υτός που του προσφέρεται φροντίδα και τα ασφαλιστικά ταμεία, (έτσι δέχονται ένα ακόμη πλήγμα οικονομικό), δηλαδή πάλι χρήματα των εργαζομένων. Οι αλλαγές και σ' αυτό τον τομέα έχουν άμεση σχέση με την καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα και με τα μέτρα που παίρνει για την αντιμετώπιση της ύφεσης, σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Σχετικά μ' αυτό ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Χριστοδουλάκης σε συνέντευξή του έχει πει τα εξής: "...Μόνο ένα κράτος με ανταγωνιστική οικονομία στο σημερινό διεθνές περιβάλλον (βλέπε "παγκοσμιοποίηση") μπορεί να εξασφαλίσει ταυτόχρονα απασχόληση, ευημερία και κοινωνική στήριξη... Αν όμως λείπει η ανταγωνιστικότητα, τότε και η απασχόληση αργά ή γρήγορα θα περιοριστεί και η χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους θα γίνει προβληματική".

"Ολα τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη επιχειρούν μια νέα προσέγγιση στα ζητήματα του κοινωνικού κράτους και του ρόλου του κράτους στην οικονομία" (ΒΗΜΑ 12.4.98).

Οι κρίκοι που συνδέουν τον τομέα συνολικά της κοινωνικής πολιτικής (μέσα σ' αυτόν είναι και η Πρόνοια) και τον τομέα της οικονομικής πολιτικής είναι οι εξής:

α) Το κράτος, από τα έσοδα που έχει από την αυξανόμενη φορολογία των εργαζομένων, των μικροεπαγγελματιών, των αγροτών, να μην επιχορηγεί τομείς της κοινωνικής πολιτικής παρά μόνο σε εξαιρετικά ελάχιστες περιπτώσεις, κι αυτές αν δεν καλύπτονται από κοινοτικά προγράμματα. Ετσι "εξοικονομούνται" χρήματα για μεγαλύτερη στήριξη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και την καλύτερη εφαρμογή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής.

β) Με τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών ανοίγεται μια μεγαλύτερη (απ' ό,τι τώρα) αγορά για άπλωμα των οικονομικών και "φιλανθρωπικών" δραστηριοτήτων των κεφαλαιοκρατών. Εκτός όμως από τις αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα κεφάλαια μπορούν να διοχετευτούν στην Πρόνοια μέσω "φιλανθρωπικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων", για να έχουν επιπλέον "διευκολύνσεις", οικονομικές και πολιτικές, οι "μεγαλοφιλάνθρωποι". Με τον τρόπο αυτό η προνοιακή πολιτική δε θα ασκείται πια από το Δημόσιο και επικουρικά από τα ιδιωτικά κεφάλαια, όπως συνέβαινε τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αλλά το αντίθετο.

γ) Για την επιτυχή επίτευξη των δύο προαναφερομένων στόχων (μείωση κρατικών δαπανών και επέκταση των ιδιωτικών επιχειρήσεων) είναι αναγκαία η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και το χτύπημα των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στα προνοιακά ιδρύματα και τις υπηρεσίες, για αύξηση των κερδών αυτών των επιχειρήσεων. Βέβαια, εάν περιοριστούν (αυτός είναι ο στόχος) στο ελάχιστο οι εργαζόμενοι και τη θέση αυτών πάρουν οι "εθελοντές", τότε τα κέρδη θα 'ναι πολλαπλάσια.

