ΛΑΜΙΑ (του ανταποκριτή μας).-

Λένε - οι κυβερνήσεις και διάφοροι "επαϊοντες" - ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν προτάσεις παρά μόνο ξέρουν να διεκδικούν και να ζητάνε αυξήσεις χωρίς να τους ενδιαφέρει η πορεία της επιχείρησης. Συνήθως, αυτό το επιχείρημα - "καραμέλα" χρησιμοποιείται για εργαζόμενους επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ ή για διάφορες "προβληματικές" που πέρασαν στον έλεγχο του Δημοσίου, εξυγιάνθηκαν και σήμερα βγαίνουν στο "σφυρί", για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο κάποιοι ιδιώτες κεφαλαιούχοι ή και αυτοί που τις είχαν πριν να τις ξαναξεζουμίσουν.

Τέτοιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για την παραγωγική βάση της χώρας είναι η ΑΓΕΤ, τα Ναυπηγεία, η ΣΟΦΤΕΞ, το συγκρότημα "πρώην Σκαλιστήρη", η Π-Π, που ξεπουλήθηκε ήδη, η ΛΑΡΚΟ, της οποίας προετοιμάζουν το ξεπούλημα και άλλες.

Τελευταία, μάθαμε από την "εκσυγχρονίστρια" υφυπουργό Ανάπτυξης, Α. Διαμαντοπούλου, ότι ο όρος "επιχείρηση στρατηγικής σημασίας" δε σημαίνει τίποτα για την παραγωγική βάση της χώρας! Γι' αυτό δε δίστασαν να ξεπουλήσουν τέτοιες μονάδες, έχοντας ήσυχη τη... συνείδησή τους ότι έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, διασφάλισαν "τα ιερά και όσια" του καπιταλισμού και συνεχίζουν να το κάνουν.

Η ΛΑΡΚΟ, μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, στρατηγικής σημασίας (με όλη την έννοια του όρου), επεξεργάζεται τα μοναδικά στην Ευρώπη κοιτάσματα σιδηρονικελίου της χώρας μας, που υπάρχουν στη Βοιωτία, στην Κοζάνη, την Εύβοια κ.α. Φέρνει στη χώρα - λόγω των εξαγωγών της - πάνω από 100 εκατ. δολάρια το χρόνο και απασχολεί περί τους 2.500 εργαζόμενους (άμεσα ή έμμεσα).

Στις αρχές της 10ετίας του '80, πέρασε στον έλεγχο του Δημοσίου. Σήμερα μέτοχοι της ΛΑΡΚΟ είναι: η ΔΕΗ με ποσοστό 33%, ο ΟΑΕ με 27%, η ΕΤΕ με 25% και η ΕΤΒΑ με 15%.

Από πρώτη ματιά φαίνεται ότι έχει όλα τα "φόντα", όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μια δημόσια επιχείρηση - υπόδειγμα, μέχρι σήμερα όμως, δεν τα έχει "καταφέρει". Και τούτο γιατί μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ ("σοσιαλιστικές" και "εκσυγχρονιστικές") όσο και της ΝΔ, ούτε θέλανε ούτε μπορούσαν, αφού επιταγή και εντολή γι' αυτούς, είναι οι αποφάσεις των KRUPP και TYSSEN, των BRITISH STEEL και άλλων πολυεθνικών γιγάντων, που σε κάποια φάση θα καρπωθούν και το "φιλέτο ΛΑΡΚΟ". Οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις, κατά καιρούς, σχεδίαζαν και υλοποιούσαν διάφορα "εξυγιαντικά" μέτρα, πάντα όμως σε βάρος των εργαζομένων και της απαξίωσης της επιχείρησης. Τώρα τελευταία, εκμεταλλευόμενοι την πτώση της τιμής του Νικελίου (Νι), πρότειναν - και προσπαθούν να επιβάλλουν με υποχρεωτική διαιτησία - νέα μέτρα και θυσίες κατά των εργαζομένων (πάγωμα μισθών, μείωση πριμ κ.ά.).

