- Τι παρ' όλα αυτά εμποδίζει τους εργάτες να γίνουν πραγματική τάξη - συσπειρωμένη, οργανωμένη, μαχητική;

"Σε μεγάλο βαθμό το απολίτικο που χαρακτηρίζει την τεράστια πλειονότητα των εργαζομένων. Ολα αυτά τα χρόνια, η εξουσία έκανε τα πάντα να αποστραφεί ο κόσμος από την πολιτική κι εμείς, οι κομμουνιστές, δεν μπορέσαμε να τους προσελκύσουμε με τις ενέργειές μας. Εμποδίζει πολύ η τακτική της "ευέλικτης αναρρίχησης στην εξουσία" του ΚΚΡΟ του Ζιουγκάνοφ. Πού οδήγησε αυτό; Ενα πρόσφατο παράδειγμα: Οι εργάτες του επιστημονικού κέντρου "Ενέργκια", βγαίνοντας από την επιχείρηση, επέκριναν με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια πότε τον Πριμακόφ, πότε τον Τσερνομίρντιν, ενώ οι υπάλληλοι, μέλη του ΚΚΡΟ, διαφωνούσαν: "Ε, ο Πριμακόφ είναι αμόλυντος". Εμείς όμως μελετήσαμε τη δήλωση του Οργανωτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΡΟ απ' αφορμή την επικύρωση του Πριμακόφ. Και όταν εξηγήσαμε τι θα συμβεί στη συνέχεια, οι άνθρωποι άρχισαν να μπαίνουν σε σκέψεις. Με βάση τις παρατηρήσεις μου, υπάρχει σήμερα στην εργατική τάξη, που δεν έχει ακόμα ξυπνήσει, αλλά πολύ γρήγορα θα ξυπνήσει, ένα τεράστιο στρώμα ανθρώπων, που παρακολουθούν προσεκτικά και έξυπνα τα πολιτικά γεγονότα στη χώρα και όλα τα κόμματα. Είναι η σημαντικότερη, ισχυρότερη και εποικοδομητικότερη κατηγορία νέων ανθρώπων, 30 - 40 χρόνων, συχνά με καλή μόρφωση. Διδαγμένοι από την πικρή πείρα της μεγάλης απάτης - στην αρχή της χρουστσοφικής, το 1961, μετά της γκορμπατσοφικής το 1985, κατόπιν της γιελτσινικής, στα 1991 - 1993 και, τέλος, της τελευταίας απάτης με τον Πριμακόφ, αυτοί "πέντε μετρούν και δεν κόβουν μία, αλλά εβδομήντα πέντε φορές", όταν όμως θα "μετρήσουν και θα κόψουν", τότε δε θα τους συγκρατήσεις. Μπορούμε, άραγε, να ισχυριστούμε ότι το κόμμα είναι τμήμα της εργατικής τάξης; Τείνουμε προς αυτό. Θέλουμε να γίνουμε τμήμα του κοινού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος της Ρωσίας. Σήμερα υπάρχουν χωριστά. Το κομμουνιστικό κίνημα είναι από μόνο του καλά οργανωμένο και ταυτόχρονα τρομερά σπαραζόμενο από αντιθέσεις, πριν απ' όλα εξαιτίας των προσπαθειών της σοσιαλδημοκρατίας, της ηγεσίας του ΚΚΡΟ και, εν μέρει, της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ.

Από την άλλη μεριά, μπερδεύουν τους εργάτες οι εξάρσεις και τα ξεσπάσματα των αναρχοπρωτόγωνων του Βίκτορ Ανπίλοφ και σειράς άλλων που κλείνουν όλο και περισσότερο προς τις θέσεις του "εθνομπολσεβικισμού" και άλλης, με συγχωρείτε, λέρας που προσπαθεί να τρυπώσει στο κομμουνιστικό κίνημα. Δε νομίζω ότι η τάση αυτή είναι πολύ επικίνδυνη, είναι, ωστόσο, αρκετά αισθητή στο κομμουνιστικό κίνημα. Εμείς, το ΚΕΚΡ, βρισκόμαστε, πιθανόν, πιο κοντά στις υποθέσεις τις εργατικής τάξης - μέσω του συνδικάτου "Ζαστσίτα", μέσα από το δίκτυο των Σοβιέτ και τις επιτροπές εργατών, όπου συμμετέχουν και συχνά τα οργανώνουν οι σύντροφοί μας. Δε γίναμε όμως ακόμα πραγματικά κόμμα της εργατικής τάξης, που να είναι επικεφαλής του εργατικού κινήματος στο σύνολό του, πράγμα, που, κατά την άποψή μου, επίσης, δε συμβάλλει στη συσπείρωση και την αύξηση της μαχητικότητάς της".