Η πολιτική αυτή δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Τα κράτη - μέλη της ΕΕ έχουν συναποφασίσει δέσμη μέτρων, που η κατεύθυνσή τους χαράσσεται από τις Συνθήκες Μάαστριχτ και Αμστερνταμ, και ειδικότερες αναφορές και οδηγίες για εφαρμογή δίνονται από τη "Λευκή" και "Πράσινη Βίβλο", αλλά και πρόσφατες αποφάσεις της Κομισιόν. Αυτή την κατεύθυνση των μέτρων για το ξεπέρασμά της την περιγράφει ως εξής η "Le Monde Diplomatique" της 12.4.98: "...Να δοθεί απάντηση στις προκλήσεις που θέτει η παγκοσμιοποίηση, η επανάσταση της πληροφορικής και η τρομερή αύξηση της παραγωγικότητας που επιφέρει. Αυτό που σημειώνεται είναι εντυπωσιακό. Ποτέ οι δυτικές χώρες δεν ήταν τόσο πλούσιες και ποτέ οι κοινωνίες δεν περιείχαν τόσες ανισότητες. Στην Ευρώπη δεκάδες εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες ζουν στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση. Για να βγούμε από αυτά τα αδιέξοδα, είναι καιρός να εξερευνήσουμε καινούριους δρόμους, κυρίως εκείνους της αλληλέγγυας οικονομίας, που επιτρέπει την αποσύνδεση της εργασίας, των εισοδημάτων και των κοινωνικών δικαιωμάτων".

Παρόμοια μέτρα σ' αυτή την κατεύθυνση παίρνονται και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες εκτός ΕΕ.

Ομως, μια τέτοια αντιλαϊκή πολιτική καταστρέφει όλο και μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού και εξαθλιώνει όλο και περισσότερες λαϊκές μάζες. Γι' αυτό, τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι δημοσιεύσεις "μελετών και ερευνών" διαφόρων ινστιτούτων, ερευνητικών κέντρων κλπ., που βρίσκονται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που μιλάνε για τη δημιουργία στην κοινωνία όχι των 2/3, αλλά των δύο επιπέδων. Δηλαδή, οι μισοί θα ανήκουν στους έχοντες και οι άλλοι μισοί θα βυθίζονται περισσότερο στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση.

Σχετικά μ' αυτό διαβάζουμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 16/4/98: "Παλιότερα, εδώ και στην Ευρώπη, είχε επικρατήσει, ως ένα βαθμό, η εντύπωση ότι, βαθμιαία, με την ανάπτυξη και την εξέλιξη της οικονομίας της αγοράς, τις συνεχείς περιοριστικές πολιτικές, την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και την υποβάθμιση των πόρων που κατευθύνονται στην πρόνοια, οδηγούμεθα στη λεγόμενη κοινωνία των δύο τρίτων. Σ' εκείνη δηλαδή την κοινωνία όπου το 70% του πληθυσμού θα έχει εξασφαλισμένο ένα επίπεδο ευημερίας και το υπόλοιπο 30% θα ζει στα όρια της φτώχειας. Νεότερες απόψεις στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία μιλούν πλέον για τη "δυαδική κοινωνία", η οποία διακρίνεται από το "πάνω πάτωμα", από εκείνους δηλαδή που θα κατέχουν τη γνώση και θα έχουν τις ευκαιρίες απασχόλησης, και από τους υπόλοιπους, το "κάτω πάτωμα", που θα μείνουν στο περιθώριο της νέας τεχνολογικής εποχής".

Αυτή η τάση αύξησης της φτώχειας δεν μπορεί ν' αφήσει αδιάφορους τους καπιταλιστές, κάτω από το φόβο έξαρσης του κινήματος για την ανατροπή τους, αλλά και μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Ετσι, τα προηγούμενα χρόνια η λύση που δινόταν για την εκτόνωση των λαϊκών αγώνων και υποστηρίζεται και τώρα, κυρίως από τους συντηρητικούς κύκλους, είναι η απασχόληση των ανέργων, κυρίως των γυναικών και των νέων, με αμοιβές στο επίπεδο της ελεημοσύνης, με τις "εκ του σύνεγγυς υπηρεσίες", δηλαδή απασχόληση στον τριτογενή τομέα εκτός αγοράς: "Ανταλλαγή των αγαθών και των υπηρεσιών που πραγματοποιούν τα άτομα στη γειτονιά τους". Ομως, κι αυτό το μέτρο δε θα 'χει αποτέλεσμα και "θα αυξηθεί το υπηρετικό προσωπικό στους κόλπους της κοινωνίας", αν δε συνοδευτεί και μ' άλλες διαρθρωτικού τύπου αλλαγές. Σχετικά η LE MONDE DIPLOMATIQUE αναφέρει: "... Το πλεονάζον εργατικό δυναμικό στη γεωργία, στη βιομηχανία και στον εντός αγοράς τριτογενή τομέα μπορεί στο μέλλον να μεταφερθεί φυσιολογικά στον εκτός αγοράς τριτογενή τομέα. Αυτή η θέση δε λαμβάνει υπόψη ένα ουσιώδες γεγονός: εάν δε δημιουργηθούν σύντομα νέοι μηχανισμοί αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, η ανάπτυξη εκ του σύνεγγυς υπηρεσιών θα προσκρούσει, βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα, στην αδυναμία των φυσικών ή νομικών προσώπων να πληρώσουν για τις υπηρεσίες τις οποίες θα έχουν ανάγκη".

