Πριν 50 χρόνια, στις 23 Δεκέμβρη 1947, σχηματίστηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση του Βουνού (ΠΔΚ) στην Ελεύθερη Ελλάδα, από τον ΔΣΕ κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Η δημιουργία της ΠΔΚ, έδειχνε πως το δημοκρατικό κίνημα έμπαινε σε νέα φάση και γι' αυτό έπρεπε να καθοδηγείται από ένα πιο υπεύθυνο όργανο, που θα αναλάμβανε όλες τις ευθύνες της διεξαγωγής του αγώνα, στον πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό τομέα.

Η Δημοκρατική Κυβέρνηση του Βουνού διακήρυξε από την πρώτη μέρα που σχηματίστηκε, ότι από την εκμηδένιση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και τον εκφασισμό της χώρας κινδύνευε η ίδια η ύπαρξη της Ελλάδας και έβαλε το καθήκον της κινητοποίησης του Ελληνικού λαού για την άμεση απελευθέρωσή της. Επίσης, προσπάθησε, όπως και το ΚΚΕ, να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος, να συμφιλιωθεί και να ενωθεί ο λαός, πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στο διάγγελμά της προς την κυβέρνηση της Αθήνας τόνιζε: "... προτείνουμε μια δημοκρατική συνεννόηση.. ", αλλά η Αθήνα αρνήθηκε, μια που τ' αφεντικά της δεν την άφηναν. Το ίδιο αίτημα διατύπωσε επίσης, τον Ιούνη - Ιούλη του 1948, προς τα Ενωμένα Εθνη, αλλά και σε κάθε ευκαιρία που της δινόταν. Ελεγε ότι ήταν πρόθυμη να δεχτεί μια δημοκρατική και έντιμη λύση και αυτό το έδειξε και στην πράξη.

Μια από τις πρώτες νομοθετικές της πράξεις, ήταν η παροχή γενικής αμνηστίας (Νόμος 3), που δόθηκε ακόμα και στους εγκληματίες τρομοκράτες. Με τον Νόμο 11 έδωσε τη δυνατότητα της ανταλλαγής καταδίκων και από τις δυο πλευρές. Με τις ενέργειές της στους Διεθνείς Οργανισμούς, πρόβαλε τους αγώνες του ΔΣΕ και βρήκε συμπαράσταση από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα των Λαϊκών Δημοκρατιών και της ΕΣΣΔ. Θεσμοθέτησε τα Λαϊκά Συμβούλια, δημιούργησε λαϊκά ιατρεία, πρόνοια στους γέροντες και τα παιδιά με διανομή τροφίμων και άλλων ειδών.

Με συγκατάθεση των γονιών τους και την ευθύνη των Λαϊκών Συμβουλίων και των κυβερνητικών αντιπροσώπων, τα παιδιά, αλλά και οι γέροντες, στέλνονταν στις Λ. Δημοκρατίες, για να γλιτώσουν από την πείνα και τη φρίκη του πολέμου. Μόνο τον πρώτο χρόνο του πολέμου πέρασαν στις ΛΔ πάνω από 15 χιλιάδες παιδιά, που σώθηκαν από το θάνατο, μορφώθηκαν, έγιναν επιστήμονες και άξιοι πολίτες της χώρας μας.

Το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης του Βουνού, έπιασε όλους τους τομείς της ζωής και διοίκησης της Ελεύθερης Ελλάδας, όπως π.χ. Νόμος 2 για τις προαγωγές, Νόμος 7 και 18 για τις στρατολογικές διατάξεις, Νόμος 9, για τα στρατοδικεία, οι Νόμοι 13 και 14 για τις επιτάξεις, Νόμος 16 για τις συντάξεις, Νόμος 17 για τη δημιουργία ανωτάτου πολεμικού συμβουλίου κτλ., κτλ.. Για κάθε τομέα υπήρχε και ο υπεύθυνος υπουργός και μέσα από τους διάφορους νόμους μπορεί κανείς να διακρίνει το λαϊκοδημοκρατικό πνεύμα. Στο Νόμο για την οργάνωση των στρατοδικείων, π. χ. υπήρχε ειδική διάταξη (αρ. 2) που όριζε πως όταν δικάζεται πολίτης απ' το στρατοδικείο, τότε ένας απ' τους δικαστές πρέπει να είναι μέλος του Λαϊκού Δικαστηρίου της κατοικίας του κατηγορούμενου.

