Κάθε βδομάδα 10 νέοι 15-24 χρόνων και δυο παιδιά 5-14 χρόνων, αφήνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Επιπλέον υπολογίζεται ότι στην Αττική τρία στα 1.000 παιδιά, ηλικίας 0-14 χρόνων, επισκέπτονται κάθε χρόνο τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων μετά από τροχαίο ατύχημα. Το ετήσιο κόστος των τροχαίων εκτιμάται στα 115 δισ. δραχμές, ενώ τα μισά θύματα είναι ηλικίας 21-44 χρόνων.

Οπως προκύπτει από διεθνείς συγκρίσεις, είναι δυνατή η μείωση των τροχαίων και των συνεπειών τους και στη χώρα μας, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50%. Για να γίνει αυτό, πρέπει η πολιτεία να συνειδητοποιήσει ότι τα τροχαία είναι ένα σοβαρό ζήτημα που αφορά τη δημόσια υγεία. Εκτός από ευχολόγια λοιπόν, χρειάζεται στρατηγικός σχεδιασμός, καθώς και βελτίωση των δικτύων δημόσιων μεταφορών.

Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν στη δεύτερη συνάντηση για τα τροχαία ατυχήματα, που έγινε το περασμένο Σάββατο στο εκπαιδευτικό κέντρο της Κτηματικής Τράπεζας στη Γλυφάδα. Τη συνάντηση διοργάνωσαν η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων,το Παιδο - Ορθοπεδικό Τμήμα του Νοσοκομείου ΚΑΤ και το Κολέγιο Ελλήνων Ορθοπεδικών Χειρούργων.Μιλώντας η Ελένη Πετρίδου,επίκουρη καθηγήτρια Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, επισήμανε ότι μεγάλος αριθμός παιδιών και εφήβων σκοτώνονται στην άσφαλτο. Το 1995, στο Νοσοκομείο Παίδων, 818 παιδιά εισήχθησαν μετά από τροχαίο ατύχημα. Πρόκειται για το 5% του συνολικού αριθμού των επισκέψεων για ατύχημα. "Το ποσοστό μπορεί να φαίνεται μικρό, μία όμως στις πέντε επισκέψεις αφορά ατύχημα, τόσο σοβαρό, που χρειάζεται εισαγωγή για παροχή νοσηλευτικής φροντίδας", υπογράμμισε.

Με βάση έρευνα του Κέντρου Ερευνας Πρόληψης Παιδικών Ατυχημάτων, τα τροχαία είναι σημαντικά συχνότερα στους μετέφηβους και στις νεαρές ηλικίες. Τέσσερις στις δέκα επισκέψεις σε νοσοκομεία για τροχαία αφορούν άτομα μέχρι 24 χρόνων. Μόνο το 16% από αυτούς είναι πεζοί, ενώ κυριαρχούν οι τραυματισμοί οδηγών, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν έχουν δίπλωμα (61%), ιδίως όταν οδηγούν δίκυκλο. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο 32% των τροχαίων δε συμμετείχε άλλο όχημα και τα 3/4 απάντησαν ότι οι συνθήκες του δρόμου ήταν ομαλές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο το 30% των οδηγών μοτοσικλέτας χρησιμοποιούν κράνος.

"Τα αγόρια, σε ποσοστό 80%,είναι συχνότερα θύματα τροχαίων και τα παιδιά των μειονοτικών ομάδων υπερεκπροσωπούνται σε αυτό το είδος των ατυχημάτων", ανέφερε η Ε. Πετρίδου. Επίσης το 54% των τραυμάτων είναι τραύματα στο κεφάλι. Οσον αφορά τη θέση μεταφοράς του παιδιού στο αυτοκίνητο, έρευνα του ΚΕΠΠΑ, που έγινε σε γονείς 292 παιδιών που επισκέφτηκαν το Μάρτη του 1996 τα Νοσοκομεία Παίδων, Ασκληπιείο, Αγλ. Κυριακού, Βόλου και Κέρκυρας έδειξε ότι ένα στα τέσσερα παιδιά δεν έχει ειδική θέση στο αυτοκίνητο, ενώ ένα στα δέκα παιδιά κάθεται στο κάθισμα του συνοδηγού. Αυτά έχουν τετραπλάσια πιθανότητα σοβαρού τραυματισμού (11% - 41%).