Παίρνοντας υπόψη της όλα αυτά η διεθνής σοσιαλδημοκρατία κινείται στην κατεύθυνση "εξισορρόπησης μεταξύ των τριών πόλων: τον αγοραίο (την αγορά), τον εκτός αγοράς χρηματικό (την αναδιανομή που επιχειρεί το κράτος πρόνοιας) και τον εκτός αγοράς μη χρηματικό (την εκ του σύνεγγυς οικονομία, εθελοντικές συνεισφορές), η οποία εξαρτάται από δύο τουλάχιστον τύπους μέτρων: τη μείωση - αναδιοργάνωση της εργασίας και την ανάπτυξη της αλληλέγγυας οικονομίας.

...Η μείωση του χρόνου εργασίας είναι απαραίτητη έστω και για τη διατήρηση της απασχόλησης.

...Παράλληλα με την εφαρμογή της, να αξιοποιηθούν κατηγορίες απασχόλησης που αντιστοιχούν σε ανάγκες, τόσο κοινωνικές όσο και περιβαλλοντικές, τις οποίες η κοινωνία δεν ικανοποιεί επαρκώς... (όπως η βοήθεια σε ηλικιωμένους, η φύλαξη παιδιών, η διαφύλαξη του περιβάλλοντος κλπ.). Το σύνολο των νεοτεριστικών πρακτικών ονομάζουμε ήδη "αλληλέγγυα οικονομία".

...Αυτή είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση ορισμένων παιδικών σταθμών, όπου η φύλαξη των παιδιών γίνεται από κοινού, από εθελοντές και από επαγγελματίες μισθωτούς, των οποίων η αμοιβή προέρχεται τόσο από την οικονομική συνεισφορά των γονέων όσο και από κρατική επιχορήγηση.

Για την ανάπτυξη της "αλληλέγγυας οικονομίας" προτείνονται μέτρα που ξεκινούν από τη συγκρότηση ενός συνόλου δραστηριοτήτων, τις οποίες θα ασκούν πρόσωπα εξουσιοδοτημένα από το κράτος και φθάνουν μέχρι την κοινωνική αναγνώριση της εθελοντικής εργασίας (με την παροχή δικαιωμάτων, όπως η σύνταξη ή η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για μία μη αμειβόμενη εργασία, η οποία όμως αποτελεί συνεισφορά στην κοινότητα), περνώντας από την εγγύηση (χάρη σε δικαιώματα και διαδικασίες) στην αυτονομία των προγραμμάτων της "αλληλέγγυας οικονομίας". Και αυτό για να αποφευχθεί κάθε σύγχυση με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας" (LE MONDE DIPLOMATIQUE 12/4/98).

***

Οι προσπάθειες για κοινωνική αναγνώριση της εθελοντικής εργασίας ξεκινούν από τις αρχές του αιώνα μας, αλλά αλλάζουν χαρακτήρα (ποσοτικά και ποιοτικά) ανάλογα με τις εκάστοτε συγκυρίες (οικονομικές κρίσεις, υφέσεις, πόλεμοι κλπ.). Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και το αίτημα ενός μέρους του γυναικείου κινήματος, που σε ορισμένες χώρες ικανοποιήθηκε, π.χ., Ιταλία και σε άλλες συζητιέται, π.χ., Ελλάδα, για μισθό, σύνταξη στη νοικοκυρά ως ελάχιστη "κοινωνική αναγνώριση της συνεισφοράς της στην κοινωνία".

Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και το αίτημα, που ενσωματώθηκε στην απόφαση της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης Γυναικών στο Πεκίνο το 1995, για καταμέτρηση της αφανούς και μη αμειβόμενης εργασίας των γυναικών και υπολογισμό της στο ΑΕΠ κάθε χώρας, για να φανεί τάχα η κοινωνική συνεισφορά των γυναικών. Ομως, η κατεύθυνση είναι ο εθελοντισμός να επεκταθεί και να θεσμοθετηθεί για όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, μεταξύ αυτών και οι περιβαλλοντικές.

Στα πλαίσια αυτά το υπουργείο Αιγαίου, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Δασών, διοργάνωσε ημερίδα στη Σάμο στις 11/4/98 με θέμα: "Εθελοντική πυροπροστασία" και στόχο την καθιέρωση του θεσμού των εθελοντών δασοπυροσβεστών στη χώρα μας. "Το υπουργείο Αιγαίου αναζητά εθελοντές με το σύνθημα: "Κάνω διπλή ζωή". Παράλληλα με την εργασία τους, θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον τομέα αυτό" (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 12/4/98).

Στην ίδια ημερίδα αναφέρονται στοιχεία για την ανάπτυξη του θεσμού των εθελοντών πυροσβεστών στη χώρα μας και σε άλλες χώρες.

"Στη Γερμανία υπάρχουν μόνο 303 επαγγελματικοί πυροσβεστικοί σταθμοί, ενώ λειτουργούν 23.579 εθελοντικοί με 1.133.000 πυροσβέστες. Και στην Πορτογαλία, όμως, οι επαγγελματίες πυροσβέστες δεν υπερβαίνουν τις 2.000 την ίδια ώρα που οι εθελοντές είναι 50.000. Στη χώρα μας, ο αριθμός των επαγγελματιών πυροσβεστών είναι 0,6 πυροσβέστες ανά 1.000 κατοίκους".

Γι' αυτό η υπουργός Αιγαίου, κ. Ελ. Παπαζώη, στην ίδια ημερίδα είπε: "Ας μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος... Το προσωπικό δεν επαρκεί... Είναι επιβεβλημένη η προώθηση του θεσμού του εθελοντή πυροσβέστη, της ενεργοποίησης δηλαδή των τοπικών κοινωνιών. Μέσα απ' αυτό το θεσμό... κάθε νησιώτης μπορεί να αναδειχτεί σε υπεύθυνο προστάτη της φύσης, της ζωής και της περιουσίας".

Από τα λεγόμενα της κ. υπουργού φαίνεται και η πρόθεση της κυβέρνησης για αποποίηση των ευθυνών της και ανάπτυξη του εθελοντισμού όχι σε επικουρική βάση, που θα συμμετέχουν οι κάτοικοι, όπως άλλωστε κάνουν και τώρα, στην κατάσβεση πυρκαγιών, αλλά ότι αυτοί θα 'χουν την αποκλειστική ευθύνη όχι μόνο της κατάσβεσης, αλλά και της εν γένει λειτουργίας του συστήματος διαφύλαξης και δασοπυρόσβεσης.

Ομως, η εθελοντική συμμετοχή χωρίς κίνητρα (οικονομικά ή κοινωνικά) αποδείχτηκε ότι δεν είναι σημαντική. "Παράδειγμα τα πιλοτικά προγράμματα των "Σχολικών Τροχονομιών", που θα πραγματοποιούσαν γονείς εκ περιτροπής κατά τις ώρες άφιξης και αναχώρησης των μαθητών έξω από τα σχολεία, δεν απέδωσαν ελλείψει συμμετοχής γονέων" ("Καθημερινή" 18 - 19/4/98).

Γι' αυτούς τους λόγους έχει αρχίσει να δημιουργείται το ανάλογο νομοθετικό πλαίσιο για την προσέλκυση εθελοντών. Παραθέτουμε ορισμένα από τα κίνητρα που ισχύουν για τους εθελοντές πυροσβέστες, για να 'χουμε μια πρώτη εικόνα πώς εννοούν την κοινωνική αναγνώριση του εθελοντισμού και πώς προτίθενται ν' αναπτύξουν αυτό το θεσμό.

