Οι αχανείς έρημοι, οι οάσεις, οι βεδουίνοι, οι γυναίκες με το φερετζέ, οι σεφιχηδες με τα λευκά άλογα είναι μερικές από τις εικόνες που έρχονται στο μυαλό ενός δυτικού, όταν ακούει το όνομα "Σαουδική Αραβία".

Βέβαια, η σύγχρονη καθημερινότητα της μυστηριώδους αυτής χώρας διαφέρει αρκετά από τις περιγραφές τις ανάλογες στις "Χίλιες και μία νύχτες", όμως αυτό δε συνεπάγεται απαραίτητα ότι οι συνθήκες και η νοοτροπία ζωής, που κυριαρχούν εκεί, δεν είναι αρκετά απομακρυσμένες από το δυτικό τρόπο ζωής. Και μια από τις βασικές διαφορές είναι η θέση της γυναίκας στην ισλαμική ανδροκρατούμενη κοινωνία της Σαουδικής Αραβίας. Και, όμως, κάτι μοιάζει να κινείται σε αυτόν τον τομέα σε μία από τις πλέον συντηρητικές, όσον αφορά την ηθική και τη χειραφέτηση της γυναίκας ισλαμικής χώρας.

Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία, που έφερε στο φως της δημοσιότητας, σχετικό άρθρο του βρετανικού περιοδικού "Εκόνομιστ". Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία έχουν επιδοθεί σε μια αυξανόμενη και ιδιαίτερα έντονη επαγγελματική δραστηριότητα. Τι, ακριβώς, σημαίνει αυτό; Ούτε λίγο, ούτε πολύ το 40% του ιδιωτικού πλούτου της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται σε γυναικεία χέρια. Την ώρα που η ανδρική ηγεσία διαχειρίζεται τα τεράστια χρηματικά ποσά από την πώληση πετρελαίου για την αγορά όπλων και την κατασκευή παλατιών, οι γυναίκες διακριτικά συγκεντρώνουν προσωπικό πλούτο και μορφώνονται. Οπως χαρακτηριστικά λέει η Μάι Γιαμάνι, κόρη γνωστού πρώην υπουργού πετρελαίου και συνεργάτης του Πανεπιστημίου Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου, το 1/4 του κεφαλαίου της πρωτεύουσας Ριάντ και της Τζέντα, της δεύτερης σε μέγεθος πόλης της χώρας, το διαχειρίζονται γυναίκες.

Ο αποκλεισμός από τις δημόσιες υπηρεσίες ανάγκασε τις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας να ασχοληθούν με τις επιχειρήσεις και κυρίως με το λιανικό εμπόριο. Στατιστικές έρευνες αποδεικνύουν ότι, στην Τζέντα, τα 8 από τα 20 μεγάλα καταστήματα ανήκουν και διοικούνται από γυναίκες και ότι παραπάνω από 2.000 γυναίκες είναι εγγεγραμμένες στο Εμπορικό Επιμελητήριο του Ριάντ. Από την άλλη πλευρά, πολλές γυναίκες δάσκαλοι βρίσκονται διάσπαρτες σε ολόκληρη τη χώρα και αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό αν διανοηθεί κανείς ότι στη Σαουδική Αραβία μία γυναίκα για να ταξιδέψει πρέπει να έχει τη γραπτή έγκριση του πατέρα ή του συζύγου της. Επιπλέον, ο αριθμός των γυναικών επιστημόνων, κυρίως γιατρών, είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των ανδρών.

Οσο και αν τα βήματα αυτά δίνουν στο θηλυκό πληθυσμό την ελπίδα ότι κάτι αλλάζει και ότι δε βρίσκεται μακριά η στιγμή που το ανδροκρατούμενο καθεστώς, λόγω έλλειψης ρευστών χρηματικών πόρων, θα στραφεί προς τον "γυναικείο" πλούτο, δίνοντάς του συγχρόνως την αναγνώριση που του αξίζει, η καθημερινότητα παραμένει αρκετά σκληρή. Οι γυναίκες επαγγελματίες, όσο υψηλές και ισχυρές θέσεις και αν έχουν καταλάβει, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να κινηθούν στη σκιά, διακριτικά και ήρεμα.

