Η γλώσσα, λένε, κόκαλα δεν έχει, μα κόκαλα τσακίζει. Και τούτες τις μέρες επιχειρείται ένας μέγιστος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, που όσο κι αν μένει ακόμα στο επίπεδο των φραστικών απειλών, στοχεύει πράγματι στο να τσακίσει κόκαλα. Στόχος να τσακιστεί η ραχοκοκαλιά του λαϊκού κινήματος.

Οταν αυτοί φτάνουν να ισχυρίζονται το απίθανο "η εξέγερση του Πολυτεχνείου δε χωράει το 15% για την παιδεία", όταν αυτοί κάνουν τον πόθο τους απόφαση και δηλώνουν πως δεν έχουν θέση οι εργάτες στο Πολυτεχνείο, όταν αυτοί, εντελώς μεταφυσικά, επαναφέρουν σε μια νέα απόπειρα "ρεβάνς" τα περί μαύρου και κόκκινου φασισμού και νομίζουν πως έτσι θα κατορθώσουν τώρα ό,τι δεν κατάφεραν 80 χρόνια, όταν, τελικά, οι κάθε λογής ναρκοέμποροι σηκώνουν κεφάλι, εμείς επιμένουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι, αρχίζοντας από το άλφα - βήτα. Με αφορμή το Πολυτεχνείο, μια τέτοια συζήτηση επιχειρούμε σήμερα με τον πανεπιστημιακό Παναγιώτη Γεωργιάδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και για πολλά χρόνια μέλος της Συγκλήτου του ΕΜΠ και τον επίσης κομμουνιστή πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας Δημήτρη Βανδώρο. Αρχίζοντας ακριβώς από το άλφα - βήτα, πριν μας κάνουν να ξεχάσουμε πού είναι το κεφάλι και πού τα πόδια.

- "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία" σήμερα όπως και τότε; Παναγιώτης Γεωργιάδης: Ακριβώς όπως και τότε. Οπως και τότε, έτσι και σήμερα το λαϊκό κίνημα μάχεται μαζί με το πανεπιστημιακό και το φοιτητικό κίνημα. Η επίσημη οικονομική πολιτική, και με την ευκαιρία της κατάθεσης του κρατικού προϋπολογισμού, δεν είναι η οποιαδήποτε, είναι η συγκεκριμένη, η πολιτική της λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Είναι η πολιτική υπέρ των "εχόντων και των κατεχόντων". Υπάρχει πρόβλημα με το "ψωμί", υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την παιδεία, που σταδιακά παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, γίνεται εμπόρευμα. Υπάρχει πρόβλημα ελευθερίας, καθώς εντείνεται ο αυταρχισμός στην Ελλάδα και διεθνώς έχουμε περιστολή κοινωνικών ελευθεριών, στο όνομα των διαφόρων συγκλίσεων και της οικονομικής εξέλιξης. Στα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας επίσης υπάρχει πρόβλημα, καθώς παραμένουν ανοιχτές οι πληγές τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. Μιλάνε ήδη για ζώνη επικυριαρχίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μιλάνε ουσιαστικά για αφαίρεση τμήματος της χώρας. Στην Κύπρο πάει η ντε φάκτο διχοτόμηση να γίνει και ντε γιούρε. Διαχρονικά, λοιπόν, τα συνθήματα του τότε κι ας μην τα παρακάμπτει κανείς.

Δημήτρης Βανδώρος: Ναι, τα ίδια συνθήματα φωνάζουμε και σήμερα γιατί η φτώχεια και η ανεργία σημαίνουν "ψωμί" κι αυτή η κατάσταση θα χειροτερεύει. Γιατί η κατάσταση στα σχολεία, που πάνε τα παιδιά μας, πάει από το κακό στο χειρότερο και βλέπουμε, δυστυχώς, ακόμα και μέσα από την πανεπιστημιακή κοινότητα, να γίνονται προσπάθειες να περάσει η παιδεία σε χέρια ιδιωτικά. Ο αυταρχισμός αυξάνεται στους χώρους δουλιάς και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, αν το συνδικαλιστικό κίνημα δεν αντιμετωπίσει αυτήν την επιδίωξη με τα μέτρα που το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα ξέρει. Ελευθερία με κυριαρχία των ιμπεριαλιστών δεν μπορεί να υπάρχει. Τα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου "Εξω το ΝΑΤΟ, έξω οι ΗΠΑ", είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, κόντρα στην επικυριαρχία των Αμερικανών στο Αιγαίο και στις στρατιές ταχείας επέμβασης.

