Συμβαίνει και με τα καλύτερα επιτελεία διαχειριστών, πόσο μάλλον με το επιτελείο Σημίτη. Μπορεί να καταστρώνουν επί χάρτου τα καλύτερα σχέδια και σενάρια για την ομαλή και απρόσκοπτη πορεία της διαχείρισης της κρίσης, αλλά η ξεροκέφαλη πραγματικότητα να τα τινάζει, "ξαφνικά", όλα στον αέρα και το "απαστράπτον" κατασκεύασμα των διαχειριστών να καταρρέει ως χάρτινος πύργος.

Ετσι συνέβη και με την κυβέρνηση Σημίτη. Ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, "προσδοκίες", γεμάτη σχέδια και όνειρα, για να αποδειχθεί καλύτερος διαχειριστής από τους προκατόχους της. Πριν καλά καλά όμως συμπληρώσει 100 μέρες στην εξουσία, βρίσκεται αντιμέτωπη με ορισμένες όψεις της οικονομικής κρίσης που τάραξαν για τα καλά το οικονομικό επιτελείο της και έθεσαν σε δοκιμασία τη συνοχή του.

Η ικανότητα, η αξιοπιστία και η φερεγγυότητά της απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία τίθεται "εν αμφιβόλω", γεγονός που προκαλεί "νευρικές κρίσεις" στην κυβέρνηση Σημίτη. Η τελευταία δεν περίμενε ότι τόσο σύντομα θα βρισκόταν αντιμέτωπη με το φάσμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής και σχεδίαζε να εξαγγείλει στο επόμενο διάστημα κάποιες άθλιες "αυξήσεις" στους χαμηλοσυνταξιούχους, για να ενισχύσει το κοινωνικό προφίλ ενόψει του συνεδρίου και να κερδίσει κάποιες συμπάθειες από τον κόσμο, τις οποίες τόσο πολύ έχει ανάγκη. Τώρα όλα αυτά τα "φιλολαϊκά" μέτρα επανεξετάζονται στα πλαίσια των "αντοχών της οικονομίας"...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση τελεί υπό καθεστώς φόβου για τις συνέπειες της αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής που χρόνια τώρα εφαρμόζεται και η ίδια συνεχίζει με μεγαλύτερο ζήλο να εφαρμόζει. Οι στόχοι του προϋπολογισμού, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι κομμένος και ραμμένος στα πλαίσια του προγράμματος "σύγκλισης" (απόκλισης), ο ένας μετά τον άλλον "πέφτουν έξω", υπογραμμίζοντας με κραυγαλέο τρόπο την αδυναμία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής - αλλά και των διαχειριστών της - να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας.

Η επιδίωξη της κυβέρνησης να κατεβάσει τον πληθωρισμό στο 5% έχει αποδειχθεί από το πρώτο τρίμηνο άπιαστο όνειρο και ήδη η κυβέρνηση έχει αναθεωρήσει το "ρεαλιστικό" στόχο της στο 7% για το τέλος του χρόνου και ο Θεός να βάλει το χέρι του... Αξίζει να σημειωθεί ότι στο όνομα της τιθάσευσης του πληθωρισμού, που θα ωφελήσει τάχα τα λαϊκά στρώματα, στηρίχτηκε η επιχειρηματολογία και της κυβέρνησης Σημίτη για την επιβολή της λιτότητας και του σταθεροποιητικού προγράμματος... Ανάλογη όμως πορεία με αυτή του πληθωρισμού έχουν οι "δείκτες" του εξωτερικού χρέους, των ελλειμμάτων κ. ο. κ.

Η φαγωμάρα που ξέσπασε ανοιχτά την περασμένη βδομάδα μεταξύ των δύο βασικών οικονομικών υπουργών, του Γ. Παπαντωνίου και του Αλ. Παπαδόπουλου, δεν αποτελούν παρά μια ένδειξη των αδιεξόδων της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και του πανικού που έχει εξαπλωθεί στο οικονομικό επιτελείο.

Από την άλλη πλευρά ο τρόπος και ο προσανατολισμός που σχεδιάζει η κυβέρνηση να αντιδράσει η κυβέρνηση στη ζοφερή κατάσταση που διαμορφώνεται, φάνηκε ξεκάθαρα από την έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, με την οποία υποδεικνύεται ο σφαγιασμός των κοινωνικών δαπανών για την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση κ. ά., κατά 200 δισ. δρχ.

