Εκατόν εννιά χρόνια μετά το Σικάγο, είναι φανερό ότι ο επίλογος εκείνης της εξέγερσης δεν έχει γραφτεί ακόμα. Με άλλες μορφές, αλλά με την ίδια επιθετικότητα, η άρχουσα τάξη επιδιώκει τώρα τη ρεβάνς. Ζητά να πάρει πίσω όσα κατάκτησαν στην πορεία του χρόνου οι εργαζόμενοι, με πρώτο στόχο την κατάκτηση του αιώνα, το 8ωρο.

Ο νόμος του 1833 της Αγγλίας που όριζε την "εργοστασιακή μέρα",στα πλαίσια της οποίας όλα επιτρέπονταν, είναι ξανά εδώ ενάντια στην "εργασιακή μέρα" και στα κατακτημένα συμβατικά ωράρια εργασίας. Αναβιώνει στις μαύρες σελίδες της "Λευκής Βίβλου", η οποία γράφει επί λέξει: "Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μπορεί να αποβεί σε όφελος της ανταγωνιστικότητας μόνο στο πλαίσιο αποκεντρωμένης προσέγγισης σε επίπεδο εκάστης επιχείρησης... ".

Σε όλες τις χώρες της Κοινότητας - και στη δική μας - έχει ξεδιπλωθεί η σφοδρότερη μεταπολεμική επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων για να κάνουν πράξη τις πιο πάνω κατευθύνσεις. "Ντε γιούρε" και κυρίως "ντε φάκτο" δικαιώματα αφαιρούνται, κατακτήσεις ξηλώνονται και γίνονται "καύσιμη ύλη" για την αύξηση των υπερκερδών του κεφαλαίου. Παρ' όλα αυτά, η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην τελευταία της έκθεση "για την απασχόληση στην Ευρώπη" εκτιμά ότι "η αγορά της εργασίας κρίνεται ακόμα ανεπαρκώς ελαστική, ώστε να δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να οργανώσουν την παραγωγή και το εργατικό δυναμικό τους με τον αποτελεσματικότερο τρόπο από άποψη κόστους και να προσλαμβάνουν - καθώς και να απολύουν - εργαζόμενους ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ" (!) (σ. σ. η υπογράμμιση δική μας). Με μεγάλη δόση μελαγχολίας διαπιστώνει επίσης: "Υπάρχει βραδεία προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες επιταγές, γιατί είναι δύσκολο να αλλάξουν οι μέθοδοι και οι εργασίες που εκτελούν τα άτομα".

Προχωρώντας παρακάτω η ΚΟΜΙΣΙΟΝ και αποκαλύπτοντας ότι ο πραγματικός στόχος της επιδιωκόμενης κατάργησης του 8ωρου και της επιβολής της μερικής απασχόλησης δεν είναι - όπως υποκριτικά ισχυρίζεται - η αύξηση της απασχόλησης, αλλά η ένταση της εκμετάλλευσης, σημειώνει με καταπληκτική σαφήνεια: "Ενώ οι θέσεις μερικής απασχόλησης αυξήθηκαν, δε συνεπάγεται αυτό πάντοτε λιγότερες ώρες εργασίας".Μπορεί, δηλαδή διευκρινίζεται, ο απασχολούμενος σε καθεστώς μερικής απασχόλησης να δουλεύει ακόμα και παραπάνω ώρες από το συμβατικό ωράριο, μόνο που - όπως αμέσως μετά ομολογεί - "αυτός ο εργαζόμενος υπόκειται σε διαφορετικούς, λιγότερο ευνοϊκούς όρους εργασίας από έναν άλλο που εργάζεται με πλήρη απασχόληση".

Διάχυτη - εκτιμά η ΚΟΜΙΣΙΟΝ - ότι είναι στην ΕΕ η αντίληψη ότι η μερική απασχόληση αυξήθηκε και "επιπλέον ότι υπάρχει περιθώριο να επεκταθεί σε πολλά κράτη - μέλη, όπου επί του παρόντος φαίνεται ότι είναι υποαναπτυγμένη". Σε ό,τι αφορά τα διαθέσιμα στοιχεία για την έκταση της μερικής απασχόλησης, η Επιτροπή παραθέτει τα πιο κάτω:

- Τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων με μερική απασχόληση συνιστούν γυναίκες κατά 85%.

