ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Αντιλαϊκά "αποκα'ϊδια" και διεργασίες ανασύνθεσης

Πρέπει να φροντίσουμε να καταλήξουν όλα σε στάχτη, για να τη ρίξουμε στα μάτια της κοινής γνώμης".Η παραπάνω ρήση δεν ανήκει στον κύριο Σημίτη, ούτε καν στον κύριο Πασχαλίδη. Ανήκει στον φον Μπίλοφ,τον Γερμανό καγκελάριο, που εκείνη τη μακρινή εποχή που την έλεγε, δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η δική του σκέψη, θα απέδιδε σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα επιχειρούνταν κάποτε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα. Αν, δε, ο φον Μπίλοφ είχε αναφερθεί σε... "κεντροαριστερή στάχτη", τότε σίγουρα θα μπορούσε μέχρι και προφήτης της εποχής του "εκσυγχρονισμού" να ανακηρυσσόταν.

Ανεξάρτητα, πάντως, από το αν γνωρίζουν τις απόψεις του καγκελάριου, οι επιτελάρχες του Μαξίμου δείχνουν να ακολουθούν πιστά τη συνταγή του: Αυτό το καλοκαίρι έχουν αποφασίσει να βάλουν "φωτιά" σε ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει και τα τελευταία από τα στοιχειώδη κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Δηλώνουν "αποφασισμένοι" να δώσουν τη χαριστική βολή στις δημόσιες επιχειρήσεις, είτε πρόκειται για τις αστικές συγκοινωνίες και τον ΟΣΕ, είτε για τα ΕΛΤΑ και τον τραπεζικό τομέα, είτε για τη ΔΕΗ, που και η δική της κατάτμηση σε τιμάρια προς κεφαλαιοκρατική αρπαγή, μέσα στο καλοκαίρι θα... σχεδιαστεί. Παράλληλα, οι κυβερνώντες παρουσιάζονται έτοιμοι να καταθέσουν και τα ύστατα διαπιστευτήρια της υπαλληλικής τους σχέσης απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, πού αλλού, μα στα θερινά τμήματα της Βουλής: Εκεί, εντός ολίγου, οδεύει το νομοσχέδιο για την παράδοση (και) της ψηφιακής τηλεόρασης στους... γνωστούς - αγνώστους που συνιστούν τη ζωντανή απόδειξη για το "ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα".

Ομως, μέσω της προώθησης της πολιτικής της νεοσυντηρητικής λαίλαπας, η κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει μόλις κατά το ήμισυ τη γερμανόφερτη σύσταση, η οποία προαναφέρθηκε. Το υπόλοιπο της "συνταγής" σχετίζεται φυσικά με την εξαπάτηση, με τα πυροτεχνήματα στρέβλωσης της πραγματικότητας. Με δυο λόγια, έχει να κάνει με το "πώς", μέσω ποιου "εργαλείου", όλες αυτές οι "στάχτες", που αφήνει στο πέρασμά του ο κυβερνητικός θατσερισμός, θα ριχτούν στα μάτια της κοινής γνώμης, ώστε η τελευταία, για μια ακόμα φορά να "τυφλωθεί", να εγκλωβιστεί.

Το εργαλείο, το όχημα μέσα από το οποίο η κυβέρνηση, ως εντολοδόχος της πλουτοκρατίας, προτίθεται να φέρει σε πέρας ολόκληρη τη δουλιά που της έχει ανατεθεί, είναι γνωστό: Το όνομα αυτού: "Κεντροαριστερά"...

***

Αυτό το εγκεφαλικό και με όρους πολιτικής γεωγραφίας σχήμα, που δε συνιστά παρά μια ακόμα εφεύρεση της επιστημονικοφανούς πολιτικής ορολογίας της ολιγαρχίας, για να προσδώσει κάποιο τίτλο στην εξ ευωνύμων πλευρά διαχειριστών της, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να επανακάμψει στην πολιτική επικαιρότητα.

