Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη χώρα ήταν ανέκαθεν ρόλος αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων, ανοιχτής επέμβασης στην πολιτική ζωή της χώρας, ρόλος επικίνδυνου προβοκάτορα κατά των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Ο κατάλογος των αμερικανοΝΑΤΟικών επεμβάσεων, που ισοδυναμούν με αποδείξεις μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία των ιμπεριαλιστών, είναι μακρύς.

Το αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος, των ξερονησιών και των άγριων διώξεων και των δολοφονιών, αποτελεί δημιούργημα της ΝΑΤΟικής κυριαρχίας και της αμερικανικής "βοήθειας". Η εθελόδουλη αστική τάξη της χώρας έφτασε στο σημείο να δέχεται ανοιχτές εντολές μέχρι και για το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνονταν οι εκλογές στη χώρα, όπως συνέβη το 1952 με τον διαβόητο Αμερικανό πρέσβη Πιουριφόι,που "κανόνισε" οι εκλογές να γίνουν με το πλειοψηφικό. Εφτασε στο σημείο να στέλνει στα εκτελεστικά αποσπάσματα κομμουνιστές - πατριώτες, όπως ο Ν. Μπελογιάννης,με ένα "νεύμα" των Πιουριφόι. Εφτασε στο σημείο να παρατάσσει τον ελληνικό στρατό μπροστά στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς "γαλονάδες" τύπου Βαν Φλιτ,να στέκεται προσοχή μπροστά τους, και να δηλώνει ξετσίπωτα: "Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σου"!

Αυτά, πριν από 40 χρόνια. Την εποχή που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχριζαν πρωθυπουργούς παρέα με το παλάτι. Ομως αν η δουλεία στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ επιχειρείται να "εκσυγχρονιστεί", δεν μπορεί να αποβάλει από πάνω της τα απεχθή χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας. Σήμερα οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ μπορεί να μην καθορίζουν ανοιχτά τα εκλογικά συστήματα, ενημερώνουν όμως τον ελληνικό λαό για το αν και πότε θα γίνουν πρόωρες εκλογές στη χώρα! Οπως, για παράδειγμα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κρίστοφερ, που το 1993"προέβλεψε" - από ελληνικού μάλιστα εδάφους - ότι οι εκλογές που επρόκειτο να γίνουν το 1994 θα γίνονταν ένα χρόνο νωρίτερα (παλιότερα ήταν ο Κίσιγκερ που "προέβλεψε" δυο μέρες πριν την πτώση της χούντας ότι έρχεται μεταπολίτευση)... Σήμερα οι Αμερικανοί δε χρειάζονται να επικαλούνται το καθεστώς της "ετεροδικίας". Τους "προφταίνουν" οι κυβερνώντες, οι οποίοι φυγαδεύουν τους Αμερικανούς πράκτορες, ακόμα κι όταν αυτοί πιάνονται επ' αυτοφώρω να ασκούν το "συμμαχικό" έργο τους, όπως έγινε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το 1993, στην πλατεία Αμερικής.

Θα ήταν όμως σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθεί κανείς, πιο εξειδικευμένα, στο ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε δυο από τις πλέον τραγικές περιπέτειες που έζησε η χώρα: Την εφτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και την κατοχή της Κύπρου από τον "Αττίλα".

Το φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών δεν ήταν παρά δημιούργημα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Τα δικά τους συμφέροντα - και για την προώθηση των σχεδίων τους στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, και για την καθυπόταξη του λαϊκού κινήματος στο εσωτερικό της χώρας, και την ευόδωση των σχεδίων τους σχετικά με την Κύπρο - επέβαλαν τη δικτατορία στην Ελλάδα.

Ηταν εκείνοι οι οποίοι κυβερνούσαν πίσω από τις μαριονέτες τους, τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη, μέσω του Σίσκο, υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ και του Τάσκα, Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα. Οι τελευταίοι μπαινόβγαιναν στις αίθουσες συνεδριάσεων της "κυβέρνησης", έπαιρναν αποφάσεις και αργότερα τα ανδρείκελά τους τις ανακοίνωναν.

Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ήταν αυτοί που σχεδίασαν και οργάνωσαν το πραξικόπημα.Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Πίσω τους βρισκόταν η CIA. Ο δικτάτορας ήταν πράκτορας και άνθρωπός τους. "Ο Γ. Παπαδόπουλος είναι ο πρώτος πράκτορας της CIA που έγινε πρωθυπουργός σε ευρωπαϊκή χώρα", έγραφε την 1η Ιούλη 1973 η εφημερίδα "Ομπσέρβερ" - όπως θυμίζει ο Κ. Κάππος, στο βιβλίο του "Εγκλημα εναντίον της Κύπρου" - και βεβαίως ουδείς εκ των "θιγόμενων" τη διέψευσε ή την πήγε στα δικαστήρια. Οσο για τον υποψήφιο αρχηγό της CIA, Γ. Κόλμπι - όπως επίσης σημειώνει ο Κ. Κάππος - το 1973, σε ερώτημα του Κογκρέσου σχετικά με το αν η υπηρεσία του είχε έμμισθο υπάλληλο τον Παπαδόπουλο, απαντούσε: "Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό, κ. πρόεδρε. Απλώς δεν ξέρω. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι τον πληρώσαμε"...

Μετά από όλα αυτά, είναι πολύ φυσικό το ότι το ΝΑΤΟικό σχέδιο "Προμηθέας" (σχέδιο που είχε ως αρχιτέκτονες τους Αμερικανούς στρατιωτικούς και προέβλεπε την αποσόβηση απειλής πολέμου ή επανάστασης στην Ελλάδα για την ανατροπή του καθεστώτος) ουδέποτε εφαρμόστηκε. Οι σχεδιαστές του απλώς παρατηρούσαν τα τανκ των συνταγματαρχών να πλημμυρίζουν την Αθήνα στις 21 Απρίλη 1967. Αλλωστε, το ΝΑΤΟικό σχέδιο "Προμηθέας" θα έμπαινε σε εφαρμογή μόνο σε περίπτωση ανατροπής του καθεστώτος. Η επιβολή δικτατορίας, αντίθετα, ήταν ενέργεια στήριξης του καθεστώτος της αμερικανοΝΑΤΟικής κυριαρχίας και της εξουσίας της άρχουσας τάξης.Οσο για τον Ιωαννίδη,αρκεί η δήλωση του πρεσβευτή των ΗΠΑ τότε στην Ελλάδα, ο οποίος έλεγε στην υποεπιτροπή του Κογκρέσου: "Η CIA αποτελεί τμήμα της αποστολής της χώρας και η CIA είχε επικοινωνία με τον Ιωαννίδη"...

Σχετικά με τον προδοτικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ στην υπόθεση της Κύπρου, τα όσα ομολογήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης της Βουλής, το 1987, για το"φάκελο της Κύπρου", και αναφέρει ο Κ. Κάππος στο βιβλίο του "Εγκλημα εναντίον της Κύπρου",ήρθαν να επιβεβαιώσουν όσα ήταν ήδη πασίγνωστα:

• Το ΝΑΤΟ ήταν αυτό που σχεδίασε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου - όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, Γεωργίτσης - και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν, ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί.
• Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που ασκούσαν "φορτική πίεση" - όπως ομολογούσε ο "πρωθυπουργός" Κόλλιας - για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων στο νησί.
• Το ΝΑΤΟ ήταν αυτό, που, μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξε ρόλο προγεφυρώματος - όπως ομολογεί ο τότε αρχηγός ΓΕΑ, Παπανικολάου - για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων, σε περίπτωση που αυτές επέμβαιναν.
• Το ΝΑΤΟ και ο Κίσιγκερ ήταν, που - όπως αναφέρει ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ, Μπίτος - σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ετσεβίτ, του έδιναν την "άδεια" να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.

Τελικά, το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είναι αυτοί που συντηρούν επί 22 χρόνια το καθεστώς της κατοχής της Κύπρου και επιδιώκουν να επιβάλουν τη "λύση" της οριστικής διχοτόμησης του νησιού.