"Για τους εθελοντές πυροσβέστες άνδρες και γυναίκες από 18 έως 55 ετών, υπάρχει το νομοθετικό διάταγμα 1951/91 με τα εξής κίνητρα:

1.Οι εθελοντές μετά από διετή συνεχή υπηρεσία θα μπορούν να καταταγούν στο Πυροσβεστικό Σώμα ως μόνιμοι.

2.Θα έχουν ετήσια έκπτωση σε ποσοστό 20% επί του φόρου εισοδήματος και μέχρι ποσού αναλογούντος φόρου 100.000 δρχ.

3.Σε περίπτωση μεγάλων πυρκαγιών και εκτεταμένων θεομηνιών και εφόσον η περιοχή κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα λαμβάνουν ειδική αποζημίωση, ενώ θα τους παρέχεται νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με δαπάνες του Δημοσίου, σε περίπτωση ατυχήματος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους (Σε περίπτωση όμως μόνιμης αναπηρίας δε μας λέει τι θα γίνεται μετά).

4.Αν χρειαστεί να απουσιάσουν από την εργασία τους λόγω συμμετοχής σε κάποια αποστολή, ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να επιτρέπει τη συμμετοχή στο πυροσβεστικό έργο των εθελοντών πυροσβεστών, οι οποίοι απασχολούνται στην επιχείρησή του.

5.Ο χρόνος απασχόλησής τους στα πυροσβεστικά καθήκοντα θεωρείται χρόνος απασχόλησης στην κύρια εργασία τους" (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 12/4/98).

Οπως διαπιστώνεται, για την προσέλκυση εθελοντών, στο αρχικό στάδιο, τα κίνητρα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Στην πορεία όμως, που θα πετύχουν το στόχο τους για τη θεσμοθέτηση του "εθελοντισμού", η κάθε είδους περικοπή θα θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη.

Η ελληνική κυβέρνηση θέλοντας να προωθήσει και να θεσμοθετήσει την ταξική πολιτική στον τομέα της Πρόνοιας, που έχει συναποφασιστεί στην ΕΕ, χρησιμοποιεί τα εξής ιδεολογήματα:

1.Για να περάσουν την πολιτική τους για την Πρόνοια σε επίπεδα ελεημοσύνης και μόνο για τους λίγους και εξαθλιωμένους, μιλάνε για "μακρόπνοο σχέδιο ενίσχυσης των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας", "για πόρους που θα κατευθύνονται σε κατηγορίες πολιτών που έχουν ανάγκη", "των κοινωνικά αδύναμων για να βελτιώσουν τη διαβίωσή τους και να έχουν μια καλύτερη ευκαιρία για πρόοδο και ευημερία".

Για κατάργηση "των ισοπεδωτικών παροχών προς όλους" και αντικατάσταση "από ένα μελετημένο σύστημα μέτρων, που συνδυάζουν την κρατική ενίσχυση με τον κοινωνικό έλεγχο". Λένε ότι "οι δαπάνες της κοινωνικής πολιτικής πρέπει να κατευθύνονται εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη (λες και σήμερα εκεί που δίνονταν, ό,τι δίνονταν, δεν υπήρχε ανάγκη), με την καθιέρωση κριτηρίων εισοδήματος των δικαιούχων" (βλέπε νόμο περικοπής επιδομάτων πολυτέκνων και κάρτες αναπηρίας) (ΒΗΜΑ 12/4/98).

2.Για τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών δικαιολογούνται με το ότι "τα προβλήματα της κοινωνικής πολιτικής δε σχετίζονται με το ύψος των δαπανών, αλλά με την ποιότητα των υπηρεσιών". "Βλέπει κανείς οργανισμούς με υψηλόμισθους υπαλλήλους και καλά αμειβόμενες διοικήσεις, το έργο των οποίων είναι είτε περιορισμένο είτε ξεπερασμένο είτε κοινωνικά ανώφελο" (ΒΗΜΑ 12/4/98).