Φυσικά το ζήτημα της μετάβασης από τον κλασικό δικομματισμό που γνώρισε η Ελλάδα μεταπολιτευτικά, δεν είναι απλώς ένα θέμα μετονομασιών. Πίσω από τα βαρύγδουπα περί "Κεντροαριστεράς" και "Κεντροδεξιάς", που δε σημαίνουν παρά τα αναπαλαιωμένα υλικά του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, διεξάγονται οι σχετικές διεργασίες, που, έτσι κι αλλιώς, είναι απαραίτητες, ακόμα και στις πιο ανώδυνες ανασυνθέσεις του πολιτικού σκηνικού. Οσο δε πιο αντιλαϊκός είναι ο αυριανός αντικαταστάτης του σημερινού αντιλαϊκού δικομματισμού, τόσο πιο λεπτές διεργασίες απαιτούνται για να μην καταρρεύσει το όλο εγχείρημα.

Αλλωστε, το να ρίχνεις στάχτη στα μάτια του κόσμου δε σημαίνει ότι αποτελεί πάντα επιτυχή τακτική, πολύ περισσότερο που σε αυτή τη χώρα, αν σε κάτι έχουν γίνει "πάμπλουτοι" οι εργαζόμενοι, είναι στις εμπειρίες που έχουν αποκτήσει από τα τερτίπια παραπλάνησης που ακολουθούν απέναντί τους οι δικομματικοί εταίροι. Αν προστεθεί, δε, ότι, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες του αναπαλαιωμένου πολιτικού τοπίου στη χώρα, εκείνο που θέλουν να εγκαθιδρύσουν στην Ελλάδα είναι το αντίστοιχο της "Ελιάς" και του Μπερλουσκόνι, στην Ιταλία, τότε...

***

Στα πλαίσια αυτών των διεργασιών εντείνεται τον τελευταίο καιρό η δραστηριοποίηση των διαφόρων "ομίλων" και "δικτύων", όπου οι διάφοροι "κεντροαριστεροί" ανταλλάσσουν απόψεις πάνω στα "αποκαϊδια" της ακολουθούμενης πολιτικής για το πώς θα πορευτούν μαζί. Μέσα από αυτή τη συνεύρεση, πιστεύουν ότι θα πείσουν τους... "καμένους" πως η φωτιά που έχει τυλίξει το παρόν και το μέλλον τους, είναι... προοδευτική, εκσυγχρονιστική και, προπαντός, (κέντρο)αριστερή!

Ταυτόχρονα, οι εν λόγω κινήσεις δίνουν ώθηση σε ένα παράλληλο σχεδιασμό. Να εμφανιστεί η ακολουθούμενη πολιτική ως "αναγκαία" πορεία με πιστοποιητικό της "αναγκαιότητάς" της ότι όλες οι "υγιείς" δυνάμεις του τόπου συμφωνούν μαζί της. Ποιες είναι οι "υγιείς" και "οικουμενικές" δυνάμεις που ο κ. Σημίτης, εν προκειμένω, θέλει να δείχνει ότι μπορεί να στρατεύσει στο πλευρό του: Μα ο κ. Σουφλιάς,που συνομολογεί με τον υπουργό Εσωτερικώνκ. Αλ. Παπαδόπουλο πως δεν πρέπει να μείνει ίχνος τράπεζας υπό δημόσιο έλεγχο. Ο κ. Κοντογιαννόπουλος,που δέχεται προσκλήσεις σύμπλευσης με την κυβέρνηση από τον Θ. Πάγκαλο,την ώρα που ο τελευταίος ζητά την "εδώ και τώρα" συνεύρεση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ. Ο κ. Ανδριανόπουλος, ο κ. Μαρκεζίνης (!), μέχρι και ο κ. Ντούιζεμπεργκ (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) που δηλώνουν "Σημίτης ή χάος"...

Τέτοια "υγεία", τέτοια "οικουμενικότητα" και, κυρίως, τέτοια αριστεροσύνη η "Κεντροαριστερά"!