- Εσείς, στο ΚΕΚΡ, σε τι καλείτε σήμερα τους εργαζόμενους;

"Θέλω να υπογραμμίσω ότι δεν καλούμε σήμερα: "Εμπρός, στα οδοφράγματα, πάμε στο Κρεμλίνο, να αναρτήσουμε εκεί τη σημαία!". Οχι, εμείς καλούμε σήμερα να λύσουμε τρία προβλήματα αρχών. Πρώτο, να δυναμώσει ολόπλευρα το κόμμα της εργατικής τάξης. Χωρίς αυτό, τα πολυάριθμα τμήματα των εργατών βαδίζουν στα σκοτεινά. Δεύτερο, η εργατική τάξη έχει σήμερα ανάγκη από αυτοοργάνωση, δημιουργία οργάνων αυτοδιοίκησης των εργατών, των εργαζομένων, των εργασιακών κολεκτίβων. Με αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη πρακτική δουλιά ασχολούμαστε τώρα. Το τρίτο πρόβλημα συνδέεται με την παραπέρα συνένωση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αν εμείς και οι σύμμαχοί μας ασχοληθούμε έμπρακτα μ' αυτό, όταν θα το κατανοήσουν αυτό καλύτερα πολλά απλά μέλη και καθοδηγητές του ΚΚΡΟ, η υπόθεση της οργάνωσης του εργατικού κινήματος επαναστατικού χαρακτήρα θα προχωρήσει πολύ μπροστά. Διότι όλες οι αντικειμενικές συνθήκες, απαραίτητες γι' αυτό, ωριμάζουν σήμερα. Τον επόμενο χρόνο, είναι οι βουλευτικές εκλογές. Η επιτυχία στις εκλογές είναι, φυσικά, απαραίτητη και θα συμμετάσχουμε σ' αυτές, αυτή είναι η τακτική και η γραμμή μας. Φυσικά, θα θέλαμε να πάμε σε συνασπισμό με όλους τους κομμουνιστές και το εργατικό κίνημα, ώστε στην πορεία της προεκλογικής εκστρατείας να δυναμώσουμε πολύ την αυτοοργάνωση των εργαζομένων. Με αυτόν ακριβώς το σκοπό, μπορούμε να μετάσχουμε στις εκλογές".

- Υπολογίζετε σε μια νίκη στις εκλογές, ή το κύριο είναι, όχι να νικήσετε, αλλά να συμμετάσχετε, επιλύοντας τα προβλήματα που αναφέρατε;

"Να νικήσουμε μπορούμε, υπό τον όρο, αν σε πολλές πόλεις συγκροτηθούν παράλληλα όργανα εξουσίας. Είμαστε υπέρ να δημιουργηθούν, όπως το 1917, παράλληλα όργανα εξουσίας των εργαζομένων, όπως εμείς λέμε, από το εργοστάσιο μέχρι το Κρεμλίνο. Ε, μέχρι το Κρεμλίνο είναι για την ώρα πολύ δύσκολο. Σε ό,τι αφορά όμως τα εργοστάσια, τους οικισμούς, τις κωμοπόλεις, αυτή η διαδικασία σιγά - σιγά προχωρεί. Η αθόρυβη επανάσταση άρχισε, είναι ολοφάνερο πράγμα".

- Αθόρυβη επανάσταση; Τι είναι αυτό;

