Στο "Ρίζο" (25.5.97) δημοσιεύτηκε ένα άρθρο, με τον τίτλο "Παγκοσμιοποίηση της πείνας και της εξαθλίωσης", και έβαζε το ερώτημα: "Ως πότε οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς, οι εκμεταλλευόμενοι της Γης, θα επιτρέπουν σ' αυτούς που έχουν το πάνω χέρι και κυβερνούν με το έτσι θέλω, να εγκαθιδρύουν τη δικτατορία των αγορών; Ως πότε θα δείχνουν υπομονή;".

Πραγματικά, σήμερα, - όπως το επισημαίνει και το αναλύει στο άρθρο του ο"Ριζοσπάστης" - σ' ολόκληρη την υδρόγειο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα λιμοκτονούν, γιατί τους λείπει το ψωμί, ενώ μια χούφτα χρυσοκάνθαροι ζουν μέσα στη χλιδή και τη σπατάλη. Ριζωμένη η πείνα κι η εξαθλίωση στις χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και σε μια σειρά περιοχές της Ευρώπης και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, απειλεί το ανθρώπινο γένος με αφανισμό.

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί στο συμπέρασμα πως η πείνα δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά κοινωνικό. Και σαν κοινωνικό φαινόμενο θα εξαφανιστεί, αν αλλάξει το σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που το δημιουργεί και το αναπαράγει. Πραγματικά, όσο παραμένει ο καπιταλισμός, η κακοδαιμονία της πείνας θα υπάρχει. Κι ακόμα, όσο παραμένει ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε πλούσιους και φτωχούς, ο διαφορισμός των λαών σε αναπτυγμένους και υπανάπτυκτους και όσο δεν καταργείται η μ' οποιαδήποτε μορφή αποικιοκρατία, η πείνα θα μαστίζει τον κόσμο με όλες τις συνέπειές της. Μόνη, επομένως, λύση για να εξαφανιστεί η πείνα είναι ν' απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό και να περάσει σ' ένα άλλο κοινωνικό σύστημα οργάνωσης, το σοσιαλιστικό. Κι αυτό είναι δυνατόν να γίνει σήμερα, γιατί σ' όλον τον κόσμο οι πλατιές λαϊκές ομάδες, οι εργαζόμενοι, τα θύματα του καπιταλισμού, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν πως με τη δύναμη που διαθέτουν μπορούν ν' αντισταθούν, στη, δίχως προηγούμενο, επίθεση του κεφαλαίου, που πάει να εγκαθιδρύσει η "νέα τάξη πραγμάτων".

Στην εποχή μας, σε όλες τις χώρες, οι λαοί, η εργατική τάξη, με επικεφαλής τα κομμουνιστικά κόμματα, έχουν ξεκινήσει μια αντεπίθεση, για να ανατρέψουν τα σκοτεινά σχέδια του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών. Αλλωστε, "την πλατιά λεωφόρο εξέλιξης της ανθρωπότητας τη χαράζει η παγκόσμια εργατική τάξη", έλεγε ο Λένιν. Σήμερα, όσο κι αν η κατάσταση στον κόσμο μας φαίνεται ζοφερή, τα πράγματα δεν είναι τόσο απελπιστικά. Μια προσεκτική ματιά μάς βοηθάει να διακρίνουμε τα πρώτα σημάδια χαραυγής για την αλλαγή, που εκατομμύρια άνθρωποι προσδοκούν να έρθει κι αγωνίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση και που δε θ' αργήσει να πραγματωθεί. Βέβαια, η μέρα του ερχομού της και η έκτασή της δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Εξάλλου, οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές στην ανθρωπότητα έγιναν απότομα, με ποιοτικά άλματα, τη στιγμή που είχαν ωριμάσει οι δημιουργημένοι αντικειμενικοί όροι και είχαν ξεπηδήσει οι κοινωνικές δυνάμεις που τις πραγματοποίησαν. Κι όπως φαίνεται, η στιγμή αυτή, στην εποχή μας, που θα φέρει την αλλαγή, είναι κοντά. Η πίστη, η ελπίδα και η πάλη των λαών ενάντια στη "νέα τάξη", που μέρα με τη μέρα όλο και δυναμώνουν, είναι σίγουρο πως θα τη φέρει ακόμα πιο κοντά για ν' απαλλαγεί η ανθρωπότητα από την πείνα, τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο γίνεται πιο γρήγορα.