***

Το σίγουρο είναι ότι όσο η πολιτική της κυβέρνησης θα προωθείται περαιτέρω, τόσο μεγαλύτερες λαϊκές αντιστάσεις θα προκαλεί, που με τη σειρά τους οι τελευταίες θα γεννούν όλο και μεγαλύτερες ανάγκες για "πυροτεχνήματα" εξαπάτησης. Πυροτεχνήματα όλων των ειδών, που μέσα από την επίκληση της "Κεντοαριστεράς" και της "οικουμενικότητάς" τους, θα προσανατολίζονται ακριβώς στο ζητούμενο. Και το ζητούμενο είναι η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, με τρόπο που ό,τι κι αν αλλάξει, όλα να παραμείνουν ίδια.

Το ΠΑΣΟΚ, επειδή βρίσκεται σε ρόλο διαχειριστή των συμφερόντων της ολιγαρχίας έχει, αφ' ενός, τον πρώτο ρόλο, αφ' ετέρου, τις μεγαλύτερες ευθύνες, στην υλοποίηση του εγχειρήματος. Πρόκειται για μια διαδικασία, όμως, που στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, επίσης συνεπάγεται διεργασίες. Ολες οι πτέρυγες του κόμματος, καθώς και οι πρωτοκλασάτοι του, θέλουν αναβαθμισμένο ρόλο στο κυοφορούμενο σκηνικό της επόμενης μέρας. Γι' αυτό και οι "κόντρες" θα εντείνονται, οι "συμφωνίες κυρίων" θα αναζητούνται εναγωνίως, οι σχεδιασμοί, οι προσωπικές τακτικές και τα παιχνίδια νομής της εξουσίας θα πληθαίνουν το επόμενο διάστημα.

Αν σκεφτεί δε κανείς ότι επέρχονται δημοτικές εκλογές, αλλά και εσωκομματικό συνέδριο, είναι βέβαιο ότι στο ΠΑΣΟΚ οι όποιες ισορροπίες θα εναλλάσσονται, μέχρι το οριστικό modus vivendi, που δε θα επέλθει παρά όταν ισορροπήσει, τελικά, το συνολικό πολιτικό τοπίο.

Εκείνο, όμως, που ξεχνούν όλοι οι παραπάνω ενδιαφερόμενοι, είναι ότι για να ισορροπήσει το σύστημα της εξουσίας τους, πρέπει να το "θέλει" και ο λαός. Κατόπιν όλων αυτών, το σίγουρο για το λαό είναι ότι με τους αγώνες του πρέπει από σήμερα να καταστήσει εύθραυστο το αυριανό σκηνικό της εξαπάτησης.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μια "αριστερή" πολιτική!