- Το 1992, το 31% των απασχολούμενων γυναικών στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες στην Κοινότητα εργαζόταν με μερική απασχόληση.

- Ο αριθμός των γυναικών μερικής απασχόλησης παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις στην Κοινότητα. Από 59% στις Κάτω Χώρες και 44% την Αγγλία, σε 8% στην Ιταλία και την Πορτογαλία και 6% στην Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι τα στοιχεία αυτά αναφέρονται με κάθε επιφύλαξη για την ορθότητά τους.

- Στο 9% υπολογίζεται το ποσοστό των ανδρών που απασχολούνται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες. Οι μισοί περίπου από αυτούς υπολογίζεται ότι δουλεύουν κάτω από 30 ώρες και το 1% κάτω από 10 ώρες τη βδομάδα!

Η εργάσιμη μέρα στην ΕΕ

Σε ό,τι αφορά γενικά τη διάρκεια της εργασίας, η ΚΟΜΙΣΙΟΝ εκτιμά ότι ο μέσος αριθμός των ωρών συνήθους βδομαδιάτικης απασχόλησης στην Κοινότητα σε μια δεκαετία (1982 - 1992), μειώθηκε κάτω από 4%.

Το 1992 το 58% των απασχολούμενων ανδρών στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες εργαζόταν συνήθως 38 - 40 ώρες τη βδομάδα, ενώ το 23% ξεπερνούσε τις 40 ώρες. Για εφτά εκατομμύρια Ευρωπαίους εργαζόμενους στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες ή το 12%, η εργάσιμη βδομάδα είναι 48 ώρες. Το ίδιο υπολογίζεται επίσης και για 550.000 απασχολούμενους στη γεωργία.

Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, τα στοιχεία νοθεύονται εντελώς από τη μεγάλη έκταση της μερικής απασχόλησης, πράγμα που σημειώνεται και στην έκθεση. Ετσι, υπολογίζεται ότι το 49% εργαζόταν συνήθως κάτω από 38 ώρες, το 30% κάτω από 30 ώρες, το 4% κάτω από 10 ώρες...

Σε πέντε χώρες της Κοινότητας (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και Λουξεμβούργο) η κανονική εργάσιμη βδομάδα είναι 40 ώρες. Στη Γαλλία 39 ώρες. Στη Γερμανία,στο Βέλγιο και στη Δανία μεταξύ 37 - 38 ωρών. Στην Πορτογαλία και στην Αγγλία το πρότυπο είναι λιγότερο σαφές. Και στις δυο χώρες, κυρίως στην Αγγλία, για μεγάλο ποσοστό εργαζομένων η κανονική εργάσιμη βδομάδα είναι σημαντικά μεγαλύτερη από ό,τι στις άλλες χώρες. Ειδικά η περίπτωση της Αγγλίας - της πρώτης χώρας που εφάρμοσε στη μεγαλύτερη έκταση το μοίρασμα της ανεργίας με βάση το γνωστό θατσερικό σλόγκαν: "μια θέση εργασίας για δύο" - δείχνει ότι η επέκταση της μερικής απασχόλησης μπορεί να συμβαδίζει με την αύξηση των ωρών εργασίας.

Μαίρη ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Για το περιεχόμενο του φετινού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς, τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ απέναντι στα προβλήματα της εργατικής τάξης, την ανάγκη να κινητοποιηθεί η βάση των εργαζομένων και να αντιμετωπιστεί η σφοδρή επίθεση που έχει εξαπολυθεί σε όλο το φάσμα των εργατικών κατακτήσεων, μιλήσαμε με τον γραμματέα της ΓΣΕΕ Γ. Μαυρίκο.

|εα1|1491Ποιο μήνυμα πρέπει να δώσουν, κατά τη γνώμη σας, με την παρουσία τους οι εργαζόμενοι στις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις; |τε|1490

- Επιδιώκουμε και ο φετινός γιορτασμός να πάρει χαρακτήρα αγωνιστικό - ταξικό - διεκδικητικό - αντισυναινετικό.Καλούμε την εργατική τάξη στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς να προβάλει τα πραγματικά αιτήματά της.

