Τη βαλκανική πολιτική της κυβέρνησης, η οποία διακρίνεται από την απροσχημάτιστη επέμβαση στα εσωτερικά των γειτονικών χωρών και στοχεύει ακόμα και μέχρι την "εγκαθίδρυση" καθεστώτων και κυβερνήσεων, περιέγραψε ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με την ομιλία του χτες στη διάσκεψη για τα Βαλκάνια, στη Θεσσαλονίκη.

Οχημα για τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων είναι η "παροχή έκτακτης βοήθειας" στις γειτονικές χώρες, δίκην σχεδίου Μάρσαλ, ενώ χρησιμοποιείται και το "δόλωμα" της ένταξης των χωρών αυτών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Το άμεσο ζητούμενο, τόνισε ο Κ. Σημίτης, "είναι η παροχή έκτακτης βοήθειας, έτσι ώστε να βοηθηθεί η οικονομική σταθεροποίηση και να εδραιωθούν οι ελπιδοφόρες (!) πολιτικές λύσεις, που έχουν ήδη δρομολογηθεί" (!). Ομως η έκτακτη βοήθεια θα έχει και άλλους στόχους: "Εξίσου σημαντική είναι η παροχή τεχνικής βοήθειας για την εγκαθίδρυση θεσμών, που εμβαθύνουν τη δημοκρατική λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας",δηλαδή στήριξη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σε αυτές τις χώρες.

Στο ίδιο μήκος κύματος ανέφερε ότι "πρώτη προτεραιότητα έχει συνεπώς η συνέχιση και επιτάχυνση των οικονομικών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων στις χώρες αυτές".

Δεν παρέλειψε μάλιστα να υπογραμμίσει την ευθύνη των... πολιτικών δυνάμεων των γειτονικών χωρών σε αυτή την επιχείρηση λέγοντας ότι φέρουν το μεγαλύτερο μέρος αυτής της προσπάθειας και "πρέπει να μας βοηθήσουν για να βοηθήσουμε". Αναθέτει μάλιστα και συγκεκριμένα καθήκοντα - όρους όπως "ένα ελάχιστο κλίμα πολιτικής σταθερότητας και εσωτερικής ασφάλειας, μια ελάχιστη κοινωνική συναίνεση στους μακροπρόθεσμους στόχους".

Προχώρησε και σε συγκεκριμένες υποδείξεις για τη μορφή των θεσμών που πρέπει να κατοχυρωθούν, αναφερόμενος στο "σύστημα κοινωνικής ασφάλειας". Ο χώρες της Νοτιανατολικής Ευρώπης - "εκσυγχρονιστικός" όρος αντί του κακόηχου βαλκανικές χώρες... - "πρέπει να επανοικοδομήσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλειας, έτσι ώστε να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός αποτελεσματικού και αυτοχρηματοδοτούμενου κοινωνικού ιστού ασφάλειας, προσαρμοσμένου στην οικονομία της αγοράς".

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Κ. Σημίτης επιχείρησε να δικαιολογηθεί απέναντι στην ΕΕ για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει και ταυτόχρονα να ζητήσει να της αναγνωριστεί ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στην περιοχή. Για το σκοπό αυτό άσκησε κριτική, γιατί η ΕΕ δεν έχει ολοκληρωμένη πολιτική για τις βαλκανικές χώρες, επιρρίπτοντας έμμεσα ευθύνες στους ισχυρούς Κοινοτικούς συμμάχους, οι οποίοι "στις προτεραιότητές τους έχουν άλλα ζητήματα", όπως η ολοκλήρωση της ΟΝΕ, η διεύρυνση της ΕΕ και ο "μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ".

Επικαλούμενος το ότι οι κυβερνήσεις των Βαλκανίων θεωρούν την ένταξη στην ΕΕ "ως ελπίδα για την κοινωνία τους" και το ΝΑΤΟ "ως προοπτική διασφάλισης της ειρήνης", εμφανίστηκε ως διαμεσολαβητής για την ένταξή τους στους δύο αυτούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. "Η διάψευση ή επ' αόριστον αναβολή της ένταξης κάποιας χώρας στην ΕΕ ή το ΝΑΤΟ θα λειτουργεί διαρκώς αποσταθεροποιητικά στον οικονομικό, αλλά και στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα" τόνισε και γι' αυτό επανέλαβε τη θέση ότι "η μεταχείριση των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης πρέπει να υπακούει σε ενιαίους κανόνες". Στο πλαίσιο αυτό ανέθεσε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπό την αιγίδα του οποίου πραγματοποιήθηκε η διάσκεψη, ρόλο να αφυπνίσει την Ευρώπη ότι "στη Βαλκανική υπάρχουν εστίες κρίσης και χρειάζεται η παρουσία μας".

Συνοψίζοντας, στο τέλος της ομιλίας του, την ιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης στα Βαλκάνια τόνισε ότι αυτή επιδιώκει πέντε "αλληλένδετους" στόχους: "Το ξεπέρασμα της σημερινής έκτακτης κατάστασης και οικονομικής κρίσης, τη μακροοικονομική σταθεροποίηση των χωρών αυτών, την επιτάχυνση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων για την προσαρμογή στην οικονομία της αγοράς, τη στήριξη, μέσω της τεχνικής βοήθειας και άλλης μορφής συνεργασιών, για την εμπέδωση θεσμών απαραίτητων για τη λειτουργία της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, την ισότιμη μεταχείριση όλων των βαλκανικών χωρών, που επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ".

Π. Κ.