Στο Νόμο για τις έκτακτες επιτάξεις, ορίζεται πως κάθε πολίτης, έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να δώσει σε είδος, εάν δεν τηρηθούν οι διατυπώσεις του Νόμου. Με Νόμο ακύρωσε τις αγοραπωλησίες που έγιναν σε ακίνητα επί κατοχής και με διάφορες νομοθετικές πράξεις εξασφάλισε την ασφάλεια των περιουσιών από αυθαιρεσίες πολιτών και ανταρτών. Γενικά η ΠΔΚ πήρε τέτοια μέτρα, που όποιος μαχητής παραβίαζε τον όρκο του, παραπέμπονταν στο στρατοδικείο.

Οπως βλέπουμε ο ΔΣΕ ήταν ένας οργανωμένος στρατός με την κυβέρνηση και τους νόμους του, παρά τις ελλείψεις και τις αντίξοες συνθήκες που διεξήγαγε τον αγώνα του και δεν ήσαν "κλέφτες" και "συμμορίτες" όπως τους συκοφαντούσαν. Και σίγουρα θα έβγαινε νικητής εάν δεν υπήρχε η επέμβαση των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών που ανέκοψε τη δημοκρατική πορεία του τόπου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

ΗΛΙΑΣ ΑΡΜΑΓΟΣ

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ,δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω, με επιστολή του απευθύνεται στον Γ. Φαράκο, για το βιβλίο "Αρης Βελουχιώτης - άγνωστα κείμενα" από την οποία δημοσιεύουμε βασικά σημεία: ".. Είμαι ανεψιός του Ταγματάρχη Μιχάλη Παπαζήση,προερχόμενος από οικογένεια, που είχε ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση (να σημειωθεί ότι ο πατέρας μου και ο αδελφός του Μιχάλη Παπαζήση, Ταγματάρχης και αυτός του τακτικού στρατού, έδρασε ηρωικά στην περιοχή του Βερμίου ως στρατιωτικός διοικητής του 16ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ) και αισθάνομαι μεγάλη έκπληξη και πικρία για τον τρόπο, με τον οποίο αναφέρεσθε στον αλησμόνητο αγωνιστή της Εθνικής μας Αντίστασης, Μιχάλη Παπαζήση.

Εχω, κατ' αρχάς σοβαρές αμφιβολίες για τη γνησιότητα της έκθεσης του Αρη σε ό,τι αφορά το σημείο εκείνο, που αναφέρεται στην αντικατάσταση του Παπαζήση από τη Διοίκηση του V Ανεξ. Τάγματος του ΕΛΑΣ Παρνασίδας.

Δεν ήταν δυνατό να μη γνώριζε ο Αρης την ηρωική δράση του Μιχάλη Παπαζήση, τόσο στους προηγούμενους πολέμους (Μικρασιατική εκστρατεία, Ελληνοϊταλικός πόλεμος) όσο και τη συμμετοχή του ως στρατιωτικού διοικητή τάγματος στις πολύ κρίσιμες μάχες όπως του 51ου χιλιομέτρου Παρνασίδας (30 - 31/8/1943), της Αράχωβας (10-11/9/43), των Δερβενοχωρίων - Πάρνηθας (16 - 17 - 18 Οκτ.1943), του Σκλήθρου (14/1/1944) κτλ.

Αλλά και αν ακόμα δεχτούμε ότι ο Αρης δεν είχε εκτιμήσει τη στρατιωτική ικανότητα και αξία του Μιχάλη Παπαζήση και συνιστούσε την αντικατάστασή του από τη Διοίκηση Τάγματος, εσείς που γράφετε ιστορία δε θα έπρεπε να σημειώσετε στο σχόλιό σας ότι ο Αρης διαψεύστηκε από τα γεγονότα που ακολούθησαν;

Είναι δυνατόν, κ. Φαράκο, να μη γνωρίζετε ότι ο ηρωικός αυτός ταγματάρχης ήταν από τους ελάχιστους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ, που για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του τιμήθηκε διακριτικά με την υπ' αριθμ. ΕΠ. 847/3 - 10 - 44 Δ/γή του Γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ, με το Αριστείο Απελευθερωτικού Αγώνα;

Αν η έκθεση του Αρη Βελουχιώτη είναι γνήσια, λογικά θα έπρεπε να την είχε απευθύνει στο γενικό στρατηγείο του ΕΛΑΣ που θα προέβαινε και στην αντικατάσταση του Μ. Παπαζήση από τη διοίκηση του V Ανεξ. Τάγματος.

