Μορφή του Μύθου, "φάντασμα" ανθρώπου που σφαγιάστηκε για μια πολεμοκάπηλη ιδέα και "αναλήφθηκε" με τη μεσολάβηση του "θείου" παράγοντα για να υπηρετεί τις ανθρωποθυσίες προς τιμήν του ή ανθρώπινο πλάσμα που μυθοποιήθηκε για να "αφηγείται" δραματοποιητικά πραγματικά ιστορικά γεγονότα; Ποιο από όλα αυτά ή μήπως όλα αυτά μαζί, διαπλεκόμενα, αλληλοαναιρούμενα, αναπάντητα και ρευστά, είναι η ευριπίδεια "Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων", όπως, μεταφράζοντάς το με ακριβή, οικεία, άμεση, θερμή γλώσσα, απέδωσε τον τίτλο του αμφίσημου αυτού δράματος ο αξέχαστος Γιώργος Ιωάννου;Το μόνο βέβαιο είναι ότι το έργο του Ευριπίδη, με τη μεγαλόπνευστη ποιητική του "Απορία" για τα ανθρώπινα και τα "θεία", για τη σχέση Ιστορίας - Μύθου, πραγματικού - φανταστικού, με την πολυσημία των προσώπων του μύθου και ακόμα με τα εξαίσια, μνημειώδους λυρισμού χορικά του, θα αποτελεί πάντα σαγηνευτικό"πειρασμό", αλλά και ερμηνευτικό "δίκοπο μαχαίρι" για τους καλλιτέχνες του θεάτρου.

Τα παραπάνω ερωτήματα και η αίσθηση της ποιητικής "Απορίας" υπήρξαν η βάση της Αννας Κοκκίνου στη σκηνοθετική της απόπειρα και στην ερμηνεία της στον επώνυμο ρόλο. Απόπειρα πολύ ενδιαφέρουσα, ως σύλληψη, στηριγμένη σε αληθινά δημιουργικούς συντελεστές: Στη μετάφραση του Γ. Ιωάννου (η ανασκευαστική της θεώρηση, όμως, από τον Βασίλη Διοσκουρίδη και αχρείαστη ήταν και αμφισβήτησε την αναμφισβήτητη αξία της). Στην αισθαντική, ποιητική μουσική της Λένας Πλάτωνος,που κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στη μουσική για θέατρο, συνεπικουρούμενη από τους υποβλητικούς ήχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου.Στο "γυμνό" σκηνικό και στα καλαίσθητων χρωμάτων και γραμμών κοστούμια (ιδιαίτερα της Ιφιγένειας και του Χορού) του Σωκράτη Σωκράτους,που αναδεικνύονται και ως ερμηνευτικό "μέσο" σε συνδυασμό με τη λιτή εκφραστική κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου και τους σκιερούς φωτισμούς τουΠαναγιώτη Μανούση.

Η Ιφιγένεια της Α. Κοκκίνου ξεκινά την παράσταση, σαν "κούκλα" (θυμίζει τα χάρτινα ομοιώματα θρησκευτικών μορφών της καθολικής εκκλησιαστικής τέχνης), κούκλα - μέσον μιας τελετουργίας, ή σαν άψυχο "φάσμα", στο οποίο ο λόγος του δίνει πνοή, φωνή, κίνηση και σιγά σιγά το μεταβάλλει σε πρόσωπο με σάρκα και οστά, ενώ κι ο Χορός "ζωντανεύει" μέσα από την ίδια τελετουργία ενανθρώπισης. Ο λόγος χαμηλόφωνος, αργός, μουσικός, με τον πρόλογο και το πρώτο επεισόδιο στη μαγεία του μύθου, στην ποίηση του Ευριπίδη και στην ερμηνευτική βάση - άποψη της σκηνοθεσίας. Ομως, μετά την εισαγωγή αυτή, η ενδιαφέρουσα ερμηνευτική σύλληψη "βάση", δίκην σκηνικής τελετουργίας, μετατρέπεται σε "παγίδα" για την ερμηνεία της Α. Κοκκίνου, συμπαρασύροντας και τους άλλους ηθοποιούς. Παγίδα, αφού καθιστά την αρχή του τραγικού είδους - το λόγο - σε μακρόσυρτο, μονότονο με την ίδια ελάσσονα κλίμακα, κάποτε και δυσδιάκριτο λεκτικά, χωρίς ηχοχρώματα και συναισθηματικές διακυμάνσεις (υφέσεις και κορυφώσεις), χωρίς τα "ζωικά" ανθρώπινα και έντονα δραματικά στοιχεία του μύθου, μονοσήμαντο, χωρίς τις αποχρώσεις του υπέροχου λυρισμού, επιτηδευμένο, κουραστικό τελικά, μουρμουρητό. Η σκηνοθετική άποψη έμεινε στην καλή σύλληψη, αφού η παράσταση εξαντλήθηκε σε ένα μουρμουρητό, με την ιδιοτυπία του λόγου της Α. Κοκκίνου, την οποία πανομοιότυπα μιμούνται, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι οι ηθοποιοί (Νίκος Λιάσκος, Ιουλία Βατικιώτη, Αλίκη Αβδελοπούλου, Δέσποινα Γκάτζιου, Ελευθερία Εμμανουήλ, Μίνα Λουίζου, Μυρτώ Τζιγκουνάκη.Χαρακτηριστικότερη περίπτωση υπερβολικής (κακέκτυπης) μίμησης, η ερμηνεία του Μάριου Ιωάννου (στον Πυλάδη και κυρίως στον αγγελιοφόρο). Ακόμα και ο καλός ηθοποιός Γιώργος Μωρόγιαννης,χειρίστηκε μονότονα την ενδιαφέρουσα μπάσα φωνή του.

ΘΥΜΕΛΗ

Μορφή του Μύθου, "φάντασμα" ανθρώπου που σφαγιάστηκε για μια πολεμοκάπηλη ιδέα και "αναλήφθηκε" με τη μεσολάβηση του "θείου" παράγοντα για να υπηρετεί τις ανθρωποθυσίες προς τιμήν του ή ανθρώπινο πλάσμα που μυθοποιήθηκε για να "αφηγείται" δραματοποιητικά πραγματικά ιστορικά γεγονότα; Ποιο από όλα αυτά ή μήπως όλα αυτά μαζί, διαπλεκόμενα, αλληλοαναιρούμενα, αναπάντητα και ρευστά, είναι η ευριπίδεια "Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων", όπως, μεταφράζοντάς το με ακριβή, οικεία, άμεση, θερμή γλώσσα, απέδωσε τον τίτλο του αμφίσημου αυτού δράματος ο αξέχαστος Γιώργος Ιωάννου;Το μόνο βέβαιο είναι ότι το έργο του Ευριπίδη, με τη μεγαλόπνευστη ποιητική του "Απορία" για τα ανθρώπινα και τα "θεία", για τη σχέση Ιστορίας - Μύθου, πραγματικού - φανταστικού, με την πολυσημία των προσώπων του μύθου και ακόμα με τα εξαίσια, μνημειώδους λυρισμού χορικά του, θα αποτελεί πάντα σαγηνευτικό"πειρασμό", αλλά και ερμηνευτικό "δίκοπο μαχαίρι" για τους καλλιτέχνες του θεάτρου.

Τα παραπάνω ερωτήματα και η αίσθηση της ποιητικής "Απορίας" υπήρξαν η βάση της Αννας Κοκκίνου στη σκηνοθετική της απόπειρα και στην ερμηνεία της στον επώνυμο ρόλο. Απόπειρα πολύ ενδιαφέρουσα, ως σύλληψη, στηριγμένη σε αληθινά δημιουργικούς συντελεστές: Στη μετάφραση του Γ. Ιωάννου (η ανασκευαστική της θεώρηση, όμως, από τον Βασίλη Διοσκουρίδη και αχρείαστη ήταν και αμφισβήτησε την αναμφισβήτητη αξία της). Στην αισθαντική, ποιητική μουσική της Λένας Πλάτωνος,που κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στη μουσική για θέατρο, συνεπικουρούμενη από τους υποβλητικούς ήχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου.Στο "γυμνό" σκηνικό και στα καλαίσθητων χρωμάτων και γραμμών κοστούμια (ιδιαίτερα της Ιφιγένειας και του Χορού) του Σωκράτη Σωκράτους,που αναδεικνύονται και ως ερμηνευτικό "μέσο" σε συνδυασμό με τη λιτή εκφραστική κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου και τους σκιερούς φωτισμούς τουΠαναγιώτη Μανούση.