- "Οχι στη μονόπλευρη λιτότητα", λένε οι εργάτες. "15% για την παιδεία" οι φοιτητές. Πού συνδέονται;

Π. Γεωργιάδης: Η λιτότητα εφαρμόζεται και στην παιδεία. Ο φετινός κρατικός προϋπολογισμός κινείται στα ίδια παλιά χαμηλά επίπεδα. Ο περσινός προϋπολογισμός προέβλεπε κονδύλια της τάξης του 6,67%, το χαμηλότερο ποσοστό που έχει δοθεί ποτέ για την παιδεία. Πέρα από αυτό, όταν διακυβεύεται ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας, η δωρεάν παροχή της γνώσης, όταν ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια σχολεία, τα δημόσια πανεπιστήμια με χίλιους τρόπους, τότε οι γονείς αναγκάζονται να βάζουν το χέρι στην τσέπη όλο και πιο βαθιά, για να αντιμετωπίσουν τη μόρφωση των παιδιών τους, πράγμα που σημαίνει ότι ενισχύονται οι ταξικοί φραγμοί στην παιδεία. Κι αυτό είναι ένα ακόμα σημείο σύνδεσης.

Δημήτρης Βανδώρος: Τα λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από τη λιτότητα, δεν μπορούν να έχουν την ίδια πρόσβαση με τους αστούς στην παιδεία. Γι' αυτό το "15% για την παιδεία" είναι ένα σύνθημα που αφορά και τους εργάτες, που παλεύουν ενάντια στη λιτότητα. Το πρόβλημα της παιδείας είναι επίσης πρόβλημα εθνικό. Χωρίς παιδεία, δεν μπορεί να υπάρξει αύριο αυτή η χώρα. Χωρίς παιδεία, αυτός που θα υποφέρει κύρια θα είναι η εργατική τάξη.

- Αυτά τα συνθήματα κυριάρχησαν και στη φετινή πορεία για το Πολυτεχνείο. Δεν εμφανίστηκαν όμως ούτε στα τηλεοπτικά πλάνα, ούτε στην πλειοψηφία της έντυπης δημοσιογραφίας. Πώς το σχολιάζετε;

Παναγιώτης Γεωργιάδης: Στις φετινές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο έγινε μια ακόμα πιο έντονη προσπάθεια συνειδητού αποπροσανατολισμού ως προς το νόημα της εξέγερσης. Ορισμένοι κατάλαβαν, μετά την παρέμβαση του εργατικού κινήματος, ότι είναι αδύνατον, τουλάχιστον για φέτος, να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση που υπήρχε και στο παρελθόν, με τα επεισόδια, το θέαμα από τις τηλεοράσεις και τους κουτσομπολίστικους σχολιασμούς. Ετσι έγινε μία προσπάθεια να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους του πολιτικού μηνύματος σε άλλες πλευρές. Τρεις μέρες πριν από την έναρξη των εκδηλώσεων, τα ΜΜΕ έριξαν τους προβολείς σε ορισμένους "ανένταχτους", πρώην μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, αυτούς που έχουμε ακούσει να τους λένε και "κουρασμένα παλικάρια". Εγινε μια προσπάθεια αυτά τα κουρασμένα παλικάρια να έρθουν πάλι στην επιφάνεια και να αποτελέσουν το κέντρο της προσοχής, σε αντιπαράθεση με εκείνες τις ζωντανές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, που ήταν αποφασισμένες να επιβεβαιώσουν και πάλι τον παλλαϊκό, αγωνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου, έτσι όπως έχει συνηθίσει ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι να τον εκφράζουν και να τον επιβεβαιώνουν με την πορεία που κάνουν προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Τα συνθήματα αυτά, σε συνδυασμό με το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι φανερό πως ενοχλούν σταθερά ορισμένους κύκλους της χώρας μας και μέσα από αυτό το πρίσμα βλέποντας τα πράγματα, έγινε η προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Γι' αυτό και δεν εμφανίστηκαν στον Τύπο ως κύρια συνθήματα όσων διαδήλωσαν. Και από ό,τι φαίνεται διαδήλωσε φέτος πολύ περισσότερος κόσμος από ό,τι άλλες χρονιές.