Η διαπίστωση αυτή έχει πολλαπλούς στόχους.

α) Τη συκοφάντηση των εργαζομένων με το ότι για την υποβάθμιση των υπηρεσιών Πρόνοιας δεν ευθύνεται η λειψή χρηματοδότηση αλλά αυτοί που την ασκούν, δηλαδή οι ασυνείδητοι εργαζόμενοι που δεν κάνουν καλά τη δουλιά τους.

β) Τις δήθεν υψηλές αμοιβές των εργαζομένων και ότι αυτές ευθύνονται για τα προβλήματα στην Πρόνοια, που τους οδηγούν στην αδιαφορία για τον πόνο του άλλου και για την εκτέλεση του έργου της.

γ) Τη δικαιολόγηση της ανεπαρκούς προνοιακής κάλυψης των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ΑΜΕΑ, των γυναικών κλπ., με το αιτιολογικό του περιορισμένου ή ξεπερασμένου επίπεδου ή ακόμα και κοινωνικά ανώφελου.

Σε συνέντευξή του στο ΕΘΝΟΣ της 19/4/98 ο υφυπουργός Πρόνοιας, κ. Θ. Κοτσώνης, αναφέρει: "Επιχειρούμε να προσαρμόσουμε τα δεδομένα της Πρόνοιας στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να οργανώσουμε τις υπηρεσίες κατά σύγχρονο τρόπο. Και αυτό, γιατί είναι οργανωμένη σύμφωνα με τις ανάγκες που υπήρχαν πριν από 50 - 70 χρόνια, με πολέμους, κατοχές, εμφυλίους πολέμους, ορφανά, διωγμούς, μετανάστευση. Σήμερα έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Τα ορφανά είναι σαφώς λιγότερα και αμέσως υιοθετούνται". Να γιατί λοιπόν καταργούνται ή ιδιωτικοποιούνται ακόμη και τα ελάχιστα δημόσια προνοιακά ιδρύματα, που υπήρχαν για την παιδική ηλικία.

Και συνεχίζει: "Υπάρχουν όμως πολλοί τοξικοεξαρτημένοι, υπάρχουν ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και δεν έχουν οικογένεια για να τους περιθάλψει, πρέπει να δούμε τις ευπαθείς ομάδες, όπως οι Τσιγγάνοι και οι άστεγοι, τις διαλυμένες οικογένειες".

3.Για τη μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους των αρμοδιοτήτων της δημόσιας προνοιακής πολιτικής στην ΤΑ, ο υφυπουργός Πρόνοιας λέει στην ίδια συνέντευξη. "Η μεγαλύτερη τομή είναι η αποκέντρωση. Γιατί βασίζεται στην παραδοχή της πολιτείας, ότι η τοπική κοινωνία γνωρίζει τις ανάγκες και τα προβλήματα των μελών της πολύ καλύτερα απ' ό,τι μπορεί να τα γνωρίζει ένας απρόσωπος κρατικός μηχανισμός".

Το επιχείρημα αυτό είναι σαθρό από πολλές απόψεις:

α) Στις μεγαλουπόλεις δε γίνονται γνωστά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος. Ισως να γίνονται γνωστά από ένα μικρό περίγυρο, που όμως ούτε ο αρμόδιος είναι να τα λύσει, αλλά ούτε και μπορεί να τα αντιμετωπίσει σωστά τις περισσότερες φορές. Βέβαια, το πνεύμα της "κοινωνικής αλληλεγγύης" που θέλει να περάσει η κυβέρνηση είναι ότι αυτός ο περιορισμένος περίγυρος είναι "υποχρεωμένος" να βρει τη λύση για τον συνάνθρωπό του.

β) Δεν αρκεί ένας δήμος να γνωρίζει τα προβλήματα των κατοίκων του αλλά πρέπει να έχει την κατάλληλη επιστημονική, εξειδικευμένη υποστήριξη και κρατική χρηματοδότηση για να μπορεί να δώσει λύσεις.

