Εάν όμως η κατάσταση στους «οργανωμένους καταυλισμούς» μπορεί να θεωρηθεί διεθνής διασυρμός, αυτό που συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει στους κεντρικούς δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας, αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις της χώρας, πώς μπορεί να ονομαστεί; Μια απλή, περιληπτική αναφορά σε γεγονότα και στιγμές της τελευταίας 5ετίας είναι αρκετή για να καταδείξει το μέγεθος της κατάφωρης παραβίασης των διεθνών συνθηκών και των δικαιωμάτων των προσφύγων από την ελληνική κυβέρνηση.

• Πλατεία Ωδείου. Εκεί όπου για κάμποσους μήνες το 1996 περισσότεροι από 1.000 Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, αν μη τι άλλο, είχαν καταφέρει να δείξουν στην «ομήγυρη» και στους φορείς της πολιτείας πόσο «πολύτιμο» και «αποτελεσματικό» μπορεί να είναι ένα μόνο χαρτόκουτο... Εκείνη τη χρονιά, το 1996, οι υπολογισμοί έκαναν λόγο για μαζική είσοδο 12.000 προσφύγων από το Ιρακινό Κουρδιστάν. Στοιβαγμένοι κατά δεκάδες μέσα στα αυτοσχέδια «σπίτια» τους, οι Κούρδοι του Ωδείου παρέμειναν εκεί ξεχασμένοι, εγκατελειμμένοι, ανήμποροι να ξεκινήσουν τη ζωή τους στη χώρα μας. Κι όταν άρχισαν οι διαμαρτυρίες για την αφόρητη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην περιοχή και για την αθλιότητα αυτών των ανθρώπων αυτόματα βρέθηκε η λύση: Η κατασκήνωση στον Αγιο Ανδρέα!
• Δεν μπόρεσαν να παραμείνουν εκεί ούτε για έξι μήνες! Ολα όσα τους υποσχέθηκαν αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Τρομερά τα προβλήματα, απαράδεκτες οι συνθήκες διαβίωσης, ανυπόφορο το κρύο του χειμώνα μέσα στις σκηνές. Η κυβέρνηση συνέχισε να ακολουθεί την πάγια τακτική της - δεν ακούω, δε βλέπω τίποτα. Ωσπου έφτασε ν' ανοίξει η τραγική σελίδα της πλατείας Κουμουνδούρου.
• Μέσα σε ελάχιστο χρόνο μία από τις κεντρικότερες πλατείες της πρωτεύουσας γέμισαν με χαρτόκουτα, σκηνές, κουβέρτες και με περίπου 1.500... σκιές να περιφέρονται μέσα στην εξαθλίωση χωρίς ελπίδα. Ηταν Οκτώβρης του 1997 όταν η Διεύθυνση της Νομαρχίας Αθηνών προειδοποιούσε για την κατάσταση που είχε ήδη δημιουργηθεί στο χώρο: «Οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο της πλατείας προσδίδουν την εικόνα σταβλισμού, που στερείται έργων υποδομής και που έχει ως επακόλουθο τη δημιουργία σοβαρών προβλημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Επιβάλλονται λοιπόν άμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση να ληφθούν ριζικά μέτρα». Η κυβέρνηση, για μια ακόμα φορά, κώφευσε κατά το γνωστό τρόπο.

Η κατάσταση στην πλατεία είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ανδρες, γυναίκες αλλά και μικρά παιδιά εγκατελειμμένα στην τύχη τους. Δημόσιο θέαμα ο ύπνος τους, η μπουγάδα τους, τα γεύματά τους ακόμα και οι... φυσικές ανάγκες τους. Οι κάτοικοι της περιοχής, που απ' την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν τους πολιτικούς πρόσφυγες, άρχισαν να διαμαρτύρονται, να μιλούν για μολυσματικές ασθένειες και να ζητούν επιτακτικά, τόσο απ' την κυβέρνηση, όσο και απ' το δήμαρχο Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλο, να δώσουν λύση. Και πάλι σε κωφούς απευθύνθηκαν. Ωσπου ήρθε η στιγμή της κρίσης. Ξημέρωνε η 16η Φλεβάρη του 1999. Χαράματα έγινε το μπλόκο της αστυνομίας. Χαράματα ξεκίνησε η βαρύτατη αυτή προσβολή στην αξία του ανθρώπου... Και λίγες ώρες αργότερα έγινε γνωστή και η εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στη σύλληψη του Οτσαλάν.

