Καταθέσεις, συνήγοροι, κατήγοροι, μάρτυρες, θύματα και θύτες. Ολα "συνθέτουν" υποθέσεις που έχουν την "έδρα" τους σε αίθουσες δικαστηρίων. Ομως, για πολλοστή φορά, η τηλεόραση "δικάζει", "καταδικάζει" ή προδικάζει μια υπόθεση πριν ακόμα οριστεί έστω και η τακτική δικάσιμος. "Σκηνοθετεί", "γράφει", "σκηνογραφεί", μετατρέποντας το "επεισόδιο" μιας οικογενειακής ιστορίας σε αστυνομικό σίριαλ και σαπουνόπερα, την τηλεοπτική "λάμψη" της οποίας θα εζήλευε ακόμη και ο Νίκος Φώσκολος. Γιατί η προβολή, πολύ περισσότερο η άμετρη προβολή τέτοιων άθλιων "σεναρίων", όπως δείχνει η πραγματικότητα, που δεν έχει τέλος, είναι κοινωνικά επικίνδυνη.
Τα ανήλιαγα στον κόσμο και στα προβλήματά του "παράθυρα" είναι πάντα ανοιχτά σε ιστορίες που... πουλάνε. Σε ιστορίες, που απομακρύνουν και αποτρέπουν να μπει από τα "παράθυρα" έστω και μια ηλιαχτίδα για να φωτίσει τα αληθινά μεγάλα ή μικρά ανθρώπινα προβλήματα. Εδώ και ένα μήνα, οι κάμερες όλων των καναλιών είναι στραμμένες σε άλλη μια οικογενειακή υπόθεση. Μετά την Τζούλια και τον Τόλη, οι τηλεοπτικές "πόρτες" είναι ορθάνοιχτες στο σίριαλ Δοξιάδη - Παναγοπούλου. Για να συμπληρωθεί το "θρίλερ" μάλιστα και οπτικοακουστικά και να... ενισχυθεί το μυστήριο, ρεπόρτερ στήνονται στα σημεία στα οποία ο υποτιθέμενος ή ο αληθινός "δολοφόνος" θα έστηνε καρτέρι στο... "θύμα", δραματοποιώντας, με αυτό τον τρόπο, ακόμη περισσότερο την "πλοκή" της ειδησεογραφικής γελοιότητας.
Τα βασικά πρόσωπα της "δραματικής σειράς", από την άλλη πλευρά... λύνουν τη σιωπή τους, ανεξαιρέτως, σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τη στιγμή που το κάθε κανάλι ξεχωριστά επαίρεται και "διαφημίζεται" για τη δική του αποκλειστικότητα. Ο Απόστολος Δοξιάδης, η Βάσια Παναγοπούλου, ο Αντώνης Μαχαιρίδης, η Αννα - Μαρία Κορομβόκη, ο Λαδάς και φυσικά οι δικηγόροι έχουν τον πρώτο λόγο και γίνονται πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων. Μαζί με αυτούς και οι... κασέτες. Και με αυτό το "φωνομοντάζ", για άλλη μια φορά, ξεμακραίνουν όλο και περισσότερο οι "ήχοι" υπαρκτών μεγάλων θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία. Η τηλεοπτική εικόνα κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, αντί ν' αναβαφτίζεται στην ουσία της ζωής και της καθημερινότητας, γκρεμίζεται στην αναξιοκρατία, την ευτέλεια και υποτάσσεται στο φτηνό και ανήθικο, που επιβάλλει το εύκολο κέρδος. Οχι μόνο το "μεδούλι", αλλά και η "φλούδα" των πολιτικών και κοινωνικών αιτημάτων παραγκωνίζονται, εξοστρακίζονται, διαστρεβλώνονται και αντ' αυτών "προωθείται" το θρίλερ της απρέπειας, της ευτέλειας.
Γιατί ποιος αλήθεια, με "αξιοκρατικά" κριτήρια και προς όφελος τίνος, προτάσσει στα δελτία ειδήσεων όλων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών την υπόθεση του Απόστολου Δοξιάδη και της Βάσιας Παναγοπούλου; Ποιοι γράφουν τα σενάρια μιας ιστορίας, της οποίας αρμόδια για να την ερευνήσει και ν' αποφανθεί είναι μόνο η δικαιοσύνη και όχι όσοι κοσμούν τις τηλεοπτικές πασαρέλες και τα ερμητικά στα πραγματικά προβλήματα κλειστά παράθυρα;
Κούλα ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Την πολυτάραχη ζωή και το έργο του μεγάλου Αμερικανού μυθιστοριογράφου Ερνεστ Χέμινγουέι (1899 - 1961), παρουσιάζει η αγγλική σειρά ντοκιμαντέρ "Οι συγγραφείς". Γεννημένος στο Οουκ Παρκ της πολιτείας του Ιλλινόις, ο Χέμινγουέι, από τα σχολικά του χρόνια έγραφε άρθρα και δημοσίευε ποιήματα. Το 1921 φεύγει για το Παρίσι και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Στο λογοτεχνικό χώρο θα επιβληθεί το 1926 με το μυθιστόρημα "Ο ήλιος ανατέλλει πάντα". Η επιτυχία συνεχίστηκε με τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων "Αντρες χωρίς γυναίκες". Τη μεγάλη εμπορική επιτυχία θα τη γνωρίσει το 1929 με τον "Αποχαιρετισμό στα όπλα", που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στη μεγάλη οθόνη. Το 1937 θα κυκλοφορήσει το "Για ποιον χτυπά η καμπάνα", ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα στο κοινό, έργα του συγγραφέα. Πολυτάραχη είναι η ζωή του Αμερικανού συγγραφέα. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές και έζησε εκτός από την Ευρώπη, στην Αφρική και στην Κούβα. Κατά τη διάρκεια του β' Παγκόσμιου Πολέμου θα πάρει ενεργό μέρος και θα συμμετέχει στην απόβαση της Νορμανδίας και στην απελευθέρωση του Παρισιού. Μετά το τέλος του πολέμου θα επιστρέψει στην Κούβα. Η επιτυχία του στο χώρο της λογοτεχνίας συνεχίζεται και το 1952 θα τιμηθεί με το βραβείο "Πούλιτζερ" για το μυθιστόρημα "Ο γέρος και η θάλασσα". Το 1954 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δεν μπόρεσε όμως να το παραλάβει ο ίδιος, γιατί είχε τραυματιστεί σοβαρά σε δύο αεροπορικά δυστυχήματα. Από το 1960 άρχισε να εμφανίζει σημάδια ψυχικής κατάπτωσης. Ηδη είχε αυτοκτονήσει ο πατέρας του. Προς το τέλος της ζωής του εγκαταστάθηκε στο Κέτσαμ της πολιτείας Αϊντάχο. Θα χάσει τη μνήμη του και για ένα διάστημα λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει θα νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική στη Μινεσότα. Επιστρέφοντας στο σπίτι του θα δώσει τέλος στη ζωή του. Στις 2 Ιούλη του 1961, με το αγαπημένο του όπλο θα αυτοκτονήσει σε ηλικία 63 χρόνων. Τα έργα του Χέμινγουέι είναι εμπνευσμένα από προσωπικές του εμπειρίες και άσκησαν επίδραση στη νεότερη λογοτεχνία. Γνώρισαν εντυπωσιακή δημοσιότητα και μερικά από αυτά έγιναν μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες. (Τρίτη ΕΤ-3 20.30)
Feeds
