Επιμονή στο Μάαστριχτ

επιμονή στις κινητοποιήσεις

Αρκετά πολυτάραχη η χρονιά που πέρασε για τη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση Ζιπέ δεν κατάφερε, ούτε το 1996, να βγει αλώβητη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις που προκάλεσε με την πολιτική της

Η επιμονή του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ και του στενού και πιστού του συνεργάτη πρωθυπουργού, Αλέν Ζιπέ, για όλο και αυστηρότερα οικονομικά μέτρα σε μια ύστατη προσπάθεια η χώρα να κρατηθεί σε πρωτεύουσα θέση στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στο διευθυντικό γαλλογερμανικό άξονα, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της σύγκλισης, έγινε εμφανής από την αρχή κιόλας του 1996. Μόλις λίγους μήνες μετά το τεράστιο απεργιακό κύμα του Νοέμβρη του 1995, το Φλεβάρη ανακοινώθηκε η έναρξη της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της μεγάλης γαλλικής εταιρίας ΤΟΜΣΟΝ, η συγχώνευση της κρατικής αεροκατασκευαστικής εταιρίας ΑΕΡΟΣΠΑΣΙΑΛ με την ιδιωτική ΝΤΑΣΟ ΑΒΙΑΣΙΟΝ.

Στο "μααστριχτικό" αυτό τοπίο προστέθηκαν και οι αλλεπάλληλες συναντήσεις της ομάδας των επτά ισχυρότερων χωρών του κόσμου, της περίφημης "G7", οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία και έριξαν λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης των Γάλλων εργαζομένων. Η πρώτη διάσκεψη της "G7", που έγινε στη Λιλ τον Απρίλη, είχε ως θέμα την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και μετά από πολύωρες συζητήσεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να οριστούν διεθνή εργασιακά στάνταρντ. Οι γενικόλογες αποφάσεις που λήφθηκαν στο εσωτερικό των πολυτελών αιθουσών συνεδριάσεων της Λιλ, λίγο ανακούφισαν, βέβαια τους χιλιάδες Γάλλους ανέργους, των οποίων το ποσοστό έχει φθάσει, πια, το 12,6%, ενώ ακόμα περισσότεροι είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που ζουν σε καθεστώς εργασιακής αβεβαιότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Ιούνη, μόνο, απολύθηκαν από τη γνωστή γαλλική τράπεζα Κρεντί Λιονέ, τουλάχιστον, 5.000 εργαζόμενοι!

Η αντίδραση και δυσαρέσκεια των εργαζομένων δεν άργησε να εκδηλωθεί και έτσι, ήδη, από τα τέλη Σεπτέμβρη πολλοί εργασιακοί κλάδοι βρίσκονται σε απεργιακό αναβρασμό, που εκφράζεται με 24ωρες ή 48ωρες απεργίες και με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Καθηγητές, δάσκαλοι, γιατροί, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στις αερομεταφορές, αλλά και στα μέσα μαζικής μεταφοράς διαδέχονται ο ένας τον άλλο στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ανάμεσά τους και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι, που πραγματοποιούν μέσα στον Οκτώβρη αλλά και το Νοέμβρη, τρεις 24ωρες απεργίες, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια της γαλλικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε κατάργηση της φοροαπαλλαγής ύψους 30% που έχει κερδίσει ο κλάδος τα τελευταία 62 χρόνια.

