9ο ΜΕΡΟΣ

Δυο μερόνυχτα ατέλειωτα. Οι ελπίδες, ελάχιστες. Ισως κάποια χάρη, κάποια αναστολή της εκτέλεσης...

Καθόμασταν, και μεις οι άλλοι, όλη τη νύχτα ξάγρυπνοι. Και περιμέναμε.

Βρισκόμουν σε μια κατάσταση υπερέντασης, που με συνόδευε ακόμα κι όταν πήγαινε να με κλέψει για λίγο ο ύπνος.

... Αύριο θα πεθάνουν... Τρυπημένοι από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Και θα ήμουν και γω μαζί τους... Εκείνη η "πρόταση" του βασιλικού επιτρόπου, με είχε χωρίσει στα δυο. Ενιωθα τον εαυτό μου, μισό στο δικό μας θάλαμο και μισό στην απομόνωση, μαζί με τους μελλοθάνατους.

Χαιρόμουν αλλά κι ανατρίχιαζα μαζί, στη σκέψη πως πέρασα σύρριζα απ' το δρεπάνι του χάρου και γλίτωσα την τελευταία στιγμή, "χάρις εις το νεαρόν της ηλικίας"... Μα ήμουν βέβαιος, πως και την τύχη των συντρόφων μου ν' ακολουθούσα, μέσα σε κείνο το κλίμα της έξαρσης και της ανάτασης που δημιούργησε η ψύχραιμη και θαρραλέα στάση τους, θα πήγαινα μαζί τους χωρίς φόβο, "δίχως βόγκο και παράπονο".

Πριν το ξημέρωμα, χτυπήσανε οι πόρτες. Κλειδιά στριφογύριζαν στις κλειδαριές. Ηρθε η ώρα!

Μ' έβγαλε ένας δεσμοφύλακας απ' το θάλαμο το δικό μας, και με πήγε στους μελλοθάνατους. Το είχαν ζητήσει οι ίδιοι. Με χαιρετούσαν κι ο καθένας κάτι μου έβαζε με τρόπο στις τσέπες. Μου άφηναν τις τελευταίες παραγγελιές.

- Ετσι, στο άψε σβήσε, σκοτώνετε τους ανθρώπους;... Χωρίς υπεράσπιση, χωρίς τίποτα;... τη θυμάμαι που έλεγε σε κάποιον γαλονά, πνίγοντας μέσα στην καρδιά της τον πόνο. Τι άλλο της έδοσα, πώς έστειλα έξω εκείνα τα γράμματα που μου άφησαν, ούτε που θυμάμαι...

Μα, αυτοί, τον τόπο ετούτον της σφαγής και της φρίκης τον κάνουν με μιας χοροστάσι της αντρειοσύνης. Μόλις τους ξεκλειδώνουν απ' τις χειροπέδες, πιάνουν ο ένας τ' αλλουνού το χέρι, και στήνουν το χορό!

"Εχε γεια καημένε κόσμε

έχε γεια γλυκιά ζωή"!

Η Βαγγελίτσα, φορώντας το κόκκινο μεταξωτό φουστάνι της, σέρνει πρώτη το χορό. Και την ακολουθούν όλοι τραγουδώντας, σ' αυτό το "παράξενο", το συγκλονιστικό ξεφάντωμα.

"Στη στεριά δε ζει το ψάρι

ούτ' ανθός στην αμμουδιά

και οι Ελληνες δε ζούνε

δίχως την ελευθεριά... "

Και μετά, έπιασαν το τραγούδι που λέγαμε τις τελευταίες μέρες στην απομόνωση. Το "τραγούδι μας".

"Για μια ιδέα ευγενικιά

δίνουμε τη ζωή μας

χαρά, σ' αυτόν που παρατά

για μια τιμή τον κόσμο".

... Ετούτοι είναι οι ληστές;... Οι δολοφόνοι;.. Οι προδότες της πατρίδας;...

"Για μια ιδέα ευγενικιά δίνουμε τη ζωή μας". Συνεχίζουν το χορό τους οι μελλοθάνατοι, με τη Βαγγελίτσα μπροστά, ν' ανεμίζει στο χέρι το μαντήλι της.