Το πλέγμα της εξάρτησης της χώρας μας από το ΝΑΤΟ "υφάνθηκε" και με μια σειρά από συμφωνίες (άγνωστος μέχρι και σήμερα ο πραγματικός τους αριθμός) μεταξύ των ελληνικών κυβερνήσεων, είτε με τα όργανα του συνασπισμού είτε με την αντίστοιχη κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αξίζει να σταθούμε σε μερικές από αυτές, οι οποίες, χωρίς καμία προσπάθεια ρετουσαρίσματος, αποπνέουν ακριβώς τη σχέση μεταξύ ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και Ελλάδας. Σχέση αποικιοκράτη από τη μια μεριά και υπόδουλου, από την άλλη.

Η Ελλάδα εισέρχεται στο ΝΑΤΟ το 1952, βάσει του πρωτοκόλλου προσχώρησής της (και της Τουρκίας) στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο που υπεγράφη στις 17 Οκτώβρη 1951 στο Λονδίνο.Μετά την προσχώρηση άρχισαν εκείνες οι "εθνικά περήφανες" παραχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, ώστε να λέει ο σύμβουλος του Νίξον στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας ότι η Ελλάδα αποτελεί "το πιο αξιόλογο οικόπεδο που απόκτησαν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη"...

Στις 18-6-52,με επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Σοφ. Βενιζέλου παραχωρείται το ελεύθερο στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ να κάνουν χρήση των ελληνικών αεροδρομίων. Με συμφωνία του 1952,η οποία βαίνει ανανεούμενη κάθε πέντε χρόνια, οι ΗΠΑ αποκτούν το δικαίωμα να προχωρήσουν στην εγκατάσταση αμερικανικών τηλεπικοινωνιακών βάσεων στο "βασιλικό" κτήμα του Τατοίου.

Και ερχόμαστε στην ελληνοαμερικανική συμφωνία που υπογράφηκε στις 12-10-53 από την κυβέρνηση Παπάγου, και αποτελεί σύμβολο αμερικανοδουλείας και μετατροπής της χώρας σε ΝΑΤΟικό εξάρτημα. Ανάμεσα στα άλλα η εν λόγω συμφωνία προβλέπει:

Αρθρο 1 - α): "Διά του παρόντος η ελληνική κυβέρνησις εξουσιοδοτεί την κυβέρνησιν των ΗΠΑ να χρησιμοποιή οδούς, σιδηροδρομικάς γραμμάς και χώρους και να κατασκευάζη, αναπτύσση, χρησιμοποιή και θέτη εν λειτουργία στρατιωτικά και βοηθητικά έργα εν Ελλάδι... διά την εφαρμογήν ή την προαγωγήν εγκεκριμένων σχεδίων του ΝΑΤΟ".

β) "Αι ένοπλαι δυνάμεις των ΗΠΑ και το υπό τον έλεγχόν των υλικόν δύνανται να εισέρχονται, εξέρχονται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα".

γ) "Αι καθορισθησόμεναι διά τας ενόπλους δυνάμεις των ΗΠΑ προτεραιότηται, επίπεδα καταναλώσεως και τιμολόγια υπηρεσίας ως ηλεκτρικόν ρεύμα, αποχετεύσεις, υδρεύσεις, μέσα επικοινωνιών, μεταφοράς προσωπικού και υλικού διά σιδηροδρόμων, δε θα είναι ολιγώτερον ευνοϊκαί των ισχυουσών διά τας ελληνικάς ενόπλους δυνάμεις".

Αρθρο 2 - α): "Μηχανήματα, υλικά και εφόδια, τα οποία θέλουν εισέλθει υπό ή διά λογαριασμόν της κυβερνήσεως των ΗΠΑ έχοντα σχέσιν με την κατασκευήν, ανάπτυξην, λειτουργίαν ή συντήρησιν των συμφωνηθεισών εγκαταστάσεων και έργων ως και τον υπό των αρμοδίων αρχών εφοδιασμόν των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, των πολιτικών αυτών υπαλλήλων και των μελών των οικογενειών των, θα είναι απηλλαγμένα τελών, φόρων, τελωνειακών περιορισμών και ελέγχων".