Δημήτρης Βανδώρος: Ενόχλησε πολλούς αυτό που έγινε φέτος. Οτι δεν πέρασε ο αποπροσανατολισμός, δεν πήρε χαρακτήρα "τα κουρασμένα παλικάρια θυμούνται", ότι έγινε κανονικά και μαχητικά η διαδήλωση στην πρεσβεία, ότι το Πολυτεχνείο γιορτάστηκε με τα χαρακτηριστικά του '73 ως εξέγερση και με το λαϊκό κίνημα στο δρόμο. Και ήταν πολλοί αυτοί που προσπάθησαν να πάρει άλλο χαρακτήρα. Και μέσα από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Διάφορες ομάδες επιδίωξαν να μη γιορταστεί το Πολυτεχνείο με τα χαρακτηριστικά εκείνα που πρέπει και που ήταν στο πρόγραμμα να γιορταστεί, με τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και τα επίκαιρα και σήμερα συνθήματα της εποχής εκείνης. Ο,τι έλεγε η ΝΔ και η ΔΑΠ, ότι ο γιορτασμός πρέπει να πάει στου Ζωγράφου, το επιχείρησαν με διαφορετικό τρόπο και διάφοροι άλλοι, ακόμη και από τους χώρους της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πετύχαμε σε αυτόν το γιορτασμό, με αυτά τα συνθήματα να πραγματοποιηθεί η πορεία, δείξαμε ότι το λαϊκό κίνημα, όταν θελήσει, μπορεί να πραγματοποιήσει τέτοιες εκδηλώσεις με τον καλύτερο τρόπο και πιο μαζικές. Κι έτσι μπορεί να βάλει και τα συγκεκριμένα ΜΜΕ των συγκεκριμένων ιδιοκτητών μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών και άλλων, στη γωνία. Αυτό ενόχλησε.

- Πόσο λειτούργησαν σαν συμπληρωματικοί μηχανισμοί η αστυνομοκρατία και οι διάφορες "ομάδες γιορτασμού", ώστε να επιτευχθεί αυτό που είπατε, η μετατόπιση του κέντρου

Παναγιώτης Γεωργιάδης: Τελικά δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν. Μέχρι ένα σημείο, όσο πλησιάζαμε στο γιορτασμό, λειτουργούσαν. Από τη μια κυβέρνηση και ΜΜΕ να προβάλουν τον τρόμο για επεισόδια και την ανάγκη μεγάλης αστυνόμευσης που εκφράστηκε με τους χιλιάδες αστυνομικούς να έχουν καταλάβει την Αθήνα, όχι μόνο τη μέρα της πορείας. Από την άλλη οι δύο κινήσεις πολιτών. Η πρώτη, που συσπείρωνε τους λεγόμενους κεντροαριστερούς από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ, κύρια, να ζητούν να καταργηθεί ο γιορτασμός για να μη γίνονται επεισόδια. Η άλλη επιτροπή, πάλι από τον ΣΥΝ και διάφορους άλλους, με μια μεγάλη ανομοιογένεια μεταξύ τους, να θέλουν μεν γιορτασμό, αλλά ουσιαστικά και πάλι εντός των τειχών, διά της "επανακατάληψης", για να υπερασπίσουν, δήθεν, έτσι το άσυλο. Δεν τα κατάφεραν και τα παράτησαν τελικά. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου εκφράστηκε στο δρόμο προς την πρεσβεία, εκεί που καταλήγει και θα καταλήγει αυτή η αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση.Η ανταπόκριση του ελληνικού λαού στην πορεία είναι ενδεικτική και δείχνει την ευαισθησία του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας, των σπουδαστών, να περιφρουρήσουν και το γιορτασμό του Πολυτεχνείου και το χαρακτήρα του. Οι περί του αντιθέτου προσπάθειες, όπως κι αν βαπτίζονταν οι επιτροπές, έπεσαν στο κενό. Εσπασε ο κύκλος του γιορτασμού του Πολυτεχνείου μέσα από επεισόδια με τους "γνωστούς άγνωστους", το γνωστό παιχνίδι Αστυνομίας και "αναρχοαυτόνομων". Είχαμε μία πορεία - διαδήλωση με πλάι πλάι το λαϊκό και το νεολαιίστικο κίνημα, με κοινά συνθήματα, κοινούς στόχους. Κι αυτό χρεώνεται στα υπέρ της Συντονιστικής Επιτροπής, που είχε την ευθύνη για την περιφρούρηση του Πολυτεχνείου, μιας συλλογικής επιτροπής που λειτουργούσε σε συνεργασία με τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου.

Ανέδειξε η όλη προσπάθεια και ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Οτι όταν παρεμβαίνει το εργατικό κίνημα, μπορεί αυτό το ίδιο να ορίσει τους χαμένους του παιχνιδιού και το κόστος της όποιας πολιτικής ευθύνης, για πράξεις τρομοκρατίας ή πράξεις βεβήλωσης του πραγματικού νοήματος του Πολυτεχνείου, να το επωμιστεί τελικά η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που θέλουν να αποπροσανατολίσουν.Κάτω από το βάρος της αποφασιστικής περιφρούρησης από το λαϊκό κίνημα, φοβήθηκαν να αναλάβουν αυτό το κόστος. Ηταν πολιτικά γυμνοί. Ετσι είχαμε αυτή την επιτυχία φέτος.

Δημήτρης Βανδώρος: Οι προσπάθειες διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, που προσπάθησαν και φέτος να διαλύσουν αυτόν το γιορτασμό, πραγματικά έπεσαν στο κενό. Με την παρέμβαση του λαϊκού κινήματος και την περιφρούρηση, αλλά και με τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο τριήμερο του γιορτασμού του Πολυτεχνείου - ας μην το ξεχνά κανένας αυτό, έγιναν αρκετές και διάφορες εκδηλώσεις το τριήμερο κι ας μην είπαν κουβέντα γι' αυτό τα ΜΜΕ - δείξαμε ότι το μαζικό συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα μπορούν να περιφρουρήσουν το χώρο τους, μακριά από την αστυνομοκρατία. Αυτό είναι ένα μάθημα και προς την κυβέρνηση τη σημερινή, αλλά και τις προηγούμενες, οι οποίες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τους "γνωστούς άγνωστους" αλλά και προς όσους άλλους προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να διώξουν τον κόσμο μακριά από αυτούς τους γιορτασμούς. Οι μηχανισμοί, που βρίσκονται πίσω από τους "γνωστούς άγνωστους" και τους χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτήν την εξέγερση κανείς μα κανείς δεν μπορεί να τη βεβηλώσει, δεν μπορεί να την κάνει να ξεχαστεί. Οι "γνωστοί άγνωστοι" φέτος έμειναν απ' έξω. Το κόλπο να λειτουργήσουν κάποιοι άλλοι σαν Δούρειος Ιππος, για να περάσουν μέσα, δεν έπιασε. Μετά από δυο χρόνια που η Αστυνομία έμπαινε μέσα, φέτος δεν μπήκε.

- Κι όμως ορισμένοι επιμένουν πως η πύλη της Τοσίτσα δεν έπρεπε να κλείσει.

Παναγιώτης Γεωργιάδης: Επιμένουν εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς. Ας το ξανασκεφτούν όσοι έντιμα εκφράζουν μία τέτοια αφέλεια. Ολοι είχαν συμφωνήσει ότι από τις μία το μεσημέρι της Κυριακής θα αρχίσουν να κλείνουν οι πύλες. Το κλείσιμο της Τοσίτσα αποδείχτηκε σημείο - κλειδί για την περιφρούρηση. Το Πολυτεχνείο ήταν και τις τρεις μέρες ανοιχτό στους φοιτητές, τους εργαζόμενους, σ' όλο το λαό. Το βράδυ της Κυριακής, μετά τη μεγάλη πορεία, ουσιαστικά εμποδίστηκε αποφασιστικά και αποτελεσματικά η είσοδος στο χώρο των "γνωστών αγνώστων" και το ενδεχόμενο - και πολύ πιθανό - ξεδίπλωμα και πάλι των γνωστών και από άλλες χρονιές επεισοδίων. Είσοδος, η οποία μπορούσε ανέτως να γίνει, με την ταυτόχρονη (και αντικειμενικά με την κάλυψη) είσοδο όλων όσοι - για διάφορους λόγους - ζητούσαν τη στιγμή εκείνη να ανοίξουν οι πύλες. Αλλωστε η Συντονιστική Επιτροπή των μαζικών φορέων κατ' επανάληψη είχε τονίσει ότι όποιος θέλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, αλλά και την περιφρούρηση του Πολυτεχνείου, με το άνοιγμα της πύλης, ας το επιχειρούσε. Τελικά δεν το τόλμησαν. Για ποιο πράγμα λοιπόν γκρινιάζουν τώρα;

Δημήτρης Βανδώρος: Είχαμε συμφωνήσει όλοι ότι δε θα επιτρέψουμε βανδαλισμούς. Οτι δε θα δοθεί λαβή στην Αστυνομία για κατάλυση του ασύλου. Αυτός ήταν ο στόχος. Οτι θα γίνουν, όπως και έγιναν, όλες οι εκδηλώσεις χωρίς κανένα εμπόδιο. Αυτή ήταν η όλη κουβέντα. Ολοι, μα όλοι συμφώνησαν. Αλλες εκδηλώσεις μετά το μεσημέρι της Κυριακής δεν υπήρχαν. Τελευταία στιγμή κάποιοι είπαν πως ήθελαν να κάνουν συναυλία το βράδυ μετά την πορεία. Ηθελαν να απονευρώσουν το τέλος της διαδήλωσης στην πρεσβεία. Αλλού βαράγανε τα σφυριά τους. Η συμφωνία που είχαν κάνει, και όσοι εκ των καθηγητών εμφανίζονται εκ των υστέρων διαφωνούντες, ήταν να κατέβουν όλοι, αυτοί οι ίδιοι, να κλείσουν τις πύλες. Ετσι έγινε. Στην Τοσίτσα κάποιοι, λίγοι, έβαλαν εμπόδιο. Και δεν ήταν όλοι φοιτητές. Είναι γνωστοί από πολύ παλιά.

Θ. Λ.

