ΔΕΥΤΕΡΑ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ 1945. ΩΡΑ 7.20 μ.μ. Στο υπουργείο Εξωτερικών έχουν όλα ετοιμαστεί για την υπογραφή της συμφωνίας, που σημάδεψε όσο καμία άλλη τη μεταπολεμική Ελλάδα, της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Οι τυπικοί έλεγχοι των κειμένων έχουν γίνει και επί δεκαπέντε λεπτά οι υπογραφές "πέφτουν βροχή", αφού πρέπει να μονογραφηθούν όλες οι σελίδες. Σε λίγο, τα πάντα έχουν τελειώσει και οι πρωταγωνιστές του συμβιβασμού βγαίνουν για να μιλήσουν στους δημοσιογράφους. Είναι ο Ι. Σοφιανόπουλος, υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής της κυβερνητικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις, ο Γ. Σιάντος, γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας, καθώς και ο υπουργός για θέματα Μεσογείου της Μ. Βρετανίας Χ. Μακμίλαν, συνοδευόμενος από τον πρεσβευτή Ρ. Λίπερ.

Και οι τρεις δηλώνουν ευχαριστημένοι από την κατάληξη των πραγμάτων, υπογραμμίζοντας ότι ανοίγεται μια νέα σελίδα για την Ελλάδα, που θα χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια ανοικοδόμησής της και προκοπής του λαού της. Στην πραγματικότητα, επακολούθησε το ακριβώς αντίθετο, αφού η Συμφωνία της Βάρκιζας έλυσε τα χέρια της ελληνικής αντίδρασης και των Εγγλέζων, για να εξαπολύσουν ένα νέο κύμα βίας και τρομοκρατίας σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος.

Ανεξαρτήτως των δηλώσεων ευφορίας που συνόδεψαν την υπογραφή της συμφωνίας, στην πραγματικότητα, κανείς δεν πίστευε ότι η χώρα έμπαινε σε μια τροχιά ειρηνικής δημοκρατικής ανοικοδόμησης, με την αστικοδημοκρατική, έστω, σημασία των όρων. Περισσότερο απ' όλους δεν πίστευαν σε μια τέτοια προοπτική οι Βρετανοί, οι οποίοι άλλα σχέδια είχαν για τον τόπο και ήταν σε θέση να διακρίνουν ότι ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στον ελληνικό λαό δεν τους ευνοούσε για να τα πραγματοποιήσουν. Ετσι, ο Τσόρτσιλ, φεύγοντας απ' τη Γιάλτα, προχώρησε σε μια άκρως συμβολική και ταυτόχρονα πολιτική κίνηση, που προδιέγραφε "τι μέλλει γενέσθαι". Στις 14 Φλεβάρη επισκέφθηκε την Ελλάδα.

"Ο πρωθυπουργός - γράφει ο προσωπικός του γιατρός λόρδος Μόραν - ήθελε να πάει στην Αθήνα για να δώσει θάρρος στον αρχιεπίσκοπο και στην κυβέρνηση, ώστε να κρατήσουν μια πιο αποφασιστική στάση... Κάποιος είπε ότι είχε πετύχει μια μεγάλη ηθική νίκη, αλλά εκείνον δεν τον ικανοποιούσε αυτό. Ηθελε φανερά να τσακίσει την αντιπολίτευση στην πατρίδα (σημ. "Ρ": στη Μ. Βρετανία) και γι' αυτό προετοίμαζε νέες συγκρούσεις στην Ελλάδα" (Λόρδου Μόραν: "Ουίνστον Τσόρτσιλ", εκδόσεις Κ. Αθανασακόπουλου, σελ. 314).

Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τέθηκε τέρμα στην ύπαρξη του ΕΛΑΣ. "Η Συμφωνία της 12ης Φλεβάρη τερματίζει τον ένοπλο αγώνα σας. Τώρα ήλθε η ώρα να καταθέσετε με τιμή τα δοξασμένα όπλα σας", έλεγε η προκήρυξη της ΚΕ του ΕΛΑΣ, που εκδόθηκε στις 15/2/1945. (Βλέπε ολόκληρη την προκήρυξη στο "ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΕΑΜ. Μάης 1944 - Μάρτης 1945", ανατύπωση Αθήνας, σελ. 104).

Μια μέρα μετά, στις 16 Φλεβάρη, εκδόθηκε η διαταγή αποστράτευσης των ΕΛΑΣιτών, υπογραμμένη εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου από τον Στ. Σαράφη και τον Αρη Βελουχιώτη. (Στ. Σαράφη: "Ο ΕΛΑΣ", εκδόσεις "Επικαιρότητα", σελ. 563).

Με δάκρυα στα μάτια οι ΕΛΑΣίτες, ένας - ένας, παρέδωσαν τον οπλισμό τους και τράβηξαν για τις εστίες τους σε πόλεις και χωριά. Οπλισμός και άλλο πολεμικό υλικό παραδόθηκαν στις καθορισμένες από τη συμφωνία προθεσμίες. Στις 28 Φλεβάρη ο ΕΛΑΣ έπαψε να υπάρχει.

Η συμφωνία αναφερόταν και σε άλλα ζητήματα, με σπουδαιότερο αυτό της αμνηστίας. Η ΕΑΜική αντιπροσωπεία, κατά παράβαση των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων ΕΑΜ και ΚΚΕ, υπαναχώρησε στο ζήτημα του αιτήματος για γενική αμνηστία και αποδέχτηκε διάταξη, με την οποία εξαιρούνταν της αμνηστίας κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, "τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος" (Αρθρο 3 της Συμφωνίας. Ολόκληρη η Συμφωνία "Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ" τόμος Ε, σελ. 411 - 416). Ετσι, δόθηκε η δυνατότητα στους νικητές να εξαπολύσουν άγριο διωγμό κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, χαλκεύοντας κατηγορίες για διάπραξη, δήθεν, τέτοιων αδικημάτων από τον καιρό ακόμη της φασιστικής κατοχής.

Τέλος, η συμφωνία δεν προέβλεπε συγκρότηση αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, αλλά ούτε και έθιγε το ζήτημα της παρουσίας των βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Αντίθετα, η Μ. Βρετανία εμφανίστηκε ως εγγυητής τήρησης της συμφωνίας. Με δυο λόγια, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ είχαν υποχωρήσει κατά κράτος στη Βάρκιζα και είχαν αποδεχτεί ένα συμβιβασμό πέρα για πέρα απαράδεχτο, χωρίς να έχουν στα χέρια τους - πέρα από την καλή θέληση, στα λόγια, των αντιπάλων τους - καμιά εγγύηση που θα εξασφάλιζε στοιχειωδώς μια ομαλή δημοκρατική εξέλιξη στον τόπο. Τα πάντα είχαν αφεθεί στα χέρια των Βρετανών και της κυβέρνησης των Αθηνών κι αυτό είναι η μέγιστη απόδειξη πως η μόνη συμφωνία που δε θα έπρεπε να υπογραφεί - αν δεχτούμε πως ήταν επιβεβλημένη μια συμφωνία - ήταν αυτή που τελικά υπογράφηκε. Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων. Αν και το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είχε υποστεί μερική ήττα στην Αθήνα, διατηρούσε σχεδόν ανέπαφες τις δυνάμεις του και διέθετε την αμέριστη υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Η συμφωνία αποτελούσε έναν απαράδεκτο συμβιβασμό και ουσιαστική συνθηκολόγηση απέναντι στους Αγγλους και την ντόπια αντίδραση. Στη λαθεμένη στρατηγική του κινήματος σχετικά με το πρόβλημα της εξουσίας μετά το διώξιμο του κατακτητή, βρίσκεται βασικά η αιτία του απαράδεκτου συμβιβασμού.

Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και οι απολογητές της αξιοποιούν στο έπακρο τη Συμφωνία της Βάρκιζας στην ιδεολογικοπολιτική τους επίθεση κατά του ΚΚΕ. Θέλουν να θεμελιώσουν την αντίληψη πως η εργατική τάξη είναι ανίκανη να φέρει σε πέρας τον αγώνα για την εξουσία, εμφανίζοντας πρωτίστως το κόμμα της ανίκανο να την καθοδηγήσει σωστά για την επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού. Η θεωρία της λαθολογίας, η ταύτιση δηλαδή του ΚΚΕ, στην προκειμένη περίπτωση, με το λάθος της Βάρκιζας, και όχι η επιστημονική ερμηνεία του γεγονότος ως απόρροια της εκτίμησης της αντικειμενικής πραγματικότητας, των αντιφάσεων του κινήματος και του κόμματος, στις οποίες ενυπήρχε και η προοπτική της νίκης, επιχειρεί με δαιμονολογικό τρόπο να περάσει την ψυχολογία της ήττας στην εργατική τάξη και το λαό, να πείσει δηλαδή πως το ΚΚΕ, αν παρουσιαστεί και πάλι ευκαιρία, μόνο λάθη σαν αυτό της Βάρκιζας μπορεί να κάνει. Την ίδια ψυχολογία της ήττας καλλιεργούν με τα γραπτά τους πρώην ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και νυν απολογητές του καπιταλισμού, όπως ο Γρ. Φαράκος, ο Λ. Κύρκος, ο Π. Δημητρίου κ.ά., που αξιοποιούν τη Βάρκιζα για να θεμελιώσουν την άποψη πως το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να πολιτεύεται μόνο στα πλαίσια του νομιμόφρονος κοινοβουλευτικού δρόμου, με τους όρους και στα όρια, δηλαδή, που του προδιαγράφει η άρχουσα τάξη. Ετσι, ξορκίζουν ως θανάσιμο λάθος την ένοπλη σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Αγγλους το Δεκέμβρη του '44, προβάλλοντας, ως επιβεβαίωση του ισχυρισμού τους, τους δυσμενείς όρους της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Λες και η Βάρκιζα ήταν η μόνη προοπτική του κινήματος, όταν αυτό έπαιρνε τα όπλα. Κι από την άλλη καταδικάζουν τον ένοπλο αγώνα 1946 - '49 ως λαθεμένη, απαράδεκτη, ακόμη και εγκληματική, επιλογή - υποστηρίζοντας, έμμεσα ή άμεσα, πως έπρεπε δουλικά να προσαρμοστεί το κίνημα στο μεταβαρκιζιανό καθεστώς - επειδή ηττήθηκε ο ΔΣΕ. Με δυο λόγια, αξιοποιούν τις ήττες ή τα δυσμενή αποτελέσματα κορυφαίων εκδηλώσεων της ταξικής πάλης στη χώρα μας για να καταδικάσουν μορφές πάλης και αγώνα, με τις οποίες το εργατικό - λαϊκό κίνημα επιδιώκει να αγγίξει την καρδιά του πολιτικού προβλήματος, θέτοντας θέμα εξουσίας. Και εμφανίζουν, αναφερόμενοι σε τέτοιες περιπτώσεις, τον αντίπαλο, όχι μόνο εκ προοιμίου ισχυρότερο, αλλά και βέβαιο νικητή στον αιώνα τον άπαντα. Λένε ότι το κίνημα δεν πρέπει να ρισκάρει, αλλά να είναι βέβαιο χίλια τα εκατό ότι θα νικήσει, για να δικαιούται να θέσει θέμα εξουσίας. Κι επειδή στην ιστορία της ταξικής πάλης, από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν υπάρχουν τέτοιες βεβαιότητες, κάνουν σημαία τη συνθηκολόγηση, λανσάρουν την ιδέα πως κάθε αγώνας πρέπει να στοχεύει στον πάση θυσία συμβιβασμό, στον κάθε είδους συμβιβασμό, ο οποίος πρέπει να αρπάζεται από τα μαλλιά με την πρώτη ευκαιρία για να μην ακολουθήσουν χειρότερα.

