Η άρχουσα τάξη της χώρας μας και οι ξένοι προστάτες της, Αγγλία, Γερμανία, και σε συνέχεια ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και τα πολιτικά κόμματα του τόπου που έκφραζαν και στήριζαν τα συμφέροντα και τις πολιτικές τους, χρησιμοποιούσαν κάθε ιδεολογικό μέσο για πλύση εγκεφάλου, τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία για να έχουν τα στρατευμένα παιδιά της πατρίδας αλλά και το Σώμα των μονίμων υπαξιωματικών και αξιωματικών κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους, στήριγμα της αντιλαϊκής πολιτικής και της υποτέλειας.

Ο αντικομμουνισμός ήταν το μόνιμο βάθρο πάνω στο οποίο στηριζόταν όλο το σύστημα διοίκησης, εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι για πολύ καιρό μια από τις κύριες αποστολές των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με τον στρατιωτικό κανονισμό 20 - 1, ήταν η αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού", δηλαδή του λαϊκού κινήματος της χώρας. Και φυσικά ποτέ δε σταμάτησαν οι πολιτικές διακρίσεις στο στρατό, τα γνωστά φακελώματα, ο αυστηρός αποκλεισμός από τις στρατιωτικές παραγωγικές σχολές, λόγω κοινωνικών φρονημάτων.

Ειδικά για τους στρατιώτες, κάθε αριστερός φαντάρος έπρεπε να τεθεί υπό άγριο διωγμό, γιατί το κατεστημένο τον έβλεπε σαν κίνδυνο για τις ΕΔ. Γι' αυτό και συγκροτούσαν τα "περίφημα" στρατόπεδα ανεπιθύμητων, όπου απομόνωναν και βασάνιζαν μέχρι και εξόντωσης τους αριστερούς στρατιώτες. Οπως π. χ. το Καλπάκι προπολεμικά και τον Κολυνδρό, το Μακρονήσι και το ΕΑΤ - ΕΣΑ της χούντας, μεταπολεμικά. Ανάλογη ήταν και η μεταχείριση των μονίμων στελεχών, όταν για ορισμένους προέκυπτε και απλή υποψία ότι κάποιος αξιωματικός ή υπαξιωματικός έχει μολυνθεί από το "μίασμα" των προοδευτικών ιδεών, ή ακόμα ότι εμφορείται από δημοκρατικά φρονήματα.

Πρέπει επίσης να αναφερθούν εδώ και οι μεγάλες δίκες σκευωρίας της αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού. Αυτές κατέληξαν τότε σε άδικες καταδίκες, σε εξοντωτικές ποινές. Και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να αποκαλυφθεί και επίσημα να αναγνωρισθεί το αστήρικτο των κατηγοριών, που είχαν ήδη οδηγήσει έναν αριθμό των κατηγορουμένων στην εκτέλεση.

Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος, που η πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ στις Ενοπλες Δυνάμεις είχε πάντα θετική επίδραση, όχι μόνο στη στρατευμένη νεολαία, αλλά και σε αρκετά μόνιμα στελέχη που από την ίδια τη ζωή πείθονταν όλο και περισσότερο για τον πατριωτικό χαρακτήρα της πολιτικής και της δράσης του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος.

Μια τέτοια περίπτωση παρουσιάστηκε με τα γνωστά γεγονότα της Θεσσαλονίκης το Μάη του 1936. Τα στρατιωτικά τμήματα, που με επικεφαλής τον ταγματάρχη πεζικού Μαρινάκη, είχαν σταλεί για να ενισχύσουν τη χωροφυλακή στη δολοφονική της επίθεση ενάντια στους απεργούς εργάτες, όταν πήραν διαταγή να χτυπήσουν το άοπλο πλήθος, αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα ενάντια στο λαό. Και μέσα σ' αυτή τη φιλική ατμόσφαιρα στρατού και λαού ακολούθησαν συγκινητικές στιγμές, με τους εργάτες και τις εργάτριες να αγκαλιάζουν τους στρατιώτες και να θέτουν στις κάννες των όπλων κόκκινα γαρίφαλα.

Αλλά η πιο χαρακτηριστική έκφραση της θετικής επίδρασης του ΚΚΕ στις Ενοπλες Δυνάμεις, παρουσιάστηκε στην περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου και σε συνέχεια στην περίοδο της χιτλεροφασιστικής κατοχής. Τότε στον παλλαϊκό ξεσηκωμό για την απόκρουση της ιταλικής επίθεσης και σε συνέχεια στη δημιουργία του έπους της Εθνικής μας Αντίστασης, συνέβαλε αποφασιστικά η πατριωτική δράση του ΚΚΕ που εκδηλώθηκε και με τα γράμματα του αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και των άλλων φυλακισμένων και εξορίστων κομμουνιστών, με τα οποία καλούσαν το λαό να ξεσηκωθεί για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και ζητούσαν οι ίδιοι να πάνε στο μέτωπο.

