Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όχι μόνο δε θέλησαν την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της ΛΑΡΚΟ, αλλά συνειδητά την υπονόμευσαν, την οδήγησαν και την οδηγούν στην απαξίωση, με στόχο να γίνει "θυγατρική" κάποιου μεγαλοπαραγωγού - "στρατηγικού επενδυτή" τον ονομάζει η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση - που θα τη χρησιμοποιεί στα διάφορα παιχνίδια του (χρηματιστηριακά κ. ά.) και τίποτα παραπάνω, ενώ η ανεργία είναι προ των "πυλών" των εργαζομένων.

Μια βασική παράμετρος για την ανάπτυξη της ΛΑΡΚΟ και τη δυνατή είσοδό της στην παγκόσμια αγορά του κλάδου αποτελεί η καθετοποίηση της παραγωγής, με τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα.

Ο "Ριζοσπάστης" αποκαλύπτει σήμερα μέρος της συνειδητής υπονόμευσης της ΛΑΡΚΟ από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, παρουσιάζοντας το πρωτόκολλο (μη δεσμευτικό) συζητήσεων, για τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, μεταξύ αντιπροσώπων της ΛΑΡΚΟ και του σοβιετικού τότε οργανισμού "VVΟ TIAZHPROMEXPORT", USSR, και "KOMEXIM", ως συμβούλου της "TIMZ HPROMEXPORT". Οι συζητήσεις αυτές έγιναν στη Μόσχα την περίοδο από 13-15 του Φλεβάρη 1990 και συμφωνήθηκε να συνεχιστούν οι συζητήσεις. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο πρωτόκολλο, "η συνάντηση έγινε από μέρους της "Tiazhpromexport", προσκαλώντας τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων η σοβιετική πλευρά επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της να μελετήσουν και να κατασκευάσουν τέτοια μονάδα".

Και από τις δυο πλευρές συμφωνήθηκε ότι είναι ζωτικής σημασίας να εξεταστούν τα νέα τεχνοοικονομικά δεδομένα, τα οποία θα εξασφάλιζαν στη ΛΑΡΚΟ τη βελτίωση λειτουργίας της.

Επιπρόσθετα, θα απέφερε εισόδημα (σε συνάλλαγμα) και για το σκοπό ενός αμοιβαίου κέρδους που θα έχει ως αποτέλεσμα το όφελος και για τις δυο μεριές. Από τη μεριά της η ΛΑΡΚΟ ζήτησε βελτίωση των όρων πληρωμής, οι οποίοι προτάθηκαν και στο παρελθόν από τη σοβιετική πλευρά.

Και οι δύο μεριές συζήτησαν και προσπάθησαν να βρουν πιθανούς τρόπους βελτιώνοντας τους όρους και τις συνθήκες πληρωμής. Η σοβιετική πλευρά συμφώνησε να μελετήσει τις πιστωτικές ευκολίες από 8 σε 10 χρόνια ή περισσότερα. Το πρωτόκολλο, τέλος, προβλέπει κι άλλες ευκολίες της σοβιετικής πλευράς προς τη ΛΑΡΚΟ στον οικονομικό τομέα, όπως, επίσης, συμφωνήθηκε να βρεθούν από κοινού οι τρόποι διάθεσης της παραγωγής.

Το πρωτόκολλο από σοβιετικής πλευράς υπογράφουν: Ο αντιπρόεδρος της VVO "Tiazhpromexport" P. L. Kurochkin, ένας εμπειρογνώμονας και ο διερμηνέας της ίδιας εταιρίας, ο διευθυντής του Τεχνικού Τμήματος της v/o Zarubezhchermet, "Gipromez" L. I. Ivanova οικονομολόγος, ο μηχανικός σχεδίασης του ινστιτούτου και η επικεφαλής του ενεργού κινούμενου τμήματος της CCP.

Από πλευράς ΛΑΡΚΟ συμμετείχαν οι: Κων/νος Αργυρόπουλος, πρόεδρος, Ιωάννης Παπαϊωάννου, διευθύνων σύμβουλος και ο νομικός σύμβουλος της επιχείρησης.

Τα αποτελέσματα των συζητήσεων έκτοτε παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες και βέβαια μόνο οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων από το 1990 μέχρι σήμερα γνωρίζουν τη συνέχεια. Καιρός όμως να μάθουν τόσο οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση όσο και ο ελληνικός λαός συνολικά με ποια προοπτική είχαν ξεκινήσει εκείνες οι συζητήσεις και πού κατέληξαν.

Παράλληλα, οι κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να δώσουν σαφείς απαντήσεις για την τύχη παλαιότερης μελέτης για την ίδρυση μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, για την οποία δαπανήθηκαν πάνω από 100.000.000 δραχμές!

Πάντως λύση προοπτικής για τη ΛΑΡΚΟ, τους εργαζόμενους και την αναπτυξιακή πορεία της χώρας αποτελεί η υλοποίηση των προτάσεων των εργαζομένων, που ανάμεσα στα άλλα τονίζουν την ανάγκη καθετοποίησης της παραγωγής, με την κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, την επαναλειτουργία των ΕΛΣΙ και τη συγχώνευσή τους με τη ΛΑΡΚΟ.

Αυτά τα αιτήματα - προτάσεις θα πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν ένα από τα βασικά στοιχεία της πάλης των εργαζομένων, γύρω από τα οποία θα σφυρηλατήσουν την ενότητά τους και θα συντονίσουν την πάλη τους, δημιουργώντας ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο για τη σωτηρία της ΛΑΡΚΟ, που θα αναγκάσει την κυβέρνηση και εκείνους τα συμφέροντα των οποίων υπηρετεί να αναδιπλωθούν.

Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