Η οικονομική κρίση που διογκώνεται και η διαφαινόμενη αποτυχία της κυβέρνησης να την αντιμετωπίσει, δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και την πορεία προς το συνέδριο και να ρίξει βαριά τη σκιά της στην εσωκομματική διαμάχη. Εννοείται όχι βέβαια από τη σκοπιά της αναζήτησης νέων πολιτικών και της αναθεώρησης της πολιτικής που εφαρμόζεται σήμερα. Σε αυτό το ζήτημα υπάρχει εντυπωσιακή ομοφωνία μεταξύ όλων των αντιμαχόμενων ομάδων στο κυβερνών κόμμα: Η σημερινή οικονομική πολιτική κινείται στη σωστή κατεύθυνση και είναι μονόδρομος.

Η οικονομική κρίση θα επηρεάσει την εσωκομματική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ για το μοίρασμα της εξουσίας από δύο άλλες πλευρές:

• Οι τρομακτικές συνέπειές της στα λαϊκά στρώματα, που τα οδηγούν καθημερινά σε μεγαλύτερο βαθμό εξαθλίωσης, θα χρησιμοποιηθούν από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Κ. Σημίτη, προκειμένου να αποδείξουν ότι είναι ανεπαρκής για να αντιμετωπίσει τα λαϊκά προβλήματα και έτσι να υπονομευτεί η θέση του στο παιχνίδι εξουσίας.
• Από την πλευρά του ο Κ. Σημίτης θα αμυνθεί υποστηρίζοντας ότι μόνο η εφαρμογή της πολιτικής του μπορεί να φέρει αποτελέσματα, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ σε νίκη στις εκλογές. Ακόμα ο πρωθυπουργός, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του μετά τη συνεδρίαση του ΕΓ την περασμένη Πέμπτη, επιδιώκει να μην επηρεαστεί η πορεία προς το συνέδριο από την πορεία του κυβερνητικού έργου, προφανώς για να μείνει στο απυρόβλητο η οικονομική πολιτική.

Οι αντιμαχόμενες ομάδες στο ΠΑΣΟΚ όμως, απορροφημένες ολοκληρωτικά στον πόλεμο για την ενίσχυση της θέσης τους για την κατάληψη και τη μοιρασιά της εξουσίας - ενδεικτική της κατάστασης ήταν η σύγκρουση με αφορμή την αποπομπή του ΓΓΑ Γ. Βασιλακόπουλου - λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο: Τη λαϊκή αγανάκτηση για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν. Στη συνείδηση των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών, των νέων, οι ομάδες και οι ομαδάρχες στο ΠΑΣΟΚ είναι εξίσου συνυπεύθυνες γι' αυτή την πολιτική που πληρώνουν καθημερινά ακριβά. Οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες τους για την ανατροπή αυτή της πολιτικής δεν μπορεί παρά να συμπαρασύρουν και το συρφετό των επίδοξων και δοκιμασμένων διαχειριστών της.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση τελεί υπό καθεστώς φόβου για τις συνέπειες της αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής που χρόνια τώρα εφαρμόζεται και η ίδια συνεχίζει με μεγαλύτερο ζήλο να εφαρμόζει. Οι στόχοι του προϋπολογισμού, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι κομμένος και ραμμένος στα πλαίσια του προγράμματος "σύγκλισης" (απόκλισης), ο ένας μετά τον άλλον "πέφτουν έξω"

Η πολιτική διάσταση του δήθεν ανθρωπισμού

Ο ελληνικός λαός γνώρισε αρκετά αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες στη σύγχρονη ιστορία του, αλλά έντονα στη μνήμη του είναι χαραγμένη η χούντα της 21ης Απριλίου 1967. Αυτό φυσικά δε συμβαίνει τυχαία, ούτε επειδή πρόκειται για το τελευταίο καθεστώς ανοιχτής στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας που γνώρισε η χώρα. Συμβαίνει, γιατί αυτός ο τόπος πλήρωσε ακριβά το τίμημα της εφτάχρονης χούντας, γιατί επρόκειτο για ένα διαρκές έγκλημα εις βάρος του λαού, τα σημάδια του οποίου παραμένουν ανεξίτηλα ως τα σήμερα και θα παραμείνουν έτσι για πολύ ακόμη.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η σημερινή 29η φετινή επέτειος του πραξικοπήματος είναι ημέρα μνήμης και όχι λήθης, όπως θα ήθελαν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στη χώρα. Οπως με ιδιαίτερη φροντίδα επιδιώκουν εκείνοι, που, με το προσωπείο του ανθρωπισμού, επιδιώκουν να θέσουν ζήτημα αποφυλάκισης των χουντικών.