Ομως, "χαϊρι", η εταιρία και οι εργαζόμενοι, δεν είδαν...

Οι εργαζόμενοι, τα σωματεία από την πλευρά τους, που παλιότερα - με ταξική διοίκηση - πάλεψαν, αγωνίστηκαν για να διώξουν την "κυριαρχία" Μποδοσάκη και τα κατάφεραν, δεν είδαν τους αγώνες τους να δικαιώνονται.

Και σήμερα που έχει σημάνει "η ώρα ΜΗΔΕΝ" για τη ΛΑΡΚΟ χρειάζονται μεγαλύτεροι και συντονισμένοι αγώνες που, για να είναι αποτελεσματικοί πρέπει οι εργαζόμενοι να απορρίψουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής, να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης υπέρ των ταξικών δυνάμεων, υπέρ των δυνάμεων που θα παλέψουν για την επιβολή μιας φιλολαϊκής πολιτικής (όμως αυτό αποτελεί άλλο κεφάλαιο).

Οι εργαζόμενοι, σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται οι διάφορες κυβερνήσεις και οι "επαϊοντες", έχουν επεξεργαστεί προτάσεις (ομόφωνες) και τις έχουν καταθέσει, όμως βρίσκονται αραχνιασμένες σε κάποια συρτάρια υπουργών καλά κλειδωμένες, γιατί δε συμφέρει η εφαρμογή τους τις πολυεθνικές, τα διαπλεκόμενα και βέβαια τους πολιτικούς τους εκφραστές.

Συνοπτικά οι προτάσεις των εργαζομένων είναι:

α) ΛΑΡΚΟ 100% δημόσια.

β) Να καθετοποιηθεί η παραγωγή με τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου Χάλυβα (το πιο βασικό).

γ) Να επαναλειτουργήσουν τα ΕΛΣΙ (Ελληνικά Σιδηροκράματα - παραγωγή Σιδηροχρώμιου) σε συγχώνευση με τη ΛΑΡΚΟ.

δ) Να ρυθμιστούν άμεσα και τα υπόλοιπα πλασματικά χρέη (27 δισ. περίπου).

ε) Να ρυθμιστεί η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας και να συνδεθεί με την τιμή Νι και όχι της Αλουμίνας.

στ) Να ενταχθεί η ΛΑΡΚΟ στα επενδυτικά προγράμματα.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όχι μόνο δε θέλησαν την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της ΛΑΡΚΟ, αλλά συνειδητά την υπονόμευσαν, την οδήγησαν και την οδηγούν στην απαξίωση, με στόχο να γίνει "θυγατρική" κάποιου μεγαλοπαραγωγού - "στρατηγικού επενδυτή" τον ονομάζει η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση - που θα τη χρησιμοποιεί στα διάφορα παιχνίδια του (χρηματιστηριακά κ. ά.) και τίποτα παραπάνω, ενώ η ανεργία είναι προ των "πυλών" των εργαζομένων.

Μια βασική παράμετρος για την ανάπτυξη της ΛΑΡΚΟ και τη δυνατή είσοδό της στην παγκόσμια αγορά του κλάδου αποτελεί η καθετοποίηση της παραγωγής, με τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα.

Ο "Ριζοσπάστης" αποκαλύπτει σήμερα μέρος της συνειδητής υπονόμευσης της ΛΑΡΚΟ από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, παρουσιάζοντας το πρωτόκολλο (μη δεσμευτικό) συζητήσεων, για τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, μεταξύ αντιπροσώπων της ΛΑΡΚΟ και του σοβιετικού τότε οργανισμού "VVΟ TIAZHPROMEXPORT", USSR, και "KOMEXIM", ως συμβούλου της "TIMZ HPROMEXPORT". Οι συζητήσεις αυτές έγιναν στη Μόσχα την περίοδο από 13-15 του Φλεβάρη 1990 και συμφωνήθηκε να συνεχιστούν οι συζητήσεις. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο πρωτόκολλο, "η συνάντηση έγινε από μέρους της "Tiazhpromexport", προσκαλώντας τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων η σοβιετική πλευρά επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της να μελετήσουν και να κατασκευάσουν τέτοια μονάδα".

