Η ανάπτυξη και η πορεία του Κόμματός μας σήμερα που δρα σε ιδιαίτερα αντίξοες και αντιφατικές συνθήκες, πολύ περισσότερο από χτες, κρίνεται από την ικανότητά του να κατακτά στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο του, όπου θα επιβεβαιώνεται μέσα από τους αγώνες, από την ίδια την πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Η γρήγορη ή όχι ανάκαμψη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος κρίνεται σε μεγάλο βαθμό, ακριβώς από το κατά πόσο τα μέλη και στελέχη μας με την αταλάντευτη και αποφασιστική στάση τους, καθώς και με εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις, θα συμβάλουν ώστε να κατανοείται από την εργατική τάξη ο πρωτοπόρος και ηγετικός της ρόλος.

Να κατανοείται πως σήμερα η στοχοπροσήλωση στην ιστορική της αποστολή είναι η μόνη επιλογή. Η καινούρια πραγματικότητα. Είναι ο μονόδρομος εκείνος που θα οδηγήσει και την ίδια και τα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα όχι μόνο στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της ολόπλευρης επίθεσης των μονοπωλίων, να υπερασπίζεται με επιτυχία τις κατακτήσεις της, αλλά και θ' ανοίγει ο δρόμος για τη χειραφέτησή της.

Θ' ανοίγει ο δρόμος για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας της σε βάρος της συντριπτικής μειοψηφίας των καπιταλιστών που σήμερα ζει παρασιτικά και πλουτίζει από την αύξηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης σε βάρος της ΕΤ και συνολικά των εργαζομένων.

Η δράση των κομμουνιστών στα συνδικάτα οφείλει κατά τη γνώμη μου, να παίρνει υπόψη της τις παραπάνω εκτιμήσεις.

Ετσι, θα υπάρχει και ουσιαστική συμβολή και παρέμβαση, καθημερινά όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να υιοθετούν την κομμουνιστική ιδεολογία, να στρατεύονται στις γραμμές του Κόμματός μας. Η ανάπτυξη των αγώνων για τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων είναι προνομιακό πεδίο που μπορούν να συσπειρωθούν αντιμονοπωλιακές - αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που μπορεί να σφυρηλατείται η ταξική συνείδηση.

Προνομιακό πεδίο για τη σφυρηλάτηση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και της οικοδόμησης των κοινωνικών συμμαχιών της στη βάση του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού - δημοκρατικού μετώπου.

Θα 'ταν ολέθριο σφάλμα, σήμερα, που το εργατικό κίνημα δέχεται την ολομέτωπη επίθεση των πολυεθνικών, οι κομμουνιστές στα συνδικάτα να περιόριζαν τη δράση τους σε κάποια "επιμέρους" αιτήματα και να οικοδομήσουν ποιες συνεργασίες και με ποιους; Μ' αυτούς που ούτε για τα "επιμέρους" δεν παλεύουν; Μ' αυτούς που έχουν κάνει επάγγελμά τους το ξεπούλημα και αυτών ακόμα των "αγώνων" για τα "μικρά, εφικτά και επιμέρους";

Και ακόμα κι αν κάποια βρουν θετική ανταπόκριση, μήπως αύριο και πάλι δε θ' αμφισβητηθούν από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους;

Μήπως είναι τώρα η ώρα για συνολικότερες ρήξεις, να θέλουμε να 'χουμε κατακτήσεις και όχι να γίνονται φλερταρίσματα με τους εκφραστές της άρχουσας τάξης;

Και το πιο σπουδαίο, μήπως μια τέτοια συνδικαλιστική πρακτική καλλιεργεί και αναπτύσσει συγχύσεις και ψευδαισθήσεις στην εργατική τάξη;

Μήπως καλλιεργούνται έτσι απογοητεύσεις, αλλά και οπορτουνιστικές αντιλήψεις για τις δυνατότητες που υπάρχουν να λυθούν οριστικά τα προβλήματα των εργαζομένων στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος;

Μήπως τελικά οι εργαζόμενοι μένουν ιδεολογικά και πολιτικά ανοχύρωτοι απέναντι στην ιδεολογία της άρχουσας τάξης και της πολιτικής των κομμάτων της και των συμπληρωμάτων τους;

Η πολιτικοποίηση των αγώνων σήμερα είναι όρος απαράβατος ώστε να γίνει δυνατή η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε όφελος του ΚΚΕ και των συνδικαλιστικών παρατάξεων που υποστηρίζονται και συμμετέχουν οι κομμουνιστές συνδικαλιστές.