"Η εβδομάδα που μας έρχεται θα είναι αποφασιστική για τις τύχες της κυβέρνησης της ιταλικής κεντροαριστεράς. Τα κόμματα που υποστηρίζουν την κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι θα προβούν στη διερεύνηση της σταθερότητας και της ευρωστίας της συμμαχίας τους". Αυτό πληροφορεί η "Αυγή", (5/7/98) σε άρθρο με τίτλο "Νέα προγραμματική συμφωνία για τα κόμματα της κεντροαριστεράς". Ποιο είναι το βασικό πρόβλημα που ξανααπασχολεί τόσο, ώστε να κινδυνεύει η "συμμαχία και ευρωστία" τής κατά τα άλλα πολλά υποσχεθείσας ιταλικής "Κεντροαριστεράς"; "Βασικό σημείο η απασχόληση στο Νότο". Βεβαίως, σύμφωνα με το άρθρο δεν είναι το μοναδικό μεγάλο πρόβλημα που θα κρίνει "τις τύχες της κυβέρνησης", αλλά φαίνεται να γίνεται κυρίαρχο. Ετσι για μια ακόμη φορά η λεγόμενη "Κεντροαριστερά", έρχεται στο προσκήνιο, και μάλιστα στο κράτος που πρωτοαναδείχτηκε στην κυβερνητική εξουσία, ενθουσιάζοντας τους καπιταλιστές, γιατί στην πολιτική της διέβλεπαν τη διαχείριση της κρίσης του συστήματός τους στην πορεία του με όρους ΟΝΕ, χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις. Ενθουσιάστηκαν, επίσης, οι ψηφοφόροι της που προσδοκούσαν αντιμετώπιση των αρνητικών σε βάρος τους συνεπειών της κρίσης με την πολιτική της. Ενθουσιάστηκαν, όμως, και οι αυτοαποκαλούμενες στη χώρα μας "κεντροαριστερές" πολιτικές δυνάμεις, κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, γιατί άνοιγε επιτέλους ο ορίζοντας μιας άλλης διαχείρισης στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, (ΕΕ), υποτίθεται φιλολαϊκής. Η "Κεντροαριστερά" απέδειξε γρήγορα ότι, παραπλανώντας τις λαϊκές μάζες, με τις μεγάλες υποσχέσεις της αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων μέσα στον καπιταλισμό, με την υποτιθέμενη δικαιότερη, προς όφελος και των εργατών και των καπιταλιστών, διαχείριση, τέτοια προοπτική είναι ανέφικτη. Το εγχείρημά της, που το ασπάστηκαν ως επιλογή στη Γαλλία και την Αγγλία, βάζει πιο έντονα επί τάπητος αυτή την ίδια την υπόσταση της πολιτικής της απέναντι στις λαϊκές μάζες, αποδεικνύοντας ότι δε συμβιβάζεται πολιτικά η ικανοποίηση αντίθετων ταξικά συμφερόντων με τη συσκευασία δύο πολιτικές σε μία. Η "Κεντροαριστερά", ανερχόμενη στην κυβερνητική εξουσία θα γινόταν μια ακόμη αστική πολιτική δύναμη, που, επιπλέον, θα μπορούσε να αντέξει τους κοινωνικούς "κραδασμούς", αφομοιώνοντας και εκτονώνοντας ανώδυνα τις εργατικές κινητοποιήσεις.

* * *

Ερχεται, λοιπόν, ξανά τώρα στο προσκήνιο με αρνητικό τρόπο. Η κυβερνητική κρίση, που διαφαίνεται στον ορίζοντα, είναι η δεύτερη στα χρόνια της "κεντροαριστερής" διακυβέρνησης. Η ουσία, όμως, του προβλήματος δε βρίσκεται σ' αυτό. Μια κυβέρνηση όταν στηρίζεται στις λαϊκές μάζες γιατί εφαρμόζει πολιτική προς όφελος τους, δύσκολα διέρχεται κρίση. Αυτό είναι το πρόβλημα και φαίνεται ότι για άλλη μια φορά ο μανδύας της "Κεντροαριστεράς" δεν μπορεί να συγκαλύψει την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων ακριβώς γιατί μια υποτιθέμενη "αριστερή" κυβέρνηση αφ' ενός διαχειρίζεται το σύστημα, άρα είναι κυβέρνηση του κεφαλαίου, αφ' ετέρου είναι υποχρεωμένη να ασκεί πολιτική στα πλαίσια του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ.

Παρακολουθώντας την πορεία της κυβερνητικής "Κεντροαριστεράς", αλλά και τις προγραμματικές πολιτικές και μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας, ως το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα στην ΕΕ αναρωτιέται κανείς: Μπορεί να αντιμετωπιστεί η ανεργία στα πλαίσια του καπιταλισμού σε περίοδο ύφεσης και μάλιστα στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Είναι δυνατό να ασκείται πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου και να υπάρχουν προσδοκίες ότι, μέσω αυτής της πολιτικής, θα αντιμετωπιστεί η ανεργία; Εχουν τέτοιες αυταπάτες αυτές οι δυνάμεις; Τα ερωτήματα είναι εύλογα γιατί αυτές οι προγραμματικές πολιτικές εκπορεύονται και πραγματοποιούνται από αυτοαποκαλούμενες "αριστερές" δυνάμεις, αλλά και κόμματα που ασκούν πολιτική υπέρ της εργατικής τάξης και των συμφερόντων της. Η κριτική της "Κομμουνιστικής Επανίδρυσης" στην κυβέρνηση Πρόντι εστιάζεται στο ότι αδράνησε στο ζήτημα της απασχόλησης, ενώ μπορεί να το αντιμετωπίσει, αν ακολουθήσει "μια βαθιά μεταρρυθμιστική δράση, που θα ξεκινά από την πάλη κατά της ανεργίας και για την αναγέννηση του Νότου. Αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να εκδηλωθεί και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με μια θετική κριτική του Συμφώνου του Μάαστριχτ και της Συμφωνίας Σταθεροποίησης του Αμστερνταμ".