Σε κάθε περίπτωση ένα συμπέρασμα πρέπει να βγαίνει: Οτι η εργατική τάξη είναι εδώ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχει, μέσα σε δυσκολίες, ανεπάρκειες και καθυστερήσεις, εξακολουθεί όμως να παλεύει ανυποχώρητα, κόντρα στις δυσκολίες που γεννάει η ρεφορμιστική, ηττοπαθής, συναινετική και συμβιβασμένη τακτική των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων.

|εα1|1491Σε ποια κατάσταση για τους εργαζόμενους γιορτάζεται η φετινή Πρωτομαγιά; |τε|1490

- Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί συνθέτει μια εικόνα βαρβαρότητας σε βάρος της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της. Μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι καπιταλιστές έχουν επιδοθεί σε μια προσπάθεια να πάρουν τη "ρεβάνς" για ό,τι υποχρεώθηκαν, κάτω από αγώνες, να παραχωρήσουν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η εργατική τάξη δέχεται σοβαρή επίθεση από το κεφάλαιο, αλλά και από τους πολιτικούς εκφραστές του. Την επίθεση αυτή την εντείνουν οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι αποφάσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η πολιτική των κυβερνήσεων και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας. Την επιδεινώνει ακόμα περισσότερο η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που την απαρτίζουν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και "ΣΥΝ", που αντί να συναισθανθούν τις ευθύνες τους, ώστε να χαράξει η ΓΣΕΕ μια αγωνιστική ταξική πορεία, ακολουθούν μια συμβιβαστική, ηττοπαθή τακτική.

Εχουμε οδηγηθεί σε ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος εργατών, υπαλλήλων, συνταξιούχων και ανέργων, ενώ ταυτόχρονα έχουμε υπερκέρδη και συσσώρευση αμύθητου πλούτου στην ολιγαρχία και το κεφάλαιο.

|εα1|1491Συσσώρευση υπερκερδών και ένταση εκμετάλλευσης. Φαίνεται να είναι μια "χρυσή" εποχή για τον ΣΕΒ και το κεφάλαιο γενικότερα... |τε|1490 - Η εργατική τάξη κατανοεί ως ένα βαθμό ότι βασικός αντίπαλός της είναι οι βιομήχανοι και το κεφάλαιο. Σήμερα παρουσιάζονται υπερκέρδη, αλλά μεγαλώνει η ανέχεια, η απόγνωση και η δυστυχία για τους εργαζόμενους. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη των αγώνων και εδώ χρειάζεται η παρέμβαση των κομμουνιστών και του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου αυτοί οι αγώνες να μην είναι αυθόρμητοι, αλλά να πάρουν ένα οργανωμένο συντονισμένο και αποτελεσματικό χαρακτήρα.

Οπως ο ΣΕΒ ταξικά, ανυποχώρητα - δογματικά θα έλεγα - διεκδικεί τα δικαιώματά του, εμείς θέλουμε ταξικά, ανυποχώρητα να διεκδικεί και η ΓΣΕΕ τα δικά της.

Μόνη επιλογή ο ταξικός αγώνας

|εα1|1491Ορισμένοι διακηρύσσουν ότι η εργατική τάξη έχει νικηθεί, ότι δεν υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις και ότι όσοι επιμένουν σε ταξικές αναφορές είναι κάπως γραφικοί. Ποια είναι η πραγματική εικόνα; |τε|1490

- Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται π. χ. οικοδόμοι, Ζώνη, Σκαραμαγκάς, "Πειραϊκή - Πατραϊκή", οι αγώνες της αγροτιάς και των μικρομεσαίων δείχνουν ότι η πολιτική των κυβερνήσεων δεν υιοθετείται από τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες. Δείχνουν ακόμα ότι με αυτούς τους αγώνες επιτυγχάνονται μικρά ή μεγαλύτερα αποτελέσματα.