Η Ιφιγένεια της Α. Κοκκίνου ξεκινά την παράσταση, σαν "κούκλα" (θυμίζει τα χάρτινα ομοιώματα θρησκευτικών μορφών της καθολικής εκκλησιαστικής τέχνης), κούκλα - μέσον μιας τελετουργίας, ή σαν άψυχο "φάσμα", στο οποίο ο λόγος του δίνει πνοή, φωνή, κίνηση και σιγά σιγά το μεταβάλλει σε πρόσωπο με σάρκα και οστά, ενώ κι ο Χορός "ζωντανεύει" μέσα από την ίδια τελετουργία ενανθρώπισης. Ο λόγος χαμηλόφωνος, αργός, μουσικός, με τον πρόλογο και το πρώτο επεισόδιο στη μαγεία του μύθου, στην ποίηση του Ευριπίδη και στην ερμηνευτική βάση - άποψη της σκηνοθεσίας. Ομως, μετά την εισαγωγή αυτή, η ενδιαφέρουσα ερμηνευτική σύλληψη "βάση", δίκην σκηνικής τελετουργίας, μετατρέπεται σε "παγίδα" για την ερμηνεία της Α. Κοκκίνου, συμπαρασύροντας και τους άλλους ηθοποιούς. Παγίδα, αφού καθιστά την αρχή του τραγικού είδους - το λόγο - σε μακρόσυρτο, μονότονο με την ίδια ελάσσονα κλίμακα, κάποτε και δυσδιάκριτο λεκτικά, χωρίς ηχοχρώματα και συναισθηματικές διακυμάνσεις (υφέσεις και κορυφώσεις), χωρίς τα "ζωικά" ανθρώπινα και έντονα δραματικά στοιχεία του μύθου, μονοσήμαντο, χωρίς τις αποχρώσεις του υπέροχου λυρισμού, επιτηδευμένο, κουραστικό τελικά, μουρμουρητό. Η σκηνοθετική άποψη έμεινε στην καλή σύλληψη, αφού η παράσταση εξαντλήθηκε σε ένα μουρμουρητό, με την ιδιοτυπία του λόγου της Α. Κοκκίνου, την οποία πανομοιότυπα μιμούνται, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι οι ηθοποιοί (Νίκος Λιάσκος, Ιουλία Βατικιώτη, Αλίκη Αβδελοπούλου, Δέσποινα Γκάτζιου, Ελευθερία Εμμανουήλ, Μίνα Λουίζου, Μυρτώ Τζιγκουνάκη.Χαρακτηριστικότερη περίπτωση υπερβολικής (κακέκτυπης) μίμησης, η ερμηνεία του Μάριου Ιωάννου (στον Πυλάδη και κυρίως στον αγγελιοφόρο). Ακόμα και ο καλός ηθοποιός Γιώργος Μωρόγιαννης,χειρίστηκε μονότονα την ενδιαφέρουσα μπάσα φωνή του.

ΘΥΜΕΛΗ

Αρχισαν οι πρόβες των καλοκαιρινών παραγωγών του Εθνικού Θεάτρου,με τη"Μήδεια" του Ευριπίδη και τη "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη,που εκτός από το φεστιβάλ Επιδαύρου θα περιοδεύσουν και σε πόλεις της Ελλάδας. Η"Μήδεια" ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά,σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα,μουσική Σαββίνας Γιαννάτου και χορογραφία Ευαγγελίας Μπαρμπούση.Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Μάγια Λυμπεροπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Αννα Μακράκη, Αρης Λεμπεσόπουλος, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Χατζόπουλος κ. ά. Η "Λυσιστράτη" ανεβαίνει σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη,σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Ζιάκα,μουσική Βασίλη Δημητρίου και χορογραφία Ισίδωρου Σιδέρη.Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Ελένη Γερασιμίδου, Χρύσα Ρώπα, Γιάννης Μόρτζος, Νίκος Μπουσδούκος, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Γιάννης Καρατζογιάννης κ. ά.

