ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

ΣΕΛΙΔΟΡΑΜΑ

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τρεις στους τέσσερις ψηφοφόρους τάσσονται κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Το 58,3% πιστεύει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το 41,2% του συνόλου των ψηφοφόρων πιστεύει ότι το ΚΚΕ είναι το κόμμα που εκφράζει καλύτερα από όλα τα κόμματα τα συμφέροντα εκείνων που έχουν χαμηλά εισοδήματα. Τα αποκαλυπτικά αυτά στοιχεία προκύπτουν από το κεφάλαιο "ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ" της δημοσκόπησης της ΔΗΜΕΛ, που έγινε το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων της άρχισε από το "Ρ" της προηγούμενης Κυριακής (σελίδες 8 - 9)

ΣΤΙΣ 5 Μάη συμπληρώνονται 180 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ, η συμβολή του οποίου ήταν καθοριστική στην οικονομική, πολιτική και φιλοσοφική σκέψη της ανθρωπότητας και στη θεμελίωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης. Η εμφάνιση του μαρξισμού ήταν ιστορική αναγκαιότητα, ιστορικά ώριμο καθήκον της εποχής. Δεν εμφανίστηκε από το τίποτα, στο κενό, ούτε και ήταν προϊόν της δημιουργικής φαντασίας του Μαρξ. "Ολη η μεγαλοφυϊα του Μαρξ - έλεγε ο Λένιν - βρίσκεται στο ότι έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα που είχε ήδη θέσει η πρωτοπόρα σκέψη της ανθρωπότητας" (σελίδες 10 - 11)

ΣΕ ΜΙΑ ιδιαίτερα δύσκολη και επικίνδυνη για την ειρήνη περίοδο και με την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου να βρίσκονται στο επίκεντρο των σχεδίων των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, για την επιβολή της νέας παγκόσμια τάξης τους, η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, σηκώνει και πάλι τη σημαία της αντίστασης, του συντονισμένου παλλαϊκού αγώνα και της αξιοπρέπειας, διοργανώνοντας για 20ή συνεχόμενη φορά το Δεκαήμερο Ειρήνης από τις 7 - 17 Μάη. Ο "Ρ" σήμερα παρουσιάζει ένα ενδεικτικό αφιέρωμα με σταθμούς από την ιστορία αυτού του θεσμού από τη χρονιά της δημιουργίας του, το Μάη του 1979, καθώς και το στίγμα του φετινού, 20ού Δεκαήμερου Ειρήνης (σελίδες 12 - 13)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ δόθηκε από την εργατική τάξη, στη χώρα μας, στον κόσμο ολόκληρο. Η Πρωτομαγιά, ιστορικός σταθμός της ταξικής πάλης της παγκόσμιας εργατικής τάξης, δεν αποτελεί μόνο μέρα μνήμης των νεκρών συντρόφων της του Σικάγου, των ανώνυμων στο πλήθος, αθάνατων, ταξικών αδερφών της. Η απεργία είναι όπλο στην ταξική πάλη της εργατικής τάξης και η Πρωτομαγιά είναι μέρα απεργίας. Η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε αγωνιστικά σε πολλές γωνιές του κόσμου. Ο διεθνισμός της εργατικής τάξης και της ταξικής της γιορτής δε θα μπορούσε να λείψει από το "Ριζοσπάστη", που παρουσιάζει ορισμένα πρόσθετα ακόμα στιγμιότυπα από την Πρωτομαγιάτικη απεργία "των κολασμένων της Γης" (σελίδες 24 - 25)

ΑΠΟΣΤΟΛΗ στη Σάμο. Η μετατροπή της σε ερημονήσι έρχεται σε σύγκρουση με τις προσδοκίες του λαού της. Το μέγεθος των προβλημάτων, που συνεχώς οξύνονται, πυροδότησε την αντίδραση των κατοίκων. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα "αγκάλιασε" δεκάδες συνδικαλιστικές εργοδοτικές, αγροτικές, εργατικές και επαγγελματικές οργανώσεις, που σε διάστημα λιγότερο των δύο μηνών πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις παλλαϊκές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και έπεται συνέχεια. Οι κάτοικοι της Σάμου διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζήσουν στον τόπο τους, ένα δικαίωμα που "περνάει" μέσα από την ανάπτυξη του νησιού. Κι ενώ ο σαμιώτικος λαός ξεσηκώνεται, η πλειοψηφία του Νομαρχιακού Συμβουλίου - αρωγός της κυβερνητικής πολιτικής - διαχώρισε τη θέση της, επικαλούμενη διαφωνία στον... τρόπο διεκδίκησης! (σελίδες 36 - 37)