Αναμφισβήτητα, η ιστορία και η φύση των ιδεών δεν είναι ξέχωρη από την ιστορία και τη φύση της ταξικής πάλης. Οι ιδέες που προβάλλονται με αφορμή τη Συμφωνία της Βάρκιζας το επιβεβαιώνουν περίτρανα.

Γ. Π.

Πριν ακριβώς από 53 χρόνια. Σαν σήμερα 12 Φλεβάρη 1945. Σημαδιακή μέρα. Η "Συμφωνία" της Βάρκιζας. Ουσιαστικά μέρα της αποδοχής της στρατιωτικής ήττας μας στην άνιση μάχη του Δεκέμβρη 1944 ανάμεσα στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και στα αγγλικά στρατεύματα, τα συνεπικουρούμενα από την 3η ορεινή ταξιαρχία, τον Ιερό Λόχο, τους Χίτες, τους Ταγματασφαλίτες, κοινωνικά αποβράσματα και λούμπεν στοιχεία. Η μάχη κράτησε 33 μερόνυχτα και δόθηκε μόνο στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά, εκεί δηλαδή που περιοριζόταν το κράτος της "Σκομπίας". Από την Ελευσίνα και πέρα κι από την Πάρνηθα και πάνω η Ελλάδα παρέμενε μέχρι τότε Ελεύθερη και ο Λαός μας νοικοκύρης στον τόπο του, αφοσιωμένος στην ανοικοδόμηση των χαλασμάτων του πολέμου, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κατακτήσεών του.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας ανέτρεψε όμως τις κατακτήσεις αυτές, δεδομένου ότι είχε σοβαρές επιπτώσεις στο λαϊκό κίνημα και παράλληλα στάθηκε καθοριστικό εμπόδιο στην προώθηση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων που είχαν δρομολογηθεί από την ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην περίοδο της κατοχής.

Οι διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία, που έγιναν στη βίλα Κανελλοπούλου, άρχισαν στις 3 του Φλεβάρη 1945 και τέλειωσαν στις 3 το πρωί της 12ης του ίδιου μήνα. Μετά από λίγες ώρες, στο υπουργείο Εξωτερικών το επίσημο κείμενο θα το υπογράψουν τα μέλη των δύο αντιπροσωπειών. Του ΕΑΜ οι Γ. Σιάντος, Δ. Παρτσαλίδης και της κυβέρνησης Πλαστήρα, που είχε αντικαταστήσει για μικρό χρονικό διάστημα τον Γ. Παπανδρέου, οι Ι. Σοφιανόπουλος, Περ. Ράλλης και Ι. Μακρόπουλος.

Θα πρέπει ν' αναφερθεί ότι στις διαπραγματεύσεις, την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ συμπλήρωναν ο Ηλ. Τσιριμώκος της ΕΛΔ και ο στρατηγός Στεφ. Σαράφης, ενώ στην κυβερνητική αντιπροσωπεία συμμετείχε επίσης ο συνταγματάρχης Παυσ. Κατσώτας. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Μακ Μίλαν, υπουργού Θεματοφύλακα των αγγλικών συμφερόντων στη Μεσόγειο και του Λίπερ, Αγγλου πρεσβευτή στην Αθήνα. Και οι δύο τις τελευταίες τρεις μέρες των διαπραγματεύσεων δεν έλειψαν ούτε στιγμή από τη βίλα και την τελευταία νύχτα, αποθρασυμένοι, έδιναν με το τουπέ του αφεντικού κατευθύνσεις, ώστε γρήγορα να κλείσει η συμφωνία και να μπούνε οι υπογραφές, για να εφαρμοστούν μια ώρα γρηγορότερα τα σατανικά τους σχέδια, που υλοποιούμενα με τα απάνθρωπα και εγκληματικά μέτρα αλυσόδεναν την Πατρίδα μας και το Λαό μας.