Κορύφωση των απεργιακών κινητοποιήσεων η απεργία διαρκείας των οδηγών φορτηγών, που έφερε τη χώρα σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, τόσο σχετικά με την εσωτερική της αγορά, όσο αναφορικά με τις σχέσεις της με τις γείτονες ευρωπαϊκές χώρες - συνοδοιπόρους στο "όραμα του Μάαστριχτ". Με συντονισμένες και καλά προγραμματισμένες ενέργειες, οι οδηγοί φορτηγών, ακολουθώντας το αρχικό τους σχέδιο με το όνομα "Επιχείρηση Σαλιγκάρι", περικύκλωσαν και απέκλεισαν με τα οχήματα τους τις κεντρικότερες οδικές αρτηρίες της χώρας. Ο αποκλεισμός άρχισε στις 16 Νοέμβρη μέχρι και το τέλος του μήνα. Οι απεργοί έμειναν σταθεροί στις θέσεις τους, αποκλείοντας κάθε μεταφορά εμπορευμάτων από και προς τη Γαλλία, αλλά και ανάμεσα στις γαλλικές πόλεις. Οι ελλείψεις στην αγορά και ιδιαίτερα στα καύσιμα δεν άργησαν να φανούν. Παρά τις κυβερνητικές απειλές, όμως, οι απεργοί έμειναν στους δρόμους, υποστηριζόμενοι από την κοινή γνώμη, αλλά και τους αγρότες, ζητώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, κάτι που, τελικά, πέτυχαν στο μεγαλύτερο βαθμό. Ετσι, οι γαλλικοί αυτοκινητόδρομοι άδειασαν στις 29 Νοέμβρη και οι απεργοί έφυγαν με το κεφάλι ψηλά, έχοντας εξασφαλίσει τη μείωση του ηλικιακού συνταξιοδοτικού τους ορίου από τα 60 χρόνια στα 55, την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, την κάλυψη των εξόδων τους στα ταξίδια τους, την αργία της Κυριακής, την καταμέτρηση όλων των εργασιακών τους ωρών και μια μικρή μισθολογική αύξηση.

Ομως και η "μεταναστευτική" τακτική της γαλλικής κυβέρνησης έφτασε στο απώγειό της με την εισβολή των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας στην εκκλησία Σαν Μπερνάρ του Παρισιού στις 23 Αυγούστου, όπου είχαν βρει καταφύγιο δεκάδες παράνομοι μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, ζητώντας άδεια παραμονής στη χώρα. Στο πλευρό τους βρέθηκαν γνωστές προσωπικότητες του θεάματος, αλλά και ολόκληρη η γαλλική Αριστερά, η οποία και καταδίκασε την προσφυγή της κυβέρνησης στο Ανώτατο Δικαστήριο με στόχο να αλλάξει η μεταναστευτική νομοθεσία. Η βίαιη είσοδος των Γάλλων κομάντος στην εκκλησία έκανε το γύρο του κόσμου και προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή. Παρ' όλα αυτά, η γαλλική κυβέρνηση απτόητη, απέλασε, τουλάχιστον, 80 ανθρώπους και φυλάκισε αρκετούς άλλους.

"Πόλεμο με τις γαλλικές αρχές" διακήρυξαν στις 20 Δεκέμβρη και οι Κορσικανοί αυτονομιστές, οι οποίοι είχαν, ήδη, καταπατήσει την εκεχειρία από τις αρχές του 1996 με αλλεπάλληλες βομβιστικές επιθέσεις τόσο στην Κορσική όσο και στην υπόλοιπη γαλλική επικράτεια, από τις οποίες ξεχωρίζουν εκείνες στο Δημαρχείο του Μπορντό (ο Αλέν Ζιπέ είναι δήμαρχος) στις 6 Οκτώβρη και στην κρατική Στατιστική Υπηρεσία στο Παρίσι στις 22 Δεκέμβρη, οι οποίες, μαζί με άλλη μία στο Περπινιάν, είναι οι μόνες εκτός κορσικανικού εδάφους.

Το 1996 φεύγει παίρνοντας μαζί του, όπως φαίνεται, και τις ημέρες υψηλής δημοτικότητας του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ και του πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ, οι οποίοι, τη χρονιά που πέρασε, άγγιξαν το ναδίρ. Ο θάνατος του ηγέτη των σοσιαλιστών και επί χρόνια Προέδρου, Φρανσουά Μιτεράν, τις πρώτες ημέρες του 1996 (8/1), έκανε αναπόφευκτη τη σύγκριση και βέβαια την ήττα του Σιράκ. Ο γαλλικός λαός είχε μια σειρά από άλλες ευκαιρίες για να "αντιπαθήσει" τον Πρόεδρο, με πρώτη και κύρια, βέβαια, την οικονομική του πολιτική. Ακολούθησαν οι πυρηνικές δοκιμές, που τερματίστηκαν το Γενάρη στα νησιά Μουρουρόα και η απόφαση του Σιράκ να προχωρήσει στη διάλυση του γαλλικού στρατού και στην αντικατάστασή του με ένα "μικρό και ευέλικτό επαγγελματικό σώμα".

