Κι αν το πρώτο μήνυμα μπορεί να το αποδεχτεί κάποιος αναλογιζόμενος τα κλέη του παρελθόντος, ("περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"), για το δεύτερο θα πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικός, καθότι μου φαίνεται ότι δεν είναι οι παίκτες που φταίνε ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτοί.
Ως πότε, βρε αδελφέ, θα "βαράμε το σαμάρι για να πονέσει το γομάρι"; Αλλού υπάρχουν οι μεγάλες ευθύνες και δη πολύ ψηλά, διότι "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι".
Αλλά, μη βιαστείτε να με καταδικάσετε, αποδίδοντάς μου το χαρακτηρισμό του "χούλιγκαν". Μην προτρέξετε να πείτε "εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν", υπενθυμίζοντάς μου ότι η λιτότητα "καλά κρατεί", η ανεργία εξελίσσεται σε κοινωνική συμφορά, η ακρίβεια θεριεύει, η TV διαβρώνει τα πάντα, οι Τούρκοι απειλούν το Αιγαίο, ο Κλίντον και η ΕΕ υπονομεύουν το μέλλον της Ελλάδας.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, λοιπόν, σπεύδω, εκ προοιμίου, να δηλώσω ότι και εξ ιδίων και ως υποπτευόμενος πολίτης, νιώθω και γνωρίζω τ' ανωτέρω προβλήματα και τις επιπτώσεις που έχουν στον εργαζόμενο, τον φτωχό, αδύνατο κι αδικημένο Ελληνα.
Οχι, βεβαίως, ότι δεν ευθύνονται και οι κυβερνήσεις - οι "παίκτες" και της σημερινής, όπως και της προηγούμενης της ΝΔ, "δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους" κι "αλληλοτρώγονται" μεταξύ τους - αλλά είναι φανερό πως το "σύστημα που ακολουθιέται μέσα στο γήπεδο", το καθορίζουν οι Βρυξέλλες και οι ΗΠΑ.
Ομως, για να μην παρεξηγηθώ - και πάλι - σπεύδω να δηλώσω πως, ναι μεν "ο "Θρύλος" δεν πεθαίνει", αλλά για το μέλλον της Ελλάδας, αν και εφόσον συνεχιστεί η πολιτική υποταγής στα ξένα αφεντικά, δεν εγγυώμαι...
Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