Αν δε συμπεριφερθούν τοιουτοτρόπως, "μαύρο φίδι που τις έφαγε", που λέει και η δικιά μας λαϊκή παροιμία. Θα συγκεντρώσουν επάνω τους το μένος των φανατικών ισλαμιστών, οι οποίοι έχουν και ως άλλοθι την ίδια τη σαουδαραβική εξουσία. Και αυτό γιατί ο βασιλιάς Φαχντ, αν και έχει πολλάκις κατηγορηθεί από τους φανατικούς ισλαμιστές ως διεφθαρμένος και ανίκανος ηγέτης, έχει καταφέρει να διασκεδάσει τις δυσάρεστες εντυπώσεις μέσα από τη βαρύγδουπη ευλάβειά του. "Το γεγονός ότι οι γυναίκες κοντεύουν να γίνουν αόρατες είναι, πιθανότατα, η πλέον εμφανής ένδειξη της πίστης πάνω στην οποία ο Φαχντ έχει εδραιώσει την εξουσία του", σχολιάζει καυστικά ο "Εκόνομιστ".

Και όσον αφορά την πίστη, ο βασιλιάς Φαχντ δε χάνει ποτέ την ευκαιρία να την επιδεικνύει. Ετσι εξηγείται και η άμεση βίαιη επέμβαση του σαουδαραβικού καθεστώτος, όταν, κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Κόλπο, 47 γυναίκες διαδήλωσαν την αντίδρασή τους στις κυβερνητικές επιλογές οδηγώντας αυτοκίνητο στους δρόμους του Ριάντ. Οι πρωτότυπες αυτές διαδηλώτριεςσυνελήφθησαν, έχασαν, προσωρινά, τη δουλιά τους, όσες από αυτές είχαν πάρει κάποια υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό τη στερήθηκαν και, επιπλέον, απαγορεύτηκε "διά ροπάλου" η οδήγηση για τις γυναίκες. Με αυτόν τον τρόπο, ο Φαχντ και απέδειξε την απόλυτη πίστη του στο Κοράνι και κατεύνασε τις φωνές οργής των φανατικών μουσουλμάνων.

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τον πόλεμο του Κόλπου, τα ξένα στρατεύματα γύρισαν στις χώρες τους, οι γυναίκες δεν ξαναοδήγησαν και η "μουτάουα", δηλαδή η θρησκευτική αστυνομία, πήρε την εκδίκησή της παίρνοντας πιο αυστηρά μέτρα για τους παραβάτες της "Σαρία", του ισλαμικού ιερού νόμου.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η προσπάθεια αυτή έρχεται σε αντίθεση με την τάση εξέλιξης και, συνεπώς, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μπορεί. Εκείνο που μας ενδιαφέρει περισσότερο εδώ είναι να δούμε πώς ήταν και ως τώρα δυνατή. Και την απάντηση αυτή, όπως φαίνεται, πρέπει να ψάξουμε μακριά για να τη βρούμε. Μακριά, αλλά ξέρουμε πού. Δεν ήταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ εκείνος που, σε πρόσφατη συνέντευξή του, είπε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί φουνταμενταλιστές, φέρνοντας σαν καλό παράδειγμα ακριβώς τη Σαουδική Αραβία, την οποία χαρακτήρισε σαν την "πιο φουνταμενταλιστική χώρα του κόσμου";

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Το τελευταίο συνέδριο της "Λίγκας του Βορρά", που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Μιλάνο, έδειξε ότι, στην Ιταλία, "ψήνονται" πολλά σενάρια. Σενάρια που, άλλωστε, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά και των σεναριακών ανατροπών.

