ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Ο κύκλος και το σκοινί

Ολη η ζωή του περιορισμένη, φυλακισμένη μέσα σ' ένα στενό κύκλο, που οι "τέκτονες" του συστήματος τον σχημάτισαν μ' έναν οξυγώνιο διαβήτη και ένα στραβό - ηθελημένα - γνώμονα. Κι εκεί στο κέντρο του ασφυκτικού κύκλου έθεσαν οι ίδιοι έναν πάσσαλο και έδεσαν απ' αυτόν, τον ανθρωπάκο με ένα αόρατο σκοινί. Να μπορεί, μεν, να κινείται "ελεύθερα", αλλά πάντοτε μέσα στα όρια που προκαθόρισαν και χάραξαν αυτοί! Και νάτος ο "ελεύθερος" - δεσμώτης να μοχθεί, να ιδρώνει, να τρέχει, να τσακίζεται και να μην μπορεί να πάει ούτε ρούπι πέραν από την περίμετρο, που έχουν σχηματίσει γύρω του οι αισχροί "γεωμέτρες". Κατεβαίνει λόγου χάρη ο φουκαράς το πρωί του Σαββάτου στην αγορά για να ψωνίσει και όσο κι αν καταβάλλει προσπάθειες, μόνον στα πρόθυρα των μαγαζιών κατορθώνει να φτάσει. Εκεί δηλαδή που είναι τα όσπρια, τα ζυμαρικά και τα κατεψυγμένα. Παραμέσα που είναι τα κρέατα και άλλα εκλεκτά εδέσματα, ούτε καν μπορεί να πλησιάσει. Το σκοινί με το οποίο τον έχουν καλά δεμένο, δε φτάνει μέχρι εκεί. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται κι όταν κατεβάζει το αγοράκι και την κορούλα του στα εμπορικά για να πάρουν κανένα ρουχαλάκι. Κοιτούν τα παιδιά στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων τα ακριβά ρούχα και του ανθρωπάκου του σκίζεται η καρδιά. "Μην καθυστερείτε, παιδιά. Πάμε παρακάτω γιατί αργήσαμε ήδη... ".

Και το "παρακάτω" σημαίνει κάτι φτηνομάγαζα σε απόμερα δρομάκια ή τα καλάθια με τα ρετάλια και τα υπόλοιπα στην Αιόλου και την Αθηνάς. Το σκοινί του βλέπετε, μέχρι εκεί φτάνει... Ενώ οι άλλοι, οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος, οι χωρίς κύκλους και αόρατα δεσμά, μπορούν όχι απλώς να αποκτούν ό,τι επιθυμούν, αλλά και να σπαταλούν ασύστολα υπέρογκα ποσά. Για βαρύτιμες τουαλέτες, εκκεντρικές βεγγέρες, αεροδυναμικά αυτοκίνητα, πολυτελή γιοτ και "ρωμαϊκές" διασκεδάσεις.

Οι στιγμές όμως που ο ανθρωπάκος νιώθει τα αόρατα δεσμά του να τον ματώνουν κυριολεκτικά, δεν είναι ούτε όταν κατεβαίνει στην αγορά, ούτε όταν περνάει τα θλιβερά απογεύματα των Κυριακών, στο συνοικιακό καφενείο ή βλέποντας μαζί με τη γυναίκα του τα φτηνά ή βλακώδη "σόου" της τηλεόρασης. Οι στιγμές του μαρτυρίου του είναι, όταν αρχίζει να σκέφτεται το μέλλον του και περισσότερο το μέλλον των δυο παιδιών του. Κάνει η σκέψη του να ξεθαρρέψει και να πετάξει σ' ένα κομμάτι ουρανού, μα το σκοινί, φραπ, την τραβάει και την προσγειώνει, στο φάσμα της ανεργίας, στην εξοντωτική λιτότητα των επόμενων ετών, στην ανασφάλεια που κρέμεται από πάνω του σαν ρομφαία, στα σκοτεινά αδιέξοδα που χάσκουν μπροστά του. Και μήπως τα όνειρα που κάνει για τα παιδιά, έχουν καλύτερη τύχη; Ξεψυχούν κι αυτά πριν καλάκαλά γεννηθούν στο μυαλό του. Κι ετούτες τις τραγικές στιγμές ο ανθρωπάκος δε νιώθει απλώς ότι τον έχουν δεμένον από τη μέση, αλλά νιώθει ότι του έχουν περασμένη μια θηλιά στο λαιμό!

Η ψυχή του βυθίζεται τότε σε μαύρη απελπισία και, άγνωστο γιατί, η σκέψη του γυρίζει σ' ένα μικρό γεγονός των παιδικών του χρόνων. Θυμάται ότι ένας μακρινός συγγενής του τού είχε χαρίσει μια μέρα ένα μικρό περιστέρι. Κι αυτός μη θέλοντας να το φυλακίσει σε κλουβί, το έδεσε μ' ένα σπάγκο από το ποδάρι και στέριωσε την άλλη άκρη του νήματος σ' ένα κάγκελο. Και το περιστεράκι όλο άνοιγε τα φτερά του να πετάξει, αλλά μόλις ανέβαινε σαράντα, πενήντα πόντους, τεντωνόταν ο σπάγκος και έπεφτε βαρύ κάτω. Μέρες το φτερωτό έκανε τέτοιες προσπάθειες και τελικά απελπίστηκε και δεν ξαναεπιχείρησε να πετάξει. Κούρνιασε δίπλα στο κάγκελο τσακισμένο, απελπισμένο και υποταγμένο στη μοίρα του.