Ο αντιμονοπωλιακός - αντιιμπεριαλιστικός αγώνας για να 'ναι συνεπής με τον ίδιο τον εαυτό του, πρέπει να 'χει σταθερά ανοιχτό μέτωπο πολιτικοσυνδικαλιστικό - ιδεολογικό ενάντια στον αριστερό και δεξιό οπορτουνισμό μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενάντια στις νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, που οι διαφορές τους σήμερα έχουν γίνει ανύπαρκτες.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και αυτών που υποστηρίζονται από τον "ΣΥΝ", παίζουν σήμερα ανοιχτά το ρόλο της άρχουσας τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Γίνονται φορείς της ιδεολογίας της, της ενσωμάτωσης και της υποταγής των εργαζομένων. Φορείς της αδράνειας και της απογοήτευσης. Αρνούνται την πάλη για τα μεγάλα, αλλά και για τα μικρά προβλήματα των εργαζομένων. Αρέσκονται όμως να παίζουν παιχνίδια με τους μηχανισμούς χαλιναγώγησης και εκμαυλισμού των συνειδήσεων των εργαζομένων. Αρνούμενοι να παλέψουν για τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, θεωρώντας τα μη ρεαλιστικά, "εξωπραγματικά" (μιας και βρίσκονται έξω από τα όρια των πολιτικών επιλογών των αντιλαϊκών κυβερνήσεων που υπηρετούν την άρχουσα τάξη), στοχεύουν στο να υποχρεώσουν και ν' αναγκάσουν τους εργαζόμενους να παραιτηθούν από τα αιτήματά τους. Να πάψουν να παλεύουν. Να τους υποχρεώσουν να δεχτούν τη δική τους "πραγματικότητα", εκείνη που διαμορφώνεται σύμφωνα με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Δηλαδή, της μείωσης των μισθών, της κατάργησης των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων, της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Της εμπορευματοποίησης της υγείας και της παιδείας, γιατί βλέπετε αυτό προστάζει και απαιτεί η "ρεαλιστικότητα" του καπιταλιστικού κέρδους.

Επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και τα συνδικάτα σαν μοχλούς υλοποίησης της πολιτικής των κομμάτων της άρχουσας τάξης. Μοχλούς διαμόρφωσης πολιτικών συσχετισμών προς όφελός τους. Μόνοι διάλεξαν τους φίλους και εχθρούς τους. Μόνοι τους διάλεξαν να γίνουν μια πολιτική παρέα. Και οι κομμουνιστές έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν και διαλέγουν. Μαζί με την εργατική τάξη, για την εργατική τάξη στην πορεία για το αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό - δημοκρατικό μέτωπο και το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

ΜΕΘΩΝΙΟΥ - ΣΚΡΟΠΙΔΑ ΛΕΤΤΑΙΟΥ

Μέλος της ΑΕ ΥΓΕΙΑΣ της ΚΟΑ

Σχετικά με το Σχέδιο Προγράμματος

Θέλοντας και εγώ να συμβάλω με τους προβληματισμούς μου στον Προσυνεδριακό Διάλογο, θα συμφωνήσω πρώτα απ' όλα, με την Εκθεση Δράσης, ότι στην αρχή της 10ετίας του '90, το Κόμμα μας έδρασε στις πιο δύσκολες και σκληρές συνθήκες σε σχέση με όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Εγώ θα πρόσθετα κι όχι μόνο, χωρίς ποτέ να ξεχνώ ότι στην πολύχρονη ιστορία του το Κόμμα έδρασε κυρίως στην παρανομία, αντιμετωπίζοντας εκτελεστικά αποσπάσματα, κατοχές, δικτατορίες, πογκρόμ διώξεων κλπ.