Το συνέδριο έγινε μέσα στο βαρύ και τεταμένο κλίμα της παραίτησης της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, στην οποία η "Λέγκα" συμμετείχε σε μια ανήσυχη συμμαχία, της δημιουργίας της κυβέρνησης Ντίνι, όπου η Λίγκα διχάστηκε, και της προσφοράς του χαρισματικού ηγέτη της Λίγκας "Σενατούρ" Ουμπέρτο Μπόσι να παραιτηθεί. Το συνέδριο σηματοδότησε και το ίδιο μια σειρά σοβαρά περιστατικά και, κυρίως, ένα διπλό:

α) Την αλλαγή του ονόματος του κόμματος που, τώρα, θα λέγεται "Λίγκα του Βορρά - Ομοσπονδιακή Ιταλία" και

β) Την αντιπαράθεση με ένα αντισυνέδριο, που έγινε στη Γένοβα τις ίδιες ημέρες και ίδρυσε την "Ομοσπονδιακή Ιταλική Λίγκα", στην οποία συμμετέχουν οι "πιστοί στον Μπερλουσκόνι".

Υστερα από το συνέδριο, δεν έχει πια μείνει καμιά αμφιβολία: Οποιες και αν είναι οι μετέπειτα εξελίξεις, η Λίγκα δε θα είναι ποτέ πια η ίδια.

Σε μια χώρα, όπου έχουν "βγάλει όνομα" οι φλωρεντινές συνωμοσίες, ασφαλώς, δε χρειάζονται πολλά περισσότερα για να αναρωτηθεί κανείς τι συνέβη...

Μια σύντομη αναδρομή

H "Λίγκα του Βορρά" υπήρξε ο καρπός μιας πολύπλοκης και πολύ ταχύρυθμης διαδικασίας που σημειώθηκε στον ιταλικό Βορρά στα μέσα της δεκαετίας του '80.

Μέσα σε συνθήκες μεγάλων διεθνών ανατροπών και εκτεταμένης στροφής της κυρίαρχης τάξης προς μια εντελώς διαφορετική οικονομικο - κοινωνική πολιτική(που άρχισε με τη δημιουργία τοπικών οικονομικών εντάσεων, για να καταλήξει σε μια ακόμη ανολοκλήρωτη πορεία μεγάλης οικονομικής επιδείνωσης), επανήλθαν στην επιφάνεια τα πολύπλοκα προβλήματα που συνόδευσαν τη δημιουργία, στα τέλη του 19ου αι., του ιταλικού κράτους. Κυρίως, επανήλθε η πολύ γνωστή και σχεδόν παροιμιωδώς διαφορετική ανάπτυξη Βορρά - Νότου.

Σε συνθήκες έντονης χωριστικής ατμόσφαιρας και, μάλιστα, προπαγάνδας σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι παράξενο που, στις τόσο πρόσφορες γι' αυτό ιταλικές συνθήκες, το φαινόμενο πήρε αυτονομιστική και μισοχωριστική μορφή. Η μαζική του βάση ήταν η παραδοσιακή και καθόλου άγνωστη ή πρωτοφανής δυσαρέσκεια πλατιών μαζών της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης της Λομβαρδίας και του Πεδεμοντίου για την ύπαρξη ενός Νότου που, πραγματικά ή φανταστικά, ζούσε αποκλειστικά χάρις στις βόρειες πιστώσεις. Πολύ γρήγορα, η"Λέγκα" πήρε τη μορφή ενός τεραστίου κύματος που σάρωσε όλο τον βορρά της χώρας. Τα πράγματα έφθασαν στο σημείο όπου είχε πια αρχίσει να διαμορφώνεται η εντύπωση και, μάλιστα, το συμπέρασμα ότι η ενιαία Ιταλία ανήκει πια στο παρελθόν και, στη θέση της, θα γίνουν δυο ή και τρία χωριστά κράτη.

Η παρέμβαση του ξενοδόχου

Συχνά, ξεχνιέται ότι η Ιταλία είναι ένα καπιταλιστικό κράτος, στο οποίο ο τελικός λόγος για τις πολιτικές και άλλες εξελίξεις ανήκει στις κορυφές του μονοπωλιακού κεφαλαίου, του οποίου, σημειώνουμε, η ιστορική έδρα βρίσκεται στο βορρά. Πρόκειται για μια αλήθεια ολοφάνερη, αλλά που πολλοί ξεχνούν ή κάνουν ότι ξεχνούν. Πρόκειται, ίσως, για μια αλήθεια που, πιθανότατα, είχε ξεχάσει και η ίδια η Λίγκα του Βορρά. Και, γι' αυτό, κάποιος έπρεπε να της την υπενθυμίσει.