β) "... πάσαι αι κινηταί εγκαταστάσεις αι συναρμολογηθησόμεναι ή κατασκευασθησόμεναι υπό ή διά λογαριασμόν της κυβερνήσεως των ΗΠΑ, δαπάναις ταύτης, ως επίσης άπαντα τα μηχανήματα, υλικά και εφόδια τα εισηχθησόμενα εις Ελλάδα ή αγορασθησόμενα εν Ελλάδι υπό ή διά λογαριασμόν της κυβερνήσεως των ΗΠΑ... θα παραμείνουν ιδιοκτησία της κυβερνήσεως των ΗΠΑ και θα δύνανται να εξαχθούν εξ Ελλάδος".

γ) "Αι ΗΠΑ θα αποζημιωθούν από την Ελληνική Κυβέρνησιν διά την υπολειπομένην αξία, εφ' όσον υπάρξει, των δαπάναις των ΗΠΑ... αγορασθέντων, αναπτυχθέντων και κατασκευασθέντων έργων, τα οποία δεν εξήχθησαν... συμπεριλαμβανομένων και των από κοινού με αμερικανικά και ελληνικά κεφάλαια αναπτυχθέντων ή κατασκευασθέντων έργων, όταν ταύτα ή μέρος αυτών δε θα είναι πλέον αναγκαία εις τας Ενόπλους Δυνάμεις των ΗΠΑ...".

Στα πλαίσια της παραπάνω συμφωνίας ενσωματώθηκε και η αρχή της ετεροδικίας,η επαίσχυντη δηλαδή πράξη των ελληνικών κυβερνήσεων να παραιτηθούν του δικαιώματος να δικάζουν με βάση του ελληνικούς νόμους τους Αμερικανούς οι οποίοι ενδεχομένως να διέπρατταν αξιόποινες πράξεις. Οι τελευταίοι θα παραδίδονταν στην αμερικανική... Δικαιοσύνη. Ετσι ακριβώς έγινε το 1957 με τους Αμερικανούς δολοφόνους του στρατηγού του ΕΛΑΣ, Σ. Σαράφη.

Βέβαια οι συμφωνίες... "αμοιβαίου συμφέροντος", δε σταματούν εδώ. Ετσι έχουμε:

• Τη συμφωνία για χρήση ατομικής ενέργειας "δι' αμοιβαίους αμυντικούς σκοπούς", το 1959.
• Τη συμφωνία "διά την εγκατάστασιν αποθεμάτων πυρηνικών όπλων εν Ελλάδι", το 1959.
• Τη συμφωνία για "διευθετήσεις... ως προς τη δι' ατομικών κεφαλών υποστήριξιν των ελληνικών μονάδων ατομικών εκτοξεύσεων", στις 17-6-60.
• Την υπογραφή, το 1958, μυστικής συμφωνίας που δίνει στους Αμερικάνους το δικαίωμα χρήσης του αεροδρομίου της 110 ΠΜ Λάρισας.
• Τη συμφωνία στις 16-2-62 που δίνει στους Αμερικάνους το δικαίωμα να εφοδιάζονται στα ελληνικά αεροδρόμια με βενζίνη της τότε "Βασιλικής Αεροπορίας".
• Τη συμφωνία στις 9-11-1971 όπου η χούντα παραχωρεί το δικαίωμα χρήσης των πολιτικών αεροδρομίων της χώρας σε αεροσκάφη του 6ου Στόλου, χωρίς καμία διατύπωση ή άδεια, εάν "βρίσκονται εν κινδύνω". Δικαίωμα που ασκήθηκε ευρύτατα το 1973.
• Τη συμφωνία του 1973 περί "διευκολύνσεων ελλιμενισμού" που επιτρέπει μέχρι σήμερα στους "πειρατές" να πλέουν στα λιμάνια μας.

Ο "εκσυγχρονισμός" της αμερικανονατοϊκής επικυριαρχίας στη χώρα μας επήλθε εκτός των άλλων με τη συμφωνία Ρότζερς, το 1980, για την επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και με τη συμφωνία για την παραμονή των βάσεων, το 1983.

Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, που ξεκίνησε στις 22 Οκτώβρη 1980,για την επανένταξη της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, και η οποία καταγράφηκε στα Πρακτικά των συνεδριάσεων της εποχής, αποτελεί μνημείο. Μνημείο αναληθειών και ψεύδους εκ μέρους των εθελόδουλων της εξάρτησης. Μνημείο ομολογιών για την υποτέλειά τους, τόσο των ίδιων, όσο και των μετέπειτα κληρονόμων τους, εκείνους του ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση. Μνημείο υποκρισίας από τους δεύτερους. Αλλά και μνημείο καταγραφής της αλήθειας και της πραγματικότητας, όπως καταγράφηκε στην τοποθέτηση του ΚΚΕ. Μια πραγματικότητα, που έκτοτε επιβεβαιώνεται - δυστυχώς - με απόλυτο τρόπο.

Ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος που αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας για επέκταση του εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ταυτίζεται με τη θέση της Τουρκίας για περιορισμό του εθνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια; Ξέρετε ποιοι είναι εκείνοι, που, όχι μόνο έχουν αποδεχτεί την παραπάνω αμφισβήτηση, αλλά και έχουν συνυπογράψει ότι ο εθνικός εναέριος χώρος δεν επεκτείνεται πέραν των 6 μιλίων; Το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές κυβερνήσεις της υποτέλειας.

Ας μιλήσει καλύτερα ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης,που στις 22/10/80 ομολογούσε: "Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ του 1960 υπάρχει ρητή διάταξη, στην οποία, για σκοπούς του ΝΑΤΟ, ο εναέριος χώρος της Ελλάδος καθορίζεται στα 6 μίλια, στην αυτή δηλαδή έκταση με τα εθνικά χωρικά ύδατα. Συνεπώς 6 μίλια εγένοντο από το 1960, αλλά μόνο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ"!! Βέβαια, ο Γ. Ράλλης δεν παραλείπει να πει ότι "το δικαίωμα των αεροπλάνων του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιούν τον εναέριο χώρο μεταξύ 6 και 10 μιλίων είναι εξαίρεση... και δεν ισχύει έναντι τρίτων"... Στην προκειμένη περίπτωση, οι "τρίτοι", δηλαδή οι Τούρκοι, έχουν δικαίωμα στα πλαίσια των ΝΑΤΟικών ασκήσεων να μην αναγνωρίζουν στην Ελλάδα εναέριο χώρο πέραν των 6 μιλίων. "Κατ' εξαίρεση", βέβαια... Να, όμως, που ο τότε υπουργός Προεδρίας και σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλος,είχε μια άλλου τύπου άποψη: "Νομίζετε ότι εις τας ασκήσεις, εις τας οποίας συμμετέχουν αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, παίζει κανένα ρόλο αν είναι 6 ή 10 μίλια; " (!), ρωτούσε...

Λίγο αργότερα, ο Ε. Αβέρωφ "καρφώνει" τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος έλεγε στις 19/10/80 ότι "με το σχέδιο Ρότζερς οριστικοποιείται ο περιορισμός του εθνικού εναέριου χώρου από τα 10 στα 6 μίλια", με τα παρακάτω λόγια: "...αυτό έγινε το 1960 και ότι δεν αντετάχθη σε αυτό ούτε η κυβέρνηση του Κέντρου υπό τον δημοκράτη και πατριώτη Γ. Παπανδρέου...". Βέβαια, ούτε ο ανέξοδα λαλίστατος - τότε - Α. Παπανδρέου "αντετάχθη" ποτέ. Ούτε στο θέμα των ΝΑΤΟικών περιορισμών στον εθνικό εναέριο χώρο ούτε συνολικά στη Συμφωνία Ρότζερς. Η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη Βουλή κατά την ψηφοφορία, με τη δήλωση ότι αν γινόταν κυβέρνηση θα έφερνε τη συμφωνία προς έγκριση στη Βουλή και η απόρριψη του αιτήματος του ΚΚΕ για δημοψήφισμα, είχαν καταστήσει σαφή, από τότε, την ΠΑΣΟΚική υποκρισία.

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, ως εξάρτημα για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι ως εργαλείο υπεράσπισης της χώρας.