"Ετσι ακριβώς θέλουν να καταντήσουν κι εμένα... ", σκέφτεται ο ανθρωπάκος όταν φέρνει στο νου του την ανάμνηση του περιστεριού. "... Απελπισμένον και υποταγμένο στη μοίρα, που μου προκαθόρισαν αυτοί". Αλλά, για στάσου. Ναι, ναι, το θυμάται. Θυμάται πως τότε το περιστέρι ξέφυγε τελικά απ' τα δεσμά του. Μια νύχτα ολόκληρη ράμφιζε το σκοινί και τελικά το έκοψε και πέταξε ελεύθερο μακριά. Δύσκολο είναι τάχα, να κάνει κι αυτός το ίδιο;

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Ξανά "ουρές" για νέες αιτήσεις...

"Κι ό,τι βγει", δηλώνουν οι επανειλημμένα εξαπατηθέντες δικαιούχοι

Ο πόθος χιλιάδων εργαζομένων για "ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους", οδηγεί γι' άλλη μια φορά πολλούς από αυτούς στις "ουρές" που σχηματίζονται και αυτές τις μέρες στα γραφεία του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.Αφορμή, η νέα απογραφή δικαιούχων που ξεκίνησε από την 1η του Νοέμβρη και οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για 50.000 στεγαστικά δάνεια που "θα"... μοιράσει ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας. Υποσχέσεις που απέχουν πολύ απ' την πραγματικότητα, καθώς είναι πολλοί εκείνοι που για πολλοστή φορά κάνουν αίτηση, χωρίς να έχουν τελικά πάρει και δάνειο. Ωστόσο, το γεγονός πως οι ίδιοι είναι αδύνατον να χτίσουν μόνοι τους σπίτι, τους οδηγεί ξανά στην πόρτα του ΟΕΚ, και "πού ξέρεις, καμιά φορά - έλεγαν - μπορεί κάποτε να βγει το δάνειο. Δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε...".

Χτες το πρωί βρεθήκαμε στα γραφεία του ΟΕΚ, στην οδό Σολωμού 60. Κόσμος έρχονταν συνέχεια και η "ουρά" δεν είχε τελειωμό. Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη μέρα υποβολής αιτήσεων και απ' ό,τι φαίνεται, οι "ουρές" θα συνεχιστούν για μεγάλο διάστημα ακόμα.

"Εσύ μπορείς να φτιάξεις σπίτι, με ένα απλό μεροκάματο;", θα αναρωτηθεί ο συνταξιούχος, Στέφανος Γάλλος,ενώ δίπλα του ο Γιάννης Γιδίτσης θα πει: "Η ζωή είναι δύσκολη. Εχω δυο παιδιά, δουλεύω σε εργοστάσιο, πληρώνω νοίκι. Τι συζητάμε τώρα. Ούτε στον ύπνο μου δεν πρόκειται να πάρω σπίτι μόνος μου. Μόνο με αυτό το δάνειο, αν βγει, κάτι μπορεί να γίνει".

Λίγο πιο πέρα, η Αθηνά Καπακίδου,ψάχνει εναγωνίως να δει αν συμπληρώνει τις προϋποθέσεις. Οπως θα πει, "έχω ένα παιδάκι, είμαι στο νοίκι, τα φέρνω δύσκολα βόλτα. Κάνω μια προσπάθεια με την αίτηση και αν γίνει κάτι...". Η δε Μαρία Κωνσταντούρου θα πει αγανακτισμένα: "Πενήντα χρόνια ζω στο νοίκι, με ανάπηρο άντρα. Τουλάχιστον να πάρουν σπίτι τα παιδιά μου. Για να δούμε τι θα γίνει και εδώ;".

Οδηγός στον ΟΑΣΑ ο Γιώργος Γαλάνης,λέει: "Με το μισθό μου, ίσα που τα βγάζω πέρα και στερημένα. Με δυο παιδιά, δεν μπορείς, έχουν πολλά έξοδα. Μόνη ελπίδα το δάνειο, μήπως ξεφύγουμε απ' τα νοίκια και πάρουμε ανάσα".

Ο Παναγιώτης Δούρος έχει τρία παιδιά και έχει κάνει αίτηση από το '83,στο πρόγραμμα με τις κληρώσεις κατοικιών. "Πριν ένα χρόνο, λέει, ήρθε ένα χαρτί ότι θα γίνει κλήρωση φέτος το Νοέμβρη, αλλά αναβλήθηκε για του χρόνου τον Μάρτη. Θα κάνω ξανά αίτηση και για δάνειο και βλέπουμε".

Αγανακτισμένη, αλλά και απογοητευμένη, η Λουκία,έρχεται και αυτή για τρίτη φορά να κάνει αίτηση. Οπως θα πει, "την πρώτη αίτηση την έκανα το '82. Ξαναέκανα μετά, αλλά πάλι τίποτα. Ο άντρας μου δουλεύει στην "Ελληνική Χαλυβουργία" στον Ασπρόπυργο, αλλά με το μεροκάματο, δυο παιδιά και νοίκι εκτός των άλλων, αποκλείεται να φτιάξεις σπίτι. Δεν έχω τίποτα να χάσω, ξανακάνω αίτηση και αν βγει...".

Ενα δριμύ κατηγορώ θα απευθύνει ο Γιώργος Νικολόπουλος "στην κυβέρνηση για την κοροϊδία. Εκανα αίτηση πριν 7 χρόνια. Ξαναέκανα το '91 και το '93, αλλά "φωνή βοώντος εν τη ερήμω". Τώρα ξανακάνω.Δουλεύω στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα και εκεί νεκρωμένα όλα. Είμαι 65 χρονών και δεν μπορώ να βγω στη σύνταξη. Να σκεφτείς φέτος έκανα μόλις 43 μεροκάματα, ούτε το επίδομα δε συμπληρώνω να πάρω. Ευτυχώς που παίρνει σύνταξη και η γυναίκα".

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