Είναι περίοδος έξαρσης του ατομισμού, αλλά πρέπει να πω ότι ούτε γραφικοί είμαστε, ούτε απομονωμένοι. Αντιθέτως η σωστή τακτική μας τους δυσκολεύει πάρα πολύ. Δεν είναι τυχαίο ότι δεχόμαστε λυσσαλέες και πολύμορφες επιθέσεις, κάτι που αντιλαμβάνεται όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις. Για μας έχει αξία να είμαστε κοντά στους εργαζόμενους στο χώρο δουλιάς τους. Για τους άλλους απομόνωση είναι να μην είναι στην ΟΚΕ, στις Βρυξέλλες, να μη συνδιαλέγονται και συντρώγουν με διάφορους παράγοντες του συστήματος.

Σε δυσκολότερες εποχές δεν μπόρεσαν να μας εξαφανίσουν. Δε θα το κάνουν ούτε σήμερα. Ισα ίσα τα αποτελέσματα αρχαιρεσιών, οι αγώνες, η κατάσταση δείχνει ότι βρισκόμαστε σε μια δύσκολη μεν, αλλά ανοδική πορεία.

Ορισμένοι φτάνουν στο σημείο να ρωτούν και αν υπάρχει εργατική τάξη. Σίγουρα η εργατική τάξη, και συνολικά η κοινωνία, αλλάζει. Αλλάζουν οι συνήθειες, το μορφωτικό επίπεδο, οι ανάγκες, η νοοτροπία. Μια σειρά πράγματα άλλαξαν και θα εξακολουθούν να αλλάζουν. Τι δεν άλλαξε; Δεν άλλαξε η ωμή πραγματικότητα ότι υπάρχουν δυο βασικές τάξεις η εργατική τάξη και η αστική τάξη, όπου μια είναι εκμεταλλευόμενη και η άλλη εκμεταλλεύτρια. Οσο υπάρχουν οι δυο βασικές τάξεις, ο ταξικός αγώνας είναι η μόνη προοπτική για τη λύση των προβλημάτων και τη διέξοδο των εργαζομένων.

Με τις δυσκολίες συνυπάρχουν οι δυνατότητες

|εα1|1491Αν και η ΓΣΕΕ προβάλλει ως κυρίαρχο στόχο το 35ωρο - πλήρης απασχόληση, δεν τολμά να κάνει επιλογές που να προωθούν την αγωνιστική διεκδίκηση των εργαζομένων. Πώς εξηγείται αυτό; |τε|1490

- Ενα μήνα νωρίτερα έγινε το Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Μετά το Συνέδριο η κατάσταση στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, στην ίδια τη ΓΣΕΕ, έχει δυσκολέψει σημαντικά για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ομως με τις δυσκολίες συνυπάρχουν και οι δυνατότητες στη βάση.

Οι αποφάσεις που πήρε το Συνέδριο δεν είναι σε αρμονία με τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του κινήματος. Εμείς γι' αυτό το λόγο καταψηφίσαμε το πρόγραμμα δράσης και εξακολουθούμε και σήμερα να είμαστε αντίθετοι.

Η ΓΣΕΕ έχει καθορίσει ως κυρίαρχο αίτημα το 35ωρο - πλήρης απασχόληση χωρίς μείωση αποδοχών. Προβάλλουν αυτό το αίτημα, αλλά στην απόφαση του συνεδρίου, σε τοποθετήσεις στελεχών και σε δημοσιεύματα, ουσιαστικά περιορίζουν μόνο στο "35ωρο" το αίτημα, κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο ΣΕΒ, η Ευρωπαϊκή Ενωση, εννοώντας 35ωρο με χτύπημα του 8ωρου με μερική απασχόληση, χωρίς πενθήμερο.

Το κεντρικό αίτημα, όπως είναι διατυπωμένο, είναι γενικά σωστό. Ομως η απόφαση του ίδιου του Συνεδρίου, η στάση συνδικαλιστικών στελεχών, μας κάνει επιφυλακτικούς, ακόμα κι όταν διατυπώνονται τέτοια αιτήματα.

|εα1|1491Πληθαίνουν από ορισμένες παρατάξεις στη ΓΣΕΕ οι ενστάσεις σχετικά με το συντονισμό των σωματείων της Αθήνας. Γιατί εκφράζεται αυτή η δυσφορία; |τε|1490

- Υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες στο επίπεδο της ΓΣΕΕ, αλλά κυρίως εμείς σαν κομμουνιστές προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα στη βάση. Αυτό θα γίνει στο βαθμό που θα μαζικοποιούνται τα σωματεία, θα ενισχύεται η συμμετοχή στη συνδικαλιστική και αγωνιστική δράση, θα προσανατολίζεται ταξικά το συνδικαλιστικό κίνημα. Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πουν "ως εδώ και μη παρέκει" σε αυτές τις πολιτικές και τους εκφραστές της.