Ο βόρειος αποχωρισμός είχε διπλή υποδοχή από τα μονοπώλια:

α) Ευνοϊκή. Σε μια περίοδο στροφής της μεγαλοαστικής τάξης προς νέα διαχειριστικά και πολιτικά πρότυπα, η πολιτική αυτή δύναμη θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του "χρήσιμου μπουνταλά". Η υποκίνηση της δυσαρέσκειας, π. χ., ενάντια στις "πιστώσεις του Νότου" ταίριαζε με τους στόχους των μονοπωλίων που περιλάμβαναν ακριβώς την άμεση κατάργησή τους. Από την άλλη, η εμφάνιση μιας νέας και έντονα διαφορετικής πολιτικής δύναμης έπαιζε έναν κατ' εξοχήν αποδιοργανωτικό ρόλο σε ένα πολιτικό σύστημα που τα μονοπώλια είχαν ήδη βάλει "στο νυστέρι".

β) Επιφυλακτική ή και δυσμενή. Ο βόρειος αποχωρισμός έπρεπε να παίξει μόνο αυτό το ρόλο και να μην ξεφύγει από τον έλεγχο, δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα. Τίποτε δε δείχνει ότι τα μονοπώλια είχαν πραγματικά στόχο τη διάσπαση του κράτους, που θα εξασθενούσε τη βάση εξουσίας τους, θα μείωνε την εμβέλεια των εφεδρειών τους και θα έκανε λιγότερο αποτελεσματική την ανταγωνιστική τους ικανότητα. Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι υπάρχουν ίσως και αθέατα παρασκήνια: Πολλά έχουν ειπωθεί, αν και όχι πάντα γραφτεί, για την παρέμβαση ξένων δυνάμεων στην εξέλιξη του αυτονομισμού του ιταλικού Βορρά.

Ετσι, όταν το καταδικασμένο σε θάνατο πολιτικό σύστημα είχε ήδη εκτελεστεί και η οικονομική πορεία δεόντως αναπροσανατολιστεί, έφθασε η ώρα σωφρονισμού της "Λέγκα" και της απαλλαγής από τις αυταπάτες της.

Μια άλλη στροφή

Ασφαλώς, είναι πολύ δύσκολο να θεωρήσουμε σαν τελείως τυχαίο το γεγονός ότι, στις αρχές του 1994, αρχίζει ξαφνικά να εμφανίζεται στην Ιταλία ένας νέος τύπος κομμάτων.Οχι ότι το φαινόμενο δεν προσέχτηκε. Αλλά προτάχθηκε, κυρίως, η πλευρά της στροφής προς την πολιτική αντίδραση. Εκείνο που δεν προσέχτηκε ήταν ένα άλλο, όχι λιγότερο ενδιαφέρον, στοιχείο: Ο τονισμός τουεθνικού χαρακτήρα του κράτους,σε προφανή αντιπαράθεση με τον τοπικισμό.

Ετσι, έχουμε τη μετονομασία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος σε ΕθνικήΣυμμαχία,μια αλλαγή καθόλου, κατά τη γνώμη μας, τυχαία. Εχουμε, όμως, και μια άλλη αλλαγή που επρόκειτο να παίξει πολύ πιο άμεσο ρόλο: Τη μυθιστορηματική και σχεδόν αστραπιαία εμφάνιση του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Το κόμμα αυτό πήρε το κραυγαλέο όνομα "Φόρτσα, Ιτάλια! " ("Βάστα, Ιταλία!"). Τόσο το όνομά του όσο και η προεκλογική του προπαγάνδα είχαν έναν πολύ σαφή προσανατολισμό: Τη θορυβώδη και εντυπωσιακή έκκληση προς το πατριωτικό αίσθημα, την έκκληση προς τους "Ιταλούς" να αποτινάξουν το λήθαργο, να "πέσουν στη δουλιά" της αναστήλωσης μιας χώρας ήδη μεγάλης δύναμης, να ανοίξουν τα φτερά τους σε ένα λαμπρό μέλλον. Με μια συνιστώσα που έμενε στο σκοτάδι αλλά ήταν σαφής: Να μην ακούν, συνεπώς, τις τοπικιστικές και χωριστικές σειρήνες...

