Οι "ελαστικές" μορφές εργασίας, οι "απασχολήσιμοι" χωρίς δικαιώματα, έχουν εισβάλλει δυναμικά στον κλάδο του φαρμάκου και συνεχώς διευρύνονται, με "πρωτοπόρα" εδώ, τη ΦΑΜΑΡ - Μαρινόπουλος,αλλά και άλλες επιχειρήσεις. "Αέρα στα πανιά" των εργοδοτών δίνει η κυβέρνηση, η οποία, αφού με τη στάση της ευνόησε την ανάπτυξή τους, τώρα έρχεται να νομιμοποιήσει και να διευρύνει την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όπως επιβεβαιώνουν η σχετική τροπολογία για τις ΔΕΚΟ, οι εξαγγελίες για "ευελιξία" των εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση και το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να φέρει για τη "διευθέτηση του χρόνου εργασίας" και την κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος στον ιδιωτικό τομέα.

Η ΦΑΜΑΡ δουλεύει "φασόν" με όλες τις μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου "φάρμακο - καλλυντικό", όπως την "Μπρίστολ", τη "Φάιζερ", την "Μπίτσαμ", τη "Σίμπα" κ. ά., ενώ κατέχει το 35% της αγοράς. Διαθέτει εργοστάσια, στην Ανθούσα που δραστηριοποιείται στο φάρμακο, στο Καλαμάκι επίσης στο φάρμακο και στην Αυλώνα.Το τελευταίο είναι ένα συγκρότημα εργοστασίων, με δραστηριότητες στο φάρμακο, στα καλλυντικά, στα κτηνιατρικά φάρμακα, εκεί βρίσκονται και οι αποθήκες, ενώ στα σχέδια της εταιρίας είναι να συγκεντρωθούν εκεί όλες οι δραστηριότητές της.

Στη ΦΑΜΑΡ απασχολούνται συνολικά 1.500 άτομα, όμως πάνω απ' το 30% των εργαζομένων είναι μερικώς απασχολούμενοι,με όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές. Υπάρχουν συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, οι οποίοι εργάζονται 8 ώρες, 6 ώρες ή και 4 ώρες την ημέρα. Συμβασιούχοι που εργάζονται 4 μέρες ή και 3 μέρες τη βδομάδα, ενώ άλλοι που εργάζονται μόνο Σαββατοκύριακα!

Το πρόβλημα εμφανίζεται με πιο οξυμένη μορφή κυρίως στο συγκρότημα της Αυλώνας. Εκεί εργάζονται ανάλογα 500 - 600 άτομα σε περιόδους αιχμής ή σε περιόδους ύφεσης 350 - 400 άτομα. Οπως σημειώνουν συνδικαλιστές, η εταιρία έχει δημιουργήσει έναν "στρατό απασχολήσιμων" 200 - 300 εργαζομένων που πηγαινοέρχονται ανάλογα με τη θέληση και τις ανάγκες της εταιρίας.Η ανεργία που έχει πάρει εκρηκτική μορφή στη γύρω περιοχή, γίνεται όπλο στα χέρια της εταιρίας για να εκβιάζει για αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αυλώνα, εκκρεμούν στα συρτάρια της εταιρίας 1.500 αιτήσεις για πρόσληψη!

Παράλληλα προβλήματα υπάρχουν και με τους μισθούς όλων των εργαζομένων, που είναι πολύ χαμηλοί και κινούνται στα όρια των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Επίσης οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν 42,5 ώρες τη βδομάδα, καθώς η εταιρία τους υποχρεώνει να δουλέψουν παραπάνω για να καλύψουν το χρόνο του διαλείμματος.