Δε φτάνει μονάχα να μεγαλώνει η δυσαρέσκεια, αλλά πρέπει και να εκφραστεί αγωνιστικά. Γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυση των κομμουνιστών, η ριζική αλλαγή των συσχετισμών στα πρωτοβάθμια σωματεία και σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Σε ό,τι αφορά τις κορυφές, έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει πως το συνδικαλιστικό κίνημα έχει οργανωτική ενότητα, αλλά δεν έχει και δεν μπορεί να έχει σε καμιά περίπτωση ιδεολογική και πολιτική ενότητα.

Αυτό επιβεβαιώνεται, αφού βλέπουμε καθημερινά ότι υπάρχουν δυο βασικές γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα. Θα ήταν καλό, πιθανά και πιο αποτελεσματικό, αν το συντονισμό στη βάση τον έκανε η ΓΣΕΕ, τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες. Το έχουμε προτείνει κατ' επανάληψη, αλλά μέχρι στιγμής συναντάμε άρνηση.

Μόνο με διάλογο δε λύνονται τα προβλήματα

|εα1|1491Συζητείται αυτές τις μέρες στην περίφημη ΟΚΕ το πόρισμα της κυβέρνησης για την - υποτίθεται - "καταπολέμηση της ανεργίας". Πώς το αντιμετώπισε η ΓΣΕΕ και τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει η παρέμβασή της μέσα από τον "κοινωνικό διάλογο"; |τε|1490

- Σήμερα, μέσα από τη "Λευκή Βίβλο" - που ουσιαστικά αντέγραψε η κυβέρνηση με το πόρισμα των... ειδικών - έρχεται να λεηλατηθεί ό,τι κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες δεκαετιών. Η ΓΣΕΕ εμφανίζεται αντίθετη στη γενικευμένη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Ο κάθε ένας, όμως, κρίνεται από τη δράση που αναπτύσσει τελικά για να υπερασπίσει ό,τι προβάλλει με αποφάσεις και με λόγια.

Οι άλλες δυνάμεις υποστηρίζουν πως η "Λευκή Βίβλος" έχει και ζητήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό, ενώ η κυβέρνηση και ορισμένοι κύκλοι της ΕΕ περιορίζονται μόνο να προβάλουν και να προωθούν το μέρος εκείνο που σχετίζεται με τις εργασιακές σχέσεις, κάτι που είναι ψέμα. Ολη η "Λευκή Βίβλος" αφορά τις εργασιακές σχέσεις.

Για το κίνημα, η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και η βελτίωσή τους αποτελεί ένα σύνθετο ιδεολογικό, πολιτικό, συνδικαλιστικό ζήτημα. Ξεφεύγει από τα στενά συνδικαλιστικά όρια και έχει ευρύτερη σημασία. Το δικαίωμα κάποιου να έχει μια δουλιά και να εξασφαλίζει με αυτή την επιβίωση της οικογένειάς του, τις σπουδές των παιδιών του, να μπορεί να καλύψει την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, να του εξασφαλίζει μια ανθρώπινη σύνταξη, είναι βασική προϋπόθεση. Η "Λευκή Βίβλος", οι επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ οδηγούν σε απανθρωπιά, αναχρονισμό, σε μια βαρβαρότητα. Γι' αυτό λέμε ότι θέλουν να μας γυρίσουν στον εργασιακό μεσαίωνα.

Ο λαός μας λέει πως "αν δεν κλάψει το παιδί, η μάνα δεν του δίνει να φάει". Πιστεύω ότι στους διαδρόμους των υπουργείων, στις συναντήσεις με τους υπουργούς, με υπομνήματα και χαρτιά, μπορείς βεβαίως να αναδείξεις μερικά προβλήματα, αλλά δεν μπορείς να τα λύσεις.