Σαν να μην έφθαναν αυτά, η γαλλική κυβερνητική ηγεσία εμφανίστηκε αδύναμη να ελέγξει και απρόθυμη να δώσει δυναμικές απαντήσεις στην ακροδεξιά, η οποία με επικεφαλής τον Ζαν Μαρί Λεπέν, του "Εθνικού Μετώπου", προκάλεσε όσο το δυνατόν περισσότερο. Το Σεπτέμβρη ο Λεπέν δήλωνε σαφώς ότι οι ανθρώπινες φυλές δεν είναι ίσες και συνεπώς δε χρειάζονται ίση μεταχείριση, χωρίς καμία επίπτωση παρά τις εκκλήσεις, για δικαστική δίωξη, της Αριστεράς. Το Δεκέμβρη οι 3 ακροδεξιοί δήμαρχοι της χώρας αποφάσισαν να ελέγξουν την κουλτούρα και τη γνώση των δημοτών τους και επέβαλαν λογοκρισία και απαγόρευση συγκεκριμένων προοδευτικών φυλλαδίων (για την αφρικανική μουσική, η εφημερίδα "Λιμπερασιόν" κλπ) στις δημοτικές βιβλιοθήκες. Το 1997 δεν προμηνύεται εύκολη χρονιά για το πολυσυζητημένο κυβερνητικό δίδυμο Σιράκ - Ζιπέ.

Μέτρα λιτότητας και σκληροί αγώνες

Η εσωτερική πολιτική της Γερμανίας το 1996 χαρακτηρίζεται βασικά από μια διαρκή πάλη μεταξύ κυβέρνησης και μονοπωλίων για την επιβολή των μέτρων λιτότητας και της αύξησης των μονοπωλιακών κερδών, από τη μια, και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων για τη μη μείωση των ισχνών εισοδημάτων τους και των κοινωνικών παροχών, που έχουν κατακτηθεί με σκληρούς αγώνες, από την άλλη.

Με την πάλη αυτή - ας θυμηθούμε για παράδειγμα τις μεγάλες λαϊκές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις αυτού του καλοκαιριού - έγινε δυνατό σε μεμονωμένες περιπτώσεις, π.χ. στο αίτημα της συνέχισης της παροχής κατά 100% του επιδόματος ασθενείας στις έξι πρώτες εβδομάδες, να σημειωθεί μια νίκη των εργαζομένων. Αλλά και αυτή δεν είναι σταθερή. Ετσι, μόλις στις αρχές Δεκέμβρη στη μεταλλοβιομηχανία της Κάτω Σαξωνίας και της Βαυαρίας, επιτεύχθηκε υπό όρους συμφωνία για την κατά 100% παροχή του επιδόματος αυτού, διαμαρτυρήθηκε αμέσως ο πρόεδρος του Κεντρικού Συνδέσμου Γερμανικής Βιοτεχνίας με το αιτιολογικό ότι με τη συμφωνία θίγονται οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και απαίτησε την εφαρμογή της νομοθετικής μείωσης του επιδόματος στο 80%. Ισως να είναι βάσιμη για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις η αντίρρηση αυτή, αλλά την ίδια στιγμή βρήκε την ευκαιρία και ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Ενωσης των Γερμανικών Συνδέσμων των Εργοδοτών, Κλάους Μούρμαν, για να απαιτήσει μείωση των "δευτερευόντων εξόδων" των μονοπωλίων. Αλλοι μονοπωλιακοί σύνδεσμοι δηλώνουν απροκάλυπτα ότι μια και τα οικονομικά βάρη των μεγαλοεπιχειρήσεών τους δε μειώνονται - έτσι ισχυρίζονται - δεν πρόκειται να κρατήσουν την υπόσχεσή τους για μείωση κατά 50% του αριθμού των ανέργων ως το 2000.

