Τα θερμά συλλυπητήριά της εκφράζει η ΚΕ του ΚΚΕ, με ανακοίνωσή της, για το θάνατο του σ. Αχιλλέα Μπλάνα.Στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρεται συγκεκριμένα:

"Πέθανε σήμερα (σ.σ. χτες), σε ηλικία 88 χρόνων, ο σ. Αχιλλέας Μπλάνας, ένας απ' τους παλιότερους κομμουνιστές της χώρας μας.

Ο Αχιλλέας Μπλάνας οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ το 1926. Γνώρισε όλους τους προπολεμικούς, αλλά και τους μεταπολεμικούς διωγμούς κατά των κομμουνιστών. Εξαιτίας της δράσης του, ως στελέχους του ΚΚΕ, έμεινε συνολικά πάνω από 30 χρόνια στις φυλακές και τις εξορίες.

Μέχρι την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ, ο Αχιλλέας Μπλάνας ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της. Αργότερα, έγινε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας των Κομματικών Οργανώσεων Περιοχών Πελοποννήσου, Θεσσαλίας, καθώς και της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας.

Δούλεψε στην προδικτατορική ΕΔΑ μετά την αποφυλάκισή του το 1964, ως στέλεχός της στον Πειραιά. Οταν κηρύχτηκε η δικτατορία του 1967, εξορίστηκε για 3 χρόνια και σε συνέχεια συνδέθηκε με την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ.

Βοήθησε το Κόμμα να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του και μετά το 1974, δουλεύοντας στο γραφείο της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ.

Ο Αχιλλέας Μπλάνας στάθηκε αφοσιωμένος στο ΚΚΕ μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Είτε ως στέλεχος του Κόμματος, είτε ως μέλος της ΚΟΒ Νέας Σμύρνης, στην οποία ανήκε, δούλεψε ακούραστα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Στο πρόσωπό του απεικονίζεται σχεδόν ολόκληρη η διαδρομή του ΚΚΕ.

Η ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνει στη συντρόφισσά του τα πιο θερμά συλλυπητήρια".

Ο Αχιλλέας Μπλάνας γεννήθηκε το 1910 στο χωριό Ανατολή (Σελίτσανη) Λάρισας. Το 1926 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ Λάρισας και συμμετείχε σε όλους τους εργατικούς αγώνες της νεολαίας. Το 1929 δικάστηκε με το Ιδιώνυμο, επειδή πήρε μέρος στο γιορτασμό των 12 χρόνων της Οχτωβριανής Επανάστασης. Καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλακή και εξορία στην Ανάφη, από όπου δραπέτευσε, ήρθε στην Αθήνα και δούλεψε στην Οργάνωση της Αθήνας. Το 1930 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Στάλθηκε γραμματέας της Οργάνωσης Μυτιλήνης, όπου συλλαμβάνεται μετά από 8 μήνες, κατορθώνει να δραπετεύσει και να φτάσει στην Αθήνα και πάλι. Το 1931 στέλνεται και πάλι στη Μυτιλήνη, πιάνεται και στέλνεται στις φυλακές της Αίγινας. Εκεί φθάνει καταδικαστική απόφαση από τη Μυτιλήνη και εξορίζεται για 2 χρόνια στην Ανάφη. Δραπετεύει από την Ανάφη, συνεχίζει τον αγώνα του και το 1935 γίνεται γραμματέας της ΟΚΝΕ στον Πειραιά. Παίρνει μέρος στη δημιουργία αντιφασιστικής αντιδικτατορικής οργάνωσης Νέων με τον τίτλο "Ενωση Νέων Ελλάδας" (ΕΝΕ), η οποία είχε καθοδηγητή τον Χρήστο Μαλτέζο, μέλος, τότε, του Γραφείου της ΟΚΝΕ.

Τις πρώτες μέρες του Μάη 1936, στέλνεται περιοδεία στις Οργανώσεις της ΟΚΝΕ στη Βόρεια Ελλάδα. Παίρνει μέρος στους απεργιακούς αγώνες στις 9 Μάη 1936.

Μετά την 4η Αυγούστου, στέλνεται στη Θεσσαλία ως γραμματέας του Γραφείου Περιοχής της ΟΚΝΕ. Το Μάρτη του 1937, πιάνεται στο Βόλο και δικάζεται 5 χρόνια φυλακή και 2 χρόνια εξορία.

