ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝΣΤΗ ΛΑΡΚΟ

Για τα ασφαλιστήρια συμβόλαια στη ΛΑΡΚΟ

- Τι είναι τα ασφαλιστήρια συμβόλαια, πώς κατακτήθηκαν και τι επιδιώκεται με την αλλαγή τους;

- Η ΛΑΡΚΟ από πολύ παλιά καθιέρωσε ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια για το επιστημονικό προσωπικό και τα στελέχη της επίβλεψης. Αυτό το έκανε για να δημιουργήσει "κίνητρα" σε μια ομάδα του προσωπικού, που χρησιμοποιούσε όπως αυτή ήθελε, αλλά και για να τυγχάνει φοροαπαλλαγών. Η πλειοψηφία των εργαζομένων που δεν ήταν ενταγμένη στα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια και όσοι είχαν ενταχθεί, έπαιρναν σαν εφάπαξ ψίχουλα. Μέσα από το σωματείο (στο οποίο τότε την πλειοψηφία την είχε η ΕΣΑΚ) και με αγώνες υποχρέωσαν τη ΛΑΡΚΟ να αλλάξει τους όρους των συμβολαίων υπέρ των εργαζομένων. Ετσι οι εργαζόμενοι με τα εγγυημένα αποθέματα των 850 εκατομμυρίων δραχμών που άφησαν μέσα στο λογαριασμό των νέων συμβολαίων, έπαιρναν σαν εφάπαξ ενάμιση μισθό το χρόνο, συν δύο μισθούς από τα ασφάλιστρα που κατέβαλλε η ΛΑΡΚΟ, με κατάληξη από το 1990 και μετά, το εφάπαξ να φτάσει τους 3,5 μισθούς το χρόνο. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ήταν αρεστό στη ΛΑΡΚΟ, γιατί με αυτές τις παροχές ο λογαριασμός δε δημιουργούσε πλεόνασμα και έτσι δε δινόταν η δυνατότητα στην επιχείρηση να μειώνει τα καταβαλλόμενα ασφάλιστρα. Γι' αυτό το 1992 η τότε διορισμένη από τη ΝΔ διοίκηση της εταιρίας, άλλαξε μονομερώς και παράνομα τα συμβόλαια, μειώνοντας τις παροχές.

- Ποια είναι η στάση των άλλων παρατάξεων;

- Την παραπάνω εξέλιξη υποστήριξε και η παράταξη της ΔΑΚΕ. Τότε αντιδρούσε η ΕΣΑΚ και η ΠΑΣΚΕ και φυσικά η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Οταν έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και ανέλαβε νέα διοίκηση στην εταιρία, αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και εξελίχτηκε προς το χειρότερο. Αυτή τη φορά τις διαδικασίες της υπονόμευσης των κατακτήσεων, ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι"πράσινες" πλειοψηφίες των σωματείων που ελέγχει η ΠΑΣΚΕ. Ετσι εν αγνοία των εργαζομένων, η ΛΑΡΚΟ και η ασφαλιστική εταιρία ΑΣΠΙΣ (με την οποία συγχωνεύτηκε η ΛΑΪΚΗ) συνέταξαν συμβόλαιο το οποίο μειώνει ακόμα πιο πολύ τις παροχές, αναγκάζει τους εργαζομένους να συμμετέχουν με εισφορά 1% επί του μηνιαίου μισθού τους και δίνει τη δυνατότητα στη ΛΑΡΚΟ να κόβει τα ασφάλιστρα όποτε αυτή θέλει. Από εκεί και πέρα οι "διεκπεραιωτές" ανέλαβαν το... πέρασμά του από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, όπου, όμως, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις και από τη μεγάλη πλειοψηφία δεν έγινε αποδεκτό. Βέβαια και εδώ η ΠΑΣΚΕ επιχειρεί να το υπογράψει ετσιθελικά, ενώ η ΔΑΚΕ που δε διαφωνεί στη λογική αυτή, επιδιώκει να παραμένει το συμβόλαιο που επέβαλλε η τότε διορισμένη διοίκηση της κυβέρνησης της ΝΔ.