Ενώ δε στο σχόλιό σας στη σελ. 316 η ειρωνεία σας είναι διάχυτη, δεν αναρωτηθήκατε άραγε, γιατί το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ δεν έλαβε υπ' όψιν την πρόταση του Αρη και αντί να τον αντικαταστήσει, τον προήγαγε σε διοικητή συντάγματος, τιμώντας τον συγχρόνως με το Αριστείο Απελευθερωτικού Αγώνα; Η κρίση σας, δυστυχώς, κ. Φαράκο, λειτουργεί κατά τρόπον επιλεκτικόν, αφαιρετικόν και άρα σαφώς απαράδεκτον για ιστορικό συγγραφέα.

Για το σχόλιό σας ότι άμεσα υπεύθυνος του 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ ήταν ο διοικητής του, αυτό αποτελεί όχι μόνο διαστρέβλωση της αλήθειας, τελείως άδικα για τον ηρωικό αγωνιστή Μιχάλη Παπαζήση και δείχνει την κακόβουλη πρόθεση από μέρους σας".

Οσον αφορά τον Δεκέμβρη του 1944, ο Μ. Παπαζήσης γράφει: "... Πληθώρα από τεκμηριωμένες μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι η παράδοση του Συντάγματος δεν ήταν απόφαση του Μ. Παπαζήση, αλλά των Καπεταναίων - Πολιτικών. Ενδεικτικά αναφέρω την επιστολή - μαρτυρία του Διοικητή του 2ου Τάγματος του 2ου Συντάγματος της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Κώστα Κολοκούρα (Μεσολογγίτη) που επιβεβαιώνει τα παραπάνω. (Δες εφημερίδα "Ασκραίος", αρ. φ. 47 της 23/3/1997).

Η άρνηση του Μιχάλη Παπαζήση να παραδώσει τα όπλα επιβεβαιώνεται και από το πολεμικόν ημερολόγιον της 23ης Βρετ. Τεθ/νης Ταξιαρχίας, στο οποίο αναφέρεται ότι ο "διοικητής του ΕΛΑΣ εκλήθη υπό του Βρετανού διοικητού του τάγματος διά συνομιλίας... Ο διοικητής του ΕΛΑΣ καλείται να παραδώσει τον οπλισμόν των ανδρών αλλά ηρνήθη. " Γι' αυτόν τον λόγο ο Μιχάλης Παπαζήσης εγκλείστηκε αιχμάλωτος στο αγγλικό στρατόπεδο Χασνίου και κρατήθηκε επί δυο και πλέον μήνες μέχρι την ημέρα που υπογράφτηκε η συμφωνία της Βάρκιζας και ανταλλάχθηκε με Αγγλους αιχμαλώτους. Σε αντίθεση με τον εγκλεισμό του Παπαζήση, ο Δημητρίου (Νικηφόρος) μπαινόβγαινε ελεύθερος στο χώρο των εγκλωβισμένων δυνάμεων του Συντάγματος χωρίς να τεθεί υπό κράτηση".

Και ο Παπαζήσης καταλήγει: "Επειδή κατά νόμον, έχω έννομο συμφέρον να ζητήσω την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σε ό,τι αφορά τους εθνικούς αγώνες του Μ. Παπαζήση, έτσι ώστε να προστατευτεί η μνήμη του ηρωικού αυτού νεκρού Ταγματάρχη, σας καλώ προ πάσης άλλης ενεργείας μου όπως εντός δέκα ημερών προβείτε σε επίδειξη του πρωτοτύπου της προαναφερθείσας έκθεσης του Αρη Βελουχιώτη, στην οποία εισηγείται κατά τη γνώμη σας την αντικατάσταση του Μ. Παπαζήση, λόγω (ως εσείς γράφετε στα σχόλιά σας) ακαταλληλότητος, ή στην αποστολή προς εμένα ενός επικυρωμένου φωτοαντιγράφου ή αν και τούτο δεν είναι δυνατό, να μου γνωρίσετε κατά ποιον τρόπο μπορώ να έχω πρόσβαση στο έγγραφο τούτο, εφόσον δε βρίσκεται στην κατοχή σας.

Αντιλαμβάνεσθε συνεπώς ότι σε μια προσεχή ανατύπωση του βιβλίου σας θα πρέπει να επανορθώσετε όλες αυτές τις ανακρίβειες που υπάρχουν σ' αυτό σχετικά με την εθνική ιστορία και στάση του ταγματάρχη Πεζικού Μιχάλη Παπαζήση και να προβείτε στην αποκατάσταση της αλήθειας.

Σε περίπτωση, όμως, άρνησής σας να πράξετε τα παραπάνω, σας δηλώνω με λύπη μου ότι θα προβώ στη λήψη όλων των νομίμων μέτρων εναντίον σας και κατά παντός υπευθύνου".