Ο πόλεμος του 1940 τον βρίσκει στις φυλακές της "Σωτηρίας". Τον Απρίλη του 1941, παραδίδεται και αυτός στους κατακτητές, μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Τον Απρίλη του 1942, δραπετεύει και πάλι από το Τμήμα Μεταγωγών. Περνά στο ΚΚΕ και το Σεπτέμβρη του 1943 στέλνεται στην Πελοπόννησο, όπου δουλεύει με γραμματέα τον Κώστα Γαμβέτα. Μετά τη δολοφονία του Γαμβέτα, αναλαμβάνει γραμματέας Περιοχής Πελοποννήσου και Δυτικής Στερεάς. Τον Οκτώβρη του 1945, στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται μέλος της ΚΕ και στέλνεται γραμματέας στην Περιοχή Θεσσαλίας. Το καλοκαίρι του 1946 πιάνεται στο Βόλο και εξορίζεται στα Κύθηρα. Επειτα από συνεχείς αιμοπτύσεις μεταφέρεται στην Αθήνα, στο Τμήμα Αμαρουσίου, από όπου δραπετεύει και πάλι. Το Μάρτη του 1947, αναλαμβάνει γραμματέας της ΚΟ Αθήνας ως τον Αύγουστο του 1948. Το Γενάρη του 1949, πιάνεται και το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου δικάζεται σε ισόβια. Κρατείται σε διάφορες φυλακές 16 ολόκληρα χρόνια. Οταν αφήνεται ελεύθερος, δουλεύει στην Επιτροπή Πόλης της ΕΔΑ στον Πειραιά, ως την 21η Απρίλη του '67, που πιάνεται και έπειτα από τον Ιππόδρομο, εξορίζεται στα Γιούρα και στο Παρθένι της Λέρου, από όπου απολύεται, μαζί με άλλους αρρώστους, τον Αύγουστο του 1970.

Δουλεύει στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων της Αθήνας και από τη μεταπολίτευση είναι μέλος του Γραφείου της ΚΟΑ και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της "Κομμουνιστικής Επιθεώρησης". Ασχολείται και με συγγραφική δουλιά, σχετικά με την Ιστορία του ΚΚΕ.

Η κηδεία του γίνεται σήμερα Τρίτη 24 Νοέμβρη στις 3.30 μ.μ. από το Νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - "Διαπιστώνεται αλλαγή της πλειοψηφίας στο Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ για το σύστημα των ιδίων πόρων του κοινοτικού προϋπολογισμού, που εμείς ως Ελλάδα δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Εμείς, πάντως, εμμένουμε στην άποψη ότι το ισχύον σύστημα λειτουργεί ικανοποιητικά. Αλλά δεν μπορεί να αγνοηθεί πολιτικά η Γερμανία ας είμαστε ρεαλιστές", δήλωσε χτες στις Βρυξέλλες ο ΥΠΕΘΟ Γ. Παπαντωνίου, βρισκόμενος σε φανερά δύσκολη θέση να εξηγήσει την πρόταση της πλειοψηφίας του ΕΚΟΦΙΝ για "πάγωμα", δηλαδή δραστική μείωση όλων των κοινοτικών δαπανών της "Ατζέντας 2000 - 2006", στα χαμηλότερα επίπεδα του κοινοτικού προϋπολογισμού του 1999. Πρόκειται για μια ιστορική καμπή που ανατρέπει δεκαετίες "κοινής" αγροτικής και περιφερειακής πολιτικής σε βάρος του φτωχού Νότου και υπέρ των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων", με γενικευμένη και πρωτοφανή ευρω-λιτότητα. Αλλά που στερεί και τα ελάχιστα μέσα χρηματοδότησης της "άλλης κοινωνικής πολιτικής", που προπαγάνδισαν οι 11 "σοσιαλιστές" υπουργοί Οικονομίας με το ψευδώνυμο "μανιφέστο" της Κυριακής. Οι πρώτες αποφάσεις θα ληφθούν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Βιέννης (11/12 Δεκέμβρη).