- Τώρα τι προτείνει η ΕΣΑΚ;

- Η μόνη παράταξη που αντιδρά στις αντεργατικές αυτές μεθοδεύσεις είναι η ΕΣΑΚ. Η πρότασή μας συνοψίζεται στα εξής: Να παραμείνουν οι θεσμικοί όροι των συμβολαίων 106 και 108. Να καταβάλλει σταδιακά η ΛΑΡΚΟ το έλλειμμα του λογαριασμού που η ίδια δημιούργησε. Να διατυπωθούν τα μέχρι σήμερα κεκτημένα και στο εξής οι παροχές να δίνονται σύμφωνα με τα καταβαλλόμενα ασφάλιστρα και ό,τι επικρατεί στην αγορά, δηλαδή δύο μηνιαίοι μισθοί το χρόνο. Να μην έχουν συμμετοχή οι εργαζόμενοι με 1% εισφορά, να πληρώνει η ΛΑΡΚΟ τις "βίαιες επεμβάσεις" στο λογαριασμό, όταν αυτές γίνονται από "οικειοθελείς αποχωρήσεις" και όχι με κανονική συνταξιοδότηση.

Γ. Π.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ

Δεν επιδέχεται αμφισβήτηση το γεγονός ότι ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ένα βαθιά αντιλαϊκό κατασκεύασμα, που δύσκολα μπορεί να κρυφτεί και να παραπλανήσει για το αντίθετο. Βεβαίως, κάθε κρατικός προϋπολογισμός των αστικών κυβερνήσεων είναι αντιλαϊκός, αφού είναι το μέσο, ο μηχανισμός αναδιανομής του εισοδήματος από το αστικό κράτος, γεγονός που σημαίνει κρατικομονοπωλιακή ρύθμιση αύξησης των κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή είναι και η ουσία της προπαγάνδας για δυνάμωμα της οικονομίας, στόχο που πρέπει να υπηρετεί ο προϋπολογισμός. Αυτό που επίσης επιμένει η αστική και η κυβερνητική προπαγάνδα είναι ότι, πρωταρχικά, ο προϋπολογισμός πρέπει να υπηρετεί - και το κάνει - την τακτική εκπλήρωσης των κριτηρίων της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και τη στρατηγική προσαρμογής στις απαιτήσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου. Αλλωστε μια σειρά αναπροσαρμογές για την εξυπηρέτηση αυτής της στρατηγικής έχουν ήδη δρομολογηθεί, όπως η συγχώνευση τομέων της δημόσιας διοίκησης και του κρατικού μηχανισμού, το πέρασμα σημαντικών τομέων, κυρίως προνοιακής πολιτικής, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με στόχο την ανταποδοτική λειτουργία τους στην προσφορά υπηρεσιών προς τα λαϊκά στρώματα. Προωθείται επίσης το άνοιγμα του δρόμου για πέρασμα στο κεφάλαιο τομέων, που κάτω από την πίεση των αγώνων του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος είχαν παραχωρηθεί από το κεφάλαιο στις λαϊκές δυνάμεις και είχαν κατοχυρωθεί σαν δικές τους κατακτήσεις, όπως η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, η δημόσια υγεία κλπ. Βεβαίως, με τον κρατικό προϋπολογισμό διαμορφώνεται η εισοδηματική, αλλά και η φορολογική πολιτική, που έχουν γίνει πλέον γνωστές για τη συμβολή τους στο ακόμη μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων και των καπιταλιστών. Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ένα μέσο παροχής κινήτρων προς τους επιχειρηματίες για να επιδοθούν σε επενδύσεις, γεγονός που οι αστικές κυβερνήσεις θεωρούν πανάκεια για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτό σημαίνει δημιουργία των καλύτερων δυνατών συνθηκών για εύκολο και γρήγορο κέρδος (αυτό είναι ανάπτυξη για τον καπιταλισμό), χωρίς κατ' ανάγκη να μετατρέπεται σε αντίκρισμα άμβλυνσης της ανεργίας.