"Γην και ύδωρ" παραδίδει η κυβέρνηση στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αυτό είναι το στίγμα των αποφάσεων, που έλαβε χτες το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο ασχολήθηκε με τη Διακυβερνητική Διάσκεψη του Αμστερνταμ. Βέβαια, η τραγική, για τη χώρα μας, αλήθεια, που τη θέλει να μετατρέπεται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς σε "νομαρχία" των Βρυξελλών, για μια ακόμα φορά συνδυάστηκε με κυβερνητικές μεγαλοστομίες περί "ανυποχώρητης στάσης"... Μεγαλοστομίες, οι οποίες αφορούν σε εκείνο ακριβώς το θέμα που η κυβέρνηση κάνει τη μεγαλύτερη υπόκλιση στον γαλλο - γερμανικό άξονα και τους ισχυρούς της ΕΕ. Δηλαδή, στο ζήτημα της περίφημης "ευελιξίας" στη λήψη των αποφάσεων. "Ευελιξία", την οποία επιδιώκουν να κατοχυρώσουν θεσμικά η Γερμανία και η Γαλλία, ώστε να μην αντιμετωπίζουν προσκόμματα στην προώθηση των συμφερόντων τους.

Συγκεκριμένα, και σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του "Ρ",η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο δε σκέφτεται να φέρει κάποια αντίρρηση στην περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της ΕΕ, αλλά επιδίδεται σε αναζήτηση σεναρίων ώστε, αφ' ενός να αποδειχτεί ο συνεπέστερος "γιες μεν" της Διακυβερνητικής, αφ' ετέρου να συνεχίσει να λανσάρει στο εσωτερικό της χώρας το κίβδηλο "εθνικοανεξαρτησιακό" της προσωπείο. Οπως, λοιπόν, προκύπτει από συζητήσεις του "Ρ" με αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, μετά το τέλος του χτεσινού Υπουργικού Συμβουλίου, η Ελλάδα είναι έτοιμη να "διευκολύνει" τους ισχυρούς στο θέμα της κατάργησης της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων. Και αυτό θα το πράξει, φωνάζοντας υπέρ της ομοφωνίας!

Πώς θα γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο: Η κυβέρνηση θα υποστηρίξει ότι, όταν κάποια χώρα πιστεύει πως το υπό εξέταση ζήτημα άπτεται του "ζωτικού της χώρου", είναι δηλαδή ζήτημα "εθνικής σημασίας" για την ίδια, θα ζητά να υπάρχει προκαταρκτική διαδικασία. Σε αυτή την προκαταρκτική διαδικασία θα αποφασίζεται αν το εν λόγω θέμα ανήκει στα θέματα που οι αποφάσεις θα ληφθούν με ομοφωνία ή με ειδική πλειοψηφία! Ισχυρίζεται δε, ότι σε αυτό το προκαταρκτικό στάδιο θα επιδιώξει η κατάταξη του ζητήματος (σε εκείνα της ομοφωνίας ή σε εκείνα της πλειοψηφίας), να γίνεται με βάση την αρχή της ομοφωνίας... Αν, δηλαδή, το θέμα θα αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της ομόφωνης ή στα πλαίσια της πλειοψηφικής λήψης των αποφάσεων, θα πρέπει να έχει προσδιοριστεί, προηγουμένως, ομόφωνα...

Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης, που θα επιχειρήσει να εμφανίσει ως "κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων" η κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας. Γίνεται δε ακόμα καταφανέστερη αν σκεφτεί κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη, στην πορεία της Διακυβερνητικής, λίγο απέχει από τη λήψη μιας θέσης, σύμφωνα με την οποία, το ποιο θέμα θα κατατάσσεται σε εκείνα που θα ισχύει η ομοφωνία ή σε εκείνα που θα ισχύει η πλειοψηφία, θα καθορίζεται με ειδική πλειοψηφία στην προκαταρκτική - διαδικαστική συνεδρίαση... Ας σημειωθεί ότι, όταν για τα παραπάνω ζητήθηκαν περισσότερες διευκρινίσεις από άλλο κυβερνητικό "κέντρο επικοινωνίας", υπήρξε ο ισχυρισμός ότι δεν ισχύουν...

Σε ό,τι δε αφορά την προοπτική επιτυχούς ολοκλήρωσης της Διακυβερνητικής επί ολλανδικής προεδρίας, κυβερνητικοί παράγοντες τόνιζαν ότι αυτό είναι πιθανό να μη συμβεί. Ωστόσο, αποτυπώνοντας τα όρια που έχει θέσει ο γαλλογερμανικός άξονας στους "εταίρους", τόνιζαν ότι σε κάθε περίπτωση η σύνταξη της "νέας Συνθήκης" θα ολοκληρωθεί στη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου, τον ερχόμενο Δεκέμβρη.

Πάντως, κατά τη διάρκεια των επίσημων κυβερνητικών τοποθετήσεων, ο κ. Ρέππας υποστήριξε ότι απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου είναι πως"είμαστε ανυποχώρητοι στο ότι πρέπει να ισχύει η αρχή της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων"... Κατά τα άλλα ο κ. Ρέππας δήλωσε ότι η κυβέρνηση είναι "ικανοποιημένη" από την ΕΕ για την "εγγύηση της ακεραιότητας" και την "ανάπτυξη της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών", η οποία, όπως υποστήριξε, "ήδη υπάρχει στα κείμενα της Διακυβερνητικής"... Το πόσο βέβαια υπάρχουν όλα αυτά φαίνεται από τη σθεναρή άρνηση των "εταίρων", σε όλες τις Συνόδους Κορυφής μετά την υπόθεση των Ιμίων, να δεχτούν το πάγιο αίτημα της ελληνικής πλευράς να γίνει δεκτή δίπλα στη λέξη "ακεραιότητα" η λέξη "εδαφική"...

Ν. Μπ.

***

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