Το ΕΚΟΦΙΝ συζήτησε για πρώτη φορά επίσημα την πρόταση του γερμανο-γαλλικού άξονα περί γενικού "παγώματος" των δαπανών της "Ατζέντας 2000", μέσα από μια πρόταση για συζήτηση που κατέθεσε η αυστριακή προεδρία. Ο Γ. Παπαντωνίου απέφυγε να δεσμευτεί, τονίζοντας ότι "όλα τα σενάρια παραμένουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων" και "η Ελλάδα είναι υπέρ της διατήρησης του στάτους κβο". Οπως, όμως, ομολόγησε ο ίδιος, "η πλειοψηφία του Συμβουλίου είναι υπέρ της αλλαγής" του συστήματος εσόδων του κοινοτικού προϋπολογισμού. Στην πραγματικότητα, τα σενάρια είναι μόνο δύο - και μάλιστα αλληλοκαλύπτονται. Και τα δύο "σενάρια" είναι φαρμακερά για τη χώρα μας, αφού ξεκινούν από την αρχή, "όχι στην αύξηση εσόδων - ναι στη μείωση δαπανών" της "Ατζέντας 2000" για όλη την περίοδο 2000 - 2006. Και οι βασικές δαπάνες της "Ατζέντας 2000" είναι η αναθεώρηση της ΚΑΠ και το "πακέτο Σαντέρ". Το πρώτο "σενάριο" αφορά την απαίτηση Γερμανίας, Ολλανδίας, Αυστρίας και Σουηδίας για μονομερή μείωση των "εθνικών" εισφορών στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Η Κομισιόν, "κατ' εντολή", έχει προτείνει από την 7/10/1998 ως "λύση" τη μερική "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ, από την οποία επίσημες προβλέψεις και πίνακες καταδείχνουν ότι η Ελλάδα θα χάσει πάνω από ένα τρισ. δραχμές την περίοδο 2000 - 2006. Το δεύτερο "σενάριο" παρουσιάστηκε στο ΕΚΟΦΙΝ την 12/10/1998 και συζητήθηκε για πρώτη φορά χτες. Προβλέπει "πάγωμα" του συνόλου των κοινοτικών δαπανών της περιόδου στα επίπεδα του 1999. Προτείνεται "πάγωμα" των εσόδων (ιδίων πόρων) στα 85 δισ. ΕΥΡΩ,όπως προβλέπει ο προϋπολογισμός του 1999, και αυτό για κάθε χρονιά μέχρι το 2006 - ποσοστό που ανέρχεται στο 1,11% του κοινοτικού ΑΕΠ, δηλαδή πολύ χαμηλότερο και από το ανώτατο "όριο ιδίων πόρων" του 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, που είχε συμφωνηθεί στο Εδιμβούργο το 1992 για το "δεύτερο πακέτο Ντελόρ". Υπολογίζεται "εξοικονόμηση" 40 με 45 δισ. ΕΥΡΩ, που θα μοιραστεί ως λεία μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων της, σε βάρος της ΚΑΠ και του "πακέτου Σαντέρ".

"Αν δε συμφωνηθεί το σύστημα ιδίων πόρων, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση του πακέτου της "Ατζέντας 2000"", δήλωσε χτες ο Γ. Παπαντωνίου, δηλαδή το "πακέτο" για αναθεώρηση της ΚΑΠ και το "πακέτο Σαντέρ". Και αυτό γιατί πρώτα πρέπει να συμφωνηθεί "η συρρίκνωση των κοινοτικών δαπανών" (Γ. Παπαντωνίου) και μετά οι πτυχές της "Ατζέντας 2000" - μια "πολύ δύσκολη και σκληρή διαπραγμάτευση", όπως επαναλάμβανε συνέχεια ο Ελληνας υπουργός. Η ελληνική κυβέρνηση "αρνείται, όχι μόνο να υιοθετήσει, αλλά και να συζητήσει περικοπές δαπανών", τόνισε ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά ομολόγησε έμμεσα ότι είναι απομονωμένη. Επανέλαβε δε ότι "πλανώνται όσοι πιστεύουν ότι η ΟΝΕ θα επιτύχει, αν συνοδεύεται από αποκλίσεις και όχι συγκλίσεις των εθνικών οικονομιών και η σύγκλιση χρειάζεται πόρους και επενδύσεις". Η ελληνική πλευρά προσπαθεί τώρα να υποστηρίξει το "ανώτατο όριο ιδίων πόρων" στο 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, όταν η πλειοψηφία του Συμβουλίου, όχι μόνο εκκινεί από το 1,11% του κοινοτικού, αλλά το "παγώνει" και για μια πενταετία. Απομένει να αποδειχθεί πόσο ελαστική είναι η επίκληση της Αθήνας "στο ρεαλισμό" έναντι της γερμανικής ηγεμονίας, και τι θα απομείνει, τελικά, από τις αρχικές διακηρύξεις.