Στο 11% των περιπτώσεων, το όχημα είναι ακατάλληλο για να φιλοξενήσει το παιδί ως επιβάτη. Στο 6% οι γονείς δηλώνουν οικονομικές δυσκολίες για την απόκτηση ειδικού καθίσματος, 9% δηλώνουν άγνοια και 5% αμέλεια. Ομως, το 33% δηλώνει ότι το κάθισμα είναι περιττό.

"Η κακή ποιότητα ζωής είναι αυτή που μεγεθύνει την τάση "δραπέτευσης" από ένα μίζερο περιβάλλον, γεγονός που πολλαπλασιάζει την κινητικότητα", τόνισε ο περιβαλλοντολόγος Δημήτρης Τσίρος."Το εθνικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο, σε συνδυασμό με την κάκιστη εκπαίδευση των οδηγών, προκαλεί αύξηση των ατυχημάτων", πρόσθεσε. Λακκούβες, κακότεχνα μπαλώματα, "σαμαράκια", μεταβάλλουν πολλούς δρόμους σε ναρκοπέδια. Αν προσθέσουμε σε αυτά τις ανώμαλες συνδέσεις κυκλοφοριακών αξόνων, τις ακατάλληλες σημάνσεις και διευθετήσεις εισόδου - εξόδου από σημαντικές οδικές αρτηρίες υψηλής ταχύτητας, τις πλημμελείς σημάνσεις και την απουσία ενδιάμεσου ή πλευρικού μεταλλικού στηθαίου, την έλλειψη ελέγχου, τότε έχουμε μια εικόνα του "πεδίου μάχης", μέσα στο οποίο κινείται ο Ελληνας οδηγός.

Κι αν το πρώτο μήνυμα μπορεί να το αποδεχτεί κάποιος αναλογιζόμενος τα κλέη του παρελθόντος, ("περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"), για το δεύτερο θα πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικός, καθότι μου φαίνεται ότι δεν είναι οι παίκτες που φταίνε ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτοί.

Ως πότε, βρε αδελφέ, θα "βαράμε το σαμάρι για να πονέσει το γομάρι"; Αλλού υπάρχουν οι μεγάλες ευθύνες και δη πολύ ψηλά, διότι "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι".

Αλλά, μη βιαστείτε να με καταδικάσετε, αποδίδοντάς μου το χαρακτηρισμό του "χούλιγκαν". Μην προτρέξετε να πείτε "εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν", υπενθυμίζοντάς μου ότι η λιτότητα "καλά κρατεί", η ανεργία εξελίσσεται σε κοινωνική συμφορά, η ακρίβεια θεριεύει, η TV διαβρώνει τα πάντα, οι Τούρκοι απειλούν το Αιγαίο, ο Κλίντον και η ΕΕ υπονομεύουν το μέλλον της Ελλάδας.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, λοιπόν, σπεύδω, εκ προοιμίου, να δηλώσω ότι και εξ ιδίων και ως υποπτευόμενος πολίτης, νιώθω και γνωρίζω τ' ανωτέρω προβλήματα και τις επιπτώσεις που έχουν στον εργαζόμενο, τον φτωχό, αδύνατο κι αδικημένο Ελληνα.

Οχι, βεβαίως, ότι δεν ευθύνονται και οι κυβερνήσεις - οι "παίκτες" και της σημερινής, όπως και της προηγούμενης της ΝΔ, "δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους" κι "αλληλοτρώγονται" μεταξύ τους - αλλά είναι φανερό πως το "σύστημα που ακολουθιέται μέσα στο γήπεδο", το καθορίζουν οι Βρυξέλλες και οι ΗΠΑ.

Ομως, για να μην παρεξηγηθώ - και πάλι - σπεύδω να δηλώσω πως, ναι μεν "ο "Θρύλος" δεν πεθαίνει", αλλά για το μέλλον της Ελλάδας, αν και εφόσον συνεχιστεί η πολιτική υποταγής στα ξένα αφεντικά, δεν εγγυώμαι...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Η κακή κατάσταση του δρόμου και η επικίνδυνη οδήγηση, είναι οι βασικότεροι παράγοντες των τροχαίων ατυχημάτων

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο του Γ. Παπαδόπουλου "Ατυχήματα: η πρόληψή τους είναι κατορθωτή"