Η κυβέρνηση, όπως έδειξε με τη στάση της κατά τη διάρκεια των πρόσφατων λαϊκών κινητοποιήσεων, είναι απόλυτα αγκιστρωμένη στο άρμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων και επιδιώξεων της πλουτοκρατίας. Είναι δε σταθερά αφοσιωμένη στην τακτική του "ούτε ένα βήμα πίσω" σχετικά με την αντιδραστική επέλαση των πολυεθνικών. Γνωρίζει ότι είναι τέτοιο το μέγεθος των αντιλαϊκών τερατουργημάτων, που έχει πολιτικό χρέος έναντι της ολιγαρχίας να προωθήσει, που δεν της αφήνει περιθώρια να δείξει την παραμικρή "ελαστικότητα" απέναντι στους εργαζόμενους. Ξέρει ότι, αν υποχρεωθεί σε υποχώρηση, ενώ ακόμα βρίσκεται στον προθάλαμο των αντεργατικών της επιχειρήσεων, δεν μπορεί να αποκλείσει την πανωλεθρία, μόλις ξεκινήσει τον πραγματικό "πόλεμο" ενάντια στον "εχθρό" - λαό.

Ετσι, τα λαϊκά στρώματα, κάθε φορά που αρνούνται να γίνουν τα εθελόδουλα πειραματόζωα της "παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας", εκτός του ότι τα αιτήματά τους αντιμετωπίζονται με ένα ξερό "όχι", μετατρέπονται σε "γαϊδούρια", σε "αντικοινωνικά στοιχεία" και σε "υποκείμενα", τα οποία χειραγωγούνται εκ μέρους του "κομμουνιστικού δακτύλου"... Εχει, όμως, πραγματικό ενδιαφέρον να δούμε, τελικά, εκ μέρους ποίου "δακτύλου" εκπορεύεται η κυβερνητική λαίλαπα.

***

Παράλληλα, η κυβέρνηση, μέσω του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου", θέτει σε κατάσταση πολιορκίας οτιδήποτε σχετίζεται με τα εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, αφήνοντας εμφανή τα ίχνη του υποκινητή της. Τον τελευταίο, δεν έχει λόγο να τον κρύβει, ούτε ο ίδιος ο κ. Σημίτης, όταν μιλάει για "απασχολήσιμους" εργαζόμενους, οι οποίοι θα αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες τους για τη στέγαση, τη μόρφωση, τη δουλιά, την υγειονομική τους περίθαλψη! Και ο υποκινητής δεν είναι άλλος από την ΕΕ, το "όραμα" του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και τις πολυεθνικές, που, σύμφωνα με το "επιχειρείν" τους, είτε η Ελλάδα θα μετατραπεί σε πρωτόγονο προτεκτοράτο τους, είτε θα αποδημήσουν, όπως η Good Year...

Οπότε και η κυβέρνηση Σημίτη, χωρίς να πολυενδιαφέρεται να αποδείξει τη, δήθεν, χρησιμότητα για τη χώρα που συνιστά η δεδομένη αντιμετώπισή της σαν να ήταν "ξέφραγο αμπέλι" από τα μονοπώλια, αποφάνθηκε: Εμπρός, για να γίνει πράξη η μέχρις εσχάτων ανακήρυξη της Ελλάδας σε προτεκτοράτο. Εμπρός, να υποβιβάσουμε τους Ελληνες σε κατοίκους, οι οποίοι αρμόζουν σε προτεκτοράτα, δηλαδή σε ιθαγενείς, εμποτισμένους και αλυσοδεμένους με τη νοοτροπία και στα δεσμά της δουλικής εκμετάλλευσής τους. Με λίγα λόγια, εμπρός για "εδώ και τώρα" τσάκισμα κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, κοινωνικής πολιτικής και κοινωνικής προστασίας.

Στο παραπάνω πλαίσιο, η κυβέρνηση έχει διατάξει τις δυνάμεις της, σύμφωνα με το ήδη καταρτισμένο σχέδιο. Επί τη βάσει, λοιπόν, του σχεδίου που βαφτίστηκε "κοινωνικός διάλογος", το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε θέση μάχης, "χέρι χέρι", τόσο με τις πολιτικές δυνάμεις της "συναίνεσης" και του "συμβιβασμού", όσο με τους κυβερνητικοδίαιτους συνδικαλιστές. Ταυτόχρονα, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε ρόλο μεγαφώνων για την πλύση του εγκεφάλου των εργαζόμενων.

***

Είναι, λοιπόν, υπόθεση ύπαρξης για τους εργαζόμενους η αντίσταση και η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι μονόδρομος, που περνά μέσα από την απογύμνωση της πολιτικής απάτης του "κοινωνικού διαλόγου" και δεν μπορεί να έχει ευτυχές αποτέλεσμα παρά μόνο υπό έναν όρο. Τη συστράτευση, τη συμπαράταξη, την αλληλεγγύη και την αγωνιστική συμμαχία και οργάνωση όλων των λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Εκείνον, δηλαδή, που θέλει να στερήσει από τους εργάτες το δικαίωμα στη δουλιά, από τους αγρότες το δικαίωμα να ζουν στη γη τους, από τους συνταξιούχους το δικαίωμα να μη φοβούνται τα γεράματα, από τους άνεργους το δικαίωμα να βρίσκουν θέση στην παραγωγή όχι σαν σκλάβοι, από τους επαγγελματοβιοτέχνες το δικαίωμα να υπάρχουν χωρίς να τους απειλεί το "λουκέτο".