Η τελευταία αυτή συνιστώσα έγινε πολύ αισθητή στις εκλογές της 27ης - 28ης Μάρτη 1994: Οχι μόνο για πρώτη φορά η "Λίγκα του Βορρά" παρουσίασε μεγάλη υποχώρηση, αλλά και η "Φόρτσα, Ιτάλια!" κατέλαβε την πρώτη θέση, σημειώνοντας εντυπωσιακή επιτυχία ακριβώς στην καρδιά της περιοχής δράσης της Λίγκας.

Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, στην οποία η "Λέγκα", για πρώτη φορά, συμμετείχε, είναι έξω από το θέμα μας, εκτός από ένα σημείο: Αυτή η κυβέρνηση φαίνεται ότι σηματοδότησε και μονιμοποίησε τη διασπαστική μεταλλαγή της Λίγκας. Πράγματι, καθώς η κυβέρνηση αυτή παραιτείται, βλέπουμε:

α) Οργανωτική διάσπαση της Λίγκας του Βορρά, που αγκαλιάζει την υποστήριξη προς την απελθούσα κυβέρνηση ως τη δημιουργία αντιπάλου συνεδρίου.

β) Αλλαγή της ίδιας της φυσιογνωμίας της "Λίγκας", που αγκαλιάζει δυο καίριους τομείς:

- Η Λίγκα (σημειώνουμε, και στα δυο συνέδρια) γίνεται "ομοσπονδιακή", εξορκίζοντας τον αποχωρισμό.

- Η Λίγκα του Βορρά θέλει να γίνει "κεντρώο κόμμα", κατηγορώντας τον Μπερλουσκόνι και την "Ο.Ι.Λ." ότι αποτελούν δυνάμεις της Δεξιάς. Αυτό αποτελεί σημαντική εξέλιξη, καθώς οι θεατές της RAI γνωρίζουν καλά ότι, ως τώρα, οι εκπρόσωποι της Λίγκας βεβαίωναν ότι αποτελούν καθαρά τοπικό κόμμα, που δεν είναι ούτε της Δεξιάς ούτε της Αριστεράς, όροι που, έλεγαν, έχουν πια ξεπεραστεί.

Το γεγονός ότι τα φαινόμενα αυτά δεν είναι περιθωριακά, αλλά περιλαμβάνουν ως και τον Ρομπέρτο Μορόνι, πρώην υπουργό Εξωτερικών και αντικαταστάτη του Μπόσι στη Λίγκα, δείχνει ότι τα πράγματα πάνε πολύ πιο μακριά από τις απλές προσωπικές ή συγκυριακές προστριβές και αντιθέσεις.

Οπως φαίνεται, τα πραγματικά αφεντικά της Ιταλίας ξέρουν να προφυλάξουν τα αγαθά, των οποίων, ως γνωστόν, "το φυλάξαι χαλεπότερον του κτήσασθαι".

Α. Π.

ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ (του ανταποκριτή μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Ενώ συνεχίζονται οι προετοιμασίες για τη λεγόμενη "Παγκόσμια Κορυφή για την Κοινωνική Ανάπτυξη", που έχει προγραμματιστεί για τις 6-12 Μάρτη στην Κοπεγχάγη, η αισιοδοξία για την επιτυχία της είναι σχετικά μειωμένη. Το βασικότερο θέμα της αναμένεται να είναι η χρηματοδότηση για προγράμματα κοινωνικής ανάπτυξης. Θα πάρουν μέρος πάνω από 100 αρχηγοί κρατών. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση για κοινωνικά θέματα σ' όλη την ιστορία του ΟΗΕ. Προηγούμενα, ο οργανισμός είχε συγκαλέσει άλλες παγκόσμιες συναντήσεις, που αφορούσαν θέματα, όπως τα παιδιά, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον πληθυσμό.

