φτάσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας...

Προηγήθηκε στη δημοσιότητα η περίπτωση της πρώην συζύγου του εφοπλιστή Βεντούρη, ο οποίος παράνομα και χρησιμοποιώντας βίαια μέσα αρνείται την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων. Οπως καταγγέλλεται στο τελευταίο δελτίο του Συλλόγου Ελληνίδας Νοικοκυράς: "Κατά τις προσπάθειες επικοινωνίας, τα παιδιά κλοτσάνε, διώχνουν, βρίζουν την πραγματική τους μητέρα, λέγοντας "φύγε, δεν είσαι εσύ η μητέρα μας, η μητέρα μας είναι μέσα...". Ο εφοπλιστής έχει φύλακες - μπράβους - και τελευταία και σκύλο, ενώ το σπίτι έχει γύρω - γύρω κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης ώστε να ελέγχει την αποπομπή της τραγικής μάνας".

Και σ' ό,τι αφορά τη Χαρά Βεντούρη που ήταν ενημερωμένη υπάρχει τουλάχιστον η συμπαράσταση των γυναικείων σωματείων. Τι γίνεται όμως με τόσες άλλες φτωχές γυναίκες που αγνοούν τα δικαιώματά τους, δεν ξέρουν πού να αποταθούν, γίνονται θύματα των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών πρώην συζύγων;..

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Πληθαίνουν τα κρούσματα αυθαιρεσίας κάποιων οικονομικά ισχυρών πατέρων, που αδιαφορώντας για αποφάσεις δικαστηρίων και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, εμποδίζουν αυθαίρετα τις πρώην συζύγους να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Πρόσφατα τα δυο κρούσματα που δημοσιοποιήθηκαν τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας: Το πρώτο αφορούσε πατέρα γιατρό, το δεύτερο πατέρα που πήρε τα παιδιά και έφυγε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, με αποτέλεσμα η μητέρα, που φιλοξενούνταν στον κοινωνικό ξενώνα ενηλίκων, να φτάσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας...

Προηγήθηκε στη δημοσιότητα η περίπτωση της πρώην συζύγου του εφοπλιστή Βεντούρη, ο οποίος παράνομα και χρησιμοποιώντας βίαια μέσα αρνείται την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων. Οπως καταγγέλλεται στο τελευταίο δελτίο του Συλλόγου Ελληνίδας Νοικοκυράς: "Κατά τις προσπάθειες επικοινωνίας, τα παιδιά κλοτσάνε, διώχνουν, βρίζουν την πραγματική τους μητέρα, λέγοντας "φύγε, δεν είσαι εσύ η μητέρα μας, η μητέρα μας είναι μέσα...". Ο εφοπλιστής έχει φύλακες - μπράβους - και τελευταία και σκύλο, ενώ το σπίτι έχει γύρω - γύρω κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης ώστε να ελέγχει την αποπομπή της τραγικής μάνας".

Και σ' ό,τι αφορά τη Χαρά Βεντούρη που ήταν ενημερωμένη υπάρχει τουλάχιστον η συμπαράσταση των γυναικείων σωματείων. Τι γίνεται όμως με τόσες άλλες φτωχές γυναίκες που αγνοούν τα δικαιώματά τους, δεν ξέρουν πού να αποταθούν, γίνονται θύματα των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών πρώην συζύγων;..

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