Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Στο λιμανάκι της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε, τριακόσιοι περίπου νοματαίοι γιόρταζαν τα "τρία χρόνια ανυποχώρητου αγώνα για την Ειρήνη", όπως έγραφε η πρόσκληση των Επιτροπών Ειρήνης Κερατσινίου και Δραπετσώνας που είχαν στα χέρια τους. Το κέφι από πολύ νωρίς είχε φθάσει σε ζηλευτά ύψη. Ανέβαινε "ευθέως ανάλογα" με την κατανάλωση του ούζου και των θαλασσινών μεζέδων. Πρόσθετε πόντους και το θαλασσινό αεράκι που αντιστεκόταν - με αρκετή επιτυχία είναι αλήθεια - στη βουλιμία του υπό εκκόλαψη καύσωνα να καταλάβει και τα τελευταία κάστρα δροσιάς, που βαστούσαν στις αγκαλιές τους οι "περικοκλάδες" της Πειραϊκής Χερσονήσου. Βοήθαγε βέβαια και το ντεκόρ, με πρωταγωνιστή ένα φεγγάρι να ταξιδεύει μεσούρανα, αγωνιζόμενο - μάταια - να γιομίσει πριν την ώρα του. Μα πάν' απ' όλα ήταν η ορχήστρα του Εξωραϊστικού Συλλόγου Χαραυγής, που έπαιζε... και τι δεν έπαιζε.

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Είχε αυτό το "του χρόνου", μια δικιά του διαχρονικότητα, που κινούσε από την επομένη αυτής της γιορτής και πήγαινε, πήγαινε... Αλλά και το "εδώ" ξέφευγε από τα στενά όρια του τοπικού επιρρήματος και φώλιαζε στην αντίσταση και πάλη για την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για δουλιά, μόρφωση, καθαρό περιβάλλον. Φώλιαζε στην ελπίδα πως θα κερδηθεί τελικά αυτή η δύσκολη μάχη για ένα καλύτερο αύριο. Το"διέκρινες" αυτό στα γελαστά μάτια και στα φωτεινά πρόσωπα, το "άκουγες" στις σταράτες κουβέντες, μα και στα καλαμπούρια και στα πειράγματα, το "ανακάλυπτες" στις λαμπερές στάλες ιδρώτα που κάλυπταν το πρόσωπο της κοπελιάς και του παλικαριού καθώς απαντούσαν στις προκλήσεις του ζεϊμπέκικου, όπως αυτές εκτοξεύονταν "κατά ριπάς" από το λαϊκό βάρδο, τον Γιάννη, και την παρέα του. Το "ένιωθες" τελικά γύρω σου να σ' αγκαλιάζει, να σε προσκαλεί, να σε τραβάει σ' αυτόν το διαχρονικό, όμορφο αγώνα.

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Το διαλαλούσαν με πολλούς και ποικίλους τρόπους αυτοί οι τριακόσιοι - πάνω κάτω - νοματαίοι με τα πλατιά χαμόγελα και τις ζεστές καρδιές. Αυτοί οι άγνωστοι και ασήμαντοι για τα τόσο διεισδυτικά μαζικά μέσα ενημέρωσης - μήπως τελικά μας κάνουν καλό που λάμπουν με την απουσία τους; - αλλά οι τόσο γνωστοί, αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της ζωής και του αγώνα. Δουλευτάδες της στεριάς και της θάλασσας, νιοι και νιες με περίσσια πίστη στις δυνάμεις τους και πιότερο πόθο για την υλοποίηση των οραμάτων τους, παλαίμαχοι κατ' όνομα, με λάμψη σαν αυτή της πρώτης νιότης τους στα μάτια. Το διαλαλούσαν και το εννοούσαν: Ναι, εδώ θα μας βρουν. Στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες, στον αφρό, δηλαδή, μιας ζωής τέτοιας που ταιριάζει στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Δεν ξεμπέρδεψαν με μας, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουν, εμείς είμαστε που θα ξεμπερδέψουμε - αργά η γρήγορα - με δαύτους.

Είχε πάει κοντά τρεις το πρωί και, παρ' ότι όλοι το εννοούσαν, κανείς δεν το 'χε πει φωναχτά. Ηταν τότε που ο Γιάννης αποφάσισε να πει το "τελικό ρεφρέν". Αφού λοιπόν χάιδεψε τα αυτιά μας ζητώντας από τη "Ρόζα" του να τον συγχωρέσει, που δεν μπορούσε - ο αφιλότιμος - να καταλάβει τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί, έκρυψε το μικρόφωνο στη δεξιά του χούφτα και φέρνοντάς το, για τελευταία φορά, κοντά στο στόμα του μας είπε τη δικιά του καληνύχτα:

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Βασίλης ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Το τεράστιο περιβαλλοντικό, πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο της κατασκευής του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα είναι γεγονός. Ενας τεράστιος χώρος, συνολικής έκτασης 40.000 στρεμμάτων, στα Μεσόγεια, που αποτελούσε έναν από τους τελευταίους πνεύμονες του Λεκανοπεδίου, δεν υπάρχει πια. Εχει αντικατασταθεί από ένα απέραντο εργοτάξιο. Επίσης τα λείψανα του μοναδικού πρωτοελλαδικού οικισμού στο Λόφο Ζάγανι δεν υπάρχουν πια. Ολα τα ίχνη του πανάρχαιου αυτού πολιτισμού, που ο χρόνος φρόντισε να αφήσει ζωντανά στη μνήμη των επιγόνων, η γερμανική "Χόχτιφ", με την ανοχή της κυβέρνησης και του υπουργείου Πολιτισμού, φρόντισε να τα ξεριζώσει αρχίζοντας την... "ταπείνωση" του λόφου κατά 42 μέτρα. Τα πετρώματα του λόφου γίνονται ήδη πρώτη ύλη για τις επιχωματώσεις και τις άλλες κατασκευές του αεροδρομίου.

Το έγκλημα, λοιπόν, έχει συντελεστεί. Και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ - όπως ο θύτης που ξαναγυρνά στον τόπο του εγκλήματος, περιόδευσε χτες στους εργοταξιακούς χώρους, όχι για να απολογηθεί, αλλά για να... θριαμβολογήσει! Χωρίς αιδώ, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης δήλωσε ότι οι εργασίες προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς και εξέφρασε την πεποίθηση πως η λειτουργία του νέου αεροδρομίου θα ξεκινήσει το Φλεβάρη του 2001.

Ο ίδιος έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι το ελληνικό δημόσιο με τη σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γλίτωσε πρόσθετο κόστος 100 δισ. δρχ. Και αυτό την ίδια στιγμή που το κόστος της κατασκευής του αεροδρομίου "τρέχει" στα 658 δισ. δρχ. και όταν η ΝΔ υπολόγιζε ως κόστος το 1993 γύρω στα 420 δισ. δρχ., τότε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση έλεγε ότι και αυτή η τιμή αποτελεί σκάνδαλο, γιατί η κατασκευή του αεροδρομίου δεν κοστίζει πάνω από 200 δισ. δρχ!

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ όταν είναι γνωστό ότι με την κατασκευή του αεροδρομίου τα Μεσόγεια θα τσιμεντοποιηθούν ολοσχερώς, τόλμησε να μιλήσει για προσπάθεια της κυβέρνησης για... βιώσιμη ανάπτυξη των Μεσογείων με αναβάθμιση της ποιότητας ζωής και άλλα φαιδρά παρόμοια. Με την ίδια ευκολία ο υπουργός υποσχέθηκε ότι θα δημιουργηθούν 21.000 νέες θέσεις εργασίας όταν ολοκληρωθεί το αεροδρόμιο!

Ωστόσο, ο Κ. Λαλιώτης "μάσησε τα λόγια του" όταν ρωτήθηκε το πότε θα αρχίσει η μεταφορά της "Ολυμπιακής Αεροπορίας", ποιος θα πληρώσει τα τεράστια κονδύλια που θα απαιτηθούν και με ποιους όρους θα γίνει η μεταφορά της στους χώρους του νέου αεροδρομίου, το οποίο βέβαια είναι πλέον πλήρως ιδιωτικό.

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ήταν ωστόσο αρκετά αποκαλυπτικός για την τύχη της τεράστιας έκτασης των 6.500 στρεμμάτων του Ελληνικού, όταν το αεροδρόμιο μεταφερθεί από εκεί στα Σπάτα. Ο Κ. Λαλιώτης ξεκαθάρισε ότι οι γύρω δήμοι δεν πρόκειται να έχουν αποφασιστικό λόγο για την τύχη της έκτασης αυτής, ενώ έκανε γνωστό ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι ένα μεγάλο μέρος της έκτασης αυτής θα μετατραπεί σε οικόπεδα, τα οποία θα πουληθούν σε ιδιώτες, προκειμένου να δοθούν αντισταθμιστικές παροχές στους δήμους των Μεσογείων.Το υπόλοιπο μέρος της έκτασης του Ελληνικού θα μετατραπεί σε Μητροπολιτική Ζώνη Πρασίνου, οι κάτοικοι όμως των περιοχών αυτών όχι μόνο δε θα τη χαρούν, αλλά ο υπουργός άφησε να εννοηθεί ότι θα τους επιβληθούν και ειδικά τέλη, επειδή θα αποκτήσουν υπεραξία τα σπίτια τους λόγω της απομάκρυνσης του αεροδρομίου! Κι αυτό παρότι τόσα χρόνια κανείς από τους κυβερνώντες δεν έδωσε δεκάρα για την ποιότητα της ζωής τους, που υποβαθμιζόταν από την ύπαρξη του αεροδρομίου...

Ν. Π.

Τεράστιες ποσότητες τσιμέντου φυτεύει η "Χόχτιφ" στον τελευταίο πνεύμονα της Αττικής

Ο πρωτοελλαδικός οικισμός του Λόφου Ζάγανι ...ταπεινώνεται. Η σκαπάνη των εργολάβων νίκησε τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη των Ελλήνων