Η συζήτηση στη Βουλή είναι αποκαλυπτική. Πριν φτάσουμε εκεί, αξίζει να αναφερθεί μια δήλωση του Κ. Καραμανλή, που έγινε το 1977 στο Κοινοβούλιο και την οποία επικαλέστηκε ο Α. Παπανδρέου: "Η Ελλάς ως γνωστόν - έλεγε ο Κ. Καραμανλής - απεχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας... γιατί ήθελε εξαιτίας της διενέξεώς της με την Τουρκία, να έχει υπό τον απόλυτον έλεγχόν της τις Ενοπλες Δυνάμεις".

Αν αυτό δεν αποτελεί ομολογία για τον περιορισμένο βαθμό ελέγχου που ασκεί η Ελλάδα στις Ενοπλες Δυνάμεις της, όντας ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, τότε η λέξη ομολογία έχει χάσει το νόημά της. "Αλλά πέρα από αυτό - συνεχίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πλέον - συμμετοχή στο ΝΑΤΟ σημαίνει ταυτόχρονα και παράδοση κρίσιμων πληροφοριών στην Τουρκία σχετικά με τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας". Αυτά τότε...

Τότε, που ο Ε. Αβέρωφ εξηγούσε τη... διάταξη της υποτέλειας ως εξής: "Υπάρχουν τρεις κατηγορίες δυνάμεων... Υπάρχουν εκείνες που τα κράτη διαθέτουν στον αρχιστράτηγο του ΝΑΤΟ... Η μια κατηγορία από τας διατεθειμένας (δυνάμεις) είναι εις την απόλυτο διάθεσή του, η άλλη είναι εις τη διάθεσή του υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που έχει δεσμευτεί διά μέλλουσα διάθεση. Και υπάρχουν και οι άλλες, οι οποίες ονομάζονται άλλες δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις διατίθενται στον αρχιστράτηγο κατόπιν αποφάσεως της κάθε κυβερνήσεως - μέλους. Δεν μπορεί, όμως, να μας πει θέλω τόσα. Βεβαίως, αν είσαι εντός (του ΝΑΤΟ) και του πεις δε δίδω τίποτα, θα υπάρξει τέτοια κατακραυγή, ώστε να αναγκαστείς κάτι να δώσεις"... Βεβαίως, κατά τον Ε. Αβέρωφ, "δεν υπάρχει θέμα να διαθέσουμε υπερβολική δύναμη", ούτε να καθορίσει το ΝΑΤΟ τη διάταξη των ελληνικών δυνάμεων...

Ο ίδιος, θέλοντας να δικαιολογήσει την απόφαση επανένταξης, και επιβεβαιώνοντας τις πιέσεις που ασκούνταν από τους Αμερικάνους, ομολογούσε τη μονομερή εξάρτηση της χώρας μας στο στρατιωτικό τομέα, ως εξής: "Θα είχαμε, επίσης, να αντιμετωπίσουμε ενδεχομένως ένα πρόβλημα ανταλλακτικών και πιστώσεων. Διότι το υλικό μας είναι σχεδόν όλο αμερικανικό, οι ευνοϊκές πιστώσεις είναι επίσης αμερικανικαί και θα ήτο δύσκολο να το αντικαταστήσωμε".

Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή μέσω της παροχής "συμμαχικού" δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".

Για το θέμα του επιδιαιτητικού ρόλου του ΝΑΤΟ, οι αστοί πολιτικοί δε φείδονται λόγων. Με αφορμή τη σύσταση του Στρατηγείου της Σμύρνης, το 1978, και την ανατροπή των ΝΑΤΟικών κανόνων επιχειρησιακού ελέγχου, που ίσχυαν μέχρι τότε στο Αιγαίο, τίθεται ζήτημα για τα όρια ευθύνης των δυο χωρών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Το θέμα της αναζήτησης των ορίων του επιχειρησιακού ελέγχου ανάμεσα στο Στρατηγείο Σμύρνης και το Στρατηγείο της Λάρισας - δηλαδή της "διαχωριστικής γραμμής" μεταξύ των δυο χωρών σε χερσαίο, θαλάσσιο και εναέριο χώρο - ανατίθεται μέσω της Συμφωνίας Ρότζερς σε 3μελή στρατιωτική επιτροπή αποτελούμενη από Ελληνα ναύαρχο, Τούρκο ναύαρχο και τον ναύαρχο του ΝΑΤΟ στη Νεάπολη της Ιταλίας.