Ετσι, το 1996 κλείνει με νέες απαιτήσεις και απειλές των μονοπωλίων, που θα κάνουν πιο σκληρές τις διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας του 1997. Επίσης από την κυβερνητική πλευρά, όπως το 1996 έτσι και στον καινούριο χρόνο δεν αναμένονται Χριστουγεννιάτικα δώρα, αλλά νέες περικοπές θα προχωρήσουν για την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, που δε θα λείψουν ούτε από τους τομείς της παιδείας και του πολιτισμού.

Στην εξωτερική πολιτική ο χρόνος κλείνει, μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, με μια κοινή γερμανοτσεχική δήλωση "συμφιλίωσης" μεταξύ ΟΔΓ και Τσεχίας. Λέγεται ότι έτσι θα κλείσουν τα ανοιχτά ως τώρα ζητήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, αλλά ήδη ακούγονται παράπονα και διαμαρτυρίες της Εθνικοτοπικής των Σουδητο-Γερμανών, που υποστηρίζουν ότι δεν εισακούστηκαν τα μόνιμα αιτήματά τους για επανάκτηση των περιουσιών τους κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο μένει ένα τουλάχιστο ζήτημα ανοιχτό.

Γνωστή είναι επίσης η έκδηλη προθυμία της Βόννης για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ προς τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, όπως και η υποστήριξη από μέρους της της Τουρκίας, για να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Πολλά έχουν επίσης γραφεί για το γερμανογαλλικό άξονα στο ζήτημα του Μάαστριχτ και της Νομισματικής Ενωσης, όπου βέβαια η Γερμανία θα είναι η ατμομηχανή και ο οδηγός, ενώ η Γαλλία θα αποτελεί τον θερμαστή. Με την πολιτική των ΗΠΑ στη Βοσνία και τα Βαλκάνια η γερμανική πολιτική συμπλέει, αλλά αφήνει να διαφαίνονται και ορισμένες διαφορές, όπως στο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής απέναντι στην Κούβα και στη συμφωνία της με τη Γαλλία ο αρχιναύαρχος της Μεσογείου να μην είναι Αμερικανός, αλλά Δυτικοευρωπαίος.

Αντιλαϊκή πολιτική και σκάνδαλα

Επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων το 1996 στην Ισπανία ήταν οι βουλευτικές εκλογές, η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, καθώς και οι αλλεπάλληλες κατηγορίες εναντίον στελεχών της κυβέρνησης του Φελίπε Γκονζάλες για τη συμμετοχή τους στις "ομάδες θανάτου" εναντίον Βάσκων αυτονομιστών.

Στις 3 Μάρτη πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές στη χώρα όπου, ύστερα από πολλά χρόνια διακυβέρνησης του "Σοσιαλιστικού Κόμματος", το δεξιό "Λαϊκό Κόμμα" του Χοσέ Μαρία Αθνάρ βγήκε νικητής της εκλογικής αναμέτρησης με διαφορά 1,4%. Σημαντικά όμως αύξησε το ποσοστό του και το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο έλαβε τρεις έδρες παραπάνω απ' ό,τι είχε. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι το δεξιό "Λαϊκό Κόμμα" ήρθε πρώτο στις εκλογές, δεν κατάφερε να λάβει την απόλυτη πλειοψηφία και έτσι άρχισε να ψάχνει για την υποστήριξη άλλων κομμάτων ή συνασπισμών.

Ωστόσο, ο Αθνάρ είχε τη δυσκολία να βρει την απαιτούμενη υποστήριξη ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση και πήρε σχεδόν δύο μήνες μέχρι να καταλήξει σε κάποια συμμαχία με τους Καταλανούς εθνικιστές της "Σύγκλισης και Ενωσης".