* * *

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη επιδίωξη, θεωρείται ότι στα πλαίσια της ΕΕ μπορεί, με διαφορετική διορθωτική πολιτική διαχείρισης, από κοινού με τις άλλες κυβερνήσεις, Γαλλίας, Αγγλίας, να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Μπορεί να μην παρουσιάζεται με σαφήνεια, (ο προσδιορισμός θετική κριτική είναι αρκετά γενικός), αλλά ο όρος "θετική", προσδιορίζει αποδοχή των δύο Συνθηκών και του Συμφώνου Σταθερότητας. Επιδιώκεται, επίσης, "σε συμφωνία με τις άλλες κυβερνήσεις, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της φορολόγησης των κινήσεων κεφαλαίων κερδοσκοπικής φύσης". Κερδοσκοπικό κεφάλαιο θεωρείται το χρηματικό που κινείται μέσω χρηματιστηρίων. Είναι ουτοπική και παραπλανητική για τις λαϊκές μάζες, η επιδίωξη αντιμετώπισης της πιο βασικής ελευθερίας, της καρδιάς του Μάαστριχτ, που είναι η κίνηση κεφαλαίων. Ταυτόχρονα, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι αντί να βάζουν ζήτημα φορολόγησης του κεφαλαίου και των κερδών του και ελάφρυνσης των εργαζομένων, απλώς μιλάνε για "καταπολέμηση της φοροδιαφυγής". Το σύστημα διαχειρίζονται.

Τα άλλα μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας είναι αποκαλυπτικά για την ουσία αυτής της "αριστερής" πολιτικής. "Να εγκριθεί αμέσως ο νόμος για τις 35 ώρες με την επέκταση του μέτρου σε όλες τις επιχειρήσεις ακόμη και εκείνες που απασχολούν λιγότερους από 15 εργαζόμενους". Σε συνδυασμό μ' αυτό ζητούν, επίσης, "τον προσανατολισμό της επίλυσης των προβλημάτων των επιχειρήσεων με τα λεγόμενα "συμβόλαια αλληλεγγύης", όπου για να μην απολύεται κανείς εργαζόμενος στις επιχειρήσεις που περνούν κρίση οι εργαζόμενοι δέχονται την περικοπή των αποδοχών τους". Επίσης "στο δημόσιο προϋπολογισμό του 1999, να εισαχθεί μια αύξηση του κονδυλίου των συνεισφορών του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις που περνούν κρίση για τη μείωση του ωραρίου εργασίας, χωρίς την αντίστοιχη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων". * * *

Και το ερώτημα που τίθεται αντικειμενικά είναι το εξής: Αντιμετωπίζουν αυτά τα μέτρα την απασχόληση; Θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Αντικειμενικά ποιον ωφελούν;

Επιδοτούν τις επιχειρήσεις, για να μειώσουν το ωράριο με χρήμα του δημοσίου, δηλαδή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Ζητούν εθελούσια μείωση αποδοχών από τους εργαζόμενους για να μην υπάρξει μείωση θέσεων εργασίας, δηλαδή να ανταλλάξουν οι εργάτες μια επισφαλή θέση δουλιάς, αυξάνοντας τη φτώχεια τους, σε όφελος των καπιταλιστών. Ολα στο κεφάλαιο, όχι για να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, αλλά για να μην αυξηθεί η ανεργία!

Οσο για το 35ωρο, μπορεί να είναι κάποιος φραγμός στην ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά δε δημιουργεί θέσεις εργασίας.