Η ουσιαστική συμμετοχή του εργατικού κινήματος και των φορέων του στην οργάνωση της φετινής επετείου ήταν ένα καινούριο και ολοφάνερα θετικό στοιχείο. Ορισμένοι, που, παντελώς αβάσιμα και προφανώς για λόγους μικροσκοπιμοτήτων, θέλουν σώνει και καλά το Πολυτεχνείο αποκλειστική υπόθεση των φοιτητών, δυσαρεστήθηκαν ή και εξοργίστηκαν με τη συμμετοχή αυτή. Πολλά ακούστηκαν για το σύνθημα "έρχονται οι οικοδόμοι". Οι "λεπτεπίλεπτοι", μάλιστα, μίλησαν και για "εξωθεσμικές δυνάμεις καταστολής". Οι κραγμένοι, δε, προβοκάτορες εκτόξευσαν και εκτοξεύουν ευθέως στον τοίχο τον αντικομμουνιστικό τους εμετό. Ο Δ. Βανδώρος θυμάται και θυμίζει: "Το σύνθημα είναι ιστορικά δικαιωμένο. Ας ψάξουν οι ανιστόρητοι στο Σύλλογο Φυλακισθέντων. Ο Βασίλης ο Δούρος είναι μέλος μας. Και ήταν στη Συντονιστική της κατάληψης. Το σύνθημα φωνάχτηκε μέσα από το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του '73, όταν ξεκινήσαμε πορεία από τα Χαυτεία και πήγαμε στο Πολυτεχνείο. Η πορεία είχε και συνέχεια. Γυρίσαμε στα Χαυτεία, όπου δεχτήκαμε το πρώτο χτύπημα από την Αστυνομία, συνεχίσαμε προς το Σύνταγμα. Χτυπηθήκαμε ξανά με την Αστυνομία στην Κλαυθμώνος, τότε ακόμα την έφτιαχναν και η Αστυνομία ήταν κρυμμένη πίσω από τις λαμαρίνες. Δεν είναι καινούριο. Ορισμένοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Ομως στο Πολυτεχνείο ήταν Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές! Σαν τέτοιο βρήκε απήχηση στο λαό, γι' αυτό κι ενδιαφέρει τόσο η περιφρούρησή του. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές ανταποκρίθηκαν και τότε και σήμερα δείχνει την πολιτική τους συνέπεια. Θέλαμε και θέλουμε την ιστορική συνέχεια της εξέγερσης με ζωντανή τη μνήμη της στους αγώνες του λαού.

Με την ευκαιρία, συμπληρώνει, να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα: Η εργατική τάξη και οι οικοδόμοι σαν τμήμα της θα συνεχίσουν να συναντιούνται με το φοιτητικό κίνημα στους δρόμους του αγώνα. Οσο τα προβλήματα θα οξύνονται, το μέτωπο αυτό θα δυναμώνει. Η 28 Νοέμβρη είναι μία αρχή. Εμείς συνεχίζουμε και στις 12 Δεκέμβρη".

"Ορισμένοι, συμπληρώνει ο Π. Γεωργιάδης, επιχειρούν να εμφανίσουν το κίνημα στο χώρο της παιδείας ότι ήρθε σε ρήξη με το εργατικό κίνημα. Αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει ρήξη, αλλά και ότι ήταν νίκη αυτής της ενότητας ο φετινός γιορτασμός. Η συνάντηση του μαζικού λαϊκού κινήματος στο Πολυτεχνείο δείχνει ότι το μήνυμα της εξέγερσης μπορεί να πραγματώνεται στους καθημερινούς αγώνες. Η οξύτητα των προβλημάτων οδηγεί σε ενιαίο μέτωπο, για ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία, σε ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δρόμο, που θα ανοίγει το δρόμο στη σοσιαλιστική προοπτική".

Σημαντική ήταν η συμβολή των οικοδόμων στην περιφρούρηση του χώρου του Πολυτεχνείου με αποτέλεσμα την αποτροπή προβοκατόρικων ενεργειών από τους "γνωστούς - άγνωστους". Το στιγμιότυπο από τη μεγαλειώδη πορεία στην φετινή επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του '73

Από τη συγκέντρωση και πορεία των οικοδόμων ενάντια στην τρομοκρατική βομβιστική επίθεση στα γραφεία του Συνδικάτου τους την περασμένη Τρίτη

"Βεντέτα με τους "αναρχικούς";", ρωτήσαμε κάποια στιγμή τον Δ. Βανδώρο, με αφορμή τη βόμβα στα γραφεία του Συνδικάτου. "Να το ξεκαθαρίσουμε και πάλι. Δεν υπήρχε ποτέ τέτοια βεντέτα. Είχαμε και έχουμε καθαρό πως ο εχθρός είναι ο κρατικός μηχανισμός κι όσοι κινούνται στα σκοτάδια του παρακράτους. Θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις στο φως της μέρας, με τον τρόπο που ξέρει το εργατικό κίνημα, χωρίς να επιτρέπουμε στην Αστυνομία να παριστάνει τον προστάτη των κινητοποιήσεων".