"Εγινε πολλή φασαρία για το τίποτα. Τίποτα δεν άκουσα που ν' αξίζει τον κόπο να σχολιαστεί. Ηταν από τις ατυχέστερες συζητήσεις που έχω παρακολουθήσει από τότε που είμαι βουλευτής. Κανείς δε διαφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης. Κι αν κάποιος διαφωνεί, να έρθει να μας πει τι θα έκανε". Δεν αξίζει κανείς να σχολιάσει το υπεροπτικό όσο και αστείο ύφος του υπουργού Εξωτερικών στο παραπάνω συμπέρασμά του από τη συζήτηση στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική. Αλλωστε, έχει φροντίσει ο ίδιος να μην τον παίρνουν στα σοβαρά οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, όσο και αν προσπαθεί με λεονταρισμούς να εντυπωσιάσει.

Γνωστή είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να ποινικοποιήσει ακόμα και τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, με το πρωτοφανές επιχείρημα της περιβαλλοντολογικής προστασίας, αφού οι υπεύθυνοι μας πληροφόρησαν με κάθε σοβαρότητα ότι στις διαδηλώσεις οφείλεται το νέφος, το συγκοινωνιακό πρόβλημα και άλλα γνωστά και μόνιμα αμαρτήματα της πρωτεύουσας. Γνωστή επίσης είναι και η ποινική διάσταση των διαφόρων... αδικημάτων, με τις αποφάσεις για δήμευση των τρακτέρ των αγροτών που συμμετέχουν στις αγροτικές κινητοποιήσεις, της δήμευσης των αυτοκινήτων που οδηγούν ανεύθυνοι οδηγοί - καταναλωτές αλκοόλ κλπ.

Σωστά λοιπόν και ο Λέων Αυδής χτες, σε συνέντευξή του στον "902 Αριστερά στα FM", αναρωτήθηκε: Αφού τα αυτοκίνητα κατάσχονται με το αιτιολογικό ότι αποτελούν το μέσο με το οποίο μετακινείται ο διαπράττων το αδίκημα, αφού κατάσχονται τα τρακτέρ που αποτελούν τα μέσα για να μεταφέρεται ο αγρότης ιδιοκτήτης τους στα μπλόκα του αγώνα και στις άλλες κινητοποιήσεις της αγροτιάς, τότε δεν απομένει παρά να δούμε και για τους διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας την κατάσχεση των παπουτσιών τους, αφού χωρίς αυτά εννοείται, δηλαδή ξυπόλυτοι, δε θα πήγαιναν να διαπράξουν το... αδίκημα της διαδήλωσης.

Μήπως έχει άδικο; Εκεί δεν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ο "παραλογισμός" του αυταρχισμού, που μόνο γνήσιοι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου μπορούν να διανοούνται και να υλοποιούν;

Αν είχε όμως κότσια θα μπορούσε να απαντήσει στις συγκεκριμένες εκτιμήσεις - καταγγελίες, αλλά και προτάσεις, που κατέθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Αν είχε κότσια θα μπορούσε να απαντήσει, αν η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, αν το Αιγαίο έχει μοιραστεί με τη μερίδα του λέοντος να έχει δοθεί στις ΗΠΑ.

Θα μπορούσε να τοποθετηθεί, αν δέχεται να μη συνδράμει η κυβέρνηση στην υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ, αν θα ασκήσει ποτέ του κριτική σε ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ γιατί έχουν κάνει το Διεθνές Δίκαιο κουρέλι, αν θα κλείσει τις βάσεις, κ.ο.κ. Ο κατάλογος των ζητημάτων που έθεσε η Αλ. Παπαρήγα ήταν ατέλειωτος. Δεν το έκανε όμως, και προτίμησε την παραπάνω άθλια τοποθέτηση, γεγονός που αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση. Αλλωστε, κανείς δεν έτρεφε αυταπάτες για την πολιτική και το ρόλο της κυβέρνησης Σημίτη.

Με τι "μούτρα" θ' αντικρίσουν τους εκλογείς τους και γενικότερα τους κατοίκους της ελληνικής υπαίθρου, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που εκλέγονται στην περιφέρεια και ψήφισαν στη Βουλή υπέρ της ποινικοποίησης των αγροτικών αγώνων και υπέρ της κατάργησης των κοινοτήτων, μέσω του "Καποδίστρια"; Πώς θα δικαιολογήσουν την αθέτηση δημόσιων τοποθετήσεών τους, ότι τάσσονται στο πλευρό των αγροτών, που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και κατά της ερήμωσης των χωριών;

Βεβαίως, μάλλον, μάταια αναζητούμε ευαισθησία και ντροπή σε "εκπροσώπους του λαού", οι οποίοι λειτουργούν ως "φερέφωνα" - ενίοτε δε και ως "άφωνα" - μιας κυβερνητικής πολιτικής, που στρέφεται εναντίον των λαϊκών συμφερόντων κι εξυπηρετεί εκείνα της πλουτοκρατίας του τόπου και των ξένων προστατών της χώρας μας.

Αλλά, θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί οι "εντολοδόχοι" πως ο Ελληνας - και δη ο επαρχιώτης - αυτούς που δε συγχωρεί ποτέ είναι όσους δεν έχουν μπέσα και φιλότιμο και ξέρει να τους τιμωρεί. Και η μόνη τιμωρία, που πονάει τους "πονηρούς πολιτευτές", είναι το "μαύρισμά" τους στην κάλπη. "Εχει ο καιρός γυρίσματα".

Σ' ένα τρισεκατομμύριο, τριακόσια εκατομμύρια δολάρια (1,3 τρισ.) ανέρχεται ο καθημερινός τζίρος των χρηματιστηριακών συναλλαγών σε όλο τον κόσμο, ο οποίος, μάλιστα, διπλασιάστηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Σε 500 και πλέον δισεκατομμύρια δολάρια ανέρχονται τα προς ημερήσια "επένδυση" (δηλαδή, για καθημερινό "τζογάρισμα") κεφάλαια των τριών μεγαλύτερων αμερικανικών χρηματιστηριακών εταιριών. Ποσά τεράστια, τα οποία δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την παραγωγική διαδικασία και την παραγωγή υλικών αγαθών, αλλά "παίζουν" με τις ισοτιμίες των εθνικών νομισμάτων, την τιμή των χρυσού, τις τιμές των μετοχών και προκαλούν, χάριν της μεγιστοποίησης των ήδη τεράστιων κερδών τους, τις χρηματιστηριακές κρίσεις και όλα όσα βλέπουμε τις μέρες αυτές.

Την ίδια στιγμή, το παγκόσμιο, ημερήσιο ύψος των συναλλαγών σε βιομηχανικά και λοιπά υλικά αγαθά και υπηρεσίες - για οτιδήποτε δηλαδή έχει σχέση με την παραγωγή υλικών προϊόντων και υπηρεσιών - ανέρχεται μόλις σε 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Η δυσαναλογία είναι περισσότερο και από προκλητική. Είναι εξωφρενική. Πολύ περισσότερο, αν σκεφθεί κανείς, ότι αυξάνει με ραγδαίους ρυθμούς, χρόνο το χρόνο.

Είναι κι αυτή, μια ακόμη εικόνα του σύγχρονου καπιταλισμού και μια απόδειξη, ταυτόχρονα, του εντεινόμενου συνεχώς παρασιτικού και απάνθρωπου χαρακτήρα και της βαθιάς σήψης του.