Παρά το γεγονός όμως, ότι άλλαξε το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, η ίδια, και ίσως χειρότερη, αντιλαϊκή πολιτική συνεχίστηκε. Ετσι, λίγες μέρες μόλις μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης του Αθνάρ, ο νέος υπουργός Βιομηχανίας προέβη σε δηλώσεις που αφορούσαν την ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων της Ισπανίας. Σαν αιτία των ιδιωτικοποιήσεων ανέδειξε την εκπλήρωση των κριτηρίων ένταξης στη Νομισματική Ενωση χρειάζεται να γίνουν περικοπές στις δαπάνες του προϋπολογισμού, αξίας 200 δισεκατομμυρίων πεσετών (1,57 δισεκατομμύρια δολάρια). Τα εργατικά σωματεία, όπως ήταν φυσικό, αντέδρασαν σε αυτά τα σχέδια με ποίκιλλες συγκεντρώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις.

Δύο μήνες αργότερα, το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε πως θα πρέπει να προχωρήσει στο "πάγωμα" των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας, τονίζοντας πως απαραίτητο για να ενταχθεί η χώρα στη Νομισματική Ενωση, ενέργεια που προκάλεσε την αγανάκτηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι πραγματοποίησαν επιτυχημένη γενική απεργία στις 11/12.

Την ίδια στιγμή, και κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς, συνεχίστηκαν τα σκάνδαλα που εμπλέκουν ανώτατα στελέχη του "Σοσιαλιστικού Κόμματος" στο "βρώμικο πόλεμο" ενάντια στους Βάσκους αυτονομιστές της ΕΤΑ. Μεταξύ άλλων ακούστηκε και το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Φελίπε Γκονζάλες, καθώς και άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι ανάμεσα στους 140 βουλευτές του "Σοσιαλιστικού Κόμματος" στη νέα Βουλή συγκαταλέγεται και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της χώρας και κυριότερος κατηγορούμενος στην υπόθεση του "βρώμικου πολέμου" της παρακρατικής οργάνωσης "Αντιτρομοκρατικές Ομάδες Θανάτου", γνωστής ως GAL.

Σχεδόν δύο μήνες μετά την αποτυχία του Γκονζάλες να επανεκλεγεί το κόμμα του πρώτο κόμμα, αυτός και δύο κορυφαία στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος απαλλάχτηκαν από την κατηγορία συμμετοχής στο "βρώμικο πόλεμο" κατά των Βάσκων αυτονομιστών. Ετσι, το ισπανικό Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες, οι οποίες, όπως ανέφερε, στηρίχτηκαν σε φήμες και προσωπικές εκτιμήσεις. Ωστόσο, αναμένεται συνέχεια...

Ιταλία

Αστάθεια, σκάνδαλα και αντιλαϊκά μέτρα

Ως πολιτική αστάθεια χαρακτηρίζεται το 1996 για την Ιταλία. Από την αρχή του χρόνου, η πολιτική κρίση της χώρας συνέχεια εντεινόταν καθώς πλησίαζε η στιγμή της συζήτησης για το μέλλον της κυβέρνησης του Λαμπέρτο Ντίνι. Υστερα από μια περίοδο όπου όλα παρέμεναν "άγνωστα" για το μέλλον της συγκεκριμένης κυβέρνησης, ο Λαμπέρτο Ντίνι αναγκάστηκε να παραιτηθεί, μια και οι διαβουλεύσεις δεν έφτασαν σε κάποιο διέξοδο. Από τη μεριά του, ο Πρόεδρος της χώρας, Οσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο, σε μια προσπάθεια να εξομαλύνει την πολιτική κρίση, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (2/2) στον πρώην υπουργό Θεσμικής Μεταρρύθμισης, Αντόνιο Μακάνικο. Ο εντολοδόχος πρωθυπουργός υποσχέθηκε πως θα προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση ευρείας κοινοβουλευτικής αποδοχής, για να προωθήσει ριζικές συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις.