Ο καπιταλισμός έχει ανανεώσει το οπλοστάσιό του, χωρίς να αλλάξει τα κύρια γνωρίσματα του χαρακτήρα του, δηλαδή την εντατικοποίηση της εργασίας και την ιδιοποίηση του κέρδους από την αστική ολιγαρχία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.

Ταυτόχρονα άλλαξε τους τρόπους αντιμετώπισης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μια σειρά από παμπάλαιες μορφές εξαπάτησης του λαού, όπως υποσχεσιολόγια των πολιτικάντηδων, ρουσφετολογία κλπ., έχουν εκλείψει και στη θέση τους έχει επιστρατευτεί όλη η σύγχρονη τεχνολογία, π. χ. ηλεκτρονικά και άλλα ΜΜΕ, προβολή του σύγχρονου τρόπου ζωής (δηλαδή αμερικανικού) για να καθηλώσει το λαό, για να αποχαυνώσει τη συνείδησή του. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον έχει αποκτήσει η συζήτηση για το "Μπράβο Ρούλα" και το αν η φούστα της ήταν πάνω ή κάτω από τον αφαλό, παρά για τις 202 δρχ. της αύξησης που πήραν οι εργαζόμενοι. Νομίζω ότι έτσι εξηγείται το ότι ακόμη και οι αστοί πολιτικοί λένε δημόσια για άλλα δύο χρόνια λιτότητα και είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Επίσης θα ήθελα να υπογραμμίσω μια επιπρόσθετη δυσκολία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν Κόμμα. Εχει να κάνει κι αυτή με τα σημεία των καιρών μας. Πιο συγκεκριμένα:

Τον προηγούμενο αιώνα οι εργαζόμενοι είχαν κατακτήσει το 8ωρο. Ηξεραν δηλαδή ότι θα δουλέψουν για 8 ώρες. Θα πληρωθούν και θα ασφαλιστούν για τις 8 αυτές ώρες. Μέχρι τώρα είχαμε μόνο καταπάτηση αυτού του δικαιώματος. Από τότε όμως που άρχισε να ισχύει η "Λευκή Βίβλος", έχουμε και επισήμως την κατάργησή του.

Στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι κάνουν δύο με τρεις δουλιές. Ολα αυτά, παρά την ανεργία που μαστίζει τη χώρα μας. Το 8ωρο που είχαν οι εργαζόμενοι για ελεύθερο χρόνο, συνεπώς αφαιρείται. Πού θα βρουν τότε λοιπόν το χρόνο για να οργανώσουν την πάλη τους;

Επίσης αυτό που με απασχολεί έντονα είναι ότι το Διευθυντήριο των Βρυξελλών προδιαγράφει το μέλλον της χώρας μας ως χώρου φτηνού τουρισμού και υπηρεσιών. Ενα μεγάλο μέρος εργαζομένων υποχρεωτικά θα εργάζεται εκεί, μιας και οι μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Στο Πρόγραμμα του 10ου Συνεδρίου αναφερόταν συγκεκριμένα πόση ήταν η εργατική τάξη αριθμητικά. Σε αυτό δεν αναφέρεται και νομίζω ότι δε μας βοηθάει στο να βγάλουμε συμπεράσματα για τις ανακατατάξεις που έχουμε στα κοινωνικά στρώματα.

Επίσης, πιστεύω ότι στο Πρόγραμμα του Κόμματος για τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου πρέπει να ξεκαθαρίζεται αν θα συμμετέχουμε σε αστική κυβέρνηση και με ποιες προϋποθέσεις.

Κατά την άποψή μου, από θέση αρχής, δεν πρέπει να αποκλείουμε κάτι τέτοιο. Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, όμως, μπορούμε να συμμετέχουμε έτσι ώστε μετά να αποσυρόμαστε και να συνεχίζουμε την πορεία μας. Είναι στη λογική μας να καλυτερέψει η ζωή του λαού, έστω και στα στενά αστικά πλαίσια. Στο τελευταίο κεφάλαιο του Προγράμματος, που μιλάει για το σοσιαλισμό, αναφέρεται στη δικτατορία του προλεταριάτου με εισαγωγικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Φοβόμαστε μήπως και παρεξηγηθούμε; Ετσι κι αλλιώς, όπως είναι τα πράγματα σήμερα και για την ανατροπή του καπιταλισμού χωρίς παραπέρα προέκταση να μιλήσεις, ο κίνδυνος να σε κοιτάξουν λοξά σαν ουρανοκατέβατο, είναι υπαρκτός.

