Αν προσπαθήσουμε να "κλείσουμε" σε λίγες γραμμές τι αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Ροδόπης, ποια είναι αυτά τα προβλήματα που τους γεμίζουν με αγωνία και ανασφάλεια, θα αναφέραμε: τη φθίνουσα πορεία της αγροτικής παραγωγής και συνεπώς τη δραστική μείωση των εισοδημάτων των αγροτών, την αύξηση της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης αποτέλεσμα της αύξησης της ανεργίας, την πτώση του βιοτικού επιπέδου, την έλλειψη παραγωγικών επενδύσεων.

Θα αναφέραμε ακόμα τις σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, τα έντονα προβλήματα υποδομής και προσωπικού στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Ολα αυτά τα ζητήματα δεν αφορούν μόνο το χριστιανικό πληθυσμό του νομού, αφορούν - ίσως και περισσότερο - και τη μειονότητα, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει και το συστηματικό και σκόπιμο αποκλεισμό της από τα τοπικά δρώμενα και την προσπάθεια τοποθέτησής της στο περιθώριο.

Τα είδαμε όλα αυτά να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας γυρνώντας τα χωριά όπου αγρότες, εκπρόσωποι της μειονότητας και άλλοι τοπικοί παράγοντες μας μιλούσαν για τα προβλήματά τους, που κι εδώ είναι πολλά, που κι εδώ συνθέτουν μία μελανή εικόνα. Προβλήματα που όλα "αναβλύζουν" από την ίδια πηγή, από την κυβερνητική, απάνθρωπη εντέλει, πολιτική.

Στο χωριό Θρυλόριο, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κομοτηνή, οι αγρότες "ατενίζουν" το μέλλον με απαισιοδοξία. Γνωρίζουν και το λένε ότι τα "ψωμιά τους" στα χωράφια είναι λίγα, βλέπουν ότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται στο να εγκαταλείψουν τις παραγωγές τους, βαμβάκι και σιτηρά. Στο καφενεδάκι του χωριού συναντήσαμε τον πρόεδρο της κοινότητας Τ. Χαρτοματζίδη και ξεκινήσαμε την κουβέντα για τα προβλήματα των παραγωγών. Γρήγορα όμως η παρέα μας μεγάλωσε, δύο αγρότες που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι, μας πλησίασαν για να μας τα πουν "από πρώτο χέρι"...

Και μας τα είπαν. Μας είπαν ότι φέτος από τους 85 αγρότες, εγκρίθηκαν για αποζημίωση μόνο οι 15! Οι υπόλοιποι απορρίφθηκαν, είτε γιατί είχαν κι άλλα εισοδήματα που υπερέβαιναν αυτά από την παραγωγή τους, είτε γιατί το εισόδημά τους συμψηφίστηκε μ' αυτό της συζύγου και ξεπέρασε το όριο, είτε γιατί υπερέβησαν το πλαφόν.

"Αυτές οι αποζημιώσεις είναι το ψωμάκι του κόσμου", λέει οργισμένος ο αγρότης Θ. Λαζαρίδης και συμπληρώνει "όλα αυτά είναι τα κόλπα τους, αλλά πριν τις συνεταιριστικές εκλογές άλλα μας έλεγαν, εκτός αυτού, εδώ και τρία χρόνια παρακρατείται ο ΦΠΑ της συνυπευθυνότητας στους βαμβακοπαραγωγούς, που το έχουν πληρώσει κιόλας. Πώς θα ζήσουμε αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Θα αναγκαστούμε να δουλέψουμε κι αλλού, αν βρούμε δουλιά, αλλά τότε θα μας κόψουν τις αποζημιώσεις".

Το λόγο παίρνει ο πρόεδρος της κοινότητας και λέει ότι "οι τιμές στα σιτηρά πέφτουν, το κιλό έχει 38 δραχμές και την ίδια ώρα το ψωμί έφτασε στις 300 δραχμές το κιλό, ενώ έχουν εφεύρει ένα σωρό τρόπους για να μειώνεται κι άλλο αυτό το εισόδημα. Αν για παράδειγμα την προηγούμενη χρονιά δεν είχε βάλει κάποιος σκληρά σιτηρά δεν πρόκειται να πάρει επιδότηση, ενώ αν αρχίσει κάποιος να φυτεύει τώρα δε θα πάρει ποτέ".

Ο Τ. Μαυρίδης, μέλος του ΔΣ του Αγροτικού Συλλόγου Θρυλορίου, "κλείνει" την κουβέντα μας, λέγοντας: "Για να σας δώσω να καταλάβετε ακριβώς, οι παραγωγοί εδώ έχουν κατά μέσο όρο 50 στρέμματα ο καθένας, που αποδίδουν περίπου 10 τόνους σιτηρά, που αξίζουν 400.000 δραχμές. Απ' αυτά αν αφαιρέσεις 100.000 για την κομπίνα, 150.000 για λίπασμα, 73.000 για σπόρο, 3.000 για όργωμα και σπορά και 1.000 για ράντισμα, σου μένουν 73.000 δραχμές! Βγάλτε τα συμπεράσματά σας". Και δεν είναι δύσκολο να βγάλεις συμπέρασμα. Φεύγοντας απ' το χωριό κοιτάζουμε με πίκρα τα σπαρμένα με στάρι χωράφια. Ποιος ξέρει ως πότε θα σπέρνουν στο Θρυλόριο....