Ωστόσο, ούτε και αυτός κατάφερε να βγάλει τη χώρα από την κρίση, και έτσι εγκατέλειψε όλες τις προσπάθειες σχηματισμού νέας κυβέρνησης και στις 14/2 κατέθεσε την εντολή που είχε λάβει, λέγοντας πως ήταν αδύνατον να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο κύριος λόγος της δυσκολίας ήταν οι μεγάλες διαφορές που χώριζαν τα κόμματα που είχαν συνομιλίες με τον Μακάνικο. Το αδιέξοδο αυτό, ανάγκασε τον Πρόεδρο Σκάλφαρο να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τις 21 Απρίλη.

Από τις εκλογές φάνηκε ότι ο ιταλικός λαός δεν αποδέχεται την προσπάθεια ανάδειξης ενός πόλου με φασίστες και νεοσυντηρητικούς. Το ποσοστό της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, αλλά και η έλλειψη της πλειοψηφίας του συνασπισμού της "Ελιάς", της επιτρέπει να παίξει καθοριστικό ρόλο στον πολιτικό βίο της χώρας.

Ωστόσο, τόσο το νέο πακέτο λιτότητας, όσο και ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός της κυβέρνησης, που έχει αποφασιστεί από τις διατάξεις της ΕΕ και της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους εργαζόμενους και το λαό της χώρας. Μεγάλες κινητοποιήσεις και επιτυχημένες απεργίες πραγματοποιήθηκαν τους τελευταίους μήνες.

Και φυσικά, εκτός από την πολιτική αστάθεια, στην Ιταλία πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για τον πρώην δικαστή Αντόνιο Ντι Πιέτρο και για τις κατηγορίες εναντίον του για κατάχρηση εξουσίας, κατηγορίες όμως που ο ίδιος διαψεύδει. Παρόμοιες κατηγορίες είχαν διατυπωθεί και για άλλους δικαστές της επιχείρησης "Καθαρά Χέρια" όπως των Κολόμπο και Νταβίγκο. Πριν δύο μήνες, τον Οκτώβρη, επανήλθε το θέμα του Ντι Πιέτρο στην επικαιρότητα, αυτή τη φορά τη στιγμή που ήταν υπουργός Δημοσίων Εργων στην κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι και οι κατηγορίες αφορούν δωροδοκίες. Ωστόσο, και ο πρώην πρωθυπουργός, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο αδερφός του και άλλοι 9 βρέθηκαν αντιμέτωποι κατά τη διάρκεια δίκης με την κατηγορία των παράνομων δραστηριοτήτων της εταιρίας "Φίνινβεστ". Τόσο, όμως, ο Μπερλουσκόνι, όσο και οι υπόλοιποι υποστηρίζουν πως είναι αθώοι.

Βέλγιο

Οργή για το σύστημα δικαιοσύνης

Σάλος ξέσπασε στο Βέλγιο, αλλά και στον κόσμο από την υπόθεση παιδεραστίας, που συγκλόνισε τη χώρα φέτος με τις απαγωγές, βιασμούς και δολοφονίες νεαρών κοριτσιών από τον Μαρκ Ντιτρού και τους συνεργάτες του. Ομως, οργή και αγανάκτηση προκάλεσε και το σύστημα δικαιοσύνης του Βελγίου στους κατοίκους της χώρας, το οποίο ευθύνεται για σοβαρά σφάλματα στις έρευνες για τις εξαφανίσεις παιδιών.

Τον Αύγουστο η αστυνομία του Βελγίου ανακάλυψε τα πτώματα των δύο άτυχων κοριτσιών που απήχθησαν ένα χρόνο πριν στον κήπο του σπιτιού το Ντιτρού.