Εάν πάλι την αμφισβητούμε σαν έννοια και ουσία, τότε η "βαλίτσα πάει πολύ μακριά", γιατί αμφισβητούμε τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, δηλαδή την κοσμοθεωρία μας, δηλαδή όλο το κόμμα μας. Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", αναφέρεται ότι οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο να κρύψουν τις προθέσεις και τις απόψεις τους.

Στο Σχέδιο Καταστατικού αναφέρεται ότι οι αντιπρόσωποι για το συνέδριο του Κόμματος θα εκλέγονται από τη συνδιάσκεψη περιοχής. Πιστεύω ότι αυτό δε θα εξυπηρετήσει στη δουλιά μας, ενώ αντίθετα θα σταθεί εμπόδιο. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζονται εκεί οι αντιπρόσωποι, με αποτέλεσμα να στηρίζονται μόνο στην πρόταση της καθοδήγησης ή την τοποθέτηση του υποψηφίου, με αποτέλεσμα οι πιθανότητες για μη σωστή επιλογή και εκπροσώπηση να είναι μεγάλη.

Στο σύνολό του όμως πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει στην τόνωση των χαρακτηριστικών που θέλουμε να έχει το Κόμμα για προώθηση και υλοποίηση της ιστορικής αποστολής του.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΙΣΙΟΣ

Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ

Θεσσαλονίκη

Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε

Μπροστά στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος, ο προσυνεδριακός διάλογος αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει γιατί στην προσπάθεια να προσεγγίσουμε τα μεγάλα θέματα ανεβαίνει το θερμόμετρο. Ακούγονται γνώμες διάφορες και αναδεικνύονται προβλήματα που πρέπει να απαντηθούν με νηφάλιο τρόπο. Εξάλλου σε συνέδριο πάμε και δεν πρέπει να ανησυχούμε, στο βαθμό που οι απόψεις εκφράζουν προβληματισμούς και γνώμες, για το αντίθετο θα 'πρεπε να ανησυχήσουμε. Να υπάρχουν αυτά, ακόμα και αντιλήψεις και να μη λέγονται.

Είναι συνεπώς αναγκαία η συμβολή μας σ' αυτή την προσπάθεια, πολύ περισσότερο γιατί το συνέδριο είναι προγραμματικό και γιατί αυτό γίνεται σε μια από πολλές πλευρές,δύσκολη περίοδο.

Σε σχέση με τα ντοκουμέντα, είχα την ευκαιρία να τοποθετηθώ - όπως και όλοι - στη ΓΣ της κομματικής οργάνωσης. Θεωρώ ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση και ότι με τη σωστή δουλιά που θα γίνει μέχρι το συνέδριο, θα καταλήξουμε σε καλά επεξεργασμένες αποφάσεις.

Ωστόσο από τη συζήτηση που γίνεται αυτό τον καιρό, μου κινήθηκε το ενδιαφέρον να πω λίγα λόγια για το ΣΚ και τη δική μας στάση, έτσι απλά, όπως το καταλαβαίνω το θέμα. Αφορμή γι' αυτό μου δίνει η Εισήγηση της ΑΓ που αναφέρεται στις ουσιαστικές αντιρρήσεις συντρόφων, σχετικά με την εκτίμηση για "5 κόμματα, δύο πολιτικές στο μαζικό κίνημα".

