Στις βιτρίνες του κόσμου, στις φωτεινές επιγραφές και στις ματιές που την πονάνε, χαζεύει τα παιδικά της χρόνια, που δε χόρταιναν όνειρα. Τα πλησιάζει με την ευλάβεια που ακουμπά ένα λουλούδι κι εκείνα γέρνουν για να της ψιθυρίσουν το μυστικό, που χρόνια τώρα κρατούσαν φυλακισμένο για να μην τη λυγίσουν. Μα εκείνη λύγιζε, πριν ακόμη της το εμπιστευτούν. Τα όνειρα των παιδιών είναι τόσο αθώα, όσο και η σιωπή που αγγίζει τον ουρανό και κάνει θαύματα. Αυτά τα μικρά θαύματα, που ταξιδεύουν σώμα και ψυχή μέσα στο χρόνο ζωγραφίζοντας παραδείσους, κάποια στιγμή εκπνέουν. Στην εκπνοή ανοίγεις τα μάτια και οι όμορφοι κόσμοι χάνονται.

Χάνεσαι μέσα στους μαύρους κύκλους, που σκιάζονται από τον αναιδή καθρέφτη. Η αλήθεια ενώπιόν σου απαιτεί να την αναγνωρίσεις, θυμωμένη που χρόνια τώρα την αγνοείς και τη στολίζεις με λόγια και καμώματα. Απέναντί σου, ερείπια από ζωή σε χλευάζουν κι εσύ εξαργυρώνεις το χλευασμό με ένα δάκρυ, που μεγαλώνει την απόσταση από τη ζωή που δε χαρίζεται σε κανέναν. Αν τα μικρά παιδικά της θαύματα χώραγαν τον κόσμο όλο, σήμερα, κανείς δεν μπορεί να την αδικήσει γι' αυτό. Σήμερα που τα μόνα οράματα είναι αυτά, που μπορεί να χαράζει στα θολά τζάμια των παγωμένων πύργων του χρόνου, θυμώνει με τη μελαγχολία της και αυτοενοχοποιείται γιατί αυτή τουλάχιστον έχει παιδικές αναμνήσεις, που ακόμη μπορούν να της κρατούν το χέρι και να τη στηρίζουν σε οποιοδήποτε αύριο.

Την άλλη τη λένε Αλίκη. Είναι τεσσάρων χρόνων και χτες μόλις βγήκε από τη φυλακή. Το έγκλημα που διέπραξε ήταν ο έρωτας των γονιών της. Ενας έρωτας καταδικασμένος σε φυλάκιση πέντε χρόνων, για κλοπή. Γεννήθηκε η Αλίκη. Το σπουδαιότερο θαύμα, που λέγεται ζωή, συντελέστηκε. Η μικρή Αλίκη άρχισε να συλλαβίζει τον κόσμο και να τον λέει "φυλακή". Μικρός και θλιμμένος, που είναι ο κόσμος! Μικρή και θλιβερή, που είναι ζωή! Θεατής των βασάνων, γυναικών που κλαίνε, που τσακώνονται, που βρίζονται, που μελαγχολούν. Θεατής ενός κόσμου, που δεν έχει τίποτε όμορφο, η μικρή Αλίκη και πολλά άλλα παιδάκια, που ζουν με τις φυλακισμένες μάνες, θα αργήσουν πολύ να ονειρευτούν. Θ' αργήσουν πολύ να μάθουν τη λέξη όνειρο. Η λέξη ελπίδα πιθανόν να παραμείνει άγνωστη λέξη. Τα μικρά χαμόγελα των "φυλακισμένων" παιδιών, τα μάτια που δεν ξέρουν να κρύβουν τον πόνο, θα μας επιτρέψουν να κοιμηθούμε ήσυχοι;

Η δική μας συνείδηση μπορεί να ξεκουράζεται αποενοχοποιημένη, όταν η ζωή βουλιάζει στον πόνο; Μπορούμε να πασχίζουμε μόνο για τη δική μας ζωή; Μόνο η προσωπική μας ευτυχία δικαιούται να μάχεται και να ελπίζει; Μπορεί να υπάρξει προσωπική ευτυχία μέσα σε έναν κόσμο, που δεν τη γνώρισε ή δε θα τη γνωρίσει; Μέσα σε έναν κόσμο που δεν έχει τα όπλα για να προσπαθήσει τουλάχιστον; Κοιτάζοντας τη μικρή Αλίκη στα μάτια, παραιτήθηκε της προσπάθειας για το δικαίωμα στην ευτυχία. Οσο υπάρχουν άνθρωποι χωρίς το ίδιο δικαίωμα με τους άλλους, τα μάτια της Αλίκης θα μας καταδικάζουν όλους. Και η ποινή μας θα είναι αυτή, η μεγάλη φυλακή, στην οποία τώρα μπαίνει η μικρή Αλίκη, αφήνοντας πίσω της μια άλλη, εκείνη που τη νανούρισε και άκουσε τα πρώτα της κλάματα. Πάντως, μικρό κοριτσάκι, σου εύχομαι από καρδιάς η νέα σου φυλακή να φιλοξενήσει μόνο το γέλιο σου. Το δικαιούσαι περισσότερο από τον καθένα μας.