Και από τις δυο πλευρές συμφωνήθηκε ότι είναι ζωτικής σημασίας να εξεταστούν τα νέα τεχνοοικονομικά δεδομένα, τα οποία θα εξασφάλιζαν στη ΛΑΡΚΟ τη βελτίωση λειτουργίας της.

Επιπρόσθετα, θα απέφερε εισόδημα (σε συνάλλαγμα) και για το σκοπό ενός αμοιβαίου κέρδους που θα έχει ως αποτέλεσμα το όφελος και για τις δυο μεριές. Από τη μεριά της η ΛΑΡΚΟ ζήτησε βελτίωση των όρων πληρωμής, οι οποίοι προτάθηκαν και στο παρελθόν από τη σοβιετική πλευρά.

Και οι δύο μεριές συζήτησαν και προσπάθησαν να βρουν πιθανούς τρόπους βελτιώνοντας τους όρους και τις συνθήκες πληρωμής. Η σοβιετική πλευρά συμφώνησε να μελετήσει τις πιστωτικές ευκολίες από 8 σε 10 χρόνια ή περισσότερα. Το πρωτόκολλο, τέλος, προβλέπει κι άλλες ευκολίες της σοβιετικής πλευράς προς τη ΛΑΡΚΟ στον οικονομικό τομέα, όπως, επίσης, συμφωνήθηκε να βρεθούν από κοινού οι τρόποι διάθεσης της παραγωγής.

Το πρωτόκολλο από σοβιετικής πλευράς υπογράφουν: Ο αντιπρόεδρος της VVO "Tiazhpromexport" P. L. Kurochkin, ένας εμπειρογνώμονας και ο διερμηνέας της ίδιας εταιρίας, ο διευθυντής του Τεχνικού Τμήματος της v/o Zarubezhchermet, "Gipromez" L. I. Ivanova οικονομολόγος, ο μηχανικός σχεδίασης του ινστιτούτου και η επικεφαλής του ενεργού κινούμενου τμήματος της CCP.

Από πλευράς ΛΑΡΚΟ συμμετείχαν οι: Κων/νος Αργυρόπουλος, πρόεδρος, Ιωάννης Παπαϊωάννου, διευθύνων σύμβουλος και ο νομικός σύμβουλος της επιχείρησης.

Τα αποτελέσματα των συζητήσεων έκτοτε παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και βέβαια μόνο οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων από το 1990 μέχρι σήμερα γνωρίζουν τη συνέχεια. Καιρός όμως να μάθουν τόσο οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση όσο και ο ελληνικός λαός συνολικά με ποια προοπτική είχαν ξεκινήσει εκείνες οι συζητήσεις και πού κατέληξαν.

Παράλληλα, οι κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να δώσουν σαφείς απαντήσεις για την τύχη παλαιότερης μελέτης για την ίδρυση μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, για την οποία δαπανήθηκαν πάνω από 100.000.000 δραχμές!

Πάντως λύση προοπτικής για τη ΛΑΡΚΟ, τους εργαζόμενους και την αναπτυξιακή πορεία της χώρας αποτελεί η υλοποίηση των προτάσεων των εργαζομένων, που ανάμεσα στα άλλα τονίζουν την ανάγκη καθετοποίησης της παραγωγής, με την κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, την επαναλειτουργία των ΕΛΣΙ και τη συγχώνευσή τους με τη ΛΑΡΚΟ.

Αυτά τα αιτήματα - προτάσεις θα πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν ένα από τα βασικά στοιχεία της πάλης των εργαζομένων, γύρω από τα οποία θα σφυρηλατήσουν την ενότητά τους και θα συντονίσουν την πάλη τους, δημιουργώντας ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο για τη σωτηρία της ΛΑΡΚΟ, που θα αναγκάσει την κυβέρνηση και εκείνους τα συμφέροντα των οποίων υπηρετεί να αναδιπλωθούν.

Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