Για να προχωρήσει η συζήτηση πρέπει να συμφωνήσουμε στην εκτίμηση για το ρόλο της πλειοψηφίας των δυνάμεων του οργανωμένου ΣΚ και συγκεκριμένα της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "ΣΥΝ" και λοιπών. Οι εργαζόμενοι σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και δε θα ήταν δυνατό να έχουμε εμείς διαφορετική γνώμη. Πιστεύω πως το ΣΚ βρίσκεται στη χειρότερή του κατάσταση που μπορεί να συγκριθεί ακόμα και με τις πιο άσχημες εποχές, για το λαό γενικότερα. Γιατί σήμερα τα συνδικάτα, στην πλειοψηφία τους, είναι μπλοκαρισμένα από δυνάμεις δημοκρατικά εκλεγμένες από τη μια και από την άλλη οι δυνάμεις αυτές σε μεγάλο βαθμό υπηρετούν συνειδητά και με το αζημίωτο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την πολιτική εκφραστών του. Τα συνδικάτα αυτά λειτουργούν στην κυριολεξία σαν υπηρεσία στα πλαίσια της επιχείρησης, με κύρια απασχόληση και ρόλο, την καθυπόταξη των εργαζομένων στην υπηρεσία της κυβερνητικής πολιτικής. Παραδείγματα γι' αυτά, όσα θέλετε.

Αξιοπρόσεκτη είναι και η γενικότερη συμπεριφορά των εργαζομένων απέναντι σ' αυτά, γεγονός που χρειάζεται να μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο. Γιατί ανεξάρτητα από δικαιολογίες πραγματικές ή κατασκευασμένες, οι ευθύνες και των ίδιων είναι μεγάλες για όσα γίνονται. Και για όσα δε γίνονται.

Ετσι, σωστά καταλήγουμε, πως για να αντιστραφεί αυτή η πραγματικότητα χρειάζεται να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα, υπέρ των ταξικών δυνάμεων, υπέρ της δικής μας παράταξης.

Είναι αλήθεια πως παρά τις αδυναμίες μας, το προσπαθούμε και ότι καθημερινά γίνονται βήματα προόδου.

Από την άλλη, τα προβλήματα είναι πολλά, οι ανάγκες μεγαλώνουν. Χρειάζεται να γίνουν περισσότερα στην ανάπτυξη των αγώνων και τον συντονισμό τους, χρειάζεται να γίνει αυτό που κάτω από διαφορετικές συνθήκες έπρεπε να κάνει και δεν το κάνει το οργανωμένο ΣΚ στο σύνολό του.

Είπαμε λίγο πριν πως έχουμε άπειρα παραδείγματα για το τι κάνουν οι άλλες δυνάμεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "ΣΥΝ" και λοιποί στα συνδικάτα. Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε.

Ας δούμε όμως τη δική μας συμπεριφορά και δραστηριότητα: Υποστηρίζουμε την απλή αναλογική και την ενότητα του ΣΚ.

Δίνουμε τη μάχη των αρχαιρεσιών προβάλλοντας τα προβλήματα.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε για τον προσανατολισμό του ΣΚ.

Επιδιώκουμε τη συμμετοχή όλων, χωρίς εξαίρεση, στα προεδρεία. Κάνουμε προτάσεις και επιμένουμε να παρθούν αντίστοιχες αποφάσεις. Ακόμα και στις περιπτώσεις αποφάσεων για αγώνες που αμφισβητούμε σοβαρά τις προθέσεις των άλλων για την υλοποίησή τους, εμείς πρωτοστατούμε για την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων και την επιτυχία των αγώνων.

Να πούμε για την περίπτωση της πρόσφατης απεργίας από την ΟΜΕ/ΟΤΕ που παρά τις εκτιμήσεις μας για το πού το πάνε, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για την επιτυχία της.

Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε γι' αυτά που στο τέλος επιβεβαιώνουν ότι ισχύει και στο μαζικό κίνημα το "5 κόμματα, δύο πολιτικές", όσο δυσάρεστο κι αν είναι για μας.

Νομίζω, όμως σύντροφοι, πως σε ό,τι μας αφορά, δίνουμε διαστάσεις που δεν έχει ένα αντικειμενικό πρόβλημα που οφείλεται στη στάση των άλλων δυνάμεων στα συνδικάτα. Κανείς δεν μπορεί να μας επιρρίψει ευθύνες γιατί αρνούμαστε να ενταχθούμε στη λογική της ενσωμάτωσης και της υποταγής του ΣΚ. Ας το δούμε αυτό πιο συγκεκριμένα:

Με ποιο τρόπο θα μπορούσε και δεν έγινε να προωθηθεί η ενότητα δράσης στο επίπεδο της ΓΣΕΕ για τα θέματα:

ΕΓΣΣΕ, Ναυπηγεία, ιδιωτικοποιήσεις, συνταξιούχοι, ΟΚΕ, ΙΝΕ, εκσυγχρονισμοί ΔΕΚΟ, φορολογικά, εισοδηματική πολιτική, προϋπολογισμός, Ν/Σ κλπ., κλπ.