Ετσι στις δύο συμφωνίες, του Λιβάνου (20.5.44) και της Γκαζέρτας, (26.9.44) προστίθεται και η Συμφωνία της Βάρκιζας, για να εδραιωθεί μέσα σε λίγους μήνες το Κράτος του Τρόμου με τα 25 Στρατοδικεία, τις 132 φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους, τις δεξιές ληστοσυμμορίες που καίνε, σφάζουν, βιάζουν και φτάνουν τις 50 (Σούρλας, Μαγγανάς, Κατσαρέας, Βουρλάκης κ. ά.) καθώς και τις παρακρατικές οργανώσεις στις πόλεις, που φτάνουν επίσης τις 55 (Γιοσμάς, Βρεττάκος, Θωμόπουλος κ. ά.).

Δεν πρόλαβε να υπογραφεί η Συμφωνία της Βάρκιζας και το Α έκτακτο Στρατοδικείο καταδίκασε σε θάνατο τρεις Πειραιώτες ΕΠΟΝίτες (Μ. Μονέδα, Α. Μπουρδή, Δ. Αυγέρη), που εκτελέστηκαν στις 19.6.1947 στον Τρούλο της Αίγινας, μαζί με 14 άλλους αγωνιστές. Σε επόμενη δικάσιμη, κατηγορούμενοι ήταν οι αστυνομικοί Τσαπόγας, Ανδρουλιδάκης, Δήμου, Γαβρισέας κ. ά. Το "αδίκημα" ήταν η συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση. Την ίδια τύχη είχαν χιλιάδες πατριώτες, ανάμεσά τους επιστήμονες, άνθρωποι της Τέχνης και των Γραμμάτων όπως ο Γληνός, οι ηθοποιοί Παππάς, Καρούσος, Α. Βεάκης, η Μιράντα, η Η. Χαντά, η Κ. Ντιριντάουα.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας, εκτός των άλλων δεινών για το λαό μας, "έβαλε τις βάσεις" για τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Πρωτομάστορας ήταν ο Αγγλος Σερ Γουώλτερ Σιτρίν, γενικός γραμματέας της Συνομοσπονδίας των Αγγλικών Συνδικάτων, που έφτασε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση, με σκοπό να αποκεφαλίσει το συνδικαλιστικό κίνημα από τα αριστερά στελέχη και να προωθήσει ρεφορμιστές συνδικαλιστές. Ομως οι εργαζόμενοι αντιστέκονται με το δικό τους τρόπο. Ψηφίζουν αριστερά. Ετσι στις εκλογές (1945) στα ΕΚ Αθήνας και Πειραιά, τα αποτελέσματα ήταν:

ΑΘΗΝΑ: Ψήφοι 46.668, ο ΕΡΓΑΣ (αριστεροί) 33.500.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Ψήφοι 20.300, ο ΕΡΓΑΣ 16.539.

Ο Σιτρίν, για να επανέλθουμε στον απεσταλμένο του Τσώρτσιλ, είναι εκείνος που επικεφαλής επιτροπής "ειδικών παρατηρητών" ανακάλυψε... τα πηγάδια του Κορυδαλλού και της Πετρούπολης, με τα χιλιάδες πτώματα, χωρίς μάτια και μύτες, που είχαν δολοφονήσει δήθεν οι ΕΛΑΣίτες. Με βάση τη συκοφαντική αυτή εκστρατεία εκτελέστηκαν χιλιάδες αγωνιστές, χαρακτηριζόμενοι "ως ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί"... εκατοντάδων φόνων!