Να τι έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης,ως υπουργός Εξωτερικών, τότε, για το θέμα:"Κατά συνέπεια, το κενό που υπάρχει εδώ, αναγνωρίζουμε ότι θα καλυφθεί με διαπραγματεύσεις, οι οποίες ασφαλώς θα είναι μακρές και επίπονες. Σε αυτό δεν έχω καμία αντίρρηση, αλλά εν τω μεταξύ το προσωρινό καθεστώς που θα υπάρχει μας ικανοποιεί..."!

Οσο για τον Α. Παπανδρέου,υποστήριζε: "...η δική μου, αν θέλετε, πρόβλεψη και πεποίθηση είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη γραμμή. Το θέμα θα παραμείνει εκκρεμές και θα ρυθμίζεται από τους Αμερικάνους ή στη Νεάπολη ή στις Βρυξέλλες". Είχε απόλυτο δίκιο. Και έκανε τα πάντα ως πρωθυπουργός για να συνεχίζεται η "εκκρεμότητα". Μια "εκκρεμότητα", που ουσιαστικά σημαίνει ΝΑΤΟική αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και η οποία - κατά τον Α. Παπανδρέου, πάντα - θα μπορούσε να μην υπάρχει, αφού "το ΝΑΤΟ, εφόσον η Ελλάδα δεν είναι μέλος της στρατιωτικής του δομής, δεν είναι σε θέση να θέσει υπό αμφισβήτηση τον κυριαρχικό εθνικό εναέριο χώρο"...

Μήπως, όμως, πίστευε κανείς σοβαρά ότι η επανένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ προστάτευε την ασφάλειά της; Οχι βέβαια. Εκείνο που προείχε στη σκέψη των κυβερνώντων ήταν μέσω της πρόσδεσης στο ΝΑΤΟ να ενισχύσουν και να προστατέψουν ακόμα περισσότερο την πολιτική κυριαρχία της άρχουσας τάξης στο εσωτερικό της χώρας. Και το έλεγαν ανοιχτά σε κάθε αποστροφή του λόγου τους οι υποστηριχτές της επανένταξης μέσα στη Βουλή, κάνοντας λόγο για την "πολιτική σημασία" της επιστροφής στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, ήταν υποχρεωμένοι να εκτελέσουν τις εντολές των ιμπεριαλιστών και να παραδώσουν τη χώρα όμηρο στα χέρια τους, ώστε να την καταστήσουν οι "σύμμαχοι" βάση των ληστρικών επιδρομών τους στα Βαλκάνια, την Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ηταν μάλιστα οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί που κατέρριψαν όλα τα επιχειρήματα περί αμυντικής θωράκισης της χώρας, μέσω του ΝΑΤΟικού εναγκαλισμού. Πρώτον, ήταν οι ίδιοι, από τον Ε. Αβέρωφ μέχρι τον Α. Παπανδρέου και από τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι τον Παν. Κανελλόπουλο, που δήλωναν ότι σε έναν ενδεχόμενο παγκόσμιο πόλεμο, που ισοδυναμούσε με πυρηνικό όλεθρο, δε θα είχε σημασία σε ποια πλευρά των "κατεστραμμένων" θα βρισκόταν η Ελλάδα.

Δεύτερον, ήταν οι ίδιοι που δήλωναν ότι, "πράγματι, ασφαλώς δεν υπάρχει ο εκ Βορρά κίνδυνος" (Κ. Στεφανόπουλος). Αρα, ούτε επίκληση, σε τοπικό επίπεδο, του "σοσιαλιστικού μπαμπούλα", μπορούσε να δικαιολογήσει την επανένταξη στο ΝΑΤΟ.