Δεν υπάρχει Ελληνας πολίτης που να μη θυμάται αυτό το πογκρόμ της ντροπής. Ανθρωποι στοιβαγμένοι στις κλούβες της αστυνομίας να μεταφέρονται σε αναζήτηση, όχι καταλύματος, αλλά χώρου αποθήκευσης. Δήμαρχοι των πέριξ δήμων να κινητοποιούνται όχι για να βρουν κατάλληλο χώρο εγκατάστασης, αλλά για να απομακρύνουν το πρόβλημα. Ο Δήμος Αθηναίων - συνένοχος - να στέλνει τα απορριμματοφόρα του και φορτηγά για να εξαφανίσει εκ των υστέρων, όταν είχαν ήδη μαζευτεί οι Κούρδοι, τα φτωχά νοικοκυριά τους. Γιατί η διαφορά αυτού του πογκρόμ με αυτά που έκαναν οι ναζί για να μαζέψουν τους Εβραίους στη θεσσαλονίκη ήταν ότι τουλάχιστον οι Γερμανοί άφηναν τους διωκόμενους να πάρουν τα ρούχα τους...

• Εχει περάσει ένας χρόνος από τότε. Οι Κούρδοι εξακολουθούν να περιφέρονται σαν σκιές στους δρόμους της Αθήνας. Το πολιτικό άσυλο είναι πλέον ουτοπία γι' αυτούς τους ανθρώπους. Εχουν πλέον πειστεί για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών απ' την ελληνική κυβέρνηση. Μια νέα μικρή πλατεία Κουμουνδούρου έχει στηθεί στην περιοχή του Ασύρματου στο Μπραχάμι. Οι δήμαρχοι των γύρω περιοχών ζητούν εδώ και μήνες να βρεθεί λύση. Καμιά απάντηση, καμιά δέσμευση. Ολοι περιμένουν μια νέα επιχείρηση - «σκούπα» της αστυνομίας. Τα εγκατελειμμένα σπίτια γύρω απ' την Κουμουνδούρου, αλλά και σε πολλές περιοχές της Αθήνας, κρύβουν καλά το δράμα. Ως πότε;

«Οταν καιγόμαστε στα πλοία, όταν πατάμε νάρκες στα σύνορα, όταν πνιγόμαστε στα σαπιοκάραβα, τότε μας θυμούνται υποκριτικά και δείχνουν τις εικόνες για τις άθλιες συνθήκες ζωής και διαβίωσής μας στην Ελλάδα. Ολα αυτά, όμως, είναι υποκριτικά και προσπαθούν να εξαπατήσουν την ελληνική κοινή γνώμη».

Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από αγανακτισμένους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες και δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο τον περασμένο Νοέμβρη, όταν στο λιμάνι της Πάτρας, και συγκεκριμένα στο επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Σούπερ Φαστ ΙΙΙ», έχασαν τη ζωή τους δεκάδες Κούρδοι, που προσπάθησαν να βρουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής μακριά απ' την πατρίδα μας. Κι όμως, αυτές οι «σκληρές», ίσως για κάποιους, κουβέντες τους επιβεβαιώνονται με τον πιο... πανηγυρικό τρόπο από τα ίδια τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, τα οποία είναι καταλυτικά από μόνα τους για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα παραχωρήθηκε το προσφυγικό καθεστώς σε 130 μόλις άτομα το 1997 και σε 158 το 1998. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως το ποσοστό αναγνώρισης στη χώρα μας είναι ένα από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη: Μόλις 5,5% το 1997 και 4% για το 1998, όταν στην Ευρώπη το μέσο ποσοστό αναγνώρισης είναι περίπου 14%...