Είναι γνωστό ότι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέκλειαν μέχρι και τις αρχές αυτού του χρόνου το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης της Ιονικής Τράπεζας. Μάλιστα, οι αρμόδιοι, βλέποντας τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα, άφηναν καθαρά να διαφανεί ότι μέσα στους προσανατολισμούς τους ήταν η προοπτική ενοποίησης της τράπεζας με τη μητρική της Εμπορική, στην κατεύθυνση της από κοινού και αθροιστικής αξιοποίησης του όγκου, των μεριδίων αγοράς και της συσσωρευμένης πείρας που έχουν οι δύο τράπεζες στον ελληνικό χώρο. Από αυτήν την άποψη, διατηρεί την αξία του το, κατά την κυβέρνηση, "απόρρητο πόρισμα" της ΜΟΝΙΤΟΡ, που αποκάλυψε την προηγούμενη Κυριακή ο "Ρ" (το οποίο αξίζει να σημειωθεί - και είναι ενδεικτικό της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί και του ρόλου που ο καθένας παίζει - πως τα Μέσα Ενημέρωσης έκαναν πως δεν το είδαν) και το οποίο, ούτε λίγο - ούτε πολύ, προτείνει συγχώνευση της Ιονικής με την Εμπορική Τράπεζα.

***

***

Σε τελευταία ανάλυση και στο βαθμό που το σχέδιο ξεπουλήματος ολοκληρωθεί, μικρή είναι η σημασία ποιος θα είναι ο αυριανός ιδιοκτήτης της Ιονικής, αν και πανθομολογείται πως όποια ιδιωτική τράπεζα καταφέρει να ...τη βάλει στο χέρι, θα αποκτήσει σαφές προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών της. Οταν πρωτοανακοινώθηκε η απόφαση ξεπουλήματος, αδιαμφισβήτητος διεκδικητής της ήταν η Τράπεζα Πίστεως. Ο πρόεδρός της, μάλιστα, θεωρούσε τόσο βέβαια την επικράτησή του, που δε δίστασε σε ανύποπτο χρόνο, όχι μόνο να δηλώσει δημόσια το ενδιαφέρον του, αλλά να προσδιορίσει και τα επίπεδα, στα οποία μπορεί να κινηθεί το τίμημα της πώλησης. Η μετέπειτα έφοδος του Λάτση στο χώρο των αγοραπωλησιών έχει αλλάξει τα δεδομένα και κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι τα 268 δισεκατομμύρια που σε ένα δίμηνο πλήρωσε ο όμιλος Λάτση για να αποκτήσει τον έλεγχο σε τράπεζες που είναι μικρότερες της Ιονικής (10,5 δισ. για την Αθηνών, 93 δισ. για την Κρήτης και 165,2 δισ. για το 18,5% της Εργασίας) υποδηλώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι ο πολυεθνικός όμιλος του Λάτση είναι αποφασισμένος να αποκτήσει το "πάνω χέρι" στην ελληνική τραπεζική αγορά.

***

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Αν και, στο φόντο της ασκούμενης πολιτικής, το ξεπούλημα της Ιονικής είναι ένα ακόμα επεισόδιο στις απεγνωσμένες προσπάθειες ενίσχυσης των ιδιωτικών τραπεζών, μέσω της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, τείνει να αποδειχθεί σε κορυφαία αρνητική πράξη, με πολλαπλές και ανυπολόγιστες μέχρι στιγμής επιπτώσεις

Η Ιονική Τράπεζα είναι η αρχαιότερη τράπεζα στον ελλαδικό χώρο. Η ζωή της αρχίζει πριν από 159 χρόνια στην Κέρκυρα, όπου ιδρύεται με απόφαση της Γερουσίας των Ιονίων Νήσων στις 23 Οκτώβρη 1839.

Την εποχή εκείνη η οικονομία των Επτανήσων, ιστορικό σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο, είναι παραδομένη στους τοκογλύφους, που αποκομίζουν τόκους 25 - 30%. Ο αγροτικός πληθυσμός βρίσκεται σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, ενώ ο τόπος γενικότερα αδυνατεί να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της πενίας.

Η Ιονική μέσα σε λίγα χρόνια κατακτά την εμπιστοσύνη των Επτανησίων, που για πρώτη φορά ανασαίνουν από το μεσαίωνα της τοκογλυφίας.

Το 1873, η "καρδιά" της τράπεζας μεταφέρεται στην ΑΘήνα και ορίζεται ως το "Κεντρικόν εν Ελλάδι Κατάστημα". Αρχές του 20ού αιώνα η Ιονική επεκτείνεται και στο εξωτερικό, αποκλειστικά σε χώρες όπου κατοικούν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, συμβάλλοντας στην οικονομική ανάπτυξη των ελληνικών παροικιών (Αίγυπτος, Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη). Παράλληλα, αναπτύσσεται και στον ελλαδικό χώρο (Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Χίος, Μυτιλήνη), παίρνοντας ενεργά μέρος και στο οικονομικό και στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Το 1939 αγοράζει τα 2/3 της Λαϊκής Τράπεζας και το 1953 την απορροφά πλήρως, εξελισσόμενη έτσι στην τρίτη ισχυρότερη τράπεζα, με την επωνυμία "Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα Ελλάδας".

Μετά το 1950, τα αμερικανικά συμφέροντα "πιέζουν" τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα να "εκδιώξουν" τα αγγλικά κεφάλαια από τη χώρα. Στο πλαίσιο αυτής της οικονομικής πολιτικής, το 1957 η κυβέρνηση ανακοινώνει πανηγυρικά το πέρασμα της Ιονικής σε ελληνικά χέρια. Αυτό γίνεται με μία σκανδαλώδη και πρωτοφανή σύμβαση μεταξύ Εμπορικής Τράπεζας και Τράπεζας της Ελλάδας, που επικυρώνει μάλιστα η Ελληνική Βουλή. Η σύμβαση αυτή, ενώ δείχνει να προωθεί την εξαγορά της Ιονικής από την Εμπορική, στην ουσία εξυπηρετεί τον μέτοχο της Εμπορικής Ανδρεάδη να βρεθεί ξαφνικά ιδιοκτήτης και των δύο τραπεζών.

Στα χρόνια που ακολουθούν, η Βουλή θα ασχοληθεί πολλές φορές με τη "δυναστεία" Ανδρεάδη και ειδικότερα με τα όσα συμβαίνουν στην Ιονική, χωρίς ποτέ να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.

Με την πτώση της χούντας, η κυβέρνηση "ανακαλύπτει" το "διαρκές οικονομικό σκάνδαλο" των επιχειρήσεων Ανδρεάδη, διορίζει κυβερνητικούς επιτρόπους στις τράπεζες που ελέγχει, του απευθύνει σοβαρές κατηγορίες για εκτεταμένες οικονομικές ατασθαλίες, τις αποσύρει τελικά για νομικίστικους λόγους και αναγγέλλει πανηγυρικά την εξαγορά των τραπεζών του από το κράτος, αποζημιώνοντάς τον με μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια... Είναι η εποχή κατά την οποία η Ιονική γίνεται θυγατρική της Εμπορικής Τράπεζας, όπου την πλειοψηφία των μετοχών την έχουν ασφαλιστικά ταμεία εργαζομένων και θεσμικοί επενδυτές.