Το μελάνι από τις υπογραφές της Συμφωνίας της Βάρκιζας δεν έχει στεγνώσει... Είναι ξημερώματα της 13ης του Φλεβάρη 1945 κι ένα μαχητικό αεροπλάνο της RAF προσγειώνεται στο Ελληνικό. Μεταφέρει από το Λονδίνο τον Βίκτωρα Φέδερ, βοηθό του γενικού γραμματέα της ΣΑΣ. Ο ίδιος, στον πρόλογο του βιβλίου του με τίτλο "Η ουσία του συνδικαλισμού", που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1963 από τις εκδόσεις "THE BODLEN HEAD LTD", γράφει:

"... Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου και μέσα σε λίγες ώρες, ύστερα από οδηγίες του Σιτρίν, έπαιρνα το αεροπλάνο μαζί με άλλους δύο συναδέλφους της ΣΑΣ. Εκείνοι θα παρέμεναν δυο - τρεις βδομάδες, ενώ εγώ θα συνέχιζα την παραμονή μου όσον καιρό ήταν ανάγκη να μπει σ' εφαρμογή ένα συνδικαλιστικό πλάνο (...).

Πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Από τη δράκα των γνωστών στους διεθνείς κύκλους Ελλήνων συνδικαλιστών, πριν το 1936, άλλοι είχαν πεθάνει, άλλοι είχαν σκοτωθεί και άλλοι κρυβόντουσαν (...).

Μέσα σε τρεις μήνες έγινε μπορετό να διεξαχθούν αρχαιρεσίες στα τοπικά σωματεία Αθηνών, Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Λαμίας, Λαρίσης και άλλων πόλεων της χώρας (...).

Οι νεοσχηματισθέντες συνδικαλιστικοί οργανισμοί αναχαίτισαν την απειλή της επικράτησης του ολοκληρωτισμού που άρχισε κιόλας να υποχωρεί (...)".

Από εκεί ξεκίνησαν ο διάφοροι Μακρήδες, που υπηρέτησαν πιστά την οικονομική ολιγαρχία και τα εκάστοτε πολιτικά αφεντικά (Πλαστήρας, Σοφούλης, Παπανδρέου, Παπάγος, Καραμανλής) φτάνοντας να υπερασπίσουν τελευταία και τη Χούντα των συνταγματαρχών, όταν πήγαν το 1969 στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, για να υπερασπίσουν τη φασιστική δικτατορία.

Την αγγλική επικυριαρχία διαδέχτηκε η αμερικάνικη. Οι "μηχανισμοί" παρέμειναν σχεδόν ατόφιοι. Εξακολουθούν να υπάρχουν "Μακρήδες". Τα καλπονοθευτικά συστήματα στα Εργατικά Σωματεία υπάρχουν ακόμη. Ο Ν. 330, που νοθεύει την πραγματική βούληση των εργαζομένων, ισχύει σήμερα στα 14 ναυτεργατικά σωματεία. Πρόκειται για επιταγή των Ελλήνων εφοπλιστών, την οποία πρόθυμα εφάρμοζε τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα. Εξακολουθούν να υπάρχουν "αριστεροί" θιασώτες μιας καινούριας εκσυγχρονισμένης "Βάρκιζας", που εκφράζεται τώρα με τη συναίνεση, το συμβιβασμό και την "εργασιακή ειρήνη" στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ο κίνδυνος από αυτές τις κακοτοπιές δε θα είναι μεγάλος, όσο όλοι μας θα φέρνουμε στη μνήμη μας τη σημερινή ημερομηνία πριν από 53 χρόνια.

Δημήτρης ΣΕΡΒΟΣ

Η ΝΕ Αρτας του ΚΚΕ διοργανώνει συνεστίαση προς τιμήν των 80 χρόνων του ΚΚΕ,αύριο Παρασκευή 13 Φλεβάρη στην αίθουσα του ξενοδοχείου ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΝ, και με μουσική συντροφιά "Τα παιδιά της Αρτας". Τιμή πρόσκλησης 4.000 δρχ.

