Η πολιτική διάσταση του δήθεν ανθρωπισμού

Ο ελληνικός λαός γνώρισε αρκετά αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες στη σύγχρονη ιστορία του, αλλά έντονα στη μνήμη του είναι χαραγμένη η χούντα της 21ης Απριλίου 1967. Αυτό φυσικά δε συμβαίνει τυχαία, ούτε επειδή πρόκειται για το τελευταίο καθεστώς ανοιχτής στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας που γνώρισε η χώρα. Συμβαίνει, γιατί αυτός ο τόπος πλήρωσε ακριβά το τίμημα της εφτάχρονης χούντας, γιατί επρόκειτο για ένα διαρκές έγκλημα εις βάρος του λαού, τα σημάδια του οποίου παραμένουν ανεξίτηλα ως τα σήμερα και θα παραμείνουν έτσι για πολύ ακόμη.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η σημερινή 29η φετινή επέτειος του πραξικοπήματος είναι ημέρα μνήμης και όχι λήθης, όπως θα ήθελαν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στη χώρα. Οπως με ιδιαίτερη φροντίδα επιδιώκουν εκείνοι, που, με το προσωπείο του ανθρωπισμού, επιδιώκουν να θέσουν ζήτημα αποφυλάκισης των χουντικών.

Πώς, στ' αλήθεια, να ξεχάσει ο ελληνικός λαός, όταν δεν μπορεί να ξεχάσει ο κυπριακός, όταν ο χάρτης του νησιού, αν μη τι άλλο, θυμίζει την τραγωδία, όταν το δράμα των συγγενών των αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων φτάνει ως τις μέρες μας και θα συνεχίζεται, απ' ό,τι φαίνεται, για πολύ ακόμη; Πώς να ξεχάσουν όσοι είχαν θύματα στο Πολυτεχνείο και όσοι φέρνουν στις πλάτες τους τα σημάδια του τυραννικού καθεστώτος; Πώς να ξεχάσει ο ελληνικός λαός, όταν καλείται σήμερα να ξαναπληρώσει το τίμημα της αμερικανοκρατίας και να υποταχθεί στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος ενθαρρύνει την Τουρκία να αμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία; Δεν είναι αρκετό, άραγε, που το μεταπολιτευτικό καθεστώς του Καραμανλή έδωσε άφεση αμαρτιών στη συντριπτική πλειοψηφία των βασανιστών του ελληνικού λαού, χαρακτηρίζοντας το πραξικόπημα "στιγμιαίο έγκλημα"; Δεν αρκεί σ' όλους τους όψιμους ...ανθρωπιστές, που ολόκληρος ο αστικός μεταπολιτευτικός κόσμος διατηρεί αλώβητη την εξάρτηση της χώρας από τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, δικαιώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τους πρωτεργάτες του πρόσφατου ελληνικού δράματος; Τα θέλουν, απ' ό,τι φαίνεται, όλα και το μόνο που δεν πήραν ακόμη είναι τα αποφυλακιστήρια όσων Απριλιανών συνεχίζουν να βρίσκονται στη φυλακή. Συνεπώς, ο ανθρωπισμός που επιδεικνύουν - ανεξαρτήτως προσώπων ή φορέων - είναι το πρόσχημα και η υποκρισία.

Η ουσία είναι πολιτική. Πέρα από μικροκομματικούς υπολογισμούς - σαν αυτούς που κάνουν ορισμένοι προ πολλού ξοφλημένοι αριστεροί από την Πολιτική Ανοιξη για να ψαρέψουν καμία εναπομείνασα ψήφο από τυχόν λάτρεις της χούντας - η αποφυλάκιση των χουντικών θα σήμαινε την ηθική και πολιτική δικαίωση της άρχουσας τάξης και των ξένων προστατών της, να βάζουν στο γύψο την πολιτική ζωή της χώρας, όποτε το μπορούν και το υπαγορεύουν τα συμφέροντά τους. Οχι, βέβαια, ότι θα δίσταζαν - εφόσον μπορούσαν - να το πράξουν στο μέλλον, χωρίς αυτή την προϋπόθεση. Θα ήθελαν, όμως, να έχουν στο χέρι την πολιτική αξία μιας τυχόν αποφυλάκισης, για να προστεθεί δίπλα στη δικαίωση της ντόπιας ολιγαρχίας και της αμερικανοκρατίας, που, ήδη, είναι γεγονός, και η δικαίωση των εκτελεστών του πραξικοπήματος.

Αυτό επιδιώκουν σήμερα και θα συνεχίσουν να το επιδιώκουν και στο μέλλον. Γι' αυτό και δε διστάζουν να προκαλούν, συσχετίζοντας τον Εμφύλιο με τη χούντα, τους κομμουνιστές δηλαδή με το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, τα θύματα δηλαδή της χούντας με τους θύτες τους! Γι' αυτό και μιλούν για πολιτικούς κρατούμενους, γεγονός που σημαίνει ότι αναγνωρίζουν ως πολιτικό δικαίωμα την εκτέλεση πραξικοπήματος! Επειδή, όμως, τα πολιτικά δικαιώματα αναφέρονται στην κοινωνία και αφορούν κοινωνικές τάξεις και ομάδες, αλλιώς δεν μπορούν να υλοποιηθούν, η αναγνώριση του πραξικοπήματος ως πολιτικού δικαιώματος και των πραξικοπηματιών ως πολιτικών κρατουμένων σημαίνει, πολύ απλά, να αναγνωριστεί τέτοιο δικαίωμα για την οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο.

Τέτοιο, όμως, δικαίωμα ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να αναγνωρίσει.

Γ. Π.