ΣΠΑΝΙΑ ντοκουμέντα του ΕΑΜ 1944 - 1947. "Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου". Ενα βιβλίο από τις εκδόσεις "Προσκήνιο", συμβολή σε μια από τις πιο σημαντικές περιόδους της ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Προλογίζει ο Χαρίλαος Φλωράκης (σελίδα 34)

Ταξικό μήνυμα

Του Στέφανου ΚΡΗΤΙΚΟΥ

Και όμως δυνατότητες υπάρχουν. Ακόμη και αν δε φαίνονται αντίστοιχες με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις, μπορούμε και πρέπει να τις δημιουργήσουμε. Οι εξελίξεις, χωρίς υποτίμηση των δυσκολιών, βοηθούν ώστε να αποκαλύπτεται με μεγαλύτερη σαφήνεια η διαχωριστική γραμμή, από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων, στο πολιτικό επίπεδο. Οταν η ΝΔ "αντιπολιτεύεται" γιατί θεωρεί την κυβέρνηση ανίκανη να επιβάλει την πολιτική με την οποία συμφωνεί, όταν ο ΣΥΝ δεν αρνείται τις ιδιωτικοποιήσεις παραπλανώντας με το σύνθημα για δημόσιο έλεγχο, όταν το ΔΗΚΚΙ υποστηρίζει τη λειτουργία δημόσιου τομέα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, και όλοι μαζί συμφωνούν στο μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τότε η πολιτική του ΚΚΕ για τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, ολοένα και περισσότερο προβάλλει σαν αναγκαιότητα αλλά και μοναδική απαίτηση για μια διαφορετική, προς όφελος του λαού κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Αλλά και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις ταξικές δυνάμεις από τη μια και τις δυνάμεις της υποταγής στο κεφάλαιο, του διαβόητου"κοινωνικού διαλόγου", της εξυπηρέτησης των επιχειρηματιών και του συστήματος από την άλλη, γίνεται πλέον πιο σαφής και ορατή. Οπως γίνεται πιο ορατή η αλληλεπίδραση της συνδικαλιστικής δράσης με την πολιτική πραγματικότητα. Το 'δειξε άλλωστε και ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς. Οι υπηρέτες της άρχουσας τάξης στο συνδικαλιστικό κίνημα πήραν την απάντηση που τους πρέπει από την εργατική τάξη.

* * *

Αλλά φτάνει αυτό για να πούμε ότι βρισκόμαστε στο δρόμο των μεγάλων συγκρούσεων σαν την ελάχιστη αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για δρομολόγηση εξελίξεων προς όφελος των εργατικών μαζών; Η πολιτική των γενικευμένων και εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας σε τομείς στρατηγικής σημασίας για την οικονομία, οφείλεται στο γεγονός ότι το κεφάλαιο αντικειμενικά διεκδικεί να έχει άμεσα στην ιδιοκτησία του αυτούς τους τομείς, γιατί αυτό επιβάλλει το κυνήγι των κερδών και υπερκερδών σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης του καπιταλισμού και του ανταγωνισμού των μονοπωλίων, σε συνδυασμό με την τάση εξαγωγής κεφαλαίου από την Ελλάδα στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή και τη διεκδίκηση μεριδίου σ' αυτές τις αγορές από το διεθνοποιημένο ελληνικό κεφάλαιο. Οι εξελίξεις στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και όχι μόνο, είναι αποκαλυπτικές ως προς αυτό. Οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, ιδιαίτερα τραπεζών (Εθνική - Κτηματική), είναι αντικειμενική τάση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και της παραγωγής σε λιγότερα χέρια στις ίδιες συνθήκες, μ' όλες τις γνωστές συνέπειες για την εργατική τάξη. Αύξηση του υπερπληθυσμού (ανεργία), άνοδος σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης. Σ' αυτή τη διαδικασία πρωτοστατούν ο ΣΕΒ, Ελληνες καπιταλιστές (δεν είναι τυχαίο ότι για την ιδιωτικοποίηση της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ενδιαφέρθηκαν σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, Κόκκαλης, Λαμπράκης, Λάτσης κλπ.) και όχι μόνο το ξένο κεφάλαιο.