Ο Φιλιππινέζος αντιπρόσωπος Χοσέ Λίνο Γκερέρο, μιλώντας σε μια πρόσφατη προπαρασκευαστική συνάντηση, παρατήρησε ότι, αν η διάσκεψη στην πρωτεύουσα της Δανίας δε δώσει ώθηση σε μια πρόσθετη βοήθεια από τις αναπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες, τότε η "κοινωνική κορυφή", πρακτικά, θα καταλήξει σε αποτυχία.

Ηδη, ένα μέλος της αμερικανικής αντιπροσωπείας, ο Αντονι Γκαμπίνο, επαναβεβαίωσε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να διαθέσουν νέους πόρους για την επίσημη βοήθεια ανάπτυξης (ΟDΑ), γνωστότερη ως "εξωτερική βοήθεια".

"Δεν είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για την ΟDΑ", τόνισε.

Την ίδια θέση πήρε, μιλώντας στον Τύπο, και η αναπληρώτρια υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις διεθνείς υποθέσεις και μέλος της αμερικανικής αντιπροσωπείας Μελίντα Κιμπλ. Οι κυβερνήσεις, είπε χαρακτηριστικά, δεν μπορούν να ανακουφίσουν τον κόσμο από τη φτώχεια - αυτό μπορεί να γίνει μέσω της ελεύθερης αγοράς. Η ωμή αυτή διακήρυξη προκάλεσε αγανάκτηση, ιδιαίτερα ανάμεσα στους αντιπροσώπους των μη κυβερνητικών οργανώσεων "NGO", που είναι διαπιστευμένοι στον ΟΗΕ.

Η έλλειψη ενδιαφέροντος από αμερικανικής πλευράς, άλλωστε, επιβεβαιώνεται και από το ότι, σύμφωνα με φήμες, ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον δεν προτίθεται να πάρει μέρος σ' αυτή τη Συνάντηση Κορυφής. Ισως αντιπροσωπευθεί από τον αντιπρόεδρο Αλ Γκορ ή άλλο πρόσωπο χαμηλότερου επιπέδου.

Ανάλογη αδιαφορία επιδείχνεται και από την Ιαπωνία, ο πρωθυπουργός της οποίας επίσης λέγεται ότι δεν πρόκειται να παραστεί.

Εξάλλου, από το περιβάλλον του ΟΗΕ τονιζόταν ότι βασική επιδίωξη της Κορυφής αυτής είναι μάλλον "να αναπτυχθεί η συνειδητότητα" του κόσμου γύρω από την οικουμενική φτώχεια, την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, παρά να επιτευχθεί συγκεκριμένη πρόοδος κατά των δεινών αυτών.

Η προπαρασκευαστική επιτροπή έχει υποδείξει να εκδοθούν διαπιστευτήρια σε πάνω από 700 μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες αναμένεται να παίξουν σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη συνάντηση γιατί, όντας σε επαφή με τον απλό κόσμο, έχουν άμεση γνώση των προβλημάτων του.

Για παράδειγμα, ο Πολ Ουανγκούλα, συντονιστής για την Αφρική της "Λαϊκής Συμμαχίας για την κοινωνική ανάπτυξη", ανέφερε, μιλώντας στους ανταποκριτές του ΟΗΕ: "Η Αφρική δεν είναι φτωχή. Αυτό που έχουμε στην Αφρική είναι η πτώχευση. Για κάθε δολάριο που έρχεται μέσα, εννέα δολάρια βγαίνουν έξω". Και πρόσθεσε: "Θα ήθελα να δω ένα τέλος στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς".

Ενας άλλος αντιπρόσωπος μη κυβερνητικής οργάνωσης, ο Αμερικανός Τζον Σιούελ, πρόεδρος του "Συμβουλίου Υπερπόντιας Ανάπτυξης", που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, δήλωσε ότι αυτή η συνάντηση κορυφής οφείλει να υπογραμμίσει την ιδέα ότι η κοινωνική ανάπτυξη και η οικονομική ανάπτυξη είναι αλληλένδετες. Κι ακόμα, να αναλάβει τη δέσμευση να προχωρήσει προς την εξάλειψη της φτώχειας.