Τρίτο και κυριότερο, ήταν δεδομένος από όλους ο "εξ Ανατολών κίνδυνος". Αν, όμως, το μόνο σίγουρο ήταν ότι εκείνος που απειλούσε την Ελλάδα ήταν αποκλειστικά και μόνο η Τουρκία, ακόμα πιο βέβαιο ήταν ότι σε αυτή την περίπτωση το ΝΑΤΟ "ένιπτε τας χείρας του", τουλάχιστον. Και αυτό, όχι μόνο το γνώριζαν, αλλά δεν μπορούσαν και να το αποκρύψουν από την εποχή του Αττίλα.

Η κυβέρνηση Καραμανλή,μετά το δεύτερο τουρκικό "Αττίλα" εναντίον της Κύπρου, τον Αύγουστο του 1974, αναγκάζεται να προχωρήσει σε αποχώρηση της Ελλάδας - "οριστικά και αμετάκλητα", είχε δηλώσει τότε ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας - από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επρόκειτο για κίνηση - ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών. Το ομολογεί και επίσημα, 6 χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης,που εγκαλούσε όσους κατηγορούσαν τη ΝΔ για την απόφαση αποχώρησης, λέγοντάς τους ότι "δεν αναπολούν την κατάσταση, την ψυχολογία και του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού και δεν αναπολούν την ψυχολογία της Κύπρου" εκείνες τις μέρες του '74...

Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά τον Οκτώβρη του 1980 στην απόφαση επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή της περιβόητης Συμφωνίας Ρότζερς.Τότε ακριβώς έχουμε ένα από τα καταπληκτικότερα κοινοβουλευτικά τερατουργήματα στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου. Η Συμφωνία Ρότζερς εγκρίνεται από τη Βουλή, χωρίς ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε καν οι βουλευτές να τη γνωρίζουν!!! Το ΝΑΤΟ έχει απαγορεύσει στην κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει το κείμενο της συμφωνίας και εκείνη το αποδέχεται. Να τι λέει από το βήμα της Βουλής ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Αβέρωφ: "Η οποία (συμφωνία) έχει ένα μόνο μειονέκτημα: ότι δεν μπόρεσε να έλθει εις τη δημοσιότητα. Δεν έρχεται εις τη δημοσιότητα διότι, δυστυχώς, έτυχε υψηλού βαθμού διαβαθμίσεως εις το ΝΑΤΟ και με το βαθμό αυτό της διαβαθμίσεως δεν είναι δυνατόν εμείς να τη φέρουμε στη δημοσιότητα"!!

Η ΝΔ επιλέγει να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για το περιεχόμενο της συμφωνίας, δεσμεύοντάς τους να μην τη δημοσιοποιήσουν. "Εγινε κατ' αυτό τον τρόπο η ενημέρωση, γιατί η συμφωνία είχε χαρακτηριστεί μυστική από το ΝΑΤΟ και δεν μπορούσαμε αυτόν τον χαρακτηρισμό να τον παραβιάσουμε". δηλώνει ευθαρσώς ο Γ. Ράλλης. Μεταξύ όσων ενημερώθηκαν ήταν και ο Α. Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δηλώνει κατά τη συζήτηση στη Βουλή ότι την έχει δει και τη γνωρίζει. Φυσικά σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, η τότε κυβέρνηση περιορίζεται σε απλή ενημέρωση του Χαρ. Φλωράκη και αρνείται να παραδώσει το κείμενο της συμφωνίας. Η μεθόδευση που ακολούθησε η κυβέρνηση ήταν η εξής: Για να μην δώσει τη συμφωνία στη δημοσιότητα και για να τηρήσει τα κοινοβουλευτικά προσχήματα, προσφεύγει στη Βουλή, ζητώντας, με αφορμή τη συμφωνία, ψήφο εμπιστοσύνης, ώστε να προχωρήσει στην υλοποίηση της συμφωνίας επανένταξης. Μια συμφωνία, που, όμως, παραμένει άγνωστη για τους βουλευτές, από τους οποίους ζητείται έγκριση και από το σύνολο του ελληνικού λαού!!

Ο ένας από τη θέση του πρωθυπουργού, ο άλλος από τη θέση του υπουργού Εθνικής Αμυνας και ο τρίτος από εκείνη του υπουργού Εξωτερικών προώθησαν τη Συμφωνία Ρότζερς, το 1980