ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - "Διαπιστώνεται αλλαγή της πλειοψηφίας στο Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ για το σύστημα των ιδίων πόρων του κοινοτικού προϋπολογισμού, που εμείς ως Ελλάδα δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Εμείς, πάντως, εμμένουμε στην άποψη ότι το ισχύον σύστημα λειτουργεί ικανοποιητικά. Αλλά δεν μπορεί να αγνοηθεί πολιτικά η Γερμανία ας είμαστε ρεαλιστές", δήλωσε χτες στις Βρυξέλλες ο ΥΠΕΘΟ Γ. Παπαντωνίου, βρισκόμενος σε φανερά δύσκολη θέση να εξηγήσει την πρόταση της πλειοψηφίας του ΕΚΟΦΙΝ για "πάγωμα", δηλαδή δραστική μείωση όλων των κοινοτικών δαπανών της "Ατζέντας 2000 - 2006", στα χαμηλότερα επίπεδα του κοινοτικού προϋπολογισμού του 1999. Πρόκειται για μια ιστορική καμπή που ανατρέπει δεκαετίες "κοινής" αγροτικής και περιφερειακής πολιτικής σε βάρος του φτωχού Νότου και υπέρ των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων", με γενικευμένη και πρωτοφανή ευρω-λιτότητα. Αλλά που στερεί και τα ελάχιστα μέσα χρηματοδότησης της "άλλης κοινωνικής πολιτικής", που προπαγάνδισαν οι 11 "σοσιαλιστές" υπουργοί Οικονομίας με το ψευδώνυμο "μανιφέστο" της Κυριακής. Οι πρώτες αποφάσεις θα ληφθούν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Βιέννης (11/12 Δεκέμβρη).

Το ΕΚΟΦΙΝ συζήτησε για πρώτη φορά επίσημα την πρόταση του γερμανο-γαλλικού άξονα περί γενικού "παγώματος" των δαπανών της "Ατζέντας 2000", μέσα από μια πρόταση για συζήτηση που κατέθεσε η αυστριακή προεδρία. Ο Γ. Παπαντωνίου απέφυγε να δεσμευτεί, τονίζοντας ότι "όλα τα σενάρια παραμένουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων" και "η Ελλάδα είναι υπέρ της διατήρησης του στάτους κβο". Οπως, όμως, ομολόγησε ο ίδιος, "η πλειοψηφία του Συμβουλίου είναι υπέρ της αλλαγής" του συστήματος εσόδων του κοινοτικού προϋπολογισμού. Στην πραγματικότητα, τα σενάρια είναι μόνο δύο - και μάλιστα αλληλοκαλύπτονται. Και τα δύο "σενάρια" είναι φαρμακερά για τη χώρα μας, αφού ξεκινούν από την αρχή, "όχι στην αύξηση εσόδων - ναι στη μείωση δαπανών" της "Ατζέντας 2000" για όλη την περίοδο 2000 - 2006. Και οι βασικές δαπάνες της "Ατζέντας 2000" είναι η αναθεώρηση της ΚΑΠ και το "πακέτο Σαντέρ". Το πρώτο "σενάριο" αφορά την απαίτηση Γερμανίας, Ολλανδίας, Αυστρίας και Σουηδίας για μονομερή μείωση των "εθνικών" εισφορών στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Η Κομισιόν, "κατ' εντολή", έχει προτείνει από την 7/10/1998 ως "λύση" τη μερική "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ, από την οποία επίσημες προβλέψεις και πίνακες καταδείχνουν ότι η Ελλάδα θα χάσει πάνω από ένα τρισ. δραχμές την περίοδο 2000 - 2006. Το δεύτερο "σενάριο" παρουσιάστηκε στο ΕΚΟΦΙΝ την 12/10/1998 και συζητήθηκε για πρώτη φορά χτες. Προβλέπει "πάγωμα" του συνόλου των κοινοτικών δαπανών της περιόδου στα επίπεδα του 1999. Προτείνεται "πάγωμα" των εσόδων (ιδίων πόρων) στα 85 δισ. ΕΥΡΩ,όπως προβλέπει ο προϋπολογισμός του 1999, και αυτό για κάθε χρονιά μέχρι το 2006 - ποσοστό που ανέρχεται στο 1,11% του κοινοτικού ΑΕΠ, δηλαδή πολύ χαμηλότερο και από το ανώτατο "όριο ιδίων πόρων" του 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, που είχε συμφωνηθεί στο Εδιμβούργο το 1992 για το "δεύτερο πακέτο Ντελόρ". Υπολογίζεται "εξοικονόμηση" 40 με 45 δισ. ΕΥΡΩ, που θα μοιραστεί ως λεία μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων της, σε βάρος της ΚΑΠ και του "πακέτου Σαντέρ".

"Αν δε συμφωνηθεί το σύστημα ιδίων πόρων, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση του πακέτου της "Ατζέντας 2000"", δήλωσε χτες ο Γ. Παπαντωνίου, δηλαδή το "πακέτο" για αναθεώρηση της ΚΑΠ και το "πακέτο Σαντέρ". Και αυτό γιατί πρώτα πρέπει να συμφωνηθεί "η συρρίκνωση των κοινοτικών δαπανών" (Γ. Παπαντωνίου) και μετά οι πτυχές της "Ατζέντας 2000" - μια "πολύ δύσκολη και σκληρή διαπραγμάτευση", όπως επαναλάμβανε συνέχεια ο Ελληνας υπουργός. Η ελληνική κυβέρνηση "αρνείται, όχι μόνο να υιοθετήσει, αλλά και να συζητήσει περικοπές δαπανών", τόνισε ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά ομολόγησε έμμεσα ότι είναι απομονωμένη. Επανέλαβε δε ότι "πλανώνται όσοι πιστεύουν ότι η ΟΝΕ θα επιτύχει, αν συνοδεύεται από αποκλίσεις και όχι συγκλίσεις των εθνικών οικονομιών και η σύγκλιση χρειάζεται πόρους και επενδύσεις". Η ελληνική πλευρά προσπαθεί τώρα να υποστηρίξει το "ανώτατο όριο ιδίων πόρων" στο 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, όταν η πλειοψηφία του Συμβουλίου, όχι μόνο εκκινεί από το 1,11% του κοινοτικού, αλλά το "παγώνει" και για μια πενταετία. Απομένει να αποδειχθεί πόσο ελαστική είναι η επίκληση της Αθήνας "στο ρεαλισμό" έναντι της γερμανικής ηγεμονίας, και τι θα απομείνει, τελικά, από τις αρχικές διακηρύξεις.