Αυτός ο προϋπολογισμός τα έχει όλα και αποδεικνύει εύκολα όχι μόνο την ταξικότητά του σε βάρος των εργαζομένων, αλλά μαζί με τις άλλες αναπροσαρμογές του συστήματος συνθέτει το παζλ της ολομέτωπης και με σφοδρότητα επίθεσης ενάντιά τους. Και δε φτάνει μόνον αυτό. Ο Κ. Σημίτης, στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ήταν πιο ανοιχτοχέρης από ποτέ στο κατεστημένο, εκφράζοντας τη βούλησή του στην υπόσχεση να συνεχίσει με την πολιτική του να τους παρέχει τα πάντα και χωρίς ημερομηνία λήξης, ώστε απρόσκοπτοι να επιδίδονται στην αδηφάγα δράση τους σε βάρος των εργαζομένων. Λιτότητα και ένταση της εκμετάλλευσης χωρίς όρια. Για να έρθει στη συνέχεια ο Χρ. Πρωτόπαππας, στο ίδιο Επιμελητήριο, ως υφυπουργός Εργασίας σε αγαστή σύμπνοια με τους επιχειρηματίες και τους εργολάβους των συμφερόντων τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα Πολυζωγόπουλους, να υποσχεθεί την επιβολή της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης.

Μπροστά στην εργατική τάξη ορθώνεται ο Προκρούστης της ταξικής πολιτικής ενάντιά της, γεγονός που αντικειμενικά δημιουργεί προϋποθέσεις αντιπαράθεσης μέσα από τα διάφορα μέτωπα, που έτσι κι αλλιώς ανοίγονται τόσο από τον ίδιο τον προϋπολογισμό, όσο και από τις ρυθμίσεις στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο που επιχειρεί η κυβέρνηση. Ο προϋπολογισμός είναι μια ακόμη αφορμή για να τεθούν επί τάπητος οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα που αντιπαρατίθενται επί της ουσίας στο σύνολο των μέτρων και της πολιτικής σ' όλους τους τομείς που αυτός θίγει. Σ' αυτό το έδαφος μπορούν και πρέπει να αναπτυχθούν αγώνες, κοινή δράση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου τους, αλλά για όλα τα μέτωπα, που έτσι κι αλλιώς ανοίγονται από την προώθηση αυτής της πολιτικής, αλλά και με σαφή προσανατολισμό εναντίωσης σ' αυτή την πολιτική.

Πριν απ' όλα η υπεράσπιση του λαϊκού εισοδήματος και η διεκδίκηση αποφασιστικής αύξησής του είναι υπόθεση παλλαϊκή. Ενδιαφέρει και τους εργάτες και τα φτωχά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Γεγονός που σημαίνει ότι η πάλη για το μεροκάματο, για την κοινωνική ασφάλιση, η πάλη γενικά για την απόκρουση αυτής της εισοδηματικής πολιτικής είναι ένα μέτωπο ανοιχτό που φέρνει σε αντιπαράθεση εργοδοσία και κυβέρνηση από τη μια μεριά, με τους εργαζόμενους από την άλλη και βάζει στο επίκεντρο της πάλης την εναντίωση στην πολιτική αύξησης του πλούτου και της φτώχειας. Το ίδιο ισχύει και στο μέτωπο πάλης κατά της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, στην υπεράσπιση του 8ωρου, στη διεκδίκηση του 7ωρου - 5ήμερου κλπ. Αλλά δεν αρκεί αυτό, όσο κι αν η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στην ανάδειξη, τη ζύμωση και την προπαγάνδιση των αδιεξόδων του καπιταλισμού να λύσει προβλήματα των εργαζομένων, των αυταπατών που σπέρνουν οι δυνάμεις που προπαγανδίζουν και προωθούν πολιτική στα πλαίσια του συστήματος, αλλά και η ανάδειξη των πολιτικών προϋποθέσεων που πρέπει να δημιουργηθούν και που δε θα στέκονται μόνο στην πάλη άμβλυνσης των συνεπειών απ' αυτή την πολιτική, αλλά θα συνδέουν αυτή την πάλη με την προοπτική ανατροπής της. Γεγονός που με τη σειρά του σημαίνει όχι απλά ενότητα δράσης της εργατικής τάξης για τα προβλήματα, όχι μόνο κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, αλλά μέτωπο που θα διεκδικεί πολιτική εναντίωσης στις πολυεθνικές, πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους.