Πώς να σηκώσουν το όπλο, να σκοτώσουν αυτά τα παλικάρια... Ποιο "στρατιωτικό καθήκον" να εκτελέσουν, όταν βλέπουν απέναντί τους τέτοιους Ελληνες; Οταν αντικρίζουν την ίδια μαχόμενη πατρίδα, ν' αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια τους, με όλη την αληθινή της δόξα!... Ενα φως αστράφτει ξαφνικά μέσα στη συνείδησή τους:

"Οχι! " Δε θα ρίξουν τις φονικές τους σφαίρες σ' αυτά τα παιδιά. Σ' αυτά τ' αδέλφια τους!

- Επί σκοπόν! ουρλιάζει ο επικεφαλής του αποσπάσματος. Μα κανένας δεν κουνιέται απ' τη θέση του. Κανένας δε σηκώνει το όπλο.

"Για μια ιδέα ευγενικιά δίνουμε τη ζωή μας"!...

Και τη "λύση" έδωσαν οι χωροφύλακες "μαυροσκούφηδες" και "ΜΑΫδες", τρομοκράτες της Δεξιάς. Ατομα ανεξέλεγκτα και αδίσταχτα, που εκτελούσαν πρόθυμα και με πολλή ευχαρίστηση τη γενική συνταγή: "Σκοτώστε τους"!

Εριξαν τα καυτερά τους βόλια πάνω στα κορμιά των αγωνιστών, ενώ εκείνοι συνέχιζαν το χορό τους. Τα παλικάρια γονατίζουν, διπλώνονται και ξαπλώνουν αιμόφυρτα πάνω στη μαγιάτικη χλόη.

"Και τ' αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά"...

Τελευταία έπεσε η Βαγγελίτσα Κουσιάντζα. Γονατισμένη, με το κορμί τρυπημένο απ' τις σφαίρες, με την καρδιά όρθια μπροστά στους εκτελεστές "ζητωκραυγάζει". Αποχαιρετάει τη ζωή, το λαό, το Κόμμα της.

- Αλίμονο στο καθεστώς που προσπαθεί να στηριχτεί στην εξουσία, εκτελώντας γυναίκες και Ελληνες πατριώτες!

- Ας είναι το αίμα μας, το τελευταίο που χύνεται.

- Ο λαός δε θα μας ξεχάσει. Ζήτω το ΚΚΕ!

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 10ο ΜΕΡΟΣ

Πάνω σ' αυτό το μεγάλο ερώτημα, θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου. Φιλοδοξία μου είναι να συμβάλω κι εγώ στην προσπάθεια του ΚΚΕ να φωτίσει το μεγάλο πρόβλημα της "πείνας" - με την πλατιά έννοια του όρου - που μέρα με τη μέρα οξύνεται όλο και περισσότερο, εξαιτίας της "νέας τάξης πραγμάτων".

Ακριβώς τούτη τη στιγμή, που ξοδεύονται δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και άχρηστες πολυτελείς δαπάνες, εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές αργοπεθαίνουν από έλλειψη των απαραίτητων αγαθών διατροφής. Στην εποχή μας, εποχή της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης, τα δύο τρίτα του γήινου πληθυσμού πεινάνε. Και το ερώτημα είναι: Η πείνα είναι μοιραία κι αναπόφευκτη;

Η αλήθεια είναι μία και μόνη: Η πείνα δεν είναι μοιραία μήτε αναπόφευκτη. Κι αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό, όταν σκεφτούμε πως ο άνθρωπος, σήμερα, που διαθέτει μια αναπτυγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία, αν αποφασίσει να τις χρησιμοποιήσει σωστά, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα πείνας, ανεργίας και κοινωνικής ανισότητας.

Σταύρος ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ

Οικονομολόγος - συγγραφέας

Παλιοί συμφοιτητές και σήμερα πτυχιούχοι Κοινωνιολογίας από την πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας, συναντήθηκαν στις 7 Ιούνη στην Αθήνα, ύστερα από 7 χρόνια και αποφάσισαν να προσφέρουν 10.000 δρχ. για ενίσχυση του τίμιου, ηρωικού και άνισου αγώνα που διεξάγει το ΚΚΕ σήμερα, ενάντια στην ντόπια και διεθνή αντίδραση.

Εκ μέρους όλων, Δημήτρης Ξεκαλάκης από Πειραιά

H Eπιτροπή Ειρήνης Καματερού διοργανώνει σήμερα Τετάρτη στις 7.30 μ.μ., στις εργατικές κατοικίες Γεροβουνού, εκδήλωση - συζήτηση, με θέμα "Ειρήνη και ο ρόλος του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια".