Με την έναρξη αυτού του χρόνου, άναψαν και πάλι για τα καλά οι συζητήσεις στη Δανία αναφορικά με το ποια θα πρέπει να είναι η μελλοντική θέση της σκανδιναβικής αυτής χώρας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εναυσμα για τις έντονες αυτές συζητήσεις αποτέλεσε, πριν απ' όλα, η πρωτοχρονιάτικη ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας Πόουλ Νίρουπ Ρασμούσεν. Ταυτόχρονα, όμως, έχει γίνει ακόμα μια φορά ξεκάθαρο, το πόσο πολύ διαφορετικές είναι οι απόψεις και οι θέσεις των ξεχωριστών πολιτικών κομμάτων και το πόσο διασπασμένο σχετικά με το ζήτημα αυτό είναι το μεγαλύτερο κόμμα της Δανίας, το Σοσιαλδημοκρατικό.

Ετσι, λοιπόν, ο Δανός πρωθυπουργός, στα πλαίσια της πρωτοχρονιάτικης ομιλίας του, κατέβαλε, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, "κοπιώδεις" προσπάθειες, προκειμένου να μεταφέρει "το πνεύμα της εποχής", το οποίο ο ίδιος διαπίστωσε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πραγματοποιήθηκε στη γερμανική πόλη Εσσεν. Στα πλαίσια της Συνόδου αυτής, κατά την άποψη του Ρασμούσεν, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων από τη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη συζήτησαν, μέσα σε μια ατμόσφαιρα συνεργασίας, το μέλλον της Ευρώπης. Και, στη βάση της διαπίστωσης αυτής, φρόντισε προσεχτικά να υπογραμμίσει ότι η σημερινή κυβέρνηση της Δανίας, της οποίας ηγείται το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί σχετικά με τους δυο ιδιαίτερους διακανονισμούς στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Πρόκειται, συγκεκριμένα, για τη συνεργασία της αστυνομίας και το συντονισμού της πολιτικής ασύλου. Πώς η συνεργασία αυτή συνολικά θα "βελτιωθεί" και θα "απλοποιηθεί"; Ο Ρασμούσεν δεν έδωσε καμιά εξήγηση πάνω στο ζήτημα αυτό. Κατά τα άλλα, η Δανία και οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα διατηρήσουν το βάρος τους και το δικαίωμα ψήφου τους.

Εντελώς, όμως, διαφορετικά βλέπει τη θέση της Δανίας στην Ευρώπη ο οπαδός της και Πρόεδρος του Φιλελευθέρου Δημοκρατικού Κόμματος της χώρας, καθώς και γνωστός υπουργός Εξωτερικών Ούφε Ελεμαν - Γιένσεν: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μεγάλες χώρες, όπως η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, για μεγάλο χρονικό διάστημα θα δεχτούν μόνο για κάθε 15 χρόνια ν' αναλαμβάνουν την Προεδρεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην περίπτωση που ο αριθμός των μελών της θα φθάσει στα 30 - 35. Γιατί το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών λειτουργεί μόνο και μόνο γιατί έχουν παραχωρηθεί ειδικά δικαιώματα στις μεγάλες δυνάμεις. Για το λόγο αυτό και στο μέλλον σε περιπτώσεις ψηφοφοριών θα πρόκειται για "ποιοτικές" πλειοψηφίες και, στη λεγόμενη "Τρόικα", θα πρέπει πάντα να εκπροσωπείται μια από τις "μεγάλες" χώρες".

Για τους μικρούς, πάντα κατά τον Ελεμαν - Γιένσεν, πριν απ' όλα, είναι ζωτικής σημασίας, να διατηρήσουν τη δική τους γλώσσα και έτσι να έχουν τη δυνατότητα να συζητούν στο τραπέζι με τους μεγάλους και να συναποφασίζουν.Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών βρήκε υποστήριξη από δυο διάσημους ειδικούς σε ζητήματα Ευρωπαϊκής Ενωσης: Οι Δανοί θα έπρεπε να μάθουν ότι, μελλοντικά, το πολιτικό βάρος της χώρας θα πρέπει να μετριέται σύμφωνα με τον αριθμό του πληθυσμού.

Από την άλλη πλευρά πάλι, η υπουργός Οικονομικών Μαριάνε Γιέλβελντ πρόβαλε στη συζήτηση μια άλλη επιφύλαξη: Τις επιπτώσεις της τρίτης φάσης της νομισματικής ένωσης. Η υπουργός εκφράζει φόβους αναφορικά με τη σταθερότητα της κορόνας στην περίπτωση που εισαχθεί το κοινό νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το καυτό αυτό ζήτημα φανερώνει το βαθύ ρήγμα που υπάρχει στα τρία κόμματα, τα οποία αποτελούν τη σημερινή κυβέρνηση της Δανίας, γιατί πρόκειται για ένα αποφασιστικό θέμα που αφορά το ίδιο το μέλλον της χώρας.

Το Υπουργικό Συμβούλιο, πάντως, στα μέσα αυτού του χρόνου προτίθεται να συντάξει ένα Σχέδιο που θα το παρουσιάσει για συζήτηση στη Συνδιάσκεψη της Ευρωπαϊκής Ενωσης των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, η οποία θα πραγματοποιηθεί το 1996.

Οι νέες αυτές συζητήσεις στη Δανία εντάθηκαν ακόμα πιο πολύ, ύστερα από την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ενωση της Σουηδίας και της Φιλανδίας, καθώς και το "όχι" της Νορβηγίας στην ένταξη σ' αυτήν. Οπαδοί και αντίπαλοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενόψει μελλοντικών δημοψηφισμάτων μπορούν ν' ασκούν την πολιτική τους, έχοντας σαν βάση η κάθε πλευρά το 40% των Δανών ψηφοφόρων, τονίζοντας ότι οι απόψεις και οι θέσεις τους έχουν επαληθευτεί. Η συνεχής κατηγορία που απευθύνουν οι οπαδοί της ΕΕ ενάντια στα αντίπαλα της ΕΕ Κινήματα, τα οποία εκπροσωπούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το καθένα με δυο βουλευτές, είναι ότι αυτά τάσσονται υπέρ της διεξαγωγής αλλεπάλληλων δημοψηφισμάτων, προκειμένου ν' ασκήσουν έτσι επιρροή στη δημόσια κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα, το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα αντιμετωπίζει όλο και περισσότερα προβλήματα, στην προσπάθειά του να πείσει τους οπαδούς του για την αλλαγή που έκανε στην πολιτική του προπαγάνδα από κόμμα του ΟΧΙ σε κόμμα του ΝΑΙ στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Σαν καλύτερο τρόπο επίτευξης αυτού του στόχου, το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα φαίνεται ότι προέκρινε μια δραστήρια πολιτική σχετικά με οικολογικά ζητήματα.

Πάντως, όπως υπογράμμιζαν τις μέρες αυτές έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές, η συζήτηση αναφορικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση θα συνεχίσει να συγκαθορίζει αποφασιστικά το πολιτικό κλίμα και, μάλιστα, ενόψει της Συνδιάσκεψης Αναθεώρησης ("Μάαστριχτ - 2"), που θα πραγματοποιηθεί το 1996. Και, υπογραμμίζουν επίσης, σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν ν' αποκλειστούν νέα δημοψηφίσματα.

|Π9 Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Πριν μια βδομάδα περίπου, στο Σαντιάγο της Χιλής ένα στρατιωτικό δικαστήριο καταδίκασε πέντε άντρες σε θάνατο και μια γυναίκα σε ισόβια. Οι Γκιγιέρμο Οσάντο, Χάιμε Πίντο Αλιόνι, Χούλιο Πράντο Μπράβο, Πατρίτσιο Γκαγιάρντο και Χάιμε Σέλις Αντάμε, όλοι αντάρτες του κινήματος "Λαουτάρο", περιμένουν τώρα την ημέρα που θα στηθούν μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ. Η συντρόφισσα τους Μαρκέλα Ροντρίγκεζ αναμετρά από την πλευρά της τη ζωή που της μένει να ζήσει στη φυλακή.

Τρία χρόνια μετά την κατ' όνομα αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη Χιλή, ο εγκληματίας δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ διατηρεί το αξίωμα των ανωτάτου αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, καθώς και τη δυνατότητα να στέλνει στα στρατοδικεία τους αριστερούς αντιπάλους του καθεστώτος.

Οι πέντε αντάρτες, που βρέθηκαν στο στρατοδικείο, ανήκουν στο κίνημα "Λαουτάρο", που προήλθε από το "Κόμμα της Χριστιανικής Αριστεράς". "Λαουτάρο" και "Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροντρίγκεζ", που ιδρύθηκε από το Κ. Κ., ήταν οι δυο οργανώσεις που πήραν τα όπλα και πολέμησαν σκληρά το καθεστώς του Πινοτσέτ στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Μετά την εκλογική ήττα του Πινοτσέτ, το Πατριωτικό Μέτωπο κατέθεσε τα όπλα, αλλά οι αντάρτες του "Λαουτάρο" αποφάσισαν να συνεχίσουν την ένοπλη πάλη. Περισσότεροι από 100 σύντροφοί τους, εξάλλου, μέλη και των δύο αυτών οργανώσεων, παρέμειναν στη φυλακή, δίχως προοπτική να απελευθερωθούν.

Πριν λίγους μήνες, μια ομάδα ανταρτών του "Λαουτάρο" οργάνωσε μια επιχείρηση για να απελευθερώσει έναν παλιό σύντροφο και αγωνιστή που είχε βασανιστεί απάνθρωπα και είχε μείνει πια τυφλός. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής σκοτώθηκαν πέντε αστυνομικοί. Οι έξι αντάρτες συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο. Ο τυφλός σύντροφος "πέθανε" λίγες ημέρες μετά, μέσα σε συνθήκες που μόνον επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν "περίεργες".

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι το κίνημα "Λαουτάρο" διεξάγει πλέον έναν πόλεμο σχεδόν ιδιωτικό απέναντι στις δυνάμεις ασφαλείας και το κράτος της Χιλής και είναι αποκομμένο από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Αλλά, όπως κι αν κρίνει κανείς τις ενέργειες και τις αποφάσεις του, από πολιτική άποψη, αυτές δεν παύουν να πηγάζουν και να αντικατοπτρίζουν τη δυσαρέσκεια και την απελπισία ενός σημαντικού τμήματος της χιλιανής νεολαίας.

Η δικτατορία του Πινοτσέτ, πέρα από τις γνωστές σε όλους μας εκτελέσεις και βασανιστήρια, σήμανε επιπλέον την κυριαρχία μιας υπερ - φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, που έριξε στη μιζέρια και την εξαθλίωση ευρύτατες μάζες των ανθρώπων. Σήμανε τον υπερπλουτισμό μιας μειοψηφίας, τον πολλαπλασιασμό των λαμπρών οικοδομημάτων των διεθνών τραπεζών και εταιριών και τον υπερπολλαπλασιασμό των τρωγλών. Για τις χιλιάδες νέους, που αγωνίστηκαν για τη συντριβή της δικτατορίας, η κοινωνική και οικονομική αδικία μέτρησαν πολύ: Σχεδόν τόσο όσο και η πολιτική καταπίεση και βία.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, όμως, δε θεράπευσε καμία από τις πληγές που άνοιξε η δικτατορία. Οι αστυνομικοί και στρατιωτικοί της χούντας, οι οποίοι επί 15 χρόνια έβαφαν τα χέρια τους στο αίμα των αθώων, εξακολουθούν να διατηρούν τις θέσεις τους κι όχι μόνον δεν έχουν τιμωρηθεί, αλλά, συχνά, αμείβονται με προαγωγές. Και ο νεο - φιλελευθερισμός εξακολουθεί να οργιάζει στη χώρα: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι νέοι, που πάλεψαν για τη συντριβή της δικτατορίας, παραμένουν στο περιθώριο της κοινωνίας, αποκλεισμένοι από τη δυνατότητα για μια ανθρώπινη ζωή.

Οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Κι η οργή τους για τις διαψευσμένες ελπίδες είναι που γίνεται ο τροφοδότης των ανταρτών του "Λαουτάρο". Η οργή για το άδικο, που στο μακρινό Σαντιάγο, όπως ίσως και αλλού, εξακολουθεί να αποτελεί τον κανόνα της καθημερινότητας.

Το ερώτημα είναι: Θα αφήσει η διεθνής αλληλεγγύη τους δημίους να προχωρήσουν στο ανόσιο έργο τους;

Μ. Τ.

Δεν είχε περάσει καλά καλά ένας χρόνος από την κατάργηση του τείχους του Βερολίνου, όταν Πολωνοί πράκτορες μιας Υπηρεσίας Πληροφοριών, που μέχρι πρόσφατα υπηρετούσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, φυγάδευσαν έξι Αμερικανούς αξιωματικούς της Υπηρεσίας Πληροφοριών έξω από το Ιράκ, αποφεύγοντας τον εσωτερικό μηχανισμό της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Σαντάμ Χουσεφιν.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε όταν εισέβαλε ο στρατός του Σαντάμ Χουσεφιν στο Κουβέιτ. Οι έξι αυτοί Αμερικανοί βρίσκονταν τότε στα σύνορα του Κουβέιτ με το Ιράκ σε μυστική αποστολή και τους ήταν αδύνατο να ζητήσουν υποστήριξη από την πρεσβεία των ΗΠΑ, μιας και δεν είχαν διπλωματικές ταυτότητες.

Η απόδραση έγινε μετά από πολλές βδομάδες κρυφτό των έξι πρακτόρων στους δρόμους του Κουβέιτ και της Βαγδάτης, ενώ την ίδια στιγμή αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και της ΣΙΑ απεγνωσμένα έψαχναν να βρουν τρόπο να τους σώσουν. Με τον καιρό, απευθύνθηκαν στους Πολωνούς, οι οποίοι είχαν διασυνδέσεις σε όλο το Ιράκ, εξαιτίας πολλών πολωνικών επιχειρήσεων που είχαν αναλάβει διάφορες κατασκευές.

Οι Πολωνοί πράκτορες έπαιρναν πληροφορίες από αυτές τις εταιρίες και τις παρέδιδαν στις Ηνωμένες Πολιτείες με λεπτομερείς χάρτες της Βαγδάτης και άλλες πληροφορίες σχετικά με το εξοπλισμό του Ιράκ.

Η απόδραση έγινε μέσω Τουρκίας. Ωστόσο, οι Αμερικανοί μπορεί να έμοιαζαν με μεθυσμένους Πολωνούς, δεν ήξεραν, όμως, λέξη πολωνικά. Ετσι, την "έβγαλαν καθαρή" μόνο εξ αιτίας του συνοδού τους Πολωνού πράκτορα που, με διάφορα τεχνάσματα και φιλοφρονήσεις, κατάφερε να παραπλανήσει τους συνοριακούς φρουρούς.

"Υπήρχε μεγάλο ρίσκο", είπε ο Ουίλιαμ Ουέμπστερ, ο οποίος διοικούσε τη ΣΙΑ τότε και είχε ταξιδέψει στην Πολωνία στις αρχές του Νοέμβρη το 1990 για να ζητήσει βοήθεια (!) από την πολωνική κυβέρνηση. Οι Πολωνοί, τόνισε, "αξίζουν μεγάλη τιμή. Ηταν καλή αρχή για τις σχέσεις μεταξύ των χωρών μας για το μέλλον".

Επίσημα, όμως, εκπρόσωπος της ΣΙΑ αρνήθηκε την περασμένη βδομάδα να κάνει δήλωση σχετικά με την απόσπαση αυτών των πρακτόρων και ανέφερε ότι η υπηρεσία ποτέ δε συζήτησε συγκαλυμμένες επιχειρήσεις.

Οι πολωνικές αυτές αποστολές, οι οποίες κήρυξαν τη γέννηση των γερών δεσμών ανάμεσα στο Γραφείο Κρατικής Ασφάλειας της Πολωνίας και στη ΣΙΑ, βοήθησαν να αλλάξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την πολιτική που ακολουθούσαν και να υποστηρίξουν τις απαιτήσεις της Πολωνίας να επαναδιαπραγματευτεί τα 33 δισ. δολάρια που χρωστά σε 17 διαφορετικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ. Μετά την απόδραση μέσω Τουρκίας των έξι Αμερικανών, ο Ουέμπστερ έφερε ένα γράμμα στη Βαρσοβία από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, όπου και αναγραφόταν πως οι Αμερικανοί θα προσπαθούσαν να πείσουν τις άλλες κυβερνήσεις να διαγράψουν το μισό ποσό των χρεών, δηλαδή 16,5 δισ. δολάρια. Μια τέτοια συμφωνία, τελικά, υπογράφτηκε με τη λεγόμενη "Λέσχη του Παρισιού" στις 21 Απρίλη 1991.

Πολιτικά, όμως, τα πράγματα δεν έχουν προχωρήσει καθόλου. Οι ενέργειες της Πολωνίας να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ παραμένουν όπως είχαν.

"Αποδείξαμε στους Αμερικανούς ότι δεν είμαστε απλώς αξιόπιστοι συνεργάτες, αλλά αξιόπιστοι συνεργάτες, που μπορούμε να βγάλουμε σε πέρας ευαίσθητες αποστολές εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ", τόνισε Πολωνός διπλωμάτης και πρόσθεσε ότι "μετά την επιχείρηση αυτή, πολλοί από εμάς περιμέναμε πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν γρηγορότερα. Δεν έγινε, όμως, κάτι τέτοιο".

"Ξέραμε ότι ήταν πολύ ουσιώδες, πολύ σημαντικό για τις νέες μας σχέσεις", τόνισε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Υποθέσεων Κριστόφ Κιζλόφσκι, ενώ εξηγούσε γιατί η χώρα του δέχτηκε να συμμετάσχει σε μια τόσο ριψοκίνδυνη επιχείρηση και πρόσθεσε ότι "χρειαζόμαστε υποστήριξη από τους Αμερικανούς. Ξέραμε ότι η βοήθειά σας είναι βασική για να δημιουργήσουμε τη νέα μας δημοκρατία".

Εκείνο που έχει, όμως, σημασία δεν είναι τόσο το μυθιστορηματικό μέρος της υπόθεσης. Είναι το ότι η υπόθεση αυτή - και Κύριος οίδε πόσες άλλες παρόμοιες - αποδεικνύει ότι ακόμη και οι ιδεολογικές και ψυχολογικές προϋποθέσεις της απορρόφησης των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από τον ιμπεριαλισμό είχαν ήδη φθάσει, το 1989, σε προχωρημένο στάδιο ολοκλήρωσης και σε μαζική κλίμακα. Ας ελπίσουμε ότι η πείρα από τους τυφλοπόντικες, που δε διστάζουν, μάλιστα, και να διαφημίσουν το μισθοφορισμό τους, θα κάνει σοφότερες τις γενεές του μέλλοντος.

Κ. ΧΕΣΠΕΡ

Το γεγονός ότι στη Ρωσία καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες οινοπνευματωδών, κυρίως δυνατών, ποτών είναι από καιρό γνωστό. Πολλοί ξένοι, που επισκέπτονται τη χώρα, στρέφουν την προσοχή τους στους μεθυσμένους στους δρόμους των μεγάλων πόλεων - ένα θέαμα που χαρακτηρίζουν, όχι πάντα με ειλικρίνεια, απολύτως ασυνήθιστο. Αυτό το φαινόμενο αποδίδεται στις"παραδόσεις". Πράγματι, κατά παράδοση σ' ένα γεύμα πολύ σπάνια λείπει το κρασί και, κυρίως, η, παγκοσμίως γνωστή και πανταχού δημοφιλής, ρωσική βότκα. Ωστόσο, σήμερα στη Ρωσία το πρόβλημα κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών προσέλαβε μια κάπως διαφορετική διάσταση, πριν απ' όλα, επειδή συνδέεται στενότατα με την πολιτική καπιταλιστικοποίησης της κοινωνίας. Το σύνθημα της "επιχειρηματικότητας" μετατράπηκε σε ακράτητη προπαγάνδιση του πλουτισμού με κάθε τρόπο. Το κέρδος από τη δυστυχία των άλλων και το κέρδος από τη διακίνηση οινοπνευματωδών είναι ακριβώς αυτό που κάθε μέρα οδηγεί στον τάφο χιλιάδες ανθρώπους και θέτει τη βάση απονέκρωσης του έθνους.

Οι ειδικοί σημειώνουν πως στη Ρωσική Ομοσπονδία συντελείται μια προοδευτική αύξηση της κατανάλωσης οινοπνευματωδών, ενώ υψηλοί είναι οι ρυθμοί των αρνητικών συνεπειών της μέθης και του αλκοολισμού. Περίπου 70.000 άτομα πέθαναν το 1993 από αίτια που έχουν άμεση σχέση με την κατανάλωση οινοπνεύματος. Το 1994, οι θάνατοι από κατανάλωση οινοπνεύματος είχαν πολλαπλασιαστεί κατά 1,7 και πλέον φορές σε σχέση με το 1990. Αυξάνει συνεχώς ο αριθμός των εγκλημάτων, που διαπράττονται σε κατάσταση μέθης: Ενώ ολόκληρο το 1992 έχουν καταγραφεί 450.842 τέτοια εγκλήματα και, το 1993, 522.890, μόνο το πρώτο εξάμηνο του 1994 έχουν διαπραχθεί 296.172 τέτοιες εγκληματικές πράξεις. Ο αριθμός εκείνων, που έχουν κατηγορηθεί επίσημα για παραβίαση της αντιαλκοολικής νομοθεσίας ανέρχεται, στο πρώτο εξάμηνο του 1994, σε 5.260.060 άτομα!

Οι αιτίες είναι πολλές, αλλά η κυριότερη, κατά τη γνώμη του προέδρου της Διεθνούς Σλαβικής Ακαδημίας καθηγητή Μπορίς Ισακόφ, συνίσταται στο ότι το 90% του πληθυσμού της Ρωσίας βρέθηκε στο όριο της φτώχειας, ενώ το 50% το πέρασε. Ο Ισακόφ, όπως και μερικοί άλλοι, υποστηρίζει πως στην αποβλάκωση και την καταλήστευση του λαού συντέλεσε περισσότερο απ' όλους η κυβέρνηση του Γιεγκόρ Γκαϊντάρ. Ο Ισακόφ επισημαίνει ότι η κλίκα του Χίτλερ προκάλεσε στη χώρα σε τιμές του 1941 οικονομική ζημιά ύψους 2.600.000.000.000 ρουβλιών, η περεστρόικα και οι μεταρρυθμίσεις (στις ίδιες τιμές) - πάνω από 50.000.000.000.000 ρούβλια.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός που οδηγεί η έλλειψη ενός πραγματικού μηχανισμού διαμόρφωσης των τιμών. Ετσι, η αύξηση των τιμών στα βασικά προϊόντα διατροφής - ψωμί, γάλα και άλλα - ξεπερνάει κατά πολύ την αύξηση των τιμών στα οινοπνευματώδη. Σαν αποτέλεσμα, η βότκα είναι το πιο προσιτό προϊόν: Ενώ, το 1990, μ' έναν μέσο μηνιαίο μισθό 200 ρούβλια, ο εργάτης μπορούσε να αγοράσει 50 μπουκάλια βότκα με 4 ρούβλια το μπουκάλι, ή 667 φραντζόλες ψωμί του ενός, με τις σημερινές αμοιβές των 200.000 ρουβλιών, μπορεί να αγοράσει 27 λίτρα οινοπνευματωδών ποτών εισαγωγής (παλιότερα δεν υπήρχαν στην αγορά), δηλαδή 135 μπουκάλια βότκα. Μπορεί, όμως, να αγοράσει μόνο 135 κιλά ψωμί και όχι 667!.

Στην αγκαλιά του υγρού ναρκωτικού, πέφτουν, πριν απ' όλα, αυτοί που δε βλέπουν κανένα φως στο μέλλον. Αυτούς είναι πιο εύκολο να τους κυβερνάει κανείς! Αυτοί δε θα ξεσηκωθούν ενάντια στους εκτελεστές του Κοινοβουλίου.

Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος, που βρίσκεται υπό την εξάρτηση του αλκοόλ, είναι, κατά κανόνα, μέχρι το θάνατό του, καταναλωτής οινοπνεύματος, άρα και πηγή εσόδων για τους εμπόρους οινοπνευματωδών. Στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας, το 1985 υπήρχαν 5 επιχειρήσεις παραγωγής οινοπνευματωδών, που η παραγωγή τους ήταν αρκετή για όλον το Βόρειο Καύκασο. Σήμερα, λειτουργούν εκεί 60 επιχειρήσεις!

Στην αγορά, κυκλοφορούν, μεταξύ άλλων, τεράστιες ποσότητες ποτών εισαγωγής, από τις οποίες το 88,6% είναι οινοπνευματώδη, που πέρασαν από έλεγχο και κρίθηκαν σκάρτα λόγω της ανεπίτρεπτα χαμηλής ποιότητας. Η έρευνα που έκαναν ειδικοί έδειξε ότι, για το 80% των εισαγομένων οινοπνευματωδών ποτών, δεν έχουν καταβληθεί οι νόμιμοι τελωνειακοί δασμοί!

Για το πώς περιπλέκονται τα συμφέροντα του ρωσικού (ακριβέστερα εγκληματικού - γραφειοκρατικού) και ξένου κεφαλαίου δείχνει η ακόλουθη "περιπετειώδης" ιστορία. Στα τέλη Δεκέμβρη 1993, ξαφνικά αυξήθηκαν απότομα οι έμμεσοι φόροι στα ρωσικά οινοπνευματώδη ποτά. Σαν αποτέλεσμα, η παραγωγή βότκας, της οποίας κάθε μπουκάλι δίνει στο κράτος (λόγω της διαφοράς κόστους και τιμής) περίπου 2.000 ρούβλια, έγινε ασύμφορη και η διεύθυνση του βασικού καπιταλιστικοποιού στη Ρωσία κηρύττει χρεοκοπημένα τα παγκοσμίως γνωστά εργοστάσια παραγωγής βότκας. Η παραγωγή ρωσικών οινοπνευματωδών ποτών μόνο τους τρεις πρώτους του 1994 μειώθηκε κατά 50% περίπου. Παράλληλα, όμως, δεν αλλάζουν οι τελωνειακοί δασμοί. Οι Γερμανοί παραγωγοί οινοπνεύματος εξήγαγαν στη Ρωσία στις αρχές ακόμα του χρόνου πάνω από το 60% της ετήσιας παραγωγής τους. Δεν το πιστεύουμε ότι κανείς από τη ρωσική γραφειοκρατική ελίτ δεν έβγαλε μεγάλα κέρδη από τέτοιου είδους συναλλαγές.

Με μισό στόμα οι πολέμιοι του σοσιαλισμού αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι έχει ουσιαστικά διαλυθεί το κοινωνικό σύστημα παρεμπόδισης και πρόληψης της μέθης, που συμπεριλαμβάνει τις εργασιακές κολεκτίβες, τις κοινωνικές οργανώσεις και ενώσεις, τα ιδρύματα πολιτισμού, προπαγάνδας, παιδείας κ. α. Στις συνθήκες του σοσιαλισμού και της σοβιετικής εξουσίας, λειτουργούσαν στις εκτελεστικές επιτροπές των Σοβιέτ επιτροπές καταπολέμησης της μέθης, οι οποίες υπό τον έλεγχο των επιτροπών του Κομμουνιστικού Κόμματος οργάνωναν και συντόνιζαν τη δραστηριότητα των διαφόρων υπηρεσιών καταπολέμησης του αλκοολισμού. Αν δεν μπορούμε να πούμε ότι η προσπάθειά τους ήταν εντελώς επιτυχής, συντελούσε, πάντως, στον περιορισμό του προβλήματος.

Από το 1975 ακόμα, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αποφάσισε πως το αλκοόλ είναι ναρκωτικό που βλάπτει την υγεία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αλκοολισμός αποτελεί τώρα το ισχυρότερο όπλο του καπιταλισμού στην πάλη κατά των εργαζομένων της Ρωσίας, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας, ως κάποτε μεγάλης σοσιαλιστικής δύναμης.

Βλαντίμιρ ΜΑΣΙΝ

Οπως δείχνουν οι φωτογραφίες των παραπάνω αστυνομικών, τα δημοψηφίσματα για το Μάαστριχτ δεν ήταν καθόλου αδιατάρακτα για την συνήθως ήσυχη Δανία. Είναι, άραγε, τυχαίο το ότι η συνεργασία στον τομέα της Αστυνομίας θεωρείται τομέας προτεραιότητας;

Η φωτογραφία εξηγεί και τη θανατική καταδίκη: Στις 11 Σεπτέμβρη 1994, η χιλιανή αστυνομία διαλύει βίαια στο Σαντιάγκο μια επετειακή διαδήλωση για το αιματηρό πινοτσετικό πραξικόπημα του 1973

Η κοινωνική κατρακύλα σε μαζική κλίμακα αποτελεί τη βαθύτερη αιτία της διάδοσης του αλκοολισμού και όχι μόνο στη Ρωσία