Ανάμεσα σ' αυτούς μπορούμε να αναφέρουμε τους στρατηγούς Σαράφη, Αυγερόπουλο, Μάντακα και άλλους, τους συνταγματάρχες Παπασταματιάδη, Πυριόχο, τον ταγματάρχη Μακρίδη, που όπως και πολλοί άλλοι ανώτατοι, ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εντάχθηκαν στο ΚΚΕ, γιατί πείστηκαν για την πατριωτική του δράση και οι ίδιοι τιμήθηκαν από το λαό και είναι στο πάνθεον των ηρώων.

Γενικά η πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ και η πίεση του δημοκρατικού κινήματος σε συνδυασμό με την πάλη των προοδευτικών στρατιωτικών, είχαν σαν αποτέλεσμα να γίνουν τα τελευταία χρόνια κάποιες αλλαγές προς το καλύτερο, στο καθεστώς που επικρατεί στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Στην πράξη εξακολουθούν τα στεγανά, δεν καταργήθηκαν στην πράξη οι πολιτικές διακρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις καταπατούνται στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των στρατιωτών και των μονίμων στελεχών. Μερικές φορές προκύπτουν και κραυγαλέα προβλήματα που φτάνουν και μέχρι κατάργησης της ιεραρχίας από τους επικυρίαρχους Αμερικανούς αξιωματικούς.

Είναι λοιπόν καιρός να προχωρήσει ουσιαστικά ο εκδημοκρατισμός των Ενόπλων Δυνάμεων και να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα που βοηθάνε στην ενίσχυση του αξιόμαχου. Και όχι μισθοφόροι στρατιώτες και συγκρότηση δυνάμεων ταχείας επέμβασης, αποστολή στρατιωτικών μονάδων εκτός της χώρας και χρησιμοποίησή τους γενικά σε ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Στέφανος ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ

Το ΚΚΕ, στο ιδρυτικό του Συνέδριο, διατύπωσε στο Πρόγραμμά του συγκεκριμένα αιτήματα εκδημοκρατισμού της δημόσιας ζωής. Στο πρώτο Πρόγραμμα του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), ανάμεσα στ' άλλα, διατυπώνονται αιτήματα, όπως κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, αφοπλισμός όλων των κρατών, μετατροπή του ενεργού στρατού σε εθνοφρουρά και εκδημοκράτησή του κ.ά. Αυτά τα πρώτα δείγματα για την τότε ιστορική περίοδο αντανακλούσαν το ενδιαφέρον των πρώτων σοσιαλιστών, της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, για τα προβλήματα που απασχολούσαν τα στρατευμένα παιδιά του λαού και γενικά το έμψυχο υλικό των Ενόπλων Δυνάμεων. Πραγματικό ενδιαφέρον, που συνεχίζεται σ' όλη την ιστορική διαδρομή του Κόμματος και που εκφράζει, πριν απ' όλα, τον πατριωτισμό της εργατικής τάξης, σε οργανική σύνδεση με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, και το διεθνισμό. Αντικειμενικά λοιπόν, αυτή η στάση του ΚΚΕ βρήκε την πρακτική της έκφραση σ' όλες τις δύσκολες περιόδους του λαϊκού κινήματος και ιδιαίτερα στη φασιστική εισβολή, το 1940 - '41, και στο αθάνατο έπος της Εθνικής Αντίστασης.

Σήμερα, που η άρχουσα τάξη της χώρας προσπαθεί να έχει πιο ενεργητικό ρόλο, με τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τη "νέα τάξη πραγμάτων", ακολουθώντας την επικίνδυνη πολιτική υποταγής και εξάρτησης, τα προβλήματα για τους στρατευμένους και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων συνεχίζουν να υπάρχουν. Η ιστορική εμπειρία από το ενδιαφέρον του Κόμματος και την προσπάθειά του για προώθηση λύσεων σ' αυτά είναι αρκετά χρήσιμη και σημαντική.

Οταν ο λαός και τα στρατευμένα παιδιά του αγωνίζονται μαζί, για τη δική τους πατρίδα, τότε επιτυγχάνουν τη δική τους νίκη. Το πανηγύρι μιας νίκης στο μέτωπο, το 1940