Είναι στιγμές που ο άνθρωπος ζητά να ξεκουραστεί λιγάκι και να ανασάνει από την καθίζηση του μετρό, την κατάρρευση των περιπτέρων και των "απτέρων" καθημερινών ασχολιών του. Να φύγει λίγο από τη ρουτίνα, να ξεχάσει τις ειδήσεις, τα παράθυρα, τις βεράντες και "τα βαρετά τα ίδια εκείνα που κάνουν το αύριο με αύριο να μη μοιάζει". Οι φίλοι του λυρικού τραγουδιού θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη Δευτέρα από την ΕΤ-1 στις 22.00 στα πλαίσια της εκπομπής "Μεγάλες Παραστάσεις",την υπέροχη Οπερα του Αμιλκάρε Πονκιέλι: "Τζιοκόντα".Πρόκειται για μια μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της παράστασης που δόθηκε στην Οπερα της Βιέννης με ερμηνευτές τους: Εύα Μόρτον, Πλάθιντο Ντομίνγκο, Λουντμίλα Σέμτσουκ και Μαργαρίτα Λίλοβα. Στην παράσταση συμμετέχει και το μπαλέτο της Οπερας της Βιέννης σε χορογραφία Γκερλίντε Ντιλ. Ο Βάλτερ Χάνγκεν - Κρολ διευθύνει τη χορωδία, ενώ την ορχήστρα ο αρχιμουσικός Ανταμ Φίσερ.

Ο Αμιλκάρε Πονκιέλι (1834-1886) θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες Οπερας μετά το Βέρντι, φυσικά. Μουσική πρωτοδιδάχτηκε από τον πατέρα του, που ήταν οργανίστας στην εκκλησία του χωριού. Στα 1843, μέχρι τα 1954, φοίτησε στο Ωδείο του Μιλάνου, όπου τον δέχτηκαν δωρεάν. Μετά την αποφοίτησή του ο Πονκιέλι αρχίζει έναν αγώνα μουσικού δρόμου για να κερδίζει το ψωμί του στην επαρχία για 18 ολόκληρα χρόνια. Ως συνθέτης ο Πονκιέλι διακρίθηκε από τα χρόνια που φοιτούσε στο Ωδείο. Ομως, αναγκάστηκε να αγωνιστεί δυο δεκαετίες για να κατορθώσει να παρουσιάσει τις όπερές του. Διαδοχικά συνέθεσε τις εξής: "Οι μελλόνυμφοι" "Promesi sposi" του Μαντσόνι, "Κονκόρντια", "Η κόρη της Σαβοϊας", "Οι δυο δίδυμες", "Οι Λιθουανοί" και άλλα. Το σημαντικότερο έργο του, όμως, ήταν η "Τζιοκόντα", το έργο που θα παρακολουθήσουμε τη Δευτέρα σε λιμπρέτο Αρίγο Μποϊτο, εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο του Βίκτορος Ουγκό "Αντζελο, ο τύραννος της Πάδουα",όπου αναγκάστηκε να αλλάξει τα ονόματα των ηρώων του έργου και αρκετά άλλα στοιχεία στην πλοκή του έργου. Ο συνθέτης έκανε 14 μήνες να συνθέσει το έργο, το οποίο δόθηκε στη σκάλα του Μιλάνου στις 8 Απρίλη του 1876. Στην πρώτη εκείνη παράσταση το ρόλο της Τζιοκόντα ερμήνευσε η Μανταλένα Μαριάνι - Μάσι, που είχε τραγουδήσει την προηγούμενη χρονιά στην Οπερα "Μεφιστοφελής" του Μπόιτο. Η πρεμιέρα σημείωσε επιτυχία, αλλά με τη βοήθεια πάντα του λιμπρετίστα έκανε μερικές διορθώσεις και αναθεώρησε μερικές σκηνές και το έδωσε πάλι στις 10.10 του ίδιου χρόνου στο θέατρο της Βενετίας. Ο Αμιλκάρε Πονκιέλι υπήρξε ένας ευφυής καλλιτέχνης, που δεν τον διέκρινε η σχολαστικότητα και με τις συνθέσεις του πλούτισε αναμφισβήτητα το συμφωνικό ιδίωμα της ως τότε ιταλικής όπερας. Την υστεροφημία του, εκτός των συνόρων της χώρας του, οφείλει αποκλειστικά στην "Τζιοκόντα" και ειδικά στο συμφωνικό απόσπασμα "Ο χορός των ορών". Η Τζιοκόντα υπήρξε και ένας μεγάλος θρίαμβος της Μαρία Κάλλας, ίσως ο μεγαλύτερος μετά τη "Νόρμα" του Μπελίνι.