Αλλά και στα άλλα μέτωπα, π. χ. της εκπαίδευσης, της υγείας, δεν αρκεί σήμερα η διεκδίκηση της αύξησης των δαπανών, επειδή τις μειώνει ο προϋπολογισμός, όσο σε συνδυασμό μ' αυτό, η υπεράσπιση του δωρεάν και δημόσιου χαρακτήρα τους, η διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων στόχων που να αντιστρατεύονται τον αντιεκπαιδευτικό νόμο, τις αντιλαϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις για την υγεία. Το ίδιο ισχύει για όλα τα μέτωπα πάλης που αντικειμενικά ανοίγονται και θα συνεχίσουν. Πάνω σ' αυτούς τους στόχους μπορεί και πρέπει να οικοδομείται η κοινή δράση των εργαζομένων και των φορέων τους, αλλά και η συσπείρωση δυνάμεων για διεκδίκηση πολιτικής που μπορεί να υλοποιεί τέτοιους στόχους. Ετσι θα δημιουργούνται προϋποθέσεις συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων στην προοπτική του μετώπου της αντεπίθεσης στην πολιτική των πολυεθνικών.

Αντικειμενικά μπροστά στους εργαζόμενους συγκρούονται οι δυο δρόμοι εξέλιξης της κοινωνίας, αυτός των πολυεθνικών και ο άλλος υπέρ των συμφερόντων τους. Μόνο που ο πρώτος υλοποιείται γιατί οι πολιτικές προϋποθέσεις, η εξουσία, είναι στα χέρια των μονοπωλίων. Οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει μέσα από την πάλη τους να διαμορφώνουν τις πολιτικές προϋποθέσεις που θα τις οδηγούν στη σύγκρουση, έως την οριστική επιβολή του δικού τους δρόμου. Πράγμα που σημαίνει ανάλογη δουλιά από τους κομμουνιστές για την ενίσχυση του ΚΚΕ, πρώτ' απ' όλα, ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα και αντικατάσταση της σημερινής ηγεσίας του με ταξικές δυνάμεις, η δουλιά από τα κάτω με συσπείρωση και κοινή δράση των σωματείων, σε συνδυασμό με τη δουλιά για την ανάπτυξη των αγώνων. Μπροστά στις επερχόμενες κινητοποιήσεις, αλλά και σ' αυτές που γίνονται, η ένταση των ρυθμών δουλιάς, η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στους συλλόγους γονέων, εκπαιδευτικών, στους μαζικούς και άλλους φορείς, στα διάφορα κινήματα, είναι αποφασιστικής σημασίας ώστε να ωριμάζουν οι συνειδήσεις και οι προϋποθέσεις για το μέτωπο της αντεπίθεσης.

Στέφανος ΚΚΡΗΤΙΚΟΣ

Ο προϋπολογισμός είναι μια ακόμη αφορμή για να τεθούν επί τάπητος οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα που αντιπαρατίθενται επί της ουσίας στο σύνολο των μέτρων και της πολιτικής σ' όλους τους τομείς που αυτός θίγει.