γ) Δεν μπορεί ο κάθε δήμος ή η κάθε νομαρχία να ασκεί, ανάλογα με το ανθρώπινο δυναμικό και τους οικονομικούς πόρους που θα διαθέτει, τη δική του προνοιακή πολιτική. Γι' αυτό εμείς υποστηρίζουμε ότι η προνοιακή πολιτική πρέπει να 'ναι ενιαία, χωρίς διακρίσεις μέσα στο λαό. Δωρεάν, χωρίς τη συμμετοχή των χρηστών. Δημόσια, η ευθύνη, σχεδιασμένου προγραμματισμού και χρηματοδότησης, να 'ναι του κράτους. Αναβαθμισμένη, με στελέχωση από ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, με σταθερές εργασιακές σχέσεις.

Υπάρχουν μια σειρά παραδείγματα από δήμους που αξιοποιούν ταυτόχρονα την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (ΤΣΑ) και αναπτύσσουν επιχειρηματικά προνοιακές υπηρεσίες, μ' όλες τις προαναφερόμενες συνέπειες. Ο Δήμος Ιλίου (Νέα Λιόσια), σε ανάλογο πρόγραμμα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών μέσω ΤΣΑ, αναφέρει: "Προτείνουμε τη δημιουργία παιδικών σταθμών μέσω εταιρικής σχέσης που θα διαμορφώσουν ο δήμος, ο οποίος θα παρέχει τους χώρους για τη δημιουργία σταθμών, η Εργατική Εστία, η οποία θα παρέχει τον εξοπλισμό, οι Σύλλογοι Γονέων, οι οποίοι δέχονται να χρηματοδοτήσουν τέτοιες ενέργειες, και συνεταιρισμοί γυναικών ειδικά εκπαιδευμένων σε θέματα "κέτερινγκ" και διατροφής που λειτουργούν στη Δυτική Αθήνα. Η εταιρία αυτή θα έχει τη μορφή Εταιρίας Λαϊκής Βάσης... Οι προσλήψεις του προσωπικού θα γίνονται σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ από κατάλογο ενδιαφερομένων - ανδρών και γυναικών - δημοτών του δήμου μας, οι οποίοι θα εκπαιδευτούν από τη διαδημοτική επιχείρηση "ΣΜΙΛΗ"". Ολα αυτά σημαίνουν παιδικούς σταθμούς -επιχειρήσεις, δηλαδή παροχή υπηρεσίας με πληρωμή, προσωπικό όχι επιστημονικά ειδικευμένο, αλλά και προσπάθεια επιβολής στους Συλλόγους Γονέων να μετατραπούν οι ίδιοι σε επιχειρηματίες, να χρηματοδοτήσουν, αντί να διεκδικήσουν.

Ανάλογη δράση, για τη "φύλαξη παιδιών κατ' οίκον", προτείνει ο Δήμος Αγ. Βαρβάρας, αναλαμβάνοντας "την κατάρτιση ομάδας γυναικών" η Διαδημοτική Επιχείρηση Κέντρο Νέων Ευκαιριών και Υποστήριξης Γυναικών Δυτικής Αθήνας. Και αυτή η υπηρεσία θα παρέχεται από επιχείρηση με πιθανούς εταίρους, τους "ΟΑΕΔ, υπουργείο Υγείας - Πρόνοιας, τράπεζες, επιχειρήσεις, Νομαρχία Αθηνών, ΓΣΕΕ, ΒΕΑ, Δήμος Αγ. Βαρβάρας, Διαδημοτική Επιχείρηση Κέντρο Νέων Ευκαιριών και Υποστήριξης Γυναικών Δυτικής Αθήνας". Στην ίδια λογική κινείται και ο Δήμος Περιστερίου μέσω της δημοτικής επιχείρησης ΑΝΑΝΕΠΕΡ, τόσο για "τη φύλαξη παιδιών", όσο και για τη "φύλαξη ηλικιωμένων ανήμπορων ατόμων". Στις σκέψεις του Δήμου Ζωγράφου ήταν η δημιουργία επιχείρησης - "γηροκομείου", με πληρωμή για τις υπηρεσίες του τις συντάξεις των γερόντων.

