Καθισμένος σ' ένα παγκάκι, στην πλατεία Κάνιγγος, τη μέρα της μεγάλης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας των συνταξιούχων, κουβέντιαζα με άλλους συναδέλφους για τους αγώνες μας. Ξαφνικά ακούω να με φωνάζει κάποιος.

"Καλημέρα μπαρμπα - Λια". "Βρε καλώς τον Γιωργάκη, πώς από δω; Βγήκες στη σύνταξη και δεν το ξέρω;". Τον πείραξα, χαμογέλασε. "Ποια σύνταξη μπάρμπα, ακόμη στα τριάντα πέντε δεν πάτησα και συ μιλάς για σύνταξη;". "Να, είμαι άνεργος και είπα να κατέβω στη συγκέντρωση να συμπαρασταθώ στον αγώνα σας"."Εχεις κανένα χαμπέρι από τα χώματά μας, πήγες καθόλου στο χωριό;". "Μπα - μου απαντά - με τι χρήματα; Ξέρεις σκέφτομαι να αποχαιρετίσω την πρωτεύουσα και να γυρίσω στο χωριό να ζήσω". "Μπα, πώς έτσι; - τον ρωτώ - μήπως κέρδισες κανένα λαχείο, ξυστό ή λόττο;". "Οχι - μου απαντά - δεν άκουσες, λοιπόν, μπάρμπα από τον υπουργό και τα μέσα ενημέρωσης ότι οι αγρότες ζούνε σαν μπέηδες και είναι όλοι τους τσιφλικάδες; Και εγώ θυμήθηκα πως έχω κληρονομήσει εκείνα τα χωράφια 5 - 6 στρέμματα στα Καψάλια και τα Κριάκουρα. Οπότε θα πάρω και άτοκο δάνειο, σαν νέος αγρότης, όπως μας είπε και ο "σοσιαλιστής" υπουργός μας, ακόμα και "Μερσέντες" και θα βολευτώ μια χαρά".

"Εχεις δίκιο - του λέω - τα χωράφια σου αυτά εκεί στα ορεινά βγάζουν μεγάλη σοδειά! Από τον Οκτώβρη μέχρι τον Απρίλη έχουν χιόνι και βγάζουν μια ρίγανη, που είναι μια πιθαμή μεγάλη και μια αγριάδα να βοσκάνε οι λαγοί και οι φασιανοί. Οπως βλέπεις, λοιπόν, ανιψιέ μπερεκέτια, έξω φτώχεια. Να πάρεις και μένα για κεχαγιά στο τσιφλίκι σου", τον πείραξα χαριτολογώντας.

Αυτά είπαμε με τον ανιψιό μου και αγανακτισμένοι αναρωτιόμασταν ποιον κοροϊδεύουν οι κυβερνώντες μας, μιλώντας για τσιφλικάδες.

Ας ξυπνήσουν πια οι ξωμάχοι και να μην ακούν και πιστεύουν τα μεγάλα λόγια που τους τάζουν, γιατί είναι κούφια και ψεύτικα.

"Αγώνας χρειάζεται Γιωργάκη, αγώνας και όλοι μαζί. Εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι, φοιτητές και όλος ο αδικημένος λαός - είπα - και χαμογελώντας οι δυο μας ευχηθήκαμε καλή αντάμωση στο δρόμο του αγώνα για καλύτερες μέρες".

ΗΛΙΑΣ ΑΡΜΑΓΟΣ

Αθήνα

Παραμονές Πρωτοχρονιάς 1997. Η Αθήνα, και ιδιαίτερα το κέντρο της, παρουσίαζε μια πανηγυριώτικη, χαρούμενη ατμόσφαιρα. Πολύχρωμα φώτα και γιρλάντες κι ένα πολύβουο ανθρώπινο μελίσσι να μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά. Δίπλα από το μεγάλο πολυκατάστημα είχε στηθεί ένα πανύψηλο χριστουγεννιάτικο δέντρο, βαρυφορτωμένο με χίλια δυο μπιχλιμπίδια..

Γύρω απ' το δέντρο ένας θλιμμένος Αη - Βασίλης προσκαλούσε τα παιδάκια να φωτογραφηθούν μαζί του. Αυτά με θαυμασμό και περιέργεια πήγαιναν ένα ένα πλάι του κι αμέσως ένας φωτογράφος τ' απαθανάτιζε.

"Μαμά, ο Αη - Βασίλης!", φώναξε με ενθουσιασμό η τετράχρονη Ελενίτσα και πήγε θαρρετά κοντά του και "τσαφ" άστραψε το φλας...

Η μαμά της ξαφνιάστηκε, προσέχοντας τον Αη - Βασίλη, που ήταν πνιγμένος στα μαλλιά και στα γένια, αλλά στο ακάλυπτο μέρος του προσώπου του γνώρισε έναν παλιό της γνωστό από τη Χαλκίδα, που ήξερε πως είχε πάρει το πτυχίο του στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου και τον φανταζόταν δάσκαλο πια. Τον πλησίασε περισσότερο. "Νίκο...". Αυτός κατέβασε τα μάτια. "Γεια σου Μαρία...".

Ο Νίκος Κ... εδώ και κάτι χρόνια μένει αδιόριστος! Και αγαπούσε τόσο τα παιδιά! Και έκανε όνειρα για το πώς πρέπει να τα διδάσκει, για να τα κάνει σωστούς, τίμιους και ολοκληρωμένους πολίτες της αυριανής Ελλάδας. Ομως... όχι μόνο στο Δημόσιο δεν τον διόρισαν, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, όσες φορές χτύπησε τις πόρτες τους, του έδιναν υποσχέσεις να... παραμείνει στο ακουστικό του.

Ηταν πολύ πικραμένος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Αρχισε να κάνει δουλιές του ποδαριού. Πλασιέ βιβλίων με πολλά τρεξίματα και πολύ μικρό μεροκάματο. Εκανε και το σφάλμα να... παντρευτεί (η αγάπη βλέπεις...), να κάνει κι ένα παιδάκι και οι ανάγκες της επιβίωσης τρομερές.

"Ακου να σου πω Νίκο - του 'πε πρόσφατα ένας φίλος του, ατσίδας φωτογράφος - αν θέλεις να τα οικονομήσεις και να ξελασπώσεις τώρα τις γιορτές, έλα να σε ντύσω Αη - Βασίλη!". Στην αρχή θύμωσε, αλλά... αχ! αυτή η ζωή...

Σαν έφτασαν στο σπίτι τους, η Ελενίτσα έτρεξε να βρει τον πατέρα της. "Μπαμπάαα! Για έλα να σου πω. Εσύ δε μου είπες ότι ο Αη - Βασίλης ήταν από την Καισάρεια; Μου είπες ψέματα! Είναι από τη Χαλκίδα και τον λένε Νίκο". ΜΑΓΔΑ ΤΣΟΥΤΣΙΚΑ

Αθήνα