• Ο Σταύρος Ντουφεξής θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Ισπανού συγγραφέα Φερνάντο ντε Ρόχας "Σελεστίνα".Η παράσταση, ενταγμένη στο Φεστιβάλ Αθηνών,θα παρουσιαστεί, στο Ηρώδειο,στις 29 και 30 του Ιούνη και στη συνέχεια θα περιοδεύσει στα φεστιβάλ άλλων πόλεων. Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Αννυς Κολτσιδοπούλου,σκηνικά - κοστούμια Λίλης Πεζανού και μουσική Νίκου Κυπουργού.Τη Σελεστίνα υποδύεται η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.Παίζουν επίσης: Μάνια Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Μαίρη Σαουσοπούλου, Ελένη Κοκκίδου, Θέμης Πάνου, Βιβή Κόκκα και Ιλιάννα Παναγιωτούνη.
• Το έργο των Τσιφόρου - Βασιλειάδη "Η γυναικούλα μας" θα ανέβει στο θέατρο "Λαμπέτη",στις 13 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου,σκηνικά- κοστούμια Δέσποινας Βολίδη και η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου.Παίζουν: Μίνα Αδαμάκη, Νικολέτα Βλαβιανού, Βάσω Γουλιελμάκη, Μαρί Κωνσταντάτου, Πάνος Μιχαλόπουλος, Ηρώ Μουκίου, Παύλος Χαϊκάλης κ. ά.
• "Ελλην Εξασθενής" είναι ο τίτλος της επιθεώρησης, που ανεβαίνει στο "Δελφινάριο",με κείμενα των Λάκη Μιχαηλίδη, Γιώργου Σκούρτη και Μήτσου Ευθυμιάδη.Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι του Φώτη Μεταξόπουλου,η μουσική του Μίμη Πλέσσα και τα σκηνικά - κοστούμια της Λαλούλας Χρυσικοπούλου.Παίζουν: Θανάσης Βέγγος, Τάσος Χαλκιάς, Ηλίας Λογοθέτης, Γιώργος Παρτσαλάκης, Τάκης Παπαματθαίου, Ελευθερία Ρήγου, Νατάσα Μανίσαλη κ. ά.

Αρχισαν οι πρόβες των καλοκαιρινών παραγωγών του Εθνικού Θεάτρου,με τη"Μήδεια" του Ευριπίδη και τη "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη,που εκτός από το φεστιβάλ Επιδαύρου θα περιοδεύσουν και σε πόλεις της Ελλάδας. Η"Μήδεια" ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά,σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα,μουσική Σαββίνας Γιαννάτου και χορογραφία Ευαγγελίας Μπαρμπούση.Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Μάγια Λυμπεροπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Αννα Μακράκη, Αρης Λεμπεσόπουλος, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Χατζόπουλος κ. ά. Η "Λυσιστράτη" ανεβαίνει σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη,σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Ζιάκα,μουσική Βασίλη Δημητρίου και χορογραφία Ισίδωρου Σιδέρη.Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Ελένη Γερασιμίδου, Χρύσα Ρώπα, Γιάννης Μόρτζος, Νίκος Μπουσδούκος, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Γιάννης Καρατζογιάννης κ. ά.

• Ο Σταύρος Ντουφεξής θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Ισπανού συγγραφέα Φερνάντο ντε Ρόχας "Σελεστίνα".Η παράσταση, ενταγμένη στο Φεστιβάλ Αθηνών,θα παρουσιαστεί, στο Ηρώδειο,στις 29 και 30 του Ιούνη και στη συνέχεια θα περιοδεύσει στα φεστιβάλ άλλων πόλεων. Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Αννυς Κολτσιδοπούλου,σκηνικά - κοστούμια Λίλης Πεζανού και μουσική Νίκου Κυπουργού.Τη Σελεστίνα υποδύεται η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.Παίζουν επίσης: Μάνια Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Μαίρη Σαουσοπούλου, Ελένη Κοκκίδου, Θέμης Πάνου, Βιβή Κόκκα και Ιλιάννα Παναγιωτούνη.
• Το έργο των Τσιφόρου - Βασιλειάδη "Η γυναικούλα μας" θα ανέβει στο θέατρο "Λαμπέτη",στις 13 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Αρζόγλου,σκηνικά- κοστούμια Δέσποινας Βολίδη και η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου.Παίζουν: Μίνα Αδαμάκη, Νικολέτα Βλαβιανού, Βάσω Γουλιελμάκη, Μαρί Κωνσταντάτου, Πάνος Μιχαλόπουλος, Ηρώ Μουκίου, Παύλος Χαϊκάλης κ. ά.
• "Ελλην Εξασθενής" είναι ο τίτλος της επιθεώρησης, που ανεβαίνει στο "Δελφινάριο",με κείμενα των Λάκη Μιχαηλίδη, Γιώργου Σκούρτη και Μήτσου Ευθυμιάδη.Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι του Φώτη Μεταξόπουλου,η μουσική του Μίμη Πλέσσα και τα σκηνικά - κοστούμια της Λαλούλας Χρυσικοπούλου.Παίζουν: Θανάσης Βέγγος, Τάσος Χαλκιάς, Ηλίας Λογοθέτης, Γιώργος Παρτσαλάκης, Τάκης Παπαματθαίου, Ελευθερία Ρήγου, Νατάσα Μανίσαλη κ. ά.