Τα προβλήματα λύνονται με τη σωστή προβολή τους και την αγωνιστική τους διεκδίκηση. Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι είναι μονόδρομος ο κοινωνικός διάλογος και ουσιαστικά εννοούν την εξάντληση των αγωνιστικών προσπαθειών σε έναν ατέρμονο ανούσιο διάλογο. Συζήτηση οι εργάτες με τους αντιπάλους τους, τους εργοδότες, κάνουν. Αυτό είναι το αρχικό στάδιο, μετά από αυτό έχουμε κατά κανόνα την άρνηση της εργοδοσίας. Οι εργάτες, το σωματείο, πρέπει να διεκδικήσουν και οργανώσουν την πάλη τους. Υπάρχει μονόδρομος, αλλά είναι αυτός του αγώνα και της διεκδίκησης.

Τα μέτωπα πάλης

|εα1|1491Ποια μέτωπα πάλης ανοίγονται το επόμενο διάστημα, στα οποία πρέπει να παρέμβει και η ΓΣΕΕ αποφασιστικά; |τε|1490

- Εμείς όταν συζητούσαμε και για την Πρωτομαγιά βάζαμε σαν κορυφαίο ζήτημα το περιεχόμενο του γιορτασμού. Στις προτάσεις μας αναδεικνύαμε το θέμα της ανεργίας και των εργασιακών σχέσεων,δεμένο με την αντιμετώπιση του προβλήματος "ξένοι εργάτες" και την επιβίωση των ανέργων. Αυτός ήταν ένας άξονας θεμάτων. Για την ανεργία προβάλλαμε το 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο.

Τα εισοδηματικά ήταν ο δεύτερος άξονας. Προτείναμε τη διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων, τη θεσμοθέτηση της ΑΤΑ, αύξηση των συντάξεων.

Ο τρίτος άξονας ήταν η ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της αγωνιστικής του πορείας.

Τέταρτος άξονας η απόρριψη της "Λευκής Βίβλου" και παράλληλα η αντίδραση στις επιλογές της Συνθήκης του Μάαστριχτ,προτείνοντας να απαιτήσει η ΓΣΕΕ τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πριν την αναθεώρηση της Συνθήκης, για να πουν οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός τη γνώμη τους.

Αναδείξαμε ιδιαίτερα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.Χώροι όπως ο Σκαραμαγκάς, η ΛΑΡΚΟ, η ΑΓΕΤ, η "Πειραϊκή - Πατραϊκή", η ΠΥΡΚΑΛ, η ΧΡΩΠΕΙ και μια σειρά άλλες στρατηγικής σημασίας μεγάλες βιομηχανικές μονάδες πρέπει να παίξουν το ρόλο τους στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της χώρας. Δημόσιες επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ΕΛΔΑ και άλλες πρέπει να παραμείνουν στην απόλυτη ιδιοκτησία του δημοσίου.

Αυτοί, κατά τη γνώμη μας, είναι οι κύριοι άξονες πάλης που πρέπει να συγκεντρώσουν τις προσπάθειές τους τα συνδικάτα.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Αγωνιστικό "παρών" έδωσαν και στη χρονιά που πέρασε οι οικοδόμοι

Αυτή η κατάσταση δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη των αγώνων και εδώ χρειάζεται η παρέμβαση των κομμουνιστών και του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου αυτοί οι αγώνες να μην είναι αυθόρμητοι, αλλά να πάρουν έναν οργανωμένο συντονισμένο και αποτελεσματικό χαρακτήρα

Δεν άλλαξε η ωμή πραγματικότητα ότι υπάρχουν δυο βασικές τάξεις, η εργατική τάξη και η αστική τάξη, όπου μια είναι εκμεταλλευόμενη και η άλλη εκμεταλλεύτρια. Οσο υπάρχουν οι δυο βασικές τάξεις, ο ταξικός αγώνας είναι η μόνη προοπτική για τη λύση των προβλημάτων και τη διέξοδο των εργαζομένων

Αγωνιστικό "παρών" έδωσαν και στη χρονιά που πέρασε οι οικοδόμοι