Για άλλη μια φορά ο κ. Κατσίμπας αποσιωπά εσκεμμένα, γεγονότα, συνεργάτες, όπως σε πρόσφατη απαντητική στο "Ρ" (31-10-'97), για το ποιος έπιασε αιχμάλωτο τον Δ. Ψαρρό στην Γκιώνα κατά τη 2η διάλυση του 5/42 στις 23-6-1943. "Ξεχνάει" ότι συνεργάστηκε κατ' αρχήν με τον στρατιωτικό αρχηγό Δωρίδος Τηλέμαχο (Γιώργο Παπανικολάου) και λέω κατ' αρχήν διότι κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, τον άφησαν ολομόναχο αυτός και ο Νικηφόρος (Δ. Δημητρίου), με αποτέλεσμα ο Γιώργος Παπανικολάου να ολοκληρώσει την αποστολή του και να συλλάβει τον Δ. Ψαρρό. Για την ιστορία, συμμετείχαν: Φοίβος Γρηγοριάδης, Καλλίας, Τάκης Παπαϊωάννου, Διοβουνιώτης Αριστείδης, Λουκάς Τσιαλίρας και άλλοι απλοί ΕΛΑΣίτες (από το προσωπικό αρχείο του Γ. Παπανικολάου).

Γιατί όλα αυτά; Γιατί αυτή η ταχτική χρόνια τώρα; Για όσους γνωρίζουν βέβαια τα γεγονότα, ξέρουν την προσωπική εμπάθεια που έτρεφαν για τον Γιώργο Παπανικολάου. Για όσους δε γνωρίζουν πολλά, από την εξέλιξη του καθένα από τους κυρίους Κατσίμπα, Δημητρίου, Παπανικολάου, μπορούν να καταλάβουν: Οι δυο πρώτοι, μετά κιόλας από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, "τράβηξαν" στην άλλη πολιτική "όχθη", φτάνοντας μάλιστα, ο κ. Δ. Δημητρίου, να δικαιώσει τους εθνικόφρονες ("Ελληνική εμπειρία 44 - 47" βιβλίο του ιδίου), βγαίνουν από τη φυλακή το 51 - 52, όταν αποφυλακίζονται οι αγωνιστές-στελέχη του εαμικού κινήματος μέχρι το 1964 και πολύ περισσότερο σήμερα δεν έχουν καμιά σχέση με το ΚΚΕ. Ομως αυτοί, σ' έναν κομμουνιστή, όπως ο Γιώργος Παπανικολάου, δεν ήταν δυνατόν να αναγνωρίσουν τη θέση που του ανήκει στην ιστορία, ούτε στο ΚΚΕ ότι μπορεί να 'χει στις τάξεις του ικανά στελέχη και μάλιστα αρχηγούς, με σημαντική παρουσία στα χρόνια εκείνα, πολύ περισσότερο να παραμένουν μέχρι το τέλος της ζωής τους σ' αυτό. Στο ΚΚΕ έχουν μάθει να καταλογίζουν μόνο τα λάθη. Ομως το να παρεμβαίνουμε για αποκατάσταση της αλήθειας και να γράφουμε κ. Κατσίμπα ότι "ΕΛΑΣίτες έπιασαν αιχμάλωτο τον Δ. Ψαρρό" γενικά και αόριστα, μάλλον δεν είναι αποκατάσταση της αλήθειας, άλλα η μισή αλήθεια, που μάλιστα όταν είναι για ιστορικά γεγονότα δεν υπάρχει "μισή αλήθεια". Επίσης γιατί "άτυχος" ο συνταγματάρχης Ψαρρός;

Τέλος, ο λόγος που με κάνει ν' απαντήσω είναι ότι πλέον ο Γιώργιος Παπανικολάου δεν υπάρχει και έχω υποχρέωση απέναντί του και απέναντι στην ιστορία, να εκθέσω όσο γίνεται με περισσότερη αντικειμενικότητα τα γεγονότα. Επίσης δεν μπορούν οι κύριοι Κατσίμπας, Δημητρίου, Γιαννόπουλος, Φαράκος κ.ά. ξαφνικά να κόπτονται για τον Αρη Βελουχιώτη, για την Αντίσταση και να παρουσιάζουν τα γεγονότα με οδηγό τη φαντασία τους. Το ότι συμμετείχαν στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ή στο ΚΚΕ, δεν αποτελεί γι' αυτούς άλλοθι για τη σημερινή εχθρική τους πολιτική στάση απέναντι στο ΚΚΕ και κατά συνέπεια στα λαϊκά συμφέροντα.

Κ. Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Θεσσαλονίκη