Βεβαίως και η πολιτική γενικευμένης ανατροπής των εργασιακών σχέσεων που δεν αφορά μόνο την κατάργηση του 8ωρου αλλά και την κοινωνική ασφάλιση και την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, έχει εξίσου στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο. Δεν αφορά μόνο την επιδίωξή του, μέσω άγριας έντασης της εκμετάλλευσης, για αύξηση κερδών, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα μέσο ενίσχυσης της πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων αφού διασπούν και κατακερματίζουν την εργατική τάξη, τη δύναμη της ενιαίας δράσης της και την ικανότητα να διεκδικεί σαν τάξη τα δικαιώματά της. Πιο δύσκολα συνενώνονται εργάτες με διαφορετικά ωράρια, με διαφορετικές συμβάσεις στον ίδιο κλάδο ή και στην ίδια επιχείρηση, πιο εύκολα υποδαυλίζονται οι διαφορές ανάμεσά τους και η διάσπαση.Δεν είναι τυχαίο ότι στο νόμο για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ υπήρχε διάταξη που απαλείφτηκε, για ατομικές συμφωνίες της επιχείρησης με τους εργαζόμενους. Αν αυτό συνδυαστεί με την τακτική του"κοινωνικού διαλόγου", που στηρίζει η πλειοψηφία των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, τότε συμπληρώνεται το παζλ αυτής της στρατηγικής. Οι εργάτες καταδικάζονται πλέον στην εξατομικευμένη και όχι στη συλλογική ταξική διεκδίκηση, γίνονται έρμαια στη γενικευμένη και συλλογική καπιταλιστική επίθεση. Μια τέτοια πραγματικότητα τους υποτάσσει κυριολεκτικά στις διαθέσεις των καπιταλιστών, εκμηδενίζει συνδικαλιστικά και πολιτικά τη θέση τους ενισχύοντας τον ταξικό τους αντίπαλο όχι τον μεμονωμένο αλλά το συνολικό καπιταλιστή και το κράτος του, την πολιτική εξουσία του. Αυτή είναι η ισχυρότερη πλευρά για την αστική τάξη γιατί διαμορφώνει τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης, η έκβαση της οποίας την ενδιαφέρει πρωταρχικά στην προσπάθεια ισχυροποίησής της, ώστε το κεφάλαιο να κερδοφορεί, να ανταπεξέρχεται στον ανταγωνισμό αλλά και στην κρίση.

* * *

Οι όροι αυτοί δε διαμορφώνονται μόνο από την άρχουσα τάξη, αλλά από την ταξική πάλη. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν σ' όλα τα μέτωπα, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, ανέδειχναν το πολιτικό πρόβλημα, επιβεβαίωναν την εκτίμηση του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ότι αντικειμενικά δεν υπάρχουν περιθώρια για μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του συστήματος, ότι μόνο η γραμμή της σύγκρουσης και της ρήξης με την πολιτική της άρχουσας τάξης μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Σ' αυτή τη ρότα πρέπει να βαδίζουμε. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης σ' αυτή την κατεύθυνση. Οι εξελίξεις στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ έγιναν καταλύτης για την εμφάνιση δυνατοτήτων απεγκλωβισμού δυνάμεων από το τέλμα του συμβιβασμού και αγωνιστικών συσπειρώσεων με δεδομένη τη δράση των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ο σπόρος πέφτει, αλλά δε φτάνει. Είναι θετικό το βήμα του συντονισμού της δράσης δευτεροβάθμιων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά και αυτό δε φτάνει.