Πάντως παρά το γεγονός ότι ο Ντιτρού και η γυναίκα του είχαν συλληφθεί και κρατηθεί το 1985 για πολλές απαγωγές και βιασμούς ανηλίκων και το 1989 καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 13,5 και 5 χρόνων αντίστοιχα, τρία χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκαν υπό όρους για "καλή συμπεριφορά"! Αξίζει να αναφερθεί ότι ο νόμος του Βελγίου προβλέπει την πρόωρη απελευθέρωση των κρατουμένων που έχουν εκτίσει το ένα τρίτο της ποινής τους, ένας νόμος που χρονολογείται από τον περασμένο αιώνα και δεν έχει καν τροποποιηθεί.

Οι κάτοικοι του Βελγίου, διαδηλώνοντας σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να αφαιρέσει την υπόθεση Ντιτρού από τον ανακριτή Κονερότε και παράλληλα διαδήλωσαν με την ελπίδα για ένα καλύτερο σύστημα δικαιοσύνης.

Οι Βέλγιοι με τη μεγάλη διαδήλωσή τους ζητούσαν, όχι μόνο τη μεταρρύθμιση του συστήματος δικαιοσύνης της χώρας, αλλά και την ενεργό δράση από τους πολιτικούς. Ενα ακόμα βασικό αίτημα των διαδηλωτών ήταν να χυθεί άπλετο φως στη δράση των κυκλωμάτων των παιδεραστών και να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όπου και όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν ότι υπάρχουν άνθρωποι πλούσιοι και σε ανώτερες θέσεις που εμπλέκονται στο σκάνδαλο παιδοφιλίας. Ενώ πολλοί άλλοι ανέφεραν ότι στο Βέλγιο "υπάρχουν δύο δικαιοσύνες, μια για τους πλούσιους και μια για τους φτωχούς".

Το μήνυμα των διαδηλώσεων που συγκλόνισαν το Βέλγιο είναι η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης του βελγικού λαού όχι μόνο προς την επίσημη δικαιοσύνη, αλλά συνολικά προς το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.Το πρόβλημα της παιδεραστίας και η εμπλοκή ανθρώπων σε ισχυρές και ανώτερες θέσεις μάλλον θα συνεχιστεί και το 1997, μια και τους τελευταίους μήνες αναφέρθηκαν κατηγορίες ότι και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ντι Ρούπο, καθώς και ο υπουργός Παιδείας της γαλλόφωνης περιφερειακής κυβέρνησης, Ζαν - Πιερ Γκραφ είχαν σεξουαλικές επαφές με ανήλικα αγόρια.

Πολλές φορές βρέθηκαν στους δρόμους του αγώνα οι Γερμανοί εργαζόμενοι

Ο ενωμένος αγώνας των οδηγών φορτηγών δικαιώθηκε χάρη στην αποφασιστικότητα και την αλληλεγγύη

Ο χρόνος που φεύγει ενώνεται με το χρόνο που έρχεται, με μια αδιάκοπη ροή μιας πραγματικότητας που αλλάζει. Μιας πραγματικότητας που σφραγίζεται από την ακατάπαυστη ανθρώπινη εργασία και προσπάθεια να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Η βελτίωση ή η χειροτέρευση του τρόπου ζωής δεν εξαρτάται μόνο από την ανθρώπινη εργασία και δημιουργία, αλλά και από την ανειρήνευτη πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργασίας, ανάμεσα στους εκπροσώπους της εκμετάλλευσης με τους εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εκείνες που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία, ανάμεσα σε αυτούς που γεννούν τον πόλεμο και εκείνους που μάχονται για την ειρήνη... Κάθε κρίκος των γεγονότων της περασμένης χρονιάς αποκαλύπτει πλευρές αυτής της ασίγαστης πάλης σε κάθε γωνιά της Γης.

Η ανασκόπηση που ακολουθεί δεν περιλαμβάνει όλα τα διεθνή γεγονότα του χρόνου που έφυγε, ούτε καν περιέχει όλες τις χώρες ή τις περιοχές, όμως αυτά που περιλαμβάνει δείχνουν ακριβώς αυτή την ατέλειωτη αλυσίδα γεγονότων που εξαρτώνται από το συλλογικό αγώνα για μια καλύτερη ζωή.