ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Συλλαβίζοντας τον κόσμο

Στις βιτρίνες του κόσμου, στις φωτεινές επιγραφές και στις ματιές που την πονάνε, χαζεύει τα παιδικά της χρόνια, που δε χόρταιναν όνειρα. Τα πλησιάζει με την ευλάβεια που ακουμπά ένα λουλούδι κι εκείνα γέρνουν για να της ψιθυρίσουν το μυστικό, που χρόνια τώρα κρατούσαν φυλακισμένο για να μην τη λυγίσουν. Μα εκείνη λύγιζε, πριν ακόμη της το εμπιστευτούν. Τα όνειρα των παιδιών είναι τόσο αθώα, όσο και η σιωπή που αγγίζει τον ουρανό και κάνει θαύματα. Αυτά τα μικρά θαύματα, που ταξιδεύουν σώμα και ψυχή μέσα στο χρόνο ζωγραφίζοντας παραδείσους, κάποια στιγμή εκπνέουν. Στην εκπνοή ανοίγεις τα μάτια και οι όμορφοι κόσμοι χάνονται.

Χάνεσαι μέσα στους μαύρους κύκλους, που σκιάζονται από τον αναιδή καθρέφτη. Η αλήθεια ενώπιόν σου απαιτεί να την αναγνωρίσεις, θυμωμένη που χρόνια τώρα την αγνοείς και τη στολίζεις με λόγια και καμώματα. Απέναντί σου, ερείπια από ζωή σε χλευάζουν κι εσύ εξαργυρώνεις το χλευασμό με ένα δάκρυ, που μεγαλώνει την απόσταση από τη ζωή που δε χαρίζεται σε κανέναν. Αν τα μικρά παιδικά της θαύματα χώραγαν τον κόσμο όλο, σήμερα, κανείς δεν μπορεί να την αδικήσει γι' αυτό. Σήμερα που τα μόνα οράματα είναι αυτά, που μπορεί να χαράζει στα θολά τζάμια των παγωμένων πύργων του χρόνου, θυμώνει με τη μελαγχολία της και αυτοενοχοποιείται γιατί αυτή τουλάχιστον έχει παιδικές αναμνήσεις, που ακόμη μπορούν να της κρατούν το χέρι και να τη στηρίζουν σε οποιοδήποτε αύριο.

Την άλλη τη λένε Αλίκη. Είναι τεσσάρων χρόνων και χτες μόλις βγήκε από τη φυλακή. Το έγκλημα που διέπραξε ήταν ο έρωτας των γονιών της. Ενας έρωτας καταδικασμένος σε φυλάκιση πέντε χρόνων, για κλοπή. Γεννήθηκε η Αλίκη. Το σπουδαιότερο θαύμα, που λέγεται ζωή, συντελέστηκε. Η μικρή Αλίκη άρχισε να συλλαβίζει τον κόσμο και να τον λέει "φυλακή". Μικρός και θλιμμένος, που είναι ο κόσμος! Μικρή και θλιβερή, που είναι ζωή! Θεατής των βασάνων, γυναικών που κλαίνε, που τσακώνονται, που βρίζονται, που μελαγχολούν. Θεατής ενός κόσμου, που δεν έχει τίποτε όμορφο, η μικρή Αλίκη και πολλά άλλα παιδάκια, που ζουν με τις φυλακισμένες μάνες, θα αργήσουν πολύ να ονειρευτούν. Θ' αργήσουν πολύ να μάθουν τη λέξη όνειρο. Η λέξη ελπίδα πιθανόν να παραμείνει άγνωστη λέξη. Τα μικρά χαμόγελα των "φυλακισμένων" παιδιών, τα μάτια που δεν ξέρουν να κρύβουν τον πόνο, θα μας επιτρέψουν να κοιμηθούμε ήσυχοι;

Η δική μας συνείδηση μπορεί να ξεκουράζεται αποενοχοποιημένη, όταν η ζωή βουλιάζει στον πόνο; Μπορούμε να πασχίζουμε μόνο για τη δική μας ζωή; Μόνο η προσωπική μας ευτυχία δικαιούται να μάχεται και να ελπίζει; Μπορεί να υπάρξει προσωπική ευτυχία μέσα σε έναν κόσμο, που δεν τη γνώρισε ή δε θα τη γνωρίσει; Μέσα σε έναν κόσμο που δεν έχει τα όπλα για να προσπαθήσει τουλάχιστον; Κοιτάζοντας τη μικρή Αλίκη στα μάτια, παραιτήθηκε της προσπάθειας για το δικαίωμα στην ευτυχία. Οσο υπάρχουν άνθρωποι χωρίς το ίδιο δικαίωμα με τους άλλους, τα μάτια της Αλίκης θα μας καταδικάζουν όλους. Και η ποινή μας θα είναι αυτή, η μεγάλη φυλακή, στην οποία τώρα μπαίνει η μικρή Αλίκη, αφήνοντας πίσω της μια άλλη, εκείνη που τη νανούρισε και άκουσε τα πρώτα της κλάματα. Πάντως, μικρό κοριτσάκι, σου εύχομαι από καρδιάς η νέα σου φυλακή να φιλοξενήσει μόνο το γέλιο σου. Το δικαιούσαι περισσότερο από τον καθένα μας.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Σχολεία της ντροπής στο Μενίδι

Εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές συγκεντρώθηκαν χτες, διαμαρτυρόμενοι για την απαράδεκτη κατάσταση

Οταν ο υπουργός Παιδείας, Γ. Παπανδρέου, τον περασμένο Σεπτέμβρη έλεγε ότι η φετινή χρονιά θα αποτελέσει την καλύτερη των τελευταίων χρόνων, σίγουρα δεν είχε καν στο μυαλό του τα σχολεία του Μενιδίου, τα "σχολεία της εγκατάλειψης", τα "σχολεία της ντροπής", όπως τα χαρακτηρίζουν γονείς και εκπαιδευτικοί της περιοχής. Μάλιστα, το πρόβλημα είναι τόσο έντονο, που οι εκπαιδευτικοί καλούν το δήμο και τους συλλόγους γονέων, να μην ανοίξει κανένα σχολείο το Σεπτέμβρη αν δε δοθούν άμεσες λύσεις.

Η υποχρηματοδότηση της παιδείας φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο: Το 58% των δημοτικών σχολείων του Μενιδίου λειτουργούν σε διπλοβάρδια και το 40% στεγάζεται σε ακατάλληλα ιδιωτικά κτίρια (πρώην άσυλα, ταβέρνες, παλιές βιοτεχνίες και εργοστάσια, με τους σοβάδες να πέφτουν στα κεφάλια των παιδιών). Η πιο τραγική περίπτωση είναι σίγουρα αυτή του 8ου Δημοτικού Σχολείου. Στεγάζεται από το 1972 σε κτίριο που παλιότερα ήταν ορνιθοτροφείο. Επαψε, όμως, να λειτουργεί σαν τέτιο, γιατί κρίθηκε ακατάλληλο...

Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί του Συλλόγου "Ο Σωκράτης",που κάτω από άθλιες συνθήκες προσπαθούν να μεταδώσουν τη γνώση στα παιδιά, διοργάνωσαν χτες συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στον εμπαιγμό και την αδιαφορία του υπουργείου Παιδείας και του ΟΣΚ σχετικά με το αίτημα για κατασκευή ανθρώπινων σχολείων. Στη συγκέντρωση, που πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης, πήραν μέρος οι μαθητές των δημοτικών σχολείων, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί και γονείς.

"Ο δρόμος της αναβάθμισης της παιδείας, της υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της, περνάει μέσα από τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων, των εκπαιδευτικών, των μαθητών, για να μην περάσουν τα μέτρα που είναι καταστρεπτικά για την παιδεία στη χώρα μας",τόνισε στο χαιρετισμό του ο βουλευτής του ΚΚΕ, Δήμος Κουμπούρης,που χαρακτήρισε "ελπιδοφόρα" την κινητοποίηση.

"Αυτή η κατάσταση δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα, που είναι υποταγμένες στη λογική της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΕΕ και στο πρόγραμμα "σύγκλισης", που στο βωμό της θυσιάζονται σήμερα τα συμφέροντα του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που έχει προδιαγράψει το μέλλον της παιδείας και θέλει να το παραδώσει στα ιδιωτικά συμφέροντα. Το ΚΚΕ το τόνισε και το τονίζει, ότι ο μοναδικός δρόμος για την επίλυση των προβλημάτων είναι μόνο ο δρόμος του αγώνα των εργαζομένων. Εμείς σε αυτούς τους αγώνες είμαστε συμπαραστάτες με κάθε τρόπο και με όσες δυνάμεις διαθέτουμε για το μοναδικό αυτό ελπιδοφόρο δρόμο".

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών "Ο Σωκράτης", Θ. Ευθυμίου,στην ομιλία του αναφέρθηκε στις προσπάθειες των γονιών και των εκπαιδευτικών της περιοχής για επίλυση των προβλημάτων. "Δεν υπάρχουν, μας λένε, χρήματα για την παιδεία, η κατάσταση είναι δύσκολη, η οικονομική ασφυξία δεδομένη, τόνισε. Οι αριθμοί, όμως, λένε πραγματικά την αλήθεια. Και οι αριθμοί λένε πως η Ελλάδα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους". Αναφερόμενος στην αδιαφορία του υπουργείου Παιδείας, ο Θ. Ευθυμίου τόνισε: "Μπορεί για τους χλιδάτους υπουργούς Παιδείας, αποφοίτους του Χάρβαρντ, το Μενίδι να πέφτει πολύ μακριά κι ας απέχει μόνο μισή ώρα από τη Μητροπόλεως".

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν ο πρόεδρος της ΔΟΕ Τ. Παπαχαραλάμπους, ο Θ. Γκεσούλης, μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ, ο αντιπρόεδρος της τοπικής ΕΛΜΕ, σχολικοί σύμβουλοι, ο προϊστάμενος εκπαιδευτικών θεμάτων της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ν. Βρεττός, εκπρόσωπος της ΠΕΑΕΑ κ.ά., ενώ "έλαμψε διά της απουσίας της" η δημοτική αρχή της πόλης.

Μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, με συνθήματα όπως "ΟΧΙ στα σχολεία της ντροπής" και "Φτάνει πια η κοροϊδία". Η πορεία κατέληξε στην Κτηματική Τράπεζα, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, όπου πραγματοποιήθηκε συμβολική κατάληψη.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Σε ένα πρώην ορνιθοτροφείο κάνουν μάθημα οι μικροί μαθητές του 8ου Δημοτικού