"Θα εξηγήσω μ' ένα παράδειγμα. Υπάρχει στην περιοχή Σβερντλόφσκ η πόλη Ντεγκτιάρσκ που πεθαίνει. Πεθαίνει, γιατί όλες απολύτως οι επιχειρήσεις της έχουν κλείσει. Υπήρχαν εκεί περίπου 23.000 κάτοικοι, σήμερα έχουν μείνει μόνο 16.000. Σχεδόν όλη η νεολαία έχει φύγει ή πηγαίνει για δουλιά στο Σβερντλόφσκ, 60 χλμ. μακριά. Τι έκαναν εκεί οι σύντροφοι; Δημιούργησαν έναν πυρήνα του ΚΚΡΟ. Πέρασε ένας χρόνος - αδρανεί. Δημιούργησαν πυρήνα του ΚΕΚΡ. Ο πυρήνας αυτός από πέρσι τον Αύγουστο μέχρι το Γενάρη 1998 συγκάλεσε συνελεύσεις των εργαζομένων σε 29 κολεκτίβες και συγκρότησε το Σοβιέτ Εργαζομένων της πόλης. Και σ' αυτό πήγε ο κόσμος! Επικεφαλής του τοπικού οργάνου αυτοδιοίκησης, δηλαδή πρόεδρος αυτού του Σοβιέτ, εκλέχτηκε ένας θαυμάσιος άνθρωπος, ο οποίος εντάχθηκε στο ΚΕΚΡ και ασχολείται με τη δουλιά αυτή. Αλλο ένα παράδειγμα: Η πόλη Ταβντά έχει 45.000 κατοίκους και 4 μεγάλες επιχειρήσεις. Στις τρεις, οι σύντροφοί μας δημιούργησαν Απεργιακές Επιτροπές. Το εργοστάσιο επίπλων απεργούσε ολόκληρο χρόνο. Στην αρχή η Απεργιακή Επιτροπή κινιόταν, έκανε προπαγάνδα και μετά κατέλαβε για τρεις μήνες την εξουσία στο εργοστάσιο και δεν επέτρεπε να φορτωθούν τα προϊόντα έως ότου όλοι οι μηχανορράφοι δεν κατέβαλαν τα χρήματα. Με τους εργαζόμενους αυτών των εργοστασίων, των συγκροτημάτων ενώθηκαν οι τοπικοί εκπαιδευτικοί, ακόμα και οι αστυνομικοί και όλοι μαζί δημιούργησαν την Επιτροπή Κοινωνικής Σωτηρίας της πόλης, διότι και αυτή αργοπεθαίνει. Η διαδικασία αυτή προχώρησε, διότι οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η σάπια εξουσία πρέπει να αντικατασταθεί με άλλο σύστημα εξουσίας. Η υπόθεση αυτή προχωρεί για την ώρα αργά, οι άνθρωποι είναι εκφοβισμένοι, σαστισμένοι ή δε βιάζονται για την ώρα να κάνουν την επιλογή. Παρ' όλα αυτά, θεωρούμε ότι να επισπεύσουμε την επαναστατική κατάσταση, όπως κάνουν μερικοί, δεν επιτρέπεται. Σήμερα μόλις έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις της επαναστατικής κατάστασης και κανείς, εκτός από τον Γιέλτσιν και την κλίκα του, δεν τις προετοιμάζει τόσο εντατικά. Από την άλλη μεριά, οι μάζες, λόγω της απότομης αύξησης της φτώχειας τους, αρχίζουν να ενεργοποιούνται και περνάνε σε ανώτερο στάδιο - εκτός από τα οικονομικά αιτήματα αρχίζουν να θέτουν και πολιτικά αιτήματα".

- Ποιο, όμως, μπορεί να θεωρηθεί πολιτικό σύνθημα; Η παραίτηση του Προέδρου;

"Εν μέρει, ναι. Ομως το πολιτικό σύνθημα πρέπει να αφορά όλο το σύστημα εξουσίας και όχι μόνο μια προσωπικότητα. Το κύριο πολιτικό αίτημα είναι κάτω η αστική τάξη, η εξουσία στους εργαζομένους, στα Σοβιέτ των εργαζομένων. Με την εξουσία, εννοώ τη δικτατορία του προλεταριάτου. Σήμερα στη Ρωσία υπάρχει πλήρης δικτατορία του ξένου κεφαλαίου και πλήρης δικτατορία της αστικής τάξης στο πρόσωπο των χειροτέρων ή των καλύτερων εκπροσώπων της. Ας δούμε μια τέτοια περίπτωση. Αλλαξε, λοιπόν, η εξουσία, ο σύντροφος Ζιουγκάνοφ έγινε Πρόεδρος, σχημάτισε κυβέρνηση λαϊκής εμπιστοσύνης. Και τι μ' αυτό; Ο Γκουσίνσκι θα του δώσει οικειοθελώς την τράπεζά του; Ο Μπριντσάλοφ θα του δώσει τις φαρμακοβιομηχανίες του; Ο Μπιντουκίτζε θα του παραδώσει το "Ουράλμας"; Είναι ανοησίες! Πιο ειλικρινής απ' όλους είναι ο γνωστός επιχειρηματίας Μποροβόι: "Αν έρθουν αυτοί, θα πάρουμε τα αυτόματα". Πώς θα σταματήσεις εκείνους που θα πάρουν τα αυτόματα; Με το νόμο! Η νέα εξουσία καθορίζει τους νόμους και αυτή θα εφαρμόσει τη δύναμη του νόμου και τα βίαια μέτρα ενάντια σε κείνους που θα πάρουν τα όπλα εναντίον της. Είμαστε υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας και όχι της νέας εθνικιστικής ελίτ. Είμαστε υπέρ της δικτατορίας των εργαζομένων. Κατά την αντίληψή μας, πρόκειται για ένα σύστημα, όπου κάθε πυρήνας εκλέγεται και ανακαλείται από τις κολεκτίβες εργαζομένων. Στην ΕΣΣΔ η δικτατορία του προλεταριάτου επέτρεψε να οικοδομηθεί ένα ισχυρό κράτος, αλλά, δυστυχώς, δεν εκπλήρωσε την αποστολή του μέχρι το τέλος. Γι' αυτό και οι κλέφτες, οι απατεώνες και η νεοαστική τάξη κάθονται στο σβέρκο μας. Να, γιατί, λέμε σήμερα: Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η δικτατορία της εργασίας κατά του κεφαλαίου και της βίας, είναι η δικτατορία της επιστήμης, της παιδείας, η δικτατορία υψηλά ηθικού πολιτισμού, είναι η δικτατορία της ανθρώπινης συνείδησης. Αυτή είναι η αντίληψή μας για τη δικτατορία του προλεταριάτου! Εξυπακούεται ότι οφείλουμε όλα αυτά να τα εξηγήσουμε. Ο Β. Ι. Λένιν έλεγε: Πείσαμε τη Ρωσία, υπερασπιστήκαμε τη Ρωσία, πήραμε την εξουσία, τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με τις ειρηνικές οικονομικές υποθέσεις. Επομένως, μπροστά μας έχουμε για την ώρα το πρώτο και πολύπλοκο πρόβλημα - να πείσουμε. Αυτό θα κάνουμε".