Μια ξεχωριστή για το χιούμορ της ταινία, μια ταινία που γυρίστηκε από ένα σημαντικό, το σημαντικότερο ίσως εκπρόσωπο, που βγάζει και ασπροπρόσωπο τη χώρα του ανεξάρτητου σινεμά της Νέας Υόρκης θα παρουσιαστεί την Παρασκευή στις 00.30. Πρόκειται για την ταινία "Amateur" - στα ελληνικά "ερασιτέχνης" - σε σκηνοθεσία Χαλ Χάρτλεϊ με πρωταγωνιστές τους: Ιζαμπέλ Ιπερ και Μάρτιν Ντόνοβαν. Η Ιζαμπέλ, μια ντροπαλή καλόγρια εγκαταλείπει τη Γαλλία και ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη. Εχει μια αποστολή, μια αποστολή που της έχει αναθέσει η ίδια (...) η παρθένος Μαρία. Μια αποστολή σοβαρή και λιγάκι έξω από τα καθιερωμένα. Η καλόγρια οφείλει, όταν επιστρέψει στο μοναστήρι της, να μην είναι πια παρθένα! Στη Γαλλία και επειδή έχει πλήρη επίγνωση του σκοπού για τον οποίον έχει πάει στα ξένα, σκέφτεται συνεχώς το σεξ - μόνον το σκέφτεται - με αποτέλεσμα να νομίζει ότι έγινε πια νυμφομανής. Ομως, εκτός από τις "ιερές" υποχρεώσεις της, πρέπει και να φάει, να συντηρηθεί, να μετακινηθεί. Γι' αυτό αναλαμβάνει τη συγγραφή πορνογραφικών ιστοριών, ιστοριών που ακόμη και ο μαρκήσιος ντε Σαντ δεν τολμούσε να γράψει.

Μια μέρα, έξω από το σπίτι της, βλέπει ξαπλωμένο έναν γοητευτικό, ντροπαλό και ευαίσθητο άνδρα, που ξυπνάει στο πεζοδρόμιό της. Είναι καλός - όπως θα διαπιστώσει αμέσως - γλυκός, σεμνός, ευαίσθητος, πονετικός, και δε θέλει παρά το καλό της ανθρωπότητας. Συνολικά. Κι αυτό, γιατί έχει πάθει αμνησία και δε θυμάται τίποτε από το αμαρτωλό παρελθόν του. Η Ιζαμπέλ, του συμπαραστέκεται, τον βάζει σπίτι της, του λέει τα εσώψυχά της και εκείνος της ομολογεί ότι δε θυμάται ούτε ποιος είναι ούτε τι ήταν πριν από λίγο. Δεν έχει ταυτότητα. Εκείνη αποφασίζει να τον βοηθήσει με όλη της την καρδιά, να γίνει ο φύλακας άγγελος του. Και κάθε φορά που βρίσκονται ο ένας κοντά στον άλλο και η στιγμή για την εκπλήρωση της "υποχρέωσης" της πλησιάζει, κάτι γίνεται και ...δε γίνεται. Αναβάλλεται συνεχώς. Ομως, και οι δύο πασχίζουν να μάθουν το παρελθόν του Τόμας. Το καλό παιδί δεν ήταν πάντα τόσο καλό, είχε αναμειχθεί σε κάθε είδους βρώμικες ιστορίες και τώρα, χωρίς να το ξέρει, τον καταδιώκουν δυο αιμοσταγείς και αιμοδιψείς δολοφόνοι. Και είναι άριστοι επαγγελματίες. Μοντέρνοι, γρήγοροι, με τα κινητά τους τηλέφωνα για να παίρνουν οδηγίες από τα αφεντικά τους (σ.σ. αυτή είναι και η πιο απολαυστική σκηνή της ταινίας, εκεί που τηλεφωνούν από τα κινητά τους, ενώ το υποψήφιο θύμα είναι καρφωμένο, κυριολεκτικά, σε μια αυτοσχέδια ηλεκτρική καρέκλα και περιμένει να καεί, τα κινητά των "αφεντικών" είναι απενεργοποιημένα και η σύνδεση δεν είναι εφικτή...). Ο Χαλ Χάρτλεϊ δεν κάνει μόνο μια καυστική, σατιρική ταινία, κάνει κάτι πολύ περισσότερο. Με έμμεσο τρόπο καθρεφτίζει, χωρίς παραμορφώσεις, το σημερινό τρόπο ζωής, αλλά ταυτόχρονα με το δικό του εύθυμο τρόπο υμνεί τις αιώνιες αξίες. Εξαιρετική στο ρόλο της αφελούς πορνοστάρ η Ελίνα Λοουένσον, που κλέβει την παράσταση.