Μορφή του Μύθου, "φάντασμα" ανθρώπου που σφαγιάστηκε για μια πολεμοκάπηλη ιδέα και "αναλήφθηκε" με τη μεσολάβηση του "θείου" παράγοντα για να υπηρετεί τις ανθρωποθυσίες προς τιμήν του ή ανθρώπινο πλάσμα που μυθοποιήθηκε για να "αφηγείται" δραματοποιητικά πραγματικά ιστορικά γεγονότα; Ποιο από όλα αυτά ή μήπως όλα αυτά μαζί, διαπλεκόμενα, αλληλοαναιρούμενα, αναπάντητα και ρευστά, είναι η ευριπίδεια "Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων", όπως, μεταφράζοντάς το με ακριβή, οικεία, άμεση, θερμή γλώσσα, απέδωσε τον τίτλο του αμφίσημου αυτού δράματος ο αξέχαστος Γιώργος Ιωάννου;Το μόνο βέβαιο είναι ότι το έργο του Ευριπίδη, με τη μεγαλόπνευστη ποιητική του "Απορία" για τα ανθρώπινα και τα "θεία", για τη σχέση Ιστορίας - Μύθου, πραγματικού - φανταστικού, με την πολυσημία των προσώπων του μύθου και ακόμα με τα εξαίσια, μνημειώδους λυρισμού χορικά του, θα αποτελεί πάντα σαγηνευτικό"πειρασμό", αλλά και ερμηνευτικό "δίκοπο μαχαίρι" για τους καλλιτέχνες του θεάτρου.

Τα παραπάνω ερωτήματα και η αίσθηση της ποιητικής "Απορίας" υπήρξαν η βάση της Αννας Κοκκίνου στη σκηνοθετική της απόπειρα και στην ερμηνεία της στον επώνυμο ρόλο. Απόπειρα πολύ ενδιαφέρουσα, ως σύλληψη, στηριγμένη σε αληθινά δημιουργικούς συντελεστές: Στη μετάφραση του Γ. Ιωάννου (η ανασκευαστική της θεώρηση, όμως, από τον Βασίλη Διοσκουρίδη και αχρείαστη ήταν και αμφισβήτησε την αναμφισβήτητη αξία της). Στην αισθαντική, ποιητική μουσική της Λένας Πλάτωνος,που κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στη μουσική για θέατρο, συνεπικουρούμενη από τους υποβλητικούς ήχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου.Στο "γυμνό" σκηνικό και στα καλαίσθητων χρωμάτων και γραμμών κοστούμια (ιδιαίτερα της Ιφιγένειας και του Χορού) του Σωκράτη Σωκράτους,που αναδεικνύονται και ως ερμηνευτικό "μέσο" σε συνδυασμό με τη λιτή εκφραστική κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου και τους σκιερούς φωτισμούς τουΠαναγιώτη Μανούση.

Η Ιφιγένεια της Α. Κοκκίνου ξεκινά την παράσταση, σαν "κούκλα" (θυμίζει τα χάρτινα ομοιώματα θρησκευτικών μορφών της καθολικής εκκλησιαστικής τέχνης), κούκλα - μέσον μιας τελετουργίας, ή σαν άψυχο "φάσμα", στο οποίο ο λόγος του δίνει πνοή, φωνή, κίνηση και σιγά σιγά το μεταβάλλει σε πρόσωπο με σάρκα και οστά, ενώ κι ο Χορός "ζωντανεύει" μέσα από την ίδια τελετουργία ενανθρώπισης. Ο λόγος χαμηλόφωνος, αργός, μουσικός, με τον πρόλογο και το πρώτο επεισόδιο στη μαγεία του μύθου, στην ποίηση του Ευριπίδη και στην ερμηνευτική βάση - άποψη της σκηνοθεσίας. Ομως, μετά την εισαγωγή αυτή, η ενδιαφέρουσα ερμηνευτική σύλληψη "βάση", δίκην σκηνικής τελετουργίας, μετατρέπεται σε "παγίδα" για την ερμηνεία της Α. Κοκκίνου, συμπαρασύροντας και τους άλλους ηθοποιούς. Παγίδα, αφού καθιστά την αρχή του τραγικού είδους - το λόγο - σε μακρόσυρτο, μονότονο με την ίδια ελάσσονα κλίμακα, κάποτε και δυσδιάκριτο λεκτικά, χωρίς ηχοχρώματα και συναισθηματικές διακυμάνσεις (υφέσεις και κορυφώσεις), χωρίς τα "ζωικά" ανθρώπινα και έντονα δραματικά στοιχεία του μύθου, μονοσήμαντο, χωρίς τις αποχρώσεις του υπέροχου λυρισμού, επιτηδευμένο, κουραστικό τελικά, μουρμουρητό. Η σκηνοθετική άποψη έμεινε στην καλή σύλληψη, αφού η παράσταση εξαντλήθηκε σε ένα μουρμουρητό, με την ιδιοτυπία του λόγου της Α. Κοκκίνου, την οποία πανομοιότυπα μιμούνται, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, όλοι οι ηθοποιοί (Νίκος Λιάσκος, Ιουλία Βατικιώτη, Αλίκη Αβδελοπούλου, Δέσποινα Γκάτζιου, Ελευθερία Εμμανουήλ, Μίνα Λουίζου, Μυρτώ Τζιγκουνάκη.Χαρακτηριστικότερη περίπτωση υπερβολικής (κακέκτυπης) μίμησης, η ερμηνεία του Μάριου Ιωάννου (στον Πυλάδη και κυρίως στον αγγελιοφόρο). Ακόμα και ο καλός ηθοποιός Γιώργος Μωρόγιαννης,χειρίστηκε μονότονα την ενδιαφέρουσα μπάσα φωνή του.

ΘΥΜΕΛΗ