Αυτό το ενιαίο μέτωπο πάλης αναδεικνύεται αναγκαίο όσο ποτέ. Και πρέπει από τώρα να επιδείξει αποφασιστικά το "παρών" του. Τώρα, που η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στήνουν την "ενέδρα" του "κοινωνικού διαλόγου", τώρα πρέπει η εργατική τάξη, με τους δικούς της συμμάχους, να δώσει τη δική της απάντηση, με πρώτο σταθμό τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς. Εναν εορτασμό μαζικό, αγωνιστικό και ταξικό, μακριά από τις προθέσεις της κυβέρνησης που θέλει να τον μετατρέψει σε πασαρέλα όσων συναγελάζονται μαζί της, για την κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων. Ενα εορτασμός - πρωτομαγιάτικο "μπλόκο", που μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σινιάλο πανεργατικής επαγρύπνησης και ετοιμότητας, για να μην περάσει ο "εκσυγχρονιστικός" εκβαρβαρισμός.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η κυβέρνηση, μέσω του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου", θέτει σε κατάσταση πολιορκίας οτιδήποτε σχετίζεται με τα εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, αφήνοντας εμφανή τα ίχνη του υποκινητή της. Και ο υποκινητής δεν είναι άλλος από την ΕΕ, το "όραμα" του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και τις πολυεθνικές

- Ποια είναι τα μηνύματα που έρχονται από τις σχολές, παραμονές των εκλογών;

- Αυτές τις μέρες, τα μέλη και οι φίλοι των ΠΚΣ είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με εκατοντάδες φοιτητές. Συζητήσαμε για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Για το εργασιακό μέλλον των φοιτητών. Για το φοιτητικό κίνημα. Για τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες των προηγούμενων μηνών. Για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Από τις συζητήσεις αυτές βγαίνουμε πιο αισιόδοξοι γιατί διαπιστώνουμε ότι οι θέσεις των ΠΚΣ αντιμετωπίζονται θετικά από τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών. Πιο εύκολα, σε σχέση με πιο παλιά, αντιλαμβάνονται οι φοιτητές την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής και το μέλλον που ετοιμάζουν γι' αυτούς. Η δράση και οι θέσεις των ΠΚΣ βρίσκουν απήχηση και πιστεύουμε ότι αυτό το γεγονός θα αποτυπωθεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

- Πώς αντιμετωπίζουν οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας τιςφοιτητικές εκλογές σε σχέση με τις άλλες παρατάξεις;

- Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αντιμετωπίζουν τις φοιτητικές εκλογές με όρους βουλευτικής αναμέτρησης. Προσπαθούν σε μικρογραφία να κάνουν τα "ρουσφέτια" τους, μοιράζοντας θέματα και λύσεις εξετάσεων, τάζοντας σε φοιτητές ότι θα τους "περάσουν" σε μαθήματα! Ταυτόχρονα, αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση διοργανώνοντας εκδηλώσεις για τα "Ελγίνεια" για παράδειγμα. Ταυτόχρονα κουβαλάνε όλα τα στελέχη στις σχολές για να πείσουν τους φοιτητές, να ψηφίσουν με βάση την πολιτική τους τοποθέτηση και μόνο. Αυτά τα φαινόμενα όμως, αποδείχνουν ότι οι συγκεκριμένες παρατάξεις ενδιαφέρονται μονάχα, για το πώς, καταλαμβάνοντας τις έδρες στα νέα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων, θα κρατήσουν για άλλη μια χρονιά τους συλλόγους μακριά από τις πραγματικές διαθέσεις των φοιτητών.

Οι άλλες, μικρότερες παρατάξεις, αποφάσισαν να εμφανιστούν ξανά στις σχολές τώρα, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο αποχής. Για να ξαναβγάλουν τις "υπερεπαναστατικές" τους κορόνες, για να προσπαθήσουν πάλι να ψαρέψουν στα θολά νερά, κρύβοντας από τους φοιτητές την πραγματική τους ταυτότητα.

Οι ΠΚΣ βλέπουν στις φοιτητικές εκλογές, τις εκλογές του φοιτητικού κινήματος. Σε αυτές θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί στα ΔΣ και την ΕΦΕΕ για την επόμενη χρονιά. Συνεπώς το αποτέλεσμα θα επηρεάσει την απάντηση που θα δώσει το φοιτητικό κίνημα στη συντηρητική πολιτική.

- Τι θα σημάνει για το φοιτητικό κίνημα η ενίσχυση των Πανσπουδαστικών Κινήσεων Συνεργασίας;

- Η ενίσχυση των ΠΚΣ είναι η μοναδική εγγύηση για να αλλάξει η ρότα του φοιτητικού κινήματος. Για να γίνουν οι σύλλογοι πραγματικοί εκφραστές των διαθέσεων των φοιτητών, για να ζωντανέψουν οι συλλογικές διαδικασίες, για να ενισχυθεί η αγωνιστική ενότητα των φοιτητών, πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Πρέπει να σταματήσουν αυτοί οι συσχετισμοί που καθηλώνουν και χαλιναγωγούν τις αγωνιστικές διαθέσεις των φοιτητών. Οι ΠΚΣ είναι σήμερα η μοναδική αξιόμαχη δύναμη αφύπνισης των φοιτητών. Ηταν πρωτοπόρες όλο το προηγούμενο διάστημα στη μάχη της ενημέρωσης και της οργάνωσης των αντιστάσεων. Οι ΠΚΣ θα είναι στην πρώτη γραμμή και στις 10 Απρίλη, δε θα απέχουν. Η άνοδος των ΠΚΣ είναι τα σκιρτήματα της νέας αγωνιστικής ανάτασης του φοιτητικού κινήματος. Και αυτό το γεγονός, δεν μπορεί να το εμποδίσει κανένας.

Φ. Κ.