Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Στο λιμανάκι της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε, τριακόσιοι περίπου νοματαίοι γιόρταζαν τα "τρία χρόνια ανυποχώρητου αγώνα για την Ειρήνη", όπως έγραφε η πρόσκληση των Επιτροπών Ειρήνης Κερατσινίου και Δραπετσώνας που είχαν στα χέρια τους. Το κέφι από πολύ νωρίς είχε φθάσει σε ζηλευτά ύψη. Ανέβαινε "ευθέως ανάλογα" με την κατανάλωση του ούζου και των θαλασσινών μεζέδων. Πρόσθετε πόντους και το θαλασσινό αεράκι που αντιστεκόταν - με αρκετή επιτυχία είναι αλήθεια - στη βουλιμία του υπό εκκόλαψη καύσωνα να καταλάβει και τα τελευταία κάστρα δροσιάς, που βαστούσαν στις αγκαλιές τους οι "περικοκλάδες" της Πειραϊκής Χερσονήσου. Βοήθαγε βέβαια και το ντεκόρ, με πρωταγωνιστή ένα φεγγάρι να ταξιδεύει μεσούρανα, αγωνιζόμενο - μάταια - να γιομίσει πριν την ώρα του. Μα πάν' απ' όλα ήταν η ορχήστρα του Εξωραϊστικού Συλλόγου Χαραυγής, που έπαιζε... και τι δεν έπαιζε.

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Είχε αυτό το "του χρόνου", μια δικιά του διαχρονικότητα, που κινούσε από την επομένη αυτής της γιορτής και πήγαινε, πήγαινε... Αλλά και το "εδώ" ξέφευγε από τα στενά όρια του τοπικού επιρρήματος και φώλιαζε στην αντίσταση και πάλη για την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για δουλιά, μόρφωση, καθαρό περιβάλλον. Φώλιαζε στην ελπίδα πως θα κερδηθεί τελικά αυτή η δύσκολη μάχη για ένα καλύτερο αύριο. Το"διέκρινες" αυτό στα γελαστά μάτια και στα φωτεινά πρόσωπα, το "άκουγες" στις σταράτες κουβέντες, μα και στα καλαμπούρια και στα πειράγματα, το "ανακάλυπτες" στις λαμπερές στάλες ιδρώτα που κάλυπταν το πρόσωπο της κοπελιάς και του παλικαριού καθώς απαντούσαν στις προκλήσεις του ζεϊμπέκικου, όπως αυτές εκτοξεύονταν "κατά ριπάς" από το λαϊκό βάρδο, τον Γιάννη, και την παρέα του. Το "ένιωθες" τελικά γύρω σου να σ' αγκαλιάζει, να σε προσκαλεί, να σε τραβάει σ' αυτόν το διαχρονικό, όμορφο αγώνα.

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Το διαλαλούσαν με πολλούς και ποικίλους τρόπους αυτοί οι τριακόσιοι - πάνω κάτω - νοματαίοι με τα πλατιά χαμόγελα και τις ζεστές καρδιές. Αυτοί οι άγνωστοι και ασήμαντοι για τα τόσο διεισδυτικά μαζικά μέσα ενημέρωσης - μήπως τελικά μας κάνουν καλό που λάμπουν με την απουσία τους; - αλλά οι τόσο γνωστοί, αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της ζωής και του αγώνα. Δουλευτάδες της στεριάς και της θάλασσας, νιοι και νιες με περίσσια πίστη στις δυνάμεις τους και πιότερο πόθο για την υλοποίηση των οραμάτων τους, παλαίμαχοι κατ' όνομα, με λάμψη σαν αυτή της πρώτης νιότης τους στα μάτια. Το διαλαλούσαν και το εννοούσαν: Ναι, εδώ θα μας βρουν. Στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες, στον αφρό, δηλαδή, μιας ζωής τέτοιας που ταιριάζει στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Δεν ξεμπέρδεψαν με μας, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουν, εμείς είμαστε που θα ξεμπερδέψουμε - αργά η γρήγορα - με δαύτους.

Είχε πάει κοντά τρεις το πρωί και, παρ' ότι όλοι το εννοούσαν, κανείς δεν το 'χε πει φωναχτά. Ηταν τότε που ο Γιάννης αποφάσισε να πει το "τελικό ρεφρέν". Αφού λοιπόν χάιδεψε τα αυτιά μας ζητώντας από τη "Ρόζα" του να τον συγχωρέσει, που δεν μπορούσε - ο αφιλότιμος - να καταλάβει τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί, έκρυψε το μικρόφωνο στη δεξιά του χούφτα και φέρνοντάς το, για τελευταία φορά, κοντά στο στόμα του μας είπε τη δικιά του καληνύχτα:

Και του χρόνου εδώ θα 'μαστε!

Βασίλης ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