Με όλο και πιο δυσμενείς όρους, δανείζεται το ελληνικό δημόσιο, για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες του κράτους. Αυτό προκύπτει τόσο από τα επιτόκια που πληρώνει το δημόσιο στις δημοπρασίες κρατικών τίτλων (που γίνονται όλο και πιο συχνά, με όλο και πιο αυξημένα επιτόκια), όσο και από τα επιτόκια που πληρώνει η Τράπεζα της Ελλάδας για να περιορίσει τη ρευστότητα των τραπεζών. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν τόσο το μεσοσταθμικό επιτόκιο που συμβιβάστηκε να πληρώσει προχτές το υπουργείο Οικονομικών, για να συγκεντρώσει με δημοπρασία 230 δισ. δραχμές, όσο και το επιτόκιο που πλήρωσε χτες η Τράπεζα της Ελλάδας, για να περιορίσει την τραπεζική ρευστότητα, με την τακτική δημοπράτησης καταθέσεων.

Συγκεκριμένα, όπως ανακοινώθηκε και επίσημα:

• Στην προχτεσινή δημοπρασία κρατικών τίτλων (εντόκων γραμματίων του δημοσίου ετήσιας διάρκειας), το μέσοσταθμικό επιτόκιο (δηλαδή το μέσο επιτόκιο) με το οποίο πουλήθηκαν κρατικοί τίτλοι αξίας 230 δισ. δραχμών διαμορφώθηκε στο 12,4%. Το επιτόκιο αυτό, ήταν μία (1) μονάδα μεγαλύτερο από το επιτόκιο το οποίο είχε πληρώσει το δημόσιο στη δημοπρασία κρατικών τίτλων τον περασμένο μήνα Γενάρη που ήταν 11,38%. Στο παραπάνω επιτόκιο (12,4%) έγιναν δεκτές και οι μη ανταγωνιστικές προσφορές. Στην ίδια ανακοίνωση σημειώνεται ακόμη ότι η ανανέωση τοκοφόρων περιόδων των ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου θα γίνει με βασικό επιτόκιο 12,4%. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διαμόρφωση του παραπάνω επιτοκίου στα συγκεκριμένα επίπεδα, θα αποτελέσει πρόσχημα για νέο κύκλο αύξησης των επιτοκίων από τις τράπεζες, οι οποίες υποστήριζαν ότι το αποτέλεσμα της δημοπρασίας θα καθορίσει την περαιτέρω στάση τους, καθώς ούτως ή άλλως τηρούσαν στάση αναμονής, δεδομένου ότι εδώ και μεγάλο διάστημα διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα τα επιτόκια στη διατραπεζική. Ηδη η Eurobank προχτές ανακοίνωσε πρώτη, αύξηση μέχρι και 1,3 ποσοσστιαίες μονάδες στα επιτόκια χορηγήσεων και μέχρι 0,75 ποσοστιαίες μονάδες στα επιτόκια καταθέσεων.
• Η Τράπεζα της Ελλάδας, απορρόφησε χτες ρευστότητα συνολικού ποσού 498,6 δισ. δραχμών από τη διατραπεζική αγορά, μέσω της τακτικής της δημοπρασίας αποδοχής καταθέσεων διάρκειας 14 ημερών, με επιτόκιο 18%.Δηλαδή, η Τράπεζα της Ελλάδας, με στόχο να περιορίσει τη ρευστότητα χρημάτων στην αγορά, κάλεσε τις τράπεζες να καταθέσουν τα χρήματά τους στην κεντρική τράπεζα για διάστημα 14 ημερών, προσφέροντάς τους επιτόκιο 18%. Αν και το επιτόκιο αυτό, είναι μικρότερο από εκείνο που πλήρωσε στην προηγούμενη δημοπρασία τραπεζικών καταθέσεων (19%), παραμένει ωστόσο υψηλό και"ελκυστικό" για τις τράπεζες.

Το γεγονός ότι το δημόσιο δέχτηκε να πληρώσει μια (1) μονάδα υψηλότερο επιτόκιο, σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, αυτό σημαίνει ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα πληρώσει επιπλέον τόκους ύψους 2,3 δισ. δραχμών, σε σχέση με τους τόκους που θα πλήρωνε αν είχε διατηρήσει το ίδιο επιτόκιο της δημοπρασίας κρατικών τίτλων του προηγούμενου μήνα. Επίσης, το γεγονός, ότι η Τράπεζα της Ελλάδας συγκεντρώνει τις τραπεζικές καταθέσεις με τόσο υψηλά επιτόκια (υπερτετραπλάσια του πληθωρισμού) συνεπάγεται κόστος αρκετών δεκάδων δισ. δραχμών, αν παρθεί υπόψη επίσης ότι το επιτόκιο που πληρώνει συνήθως για τη συγκέντρωση τραπεζικών καταθέσεων, δεν υπερβαίνει το 13-14%.

Την υποβάθμιση του ΕΟΜΜΕΧ, καθώς και του ΙΓΜΕ που οδηγεί στη διάλυσή τους καταγγέλλει η Ομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών νομού Κοζάνης με σχετικό της υπόμνημα προς τους αρμόδιους, ζητώντας να αποσυρθεί το σχετικό νομοσχέδιο. Ειδικότερα, η Ομοσπονδία τονίζει ότι η κυβέρνηση στα πλαίσια της υλοποίησης των κατευθύνσεων των Βρυξελλών, που στοχεύουν στη διάλυση και ξεπούλημα κάθε δημόσιου φορέα και την παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο, προφασίζεται δήθεν εκσυγχρονισμό του ΕΟΜΜΕΧ, ενώ στην πραγματικότητα τον οδηγεί σε υποβάθμιση και διάλυση με το νομοσχέδιο που καταθέτει στη Βουλή. Το νομοσχέδιο προβλέπει τη μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΕΟΜΜΕΧ στη Διεύθυνση Σχεδιασμού και Ανάπτυξης των περιφερειών, ενώ την ίδια πολιτική ακολουθεί και με το ΙΓΜΕ, προχωρώντας στην κατάργηση του Παραρτήματος Δυτ. Μακεδονίας.

Το ΔΣ της Ομοσπονδίας Επαγγελματοβιοτεχνών της Κοζάνης δηλώνει κατηγορηματικά την αντίθεσή του μ' αυτές τις μεθοδεύσεις και υπογραμμίζει ότι ο ΕΟΜΜΕΧ και το ΙΓΜΕ όχι μόνο πρέπει να διατηρηθούν με το χαρακτήρα και το ρόλο που έχουν, αλλά και να αναβαθμιστούν. Είναι, τονίζει, φορείς που θα μπορούσαν στα πλαίσια μιας πραγματικά αναπτυξιακής πολιτικής να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, καθώς και στη βιομηχανική παραγωγική ανάπτυξη της χώρας.