Οι διαφοροποιήσεις συνδικαλιστικών στελεχών από την επίσημη πολιτική της ηγεσίας τους εμπεριέχουν εν δυνάμει τον κίνδυνο του εγκλωβισμού αγωνιστικών διαθέσεων σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν είναι όπως χτες, αφού πλέον οι πολιτικές επιλογές, από εξαγγελίες γίνονται πράξη με γοργούς ρυθμούς, αλλά και η εργατική τάξη μαθαίνει να συσπειρώνεται από τα κάτω και να δρα προσανατολισμένη στα ταξικά της συμφέροντα. Η Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα αυτό δείχνει. Οι εξελίξεις από τη σκοπιά της πολιτικής της άρχουσας τάξης παίρνουν το δρόμο τους. Το ζήτημα είναι να επιταχύνουμε τις εξελίξεις από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Να το ταξικό μήνυμα της Πρωτομαγιάς.

* * *

Ο συντονισμός στις περιοχές μπορεί να γίνει πανελλαδικός. Η τακτική των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μπορεί και πρέπει να ανατραπεί στην πράξη. Η προοπτική ακύρωσης αυτής της τακτικής στην πράξη, απαιτεί η ίδια η εργατική τάξη να δρα συντονισμένα, ενωμένα, από τα κάτω, σε ζητήματα που μπορούν να αντιστρατεύονται την πολιτική των μονοπωλίων. Να γιατί στη συνέχεια το πλαίσιο πάλης, για υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων, ΔΕΚΟ 100% στο δημόσιο και έμπρακτη καταδίκη του "κοινωνικού διαλόγου" με αποχή απ' αυτόν, γίνεται πυρήνας δράσης και ταξικού προσανατολισμού του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στοιχείο διαχωριστικής γραμμής στο ίδιο το κίνημα ανάμεσα στις ταξικές και τις υποταγμένες δυνάμεις. Η αντιπαράθεση με την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, μπορεί να απεγκλωβίζει δυνάμεις που θα συσπειρώνονται στην πάλη για σύγκρουση και ρήξη με τη σημερινή πολιτική και στη διεκδίκηση μιας άλλης προς όφελος της εργατικής τάξης πολιτικής. Είναι όμως το ελάχιστο πλαίσιο συσπείρωσης δυνάμεων που μπορεί να οξύνει την αντιπαράθεση με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, όπως υλοποιούνται από τη σημερινή πολιτική. Είναι υπόθεση πρώτ' απ' όλα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλά όχι μόνο δική του.

Το ΚΚΕ επιδιώκει, ο αγώνας να γίνει καθολικός, πανεργατικός, παλλαϊκός, να μπουν σ' αυτόν οι πιο διαφορετικές λαϊκές δυνάμεις. Να χτίζεται βήμα το βήμα η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, η κοινή δράση με τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Η ένταση της οργανωμένης δράσης των ταξικών συνδικάτων, των ταξικών δυνάμεων στα πρωτοβάθμια σωματεία, η δημιουργία επιτροπών αγώνα παντού, στους κλάδους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλιάς, η δημιουργία πυρήνων αντίστασης, που στη συνέχεια θα δυναμώνουν μέσα από τη δράση τους, θα συμβάλλουν στην πολιτική ωρίμανση συνειδήσεων στις λαϊκές μάζες, για σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική της άρχουσας τάξης. Αυτό απαιτεί ολοκληρωμένη πολιτική δράση στη βάση της πολιτικής του λαϊκού μετώπου πάλης, ώστε να δημιουργούνται οι αναγκαίες και δυνατές προϋποθέσεις για την πολιτικοποίηση των αγώνων, την πολιτική συσπείρωση πλατιών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, που θα επιδρούν στην αλλαγή συσχετισμού και στην ανάπτυξη της πολιτικής πάλης για την οριστική διέξοδο προς όφελος του λαού.

Η εργατική τάξη μαθαίνει να συσπειρώνεται από τα κάτω και να δρα προσανατολισμένη στα ταξικά της συμφέροντα. Η Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα αυτό δείχνει. Οι εξελίξεις από τη σκοπιά της πολιτικής της άρχουσας τάξης παίρνουν το δρόμο τους. Το ζήτημα είναι να επιταχύνουμε τις εξελίξεις από τη σκοπιά της εργατικής τάξης