Οπως θα πει ο Τ. Ριζόπουλος,πρόεδρος του σωματείου φαρμακεργατών Βοιωτίας - Αυλώνας, "υπάρχει μια τεράστια ενοχή του υπουργείου Εργασίας που για πολλά χρόνια δεν έχει κάνει την παραμικρή παρέμβαση, παρά τις παραβιάσεις των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και για το ότι δεν έχει εμφανιστεί κανείς Επιθεωρητής και για ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας στον χώρο δουλιάς".

Εδώ και δυο χρόνια η γερμανική πολυεθνική καλλυντικών "BDF Nivea" στον Γέρακα, έχει ξεκινήσει μια μεθοδευμένη προσπάθεια για ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αντικαθιστώντας τους εργαζόμενους που συνταξιοδοτούνται με συμβασιούχους ορισμένου χρόνου. Ετσι σήμερα απ' τα 250 άτομα που απασχολεί συνολικά, περίπου 50 είναι συμβασιούχοι με εξάμηνες, τρίμηνες και δίμηνες συμβάσεις και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί παραπέρα.

Παράλληλα τις τελευταίες μέρες η πολυεθνική ζήτησε απ' τους εργαζόμενους να αποδεχτούν να αλλάξουν οι ώρες εργασίας τους και να δουλεύουν από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα, με το πρόσχημα πως μετά τις 10π.μ. αρχίζουν να ρέουν οι παραγγελίες. Ωστόσο, εκφράζονται φόβοι πως η αλλαγή αυτή στις ώρες αποτελεί "πρόβα" για να προχωρήσει στη συνέχεια σε καταστρατήγηση του 8ωρου. Στο μεταξύ έχει περιορίσει στο ελάχιστο την παραγωγή προϊόντων, εισάγοντας έτοιμα τα περισσότερα, ενώ στο εδώ εργοστάσιο γίνεται κυρίως η συσκευασία των διαφόρων καλλυντικών.

Ανάλογα προβλήματα παρουσιάζονται και σε άλλες επιχειρήσεις και όπως θα πει η Ζ. Σώκου, μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ και της Ομοσπονδίας Φαρμάκου, "σε όλο τον κλάδο γίνεται μια συστηματική προσπάθεια απ' τους εργοδότες για καταστρατήγηση και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των κατακτήσεων των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλιάς. Οπου υπάρχουν σωματεία και συνδικαλιστική παρουσία, πολλές φορές αντιμετωπίζονται, όμως όπου δεν υπάρχει, τότε βασιλεύει η αυθαιρεσία του εργοδότη, κύρια κάτω απ' την απειλή της απόλυσης, π.χ. ΦΑΡΑΝ,ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ - ΥΝΦΑ,ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ κ. ά. Ιδιαίτερα "ενοχλεί" τους εργοδότες η συνδικαλιστική παρουσία και δράση. Το στοίχημα που πρέπει να βάλουμε και να κερδίσουμε, είναι να βρεθούμε πιο κοντά και πιο πολύ στους χώρους δουλιάς, να προσπαθήσουμε για μεγαλύτερη ενεργοποίηση των εργαζομένων στην καθημερινή πάλη για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, κόντρα στις επιλογές Ευρωπαϊκής Ενωσης - κυβέρνησης - εργοδοτών αλλά και εκείνων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που με τη στάση τους βοηθούν στο να περάσουν ανώδυνα αυτές οι πολιτικές στους εργαζόμενους. Σε αυτή την προσπάθεια έχει θέση κάθε τίμιος άνθρωπος που ζει στο πετσί του τα προβλήματα και θέλει να αγωνιστεί γι' αυτά".

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

Στο "φόντο" της παραγωγικής συρρίκνωσης του κλάδου του φαρμάκου, της ανεργίας, αλλά και των "ευέλικτων" εργασιακών σχέσεων που διευρύνονται συνεχώς, πραγματοποιείται στις 21 - 22 Φλεβάρη το 7ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας.Στο συνέδριο θα πάρουν μέρος 54 αντιπρόσωποι από 31 σωματεία που εκπροσωπούν πάνω από 2.000 ψηφίσαντα μέλη.

Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στον τομέα του φαρμάκου, πολιτική στήριξης των συμφερόντων και επιδιώξεων των πολυεθνικών, είχε αποτέλεσμα να συρρικνωθεί δραστικά η εγχώρια παραγωγή σε όφελος των εισαγωγών, να χαθούν πολλές θέσεις εργασίας. Οι επιχειρήσεις πλέον, είτε λειτουργούν σαν παραρτήματα των πολυεθνικών, είτε κάνουν δουλιές "φασόν" τμήματος των προϊόντων των πολυεθνικών. Η κυριαρχία των πολυεθνικών έχει σοβαρές επιπτώσεις στην εθνική οικονομία με τη μεγάλη εκροή συναλλάγματος, στα ασφαλιστικά Ταμεία, αλλά και στους ίδιους τους ασφαλισμένους.

Οι νέες εργασιακές σχέσεις που προωθούνται, αφού οι προσλήψεις εργαζομένων με συμβάσεις αορίστου χρόνου τείνουν να εκλείψουν, οι συνεχείς προσπάθειες των εργοδοτών να αφαιρέσουν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, είναι ένα απ' τα κύρια ζητήματα που θα απασχολήσουν το συνέδριο. Οπως επίσης και τα ασφαλιστικά, αφού η σχεδιαζόμενη διάλυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος χτυπά και τους εργαζόμενους στον κλάδο φαρμάκου - καλλυντικών. Το επικουρικό τους Ταμείο, το ΤΕΑΥΦΕ, αν και εύρωστο, μεθοδευμένα επιδιώκεται να μετατραπεί σε προβληματικό, καθώς η κυβέρνηση κατάργησε τον πόρο υπέρ του Ταμείου (οι επιχειρήσεις του κλάδου κατέβαλλαν το 3% επί των κερδών τους), ενώ "βάζει χέρι" και στα αποθεματικά του που ανέρχονται στα 90 δισ. δραχμές.

Ο Π. Μπότσης, πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης και στέλεχος της παράταξης "Προοδευτική Κίνηση Φαρμάκου", θα σημειώσει πως "η Ομοσπονδία έχει κάνει μια αρκετά σημαντική δουλιά το τελευταίο διάστημα, στην κατεύθυνση του να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική στο φάρμακο, να έχει το κράτος την κύρια ευθύνη στην παραγωγή και στη διακίνηση των φαρμάκων, να υπάρχει φθηνό και καλής ποιότητας φάρμακο για το λαό. Προσπάθησε να δράσει από κοινού με άλλους φορείς που εμπλέκονται στον τομέα φάρμακο, με φαρμακοποιούς και συνταξιούχους που είχαμε και καλή συνεργασία. Προσπαθήσαμε να πορευτεί μαζί μας και η ΓΣΕΕ, ωστόσο αν και στο ψήφισμα του προηγούμενου συνεδρίου έβαζε παρόμοιες θέσεις με μας, στην πράξη και με ευθύνη της πλειοψηφίας της διοίκησης συντάχθηκε με την κυβερνητική πολιτική. Επίσης κάναμε παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων με παραβιάσεις των εργασιακών δικαιωμάτων. Με την καθημερινή μας παρέμβαση καταφέραμε να σταθεροποιήσουμε μια πορεία και να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για μαζικοποίηση των σωματείων. Στόχος είναι μέσα απ' τις αποφάσεις του συνεδρίου να αναδειχτούν οι αιτίες και οι υπεύθυνοι, να δρομολογηθεί η αγωνιστική διεκδίκηση των προβλημάτων, να βγουν ενισχυμένες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που αντιστάθηκαν και είναι αποφασισμένες να αντισταθούν".

Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στον τομέα του φαρμάκου, πολιτική στήριξης των συμφερόντων και επιδιώξεων των πολυεθνικών, είχε αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής προς όφελος των εισαγωγών, και το χάσιμο πολλών θέσεων εργασίας