Πρόκειται για ένα κράμα νεοφιλελεύθερων και νεοκεϋνσιανών μέτρων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν όχι τη μείωση της ανεργίας, αλλά τη μη αύξησή της, με μεγάλες προσφορές προς το κεφάλαιο και μεγαλύτερη υποταγή της εργατικής τάξης σ' αυτό. Βεβαίως, αυτά τα μέτρα δε μας είναι εντελώς άγνωστα. Ο ΣΥΝ επιδιώκει τη "θετική κριτική" στις συνθήκες, προτείνοντας μια άλλη λιγότερο φιλελεύθερη διαχείριση, με "διεκδικήσεις" στα πλαίσια της ΕΕ, αλήθεια από ποιον; Από το μονοπωλιακό κεφάλαιο; Ενώ θεωρεί το 35ωρο πανάκεια για την αντιμετώπιση της ανεργίας, τη στιγμή που χωρίς σταθερή 7ωρη εργάσιμη μέρα, με τη λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και την ευελιξία στην απασχόληση, η εφαρμογή του σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης. Επίσης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέβαλε ανάλογα "συμβόλαια αλληλεγγύης" με το διαβόητο "κοινωνικό διάλογο" και την επιδότηση της ανεργίας.

Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται ότι η περίφημη "κεντροαριστερά" προσπαθεί να προφυλάξει το σύστημα από την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, παραπλανώντας ότι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ανεργίας με ενίσχυση του κεφαλαίου. Είναι καραμπινάτη πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, που εγκλωβίζει τις λαϊκές μάζες στη λογική της σωτηρίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αν θέλουν να έχουν δουλιά. Λες και αυτές δεν τρέφονται από τη μισθωτή δουλιά, αλλά από τη φιλευσπλαχνία των ιδιοκτητών τους, για τα κέρδη των οποίων πρέπει να φροντίζει όχι μόνο η φτώχεια των εργατών αλλά η εξαθλίωσή τους. Αυτή κι αν είναι "αριστερή" πολιτική!

Σ. Κ.

Στο σχολείο της Μελίας

ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΛΙΑΣ

(Με του Κ. Βιδάλη το κάλεσμα)

Του Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ

ΜΙΑ ακριβή κληρονομιά θυμήθηκε την περασμένη Κυριακή και τίμησε η ελληνική δημοσιογραφία. Στο χωριό Μελία της Λάρισας, εκεί στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου, στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου η ΕΣΗΕΑ και ο Σύνδεσμος των Αντιστασιακών Δημοσιογράφων απένειμαν τα βραβεία, που έχουν καθιερώσει εδώ και αρκετά χρόνια.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ, που φιλοξενεί πάνω στο γρανιτένιο βράχο μια ξεχωριστή, αγωνιστική μορφή, που χωρίς κώδικες δεοντολογίας στα χέρια, χωρίς να 'χει κανένα δισταγμό, έβαλε στην μπάντα όλες τις συνταγές της λογικής και της σωφροσύνης που του έλεγαν. Και τράβηξε κατ' ευθείαν στο χρέος.

Ο Κ. ΒΙΔΑΛΗΣ,το πυρωμένο εκείνο καλοκαίρι του 1946 (Αύγουστος μήνας), έφευγε σαν σίφουνας για να δει, για να γράψει πάνω σ' όσα φοβερά γίνονταν στη Θεσσαλία, με τη δολοφονία και την εξόντωση των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, από τις μοναρχοφασιστικές συμμορίες.