Τι περιθώρια υπήρξαν για κοινά ψηφίσματα στα συνέδρια ΓΣΕΕ και ΕΚΑ και μεις αρνηθήκαμε;

Με ποιο τρόπο - πάντα σε ό,τι μας αφορά - θα μπορούσε να γίνει στο χώρο των ΔΕΚΟ και Τραπεζών;

Παραπέρα ας δούμε σε ποια περίπτωση αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα των δύο γραμμών λειτούργησε στην πρακτική μας, έτσι που να εμπεριέχεται κίνδυνος διάσπασης;

Αν και με την ευκαιρία αυτή πρέπει να πω πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο με απασχολεί το θέμα τι είναι ΕΝΟΤΗΤΑ και τι ΔΙΑΣΠΑΣΗ. Πάντως ας μου συγχωρεθεί πως αντιπαθώ την ενότητα που οδηγεί στην υποταγή και την παραίτηση.

Παρ' όλα αυτά δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να πούμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μόνο που το πρόβλημα δε στηρίζεται στα προηγούμενα, αλλά στη λογική της ανηφόρας ή της κατηφόρας, λες και μας λείπει το ίσιωμα. Με πολλή ευκολία καταλήγουμε σε συμπεράσματα μέσω της διολίσθησης. Και δω τα παραδείγματα είναι πολλά:

Δε μας αρκεί ότι διαχωρίζουμε τη στάση μας στη ΓΣΕΕ απέναντι στους Πρωτοπαππάδες και τους άλλους, όποτε χρειάστηκε, αλλά να φύγουμε από το Προεδρείο της ΓΣΕΕ. Δεν είναι σωστός ο δρόμος που προτείνεται από ορισμένους συντρόφους, αυτός της απομάκρυνσης, της αποξένωσης από τα συνδικάτα και στη συνέχεια της μέσω διολίσθησης, επαναλαμβάνω, διάσπασης.

Στο τέλος τέλος μιλώντας γενικά, είναι άλλο πράγμα να καταλήγεις κάπου γιατί έτσι το θέλεις, αφού το μελετήσεις σοβαρά και άλλο πράγμα να καταλήξεις κάπου από τύχη ή για ευκολία.

Αυτές οι αναφορές δε γίνονται τυχαία. Τα προβλήματα αυτά εμφανίστηκαν στις μέρες μας με αφορμή και το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, ευτυχώς με θετική κατάληξη.

Το συμπέρασμα αυτών είναι πως πρέπει να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες και να αποφασίσουμε ότι πρέπει να κάνουμε καλά τη δικιά μας δουλιά, γιατί έτσι ή αλλιώς οι άλλοι παράγοντες κάνουν τη δική τους.

Η αποφυγή ανάληψης ευθυνών, η άρνηση της προσφοράς, η αδυναμία και τελικά η υποχώρηση στις επιθέσεις. Ο συμβιβασμός με τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Η απογοήτευση απ' όσα συμβαίνουν γύρω μας και η παθητική στάση μας. Πρέπει να εξαντλήσουν τα περιθώριά τους γιατί πρέπει να γνωρίζουμε πως από την άλλη υπάρχουν δυνατότητες για την ανάπτυξη της δουλιάς μας.

Πιστεύω, σύντροφοι, πως το 15ο Συνέδριο θα είναι αφετηρία για κάτι καλύτερο.

Είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρουμε.

Γιάννης ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Κηφισιά

Σεβασμό των καταστατικών αρχών

Διαβάζω καθημερινά τον τελευταίο καιρό στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ τις 10άδες επιστολές αγωνίας των φίλων, οπαδών και ψηφοφόρων του ΚΚΕ.