• Η ΚΟΒ Αγίας Τριάδας Νίκαιας του ΚΚΕ διοργανώνει συνεστίαση προς τιμήν των 80 χρόνων του Κόμματος αύριο Παρασκευή 13 Φλεβάρη στις 9.30 μμ στο κέντρο "Μινοράκι", Ανω Κορυδαλλός.

Προσκλήσεις διατίθενται στα γραφεία της ΚΟΒ (Τερψιθέας 6). Πληροφορίες στο τηλ. 4952.146 (6.00 - 8.00 μμ).

• H Βορειοανατολική Αχτίδα της ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση στην οποία θα βραβευτούν οι τρεις πρώτες Οργανώσεις της Οικονομικής Εξόρμησης για τα 80χρονα του ΚΚΕ, το Σάββατο 14 Φλεβάρη στις 6.30 μμ στο παλαιό Δημαρχείο Χαλανδρίου (Μεσολογγίου 20). Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
• Η Βορειοδυτική Αχτίδα της ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργανώνει συντροφικό γλέντι - συνεστίαση για τη βράβευση των πρωτοπόρων Οργανώσεων και πρωτοπόρων συντρόφων μετά τη λήξη της Οικονομικής Εξόρμησης του ΚΚΕ, για τα 80χρονα, την Κυριακή 15 Φλεβάρη στις 9.00 μμ στο κέντρο ΓΟΡΓΟΝΑ, Ν. Χαλκηδόνα (Κύπρου 33, τηλ. 2520.909).

Η "Ανώνυμη Κομπανία" θα μας συντροφεύσει με σμυρναίικα - ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια.

• Η Δυτική Αχτίδα της ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση για τα 80χρονα του ΚΚΕ την Κυριακή 15 Φλεβάρη στις 10.30 π.μ. στο Πνευματικό Κέντρο Ιλίου (Πεζόδρομος Νέστορος). Στην εκδήλωση θα μιλήσει στέλεχος του ΚΚΕ.
• Η ΑΕ Λήμνου του ΚΚΕ οργανώνει γιορταστική εκδήλωση για τα 80χρονα του Κόμματος τη Δευτέρα 16 Φλεβάρη και ώρα 6.30 μμ στο ξενοδοχείο "Διαμαντίδης" (Μύρινα). Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλία του Κ. Βουλγαρόπουλου,μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ. Επίσης θα υπάρχει

έκθεση βιβλίου και φωτογραφίας καθώς και προβολή ταινίας αφιερωμένης στην 80χρονη ιστορία του Κόμματος.

• Η Κομματική Επιτροπή Αρκάδων Αθήνας του ΚΚΕ διοργανώνει συγκέντρωση την Τετάρτη 18 Φλεβάρη,στις 6.30 μμ στα γραφεία της ΚΟΑ (Βερανζέρου και Κοτοπούλη), με θέματα: Οργανωτικά και τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.

Μέχρι τις 31 του Μάρτη είναι η προθεσμία υποβολής δικαιολογητικών για την έκδοση εκλογικού βιβλιαρίου. Δικαίωμα υποβολής έχουν όσοι μέχρι και την 31-12-98 συμπληρώνουν τα 18 τους χρόνια, δηλαδή όσοι γεννήθηκαν μέχρι και τις 31-12-1980.

Τα δικαιολογητικά που πρέπει να προσκομίσουν στο δήμο ή την κοινότητα, που είναι γραμμένοι, είναι: Αίτηση για εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, πιστοποιητικό δήμου ή κοινότητας, βεβαίωση αστυνομικού τμήματος για τη διεύθυνση κατοικίας και την ενορία που υπάγεται, δελτίο αστυνομικής ταυτότητας και δύο πρόσφατες φωτογραφίες τύπου αστυνομικής ταυτότητας.