Η μετάθεση παροχής προνοιακών υπηρεσιών από το κράτος στην Αυτοδιοίκηση στο όνομα της αποκέντρωσης είναι μια καλή ευκαιρία για το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος Πρόνοιας, την πλήρη υποβάθμισή της και την πληρωμή για όσους την έχουν ανάγκη αφού θα την παρέχουν επιχειρήσεις ή δημοτικές ή μεικτές. Και οι δήμοι πλέον δρουν ως μάνατζερ των επιχειρήσεων Πρόνοιας.

Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι ο θεσμός έχει μετατραπεί σε εκτελεστικό όργανο εφαρμογής των πιο αντιλαϊκών επιλογών της κεντρικής εξουσίας. Η Πρόνοια είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, τόσο για το θεσμό, όσο και για τους διαχειριστές του που διεκδικούν ξανά την ψήφο του, ανεξαρτήτως χρώματος. Η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στην ανάπτυξη ενός αγωνιστικού μετώπου πάλης για υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου χαρακτήρα της πρόνοιας, συσπείρωση στους αγωνιστικούς συνδυασμούς που στηρίζονται και από τους κομμουνιστές και υπερψήφισης τους. Γιατί ο αγώνας τους για διεκδίκηση δημόσιας παροχής προνοιακών υπηρεσιών θα βρει έτσι ένα ακόμη παράγοντα αγωνιστικής συμπαράταξης και στήριξης, κόντρα στην πολιτική της διαχείρισης μέσω και της Αυτοδιοίκησης προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων. Μπορούν και πρέπει να δώσουν τη δική τους απάντηση και με την ψήφο τους στους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές στην Αυτοδιοίκηση.

Μαρία ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ

Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι δημοσιεύσεις "μελετών και ερευνών" διαφόρων ινστιτούτων, ερευνητικών κέντρων κλπ., που βρίσκονται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που μιλάνε για τη δημιουργία στην κοινωνία όχι των 2/3, αλλά των δύο επιπέδων. Δηλαδή, οι μισοί θα ανήκουν στους έχοντες και οι άλλοι μισοί θα βυθίζονται περισσότερο στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση.

Η μετάθεση παροχής προνοιακών υπηρεσιών από το κράτος στην Αυτοδιοίκηση στο όνομα της αποκέντρωσης είναι μια καλή ευκαιρία για το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος Πρόνοιας, την πλήρη υποβάθμισή της και την πληρωμή για όσους την έχουν ανάγκη, αφού θα την παρέχουν επιχειρήσεις ή δημοτικές ή μεικτές. Και οι δήμοι, πλέον, δρουν ως μάνατζερ των επιχειρήσεων Πρόνοιας. Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι ο θεσμός έχει μετατραπεί σε εκτελεστικό όργανο εφαρμογής των πιο αντιλαϊκών επιλογών της κεντρικής εξουσίας οχών πρΑHeΨΡ.

Μαρία ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ

Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι δημοσιεύσεις "μελετών και ερευνών" διαφόρων ινστιτούτων, ερευνητικών κέντρων κλπ., που βρίσκονται στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που μιλάνε για τη δημιουργία στην κοινωνία όχι των 2/3, αλλά των δύο επιπέδων. Δηλαδή, οι μισοί θα ανήκουν στους έχοντες και οι άλλοι μισοί θα βυθίζονται περισσότερο στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση.

Η μετάθεση παροχής προνοιακών υπηρεσιών από το κράτος στην Αυτοδιοίκηση στο όνομα της αποκέντρωσης είναι μια καλή ευκαιρία για το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος Πρόνοιας, την πλήρη υποβάθμισή της και την πληρωμή για όσους την έχουν ανάγκη, αφού θα την παρέχουν επιχειρήσεις ή δημοτικές ή μεικτές. Και οι δήμοι, πλέον, δρουν ως μάνατζερ των επιχειρήσεων Πρόνοιας. Μπροστά στις επερχόμενες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι ο θεσμός έχει μετατραπεί σε εκτελεστικό όργανο εφαρμογής των πιο αντιλαϊκών επιλογών της κεντρικής εξουσίας