Ιδιαίτερα δραματική είναι η κατάσταση του 1,1 δισ. των φτωχών, σε παγκόσμια κλίμακα, που ζουν στην ύπαιθρο. Το στοιχείο αυτό δόθηκε στη δημοσιότητα σε μία πρόσφατη σύσκεψη της "Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας" (FAO) του ΟΗΕ. Τόσο, μάλιστα, τραγική που, όπως εύγλωττα υπογράμμισε η Βίσι Ογκουνλέγιε, στέλεχος της "Ενωσης Γυναικών της Υπαίθρου" της Νιγηρίας, "οι παραγωγοί τροφίμων δεν έχουν τροφή να φάνε".

Ενας άλλος ομιλητής στην ίδια σύσκεψη, ο Μαλαισιανός Μάρτιν Κχορ, ηγέτης του "Δικτύου του Τρίτου Κόσμου", που εδρεύει στη χώρα του, εξήγησε ότι η φτώχεια της υπαίθρου είναι αποτέλεσμα της χαμηλής τιμής των προϊόντων, "της χαμηλότερης στην ιστορία", των χρεών και της δομικής αναδιάρθρωσης. Των υψηλών τιμών των εισαγομένων ειδών και των χαμηλών τιμών των εξαγομένων. Της καθιέρωσης τεχνολογιών, που προσφέρουν βραχυπρόθεσμες λύσεις και μακροπρόθεσμα προβλήματα. Και της κακής κατανομής της γης - γης που αφαιρείται από τους μικροκτηματίες και τους φτωχούς, για τη διάνοιξη δημόσιων δρόμων, για μεγαλύτερους αγρούς και αρδευτικά έργα.

Επειτα από όλα αυτά, είναι απόλυτα δικαιολογημένη η θέση της"EUROSTEP" (Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη για Ισότιμη Συμμετοχή του Λαού), που απαρτίζεται από 23 αναπτυξιακούς οργανισμούς 15 ευρωπαϊκών χωρών, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, που αντιπροσωπεύεται από την "ΕΛΙΝΑΣ". Ιδρύθηκε το 1990, με σκοπό το συντονισμό της πολιτικής δράσης των μελών της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι μία από τις εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις που πήραν μέρος στη συνάντηση της Νέας Υόρκης.

Σε δελτίο Τύπου, που κυκλοφόρησε στον ΟΗΕ, η "EUROSTEP" αναφέρει: "Οι δυτικές χώρες που συμμετέχουν στην Κοινωνική Κορυφή του ΟΗΕ έχουν κατηγορηθεί για στενοκεφαλιά στη θέση τους για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Στην προπαρασκευαστική συνάντηση στη Νέα Υόρκη, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, σε μία συντονισμένη συμμαχία που θύμιζε τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, αρνήθηκαν να υποστηρίξουν προτάσεις για την αποτελεσματική αναδιάταξη των προτεραιοτήτων στις δαπάνες τους".

Αναφέρει κατόπιν ότι η αντιπρόσωπός της Μίριαμ Βαν Ρέισεν κατάγγειλε ανοιχτά: "Για μας, αυτή είναι μία καίρια συνάντηση και νιώθουμε την πιο μεγάλη απογοήτευση από την έλλειψη δημιουργικότητας και πολιτικής βούλησης από την πλευρά των κυβερνήσεών μας".

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά γεγονότα του συνεδρίου του Μιλάνου ήταν η εγκάρδια υποδοχή του Μάσιμο ντ' Αλέμα, ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς, την οποία πολλοί θεώρησαν προάγγελλο νέων συμμαχιών της "Λέγκα"

Περιμένοντας την ελεύθερη αγορά...

Η φανταχτερή εικόνα μιας Σαουδικής Αραβίας βουτηγμένης στη χλιδή και στον πλούτο είναι μάλλον η φαντασίωση των Δυτικών, παρά αυτό που πραγματικά ζει κάθε μέρα αυτή η γυναίκα...