Πώς, στ' αλήθεια, να ξεχάσει ο ελληνικός λαός, όταν δεν μπορεί να ξεχάσει ο κυπριακός, όταν ο χάρτης του νησιού, αν μη τι άλλο, θυμίζει την τραγωδία, όταν το δράμα των συγγενών των αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων φτάνει ως τις μέρες μας και θα συνεχίζεται, απ' ό,τι φαίνεται, για πολύ ακόμη; Πώς να ξεχάσουν όσοι είχαν θύματα στο Πολυτεχνείο και όσοι φέρνουν στις πλάτες τους τα σημάδια του τυραννικού καθεστώτος; Πώς να ξεχάσει ο ελληνικός λαός, όταν καλείται σήμερα να ξαναπληρώσει το τίμημα της αμερικανοκρατίας και να υποταχθεί στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος ενθαρρύνει την Τουρκία να αμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία; Δεν είναι αρκετό, άραγε, που το μεταπολιτευτικό καθεστώς του Καραμανλή έδωσε άφεση αμαρτιών στη συντριπτική πλειοψηφία των βασανιστών του ελληνικού λαού, χαρακτηρίζοντας το πραξικόπημα "στιγμιαίο έγκλημα"; Δεν αρκεί σ' όλους τους όψιμους ...ανθρωπιστές, που ολόκληρος ο αστικός μεταπολιτευτικός κόσμος διατηρεί αλώβητη την εξάρτηση της χώρας από τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, δικαιώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τους πρωτεργάτες του πρόσφατου ελληνικού δράματος; Τα θέλουν, απ' ό,τι φαίνεται, όλα και το μόνο που δεν πήραν ακόμη είναι τα αποφυλακιστήρια όσων Απριλιανών συνεχίζουν να βρίσκονται στη φυλακή. Συνεπώς, ο ανθρωπισμός που επιδεικνύουν - ανεξαρτήτως προσώπων ή φορέων - είναι το πρόσχημα και η υποκρισία.

Η ουσία είναι πολιτική. Πέρα από μικροκομματικούς υπολογισμούς - σαν αυτούς που κάνουν ορισμένοι προ πολλού ξοφλημένοι αριστεροί από την Πολιτική Ανοιξη για να ψαρέψουν καμία εναπομείνασα ψήφο από τυχόν λάτρεις της χούντας - η αποφυλάκιση των χουντικών θα σήμαινε την ηθική και πολιτική δικαίωση της άρχουσας τάξης και των ξένων προστατών της, να βάζουν στο γύψο την πολιτική ζωή της χώρας, όποτε το μπορούν και το υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους. Οχι, βέβαια, ότι θα δίσταζαν - εφόσον μπορούσαν - να το πράξουν στο μέλλον, χωρίς αυτή την προϋπόθεση. Θα ήθελαν, όμως, να έχουν στο χέρι την πολιτική αξία μιας τυχόν αποφυλάκισης, για να προστεθεί δίπλα στη δικαίωση της ντόπιας ολιγαρχίας και της αμερικανοκρατίας, που, ήδη, είναι γεγονός, και η δικαίωση των εκτελεστών του πραξικοπήματος.

Αυτό επιδιώκουν σήμερα και θα συνεχίσουν να το επιδιώκουν και στο μέλλον. Γι' αυτό και δε διστάζουν να προκαλούν, συσχετίζοντας τον Εμφύλιο με τη χούντα, τους κομμουνιστές δηλαδή με το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, τα θύματα δηλαδή της χούντας με τους θύτες τους! Γι' αυτό και μιλούν για πολιτικούς κρατούμενους, γεγονός που σημαίνει ότι αναγνωρίζουν ως πολιτικό δικαίωμα την εκτέλεση πραξικοπήματος! Επειδή, όμως, τα πολιτικά δικαιώματα αναφέρονται στην κοινωνία και αφορούν κοινωνικές τάξεις και ομάδες, αλλιώς δεν μπορούν να υλοποιηθούν, η αναγνώριση του πραξικοπήματος ως πολιτικού δικαιώματος και των πραξικοπηματιών ως πολιτικών κρατουμένων σημαίνει, πολύ απλά, να αναγνωριστεί τέτοιο δικαίωμα για την οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο.

Τέτοιο, όμως, δικαίωμα ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να αναγνωρίσει.

Γ. Π.