Αγωνιώντας για τις εξελίξεις στον τόπο μου και γενικά στον κόσμο, συνειδητοποιώ ότι ένα από τα μεγαλύτερα και βαρύτερα λιθάρια του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος φέρει τον τίτλο του τιμημένου και πολυτάραχου ΚΚΕ.Σκέφτομαι επίσης, όμως με λύπη, ότι όσο περνάει ο καιρός και ειδικά τώρα που μας έχουν πείσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας γίνεται με "απόλυτη δημοκρατία", ότι ο κόσμος στριμωγμένος ανάμεσα στην ανέχεια της φτώχειας, της ανεργίας και της παραπληροφόρησης - θελημένης και μη - αποφεύγει, αρνείται να συμβάλει στον καθημερινό αγώνα, στον αγώνα του δίκιου που του προσφέρει η συνείδησή του και η λογική της ύπαρξής του.

Ευθύνη οπωσδήποτε φέρνει και το Κόμμα, μη αξιοποιώντας σωστά μαχητικούς ανθρώπους, αλλά, προπαντός, γιατί χαραμίζονται αδίκως κομματικά μέλη που προέρχονται από τον κόσμο της επιστήμης και της εργατικής τάξης.

Στο 14ο Συνέδριο το Κόμμα επηρεασμένο από τις δραματικές εξελίξεις της εποχής βιάστηκε - και καλά έκανε - κλείνοντας τα θέματα γρήγορα και απόλυτα, που στόχο είχε μόνο τη διασφάλιση των θέσεων και αποφάσεων που είχε ψηφίσει το 13ο.

Στο 15ο Συνέδριο του Μάη, όμως, κεκτημένη ταχύτητα δεν υπάρχει, γι' αυτό τα λάθη που τυχόν υπάρξουν θα βγάλουν στεναχώριες στο μέλλον.

Είναι ανάγκη από όλους τους συνέδρους, παραμερίζοντας έστω και τις λογικές διαφωνίες τους, να ψηφίσουν - είναι ανάγκη να το κάνουν - το νέο Σχέδιο Προγράμματος.

Το Πρόγραμμα που δρομολογεί την πολιτική του Κόμματος για ένα σοσιαλιστικό επαναστατικό αγώνα, για την τελική νίκη. Να δώσει το Κόμμα, πρώτα και πάνω από όλα, τον αγώνα για τη διασφάλιση της ενότητας. Στο 15ο Συνέδριο να χαραχτεί ο στόχος για τη σωστή διαμόρφωση του χαρακτήρα κάθε μέλους, που θα βασίζεται στην ηθική και τη λεβεντιά που αρμόζει σε κάθε κομμουνιστή. Το Κόμμα να πολεμήσει τις προσωπικές φιλοδοξίες, την αλαζονεία της υψηλής θέσης στο Κόμμα, να αγκαλιάσει με σεβασμό και πειθώ, κυρίως τα νέα παιδιά. Κάθε μέλος ή στέλεχος του Κόμματος όσο "ψηλά" και εάν βρίσκεται να ζυγίζει τις πράξεις και τα λόγια του, ώστε να μη διχάζει τον υπόλοιπο κόσμο, για να μην έχουμε στο μέλλον καινούριους "εμφύλιους". Κάθε στέλεχος που διαφωνεί ριζικά και αμετάκλητα για μεγάλα θέματα που αφορούν τη στρατηγική του Κόμματος πρέπει να σεβαστεί το Καταστατικό και να πορέψει με την πλειοψηφία ή να παραδώσει σιωπηλά, χωρίς κραυγές την ιδιότητα - μέλος του Κόμματος και να πάει στο σπίτι του.

Επίσης, να γίνει προσπάθεια ο διάλογος αυτός με το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ να είναι εφικτός και στο μέλλον.

Τελειώνοντας, πιστεύω ότι εάν καταφέρουμε να πληροφορήσουμε σωστά τις πλατιές μάζες, με τη θρυλική ιστορία του ΚΚΕ, εάν οι ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΔΕΣ μπούνε στα κάδρα και στα λάβαρα, σε όλα τα σπίτια, εάν τα εργατικά μάτια δουν επιτέλους το πραγματικό πρόσωπο του κομμουνιστή, οι λαοί θα συμβάλλουν γρήγορα και καταλυτικά στο να ανθρωπέψει ο άνθρωπος σε έναν κόσμο υπερήφανο και ειρηνικό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΛΗΣ

Αμπελόκηποι - Αθήνα