ΗΤΑΝ ολοφάνερο για το πού τραβούσε. Κι είναι επίσης πασίγνωστα όλα όσα έζησε η Θεσσαλία εκείνη την περίοδο, που το αίμα ζύμωνε το χώμα της. Η συμμορία του Σούρλα, με την καθοδήγηση των Αγγλων, δολοφονούσε τον πανάξιο δημοσιογράφο, που τόσο λαμπρά άθλησε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης και εξακολουθούσε να παλεύει για του λαού τα δίκια.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, γεννημένος δημοσιογράφος, είχε αναδειχτεί σ' έναν από τους κορυφαίους δημοσιογράφος. Με το ήθος, την αρετή και το πάθος που τον διέκρινε πάντα για την αλήθεια, με τις βαθύτατες δημοκρατικές αντιφασιστικές του πεποιθήσεις, είχε αποκτήσει ξεχωριστό ατράνταχτο κύρος στον πολιτικό κόσμο. Κι είχε γενική παραδοχή σε φίλους και αντιπάλους. Τον Κ. Βιδάλη τον θρήνησε η δημοσιογραφία με θλιβερή εξαίρεση μόνο δυο - τρία βρώμικα "τσακάλια" που είχαν υπηρετήσει τους χιτλερικούς...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ πλούσιο, μεγάλο, επικό για τον αγωνιστή δημοσιογράφο, στάθηκαν τα χρόνια της χιτλεροφασιστικής Κατοχής. Ο Κώστας Βιδάλης αναδείχτηκε πρωτοπόρος στην οργάνωση και λειτουργία παράνομων τυπογραφείων, καθώς και στην κυκλοφορία του μυστικού αντιστασιακού Τύπου.

Ο Κ. ΒΙΔΑΛΗΣ θα ζήσει το θαύμα της αναδημιουργίας, που είχε συνεπάρει την ύπαιθρο στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας. Είναι το Εθνικό Συμβούλιο, αλλά κι η Μάχη της Σοδειάς, που θ' αφήσουν πάνω του μια ανεξάντλητη δημιουργική εντύπωση.

ΕΙΝΑΙ μεγάλη και ακριβή για την ελληνική δημοσιογραφία η κληρονομιά που άφησε ο Κώστας Βιδάλης. Ο αγωνιστής δημοσιογράφος, ο αδιάφθορος αυτός, που από τα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής του ζωής αντάμωσε την πένα του με του λαού τους αγώνες. Μια διαδρομή, που έμεινε αταλάντευτος σ' αυτό το χρέος. Και που τη σφράγισε με το αίμα του στη γη της Θεσσαλίας.

ΛΙΓΟΣΤΑ αυτά, που σώθηκαν για να θυμίζουν του Κ. Βιδάλη το δημοσιογραφικό πέρασμα. Ούτε ένα χειρόγραφο, για να έχουμε της γραφής του δείγμα. Η θύελλα που σάρωσε, στα πέτρινα χρόνια, δεν άφησε τίποτε όρθιο.

ΜΟΝΟ το δαχτυλίδι του και το πασίγνωστο πορτρέτο, που είχε δουλέψει ο Αντώνης Πρωτοπάτσης (προσφέρθηκε από τη γυναίκα του Κάτια στην ΕΣΗΕΑ) είναι τα μοναδικά που διασώθηκαν και φανερώνουν το δυναμισμό και τον αταλάντευτο άντρα στης δημοσιογραφίας το χρέος.

ΜΕ τα νιάτα του χωριού της Μελίας τα μηνύματα μιας μεγάλης ζωής, όπως είναι αυτή του Κ. Βιδάλη, που πάντα αγαπούσε τους νέους και στάθηκε γι' αυτούς ένας μεγάλος δάσκαλος για να γίνουν άξιοι δημοσιογράφοι.

Ο ΚΩΣΤΑΣ Βιδάλης στάθηκε πάντα ένας πανάξιος εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών δημοσιογράφων, που η μορφή τους σμιλεύτηκε στις πιο ταραγμένες και κοσμογονικές στιγμές της νεότερης ιστορίας μας. Είναι οι σύντροφοί του στο "Ριζοσπάστη" και στον άλλο προοδευτικό Τύπο: οι Μαρουκάκης, Κορνάρος, Χατζήμαλης, Τσουρτσούλης, Ρίτσος, Γώγος, Τσιτήλος, Καραγιώργης, Καραντώνης, Λαμπρινός, Λευκαδίτης κι άλλοι, όλοι αγωνιστές δημοσιογράφοι.

ΚΑΙ τα δωρικά του λόγια, αυτά που συχνά έλεγε στους νέους συναδέλφους, "ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ",έχουν και σήμερα για την πένα, για το λόγο, για τη δημοσιογραφία, τη λαμπράδα, καθώς αχτινοβολούν στο γρανιτένιο βράχο του.