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

- Ποιες τάσεις εκδηλώθηκαν στο εργατικό κίνημα τον τελευταίο καιρό; "Στα Ουράλια είναι χαρακτηριστικό το συνεχές, συστηματικό, επαναλαμβανόμενο κύμα απεργιών όχι μόνο με αίτημα την καταβολή των μισθών. Χαρακτηριστική τάση του 1998: για πρώτη φορά στα 7 χρόνια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Ρωσία, το χειμώνα αυτού του χρόνου στο ορυχείο "Βοργκασόρσκαγια - 1" της Βορκουτά, στο εργοστάσιο "Σέβερνι ντίζελ" του Λένινγκραντ, στο συγκρότημα χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ οι εργάτες όχι μόνο διακήρυξαν το μεγάλο σύνθημα "Η εξουσία στα Σοβιέτ, η εξουσία στους εργαζόμενους!", αλλά και άρχισαν να το υλοποιούν. Με τη βοήθεια του ΚΕΚΡ, των κομμουνιστών βουλευτών, στη Νομοθετική Συνέλευση του Λένινγκραντ οι εργάτες και οι υπάλληλοι του συγκροτήματος χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ πήραν στα χέρια τους το συγκρότημα. Δεν είναι όμως το μοναδικό παράδειγμα. Δεν είναι για την ώρα πολλά, αλλά υπάρχουν. Δυναμώνει το κύριο στρατηγικό κέντρο της μελλοντικής επανάστασης ή της πανρωσικής πολιτικής απεργίας επαναστατικού χαρακτήρα - το Λένινγκράντ μας. Κι αυτό χάρη ακριβώς ότι εκεί βρίσκεται το επιτελείο της ΚΕ του ΚΕΚΡ, η κομματική μας οργάνωση είναι πολύ ισχυρή, αλλά και οι εργάτες του Λένινγκραντ αρχίζουν να θυμούνται τις ένδοξες επαναστατικές παραδόσεις. Στο κάλεσμα του ΚΕΚΡ συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της πόλης περίπου 50 - 60.000 άτομα, βασικά εργάτες του Λένινγκραντ, οι οποίοι ζήτησαν να απομακρυνθεί ο κυβερνήτης. Νομίζω ότι η διαμαρτυρία θα ενταθεί".

- Είναι άραγε ισχυρή η επιρροή του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα; Η πρόκειται για δυο παράλληλες ευθείες που δεν τέμνονται;

"Πιθανόν, η επιτυχία του κοινού αγώνα μας θα εξαρτηθεί από τη σύνδεση του Κομμουνιστικού Κόμματος με το εργατικό κίνημα. Τέτοια έμβρυα ήδη υπάρχουν. Ορισμένες κομματικές οργανώσεις μας σε συνοικίες της Μόσχας, για παράδειγμα, Περβομάισκαγια, Κιέβσκαγια, στις επιχειρήσεις "Σαλιούτ" και "Βίμπελ", στην ΑΕ "Γκεοφύζικα" δρουν με μεγάλη επιτυχία. Μολονότι εκεί δεν είναι και τόσοι πολλοί κομμουνιστές, αλλά κάτι κατορθώνουν. Η μόνιμη, ανεπαίσθητη από πρώτη ματιά, χωρίς επίδειξη, δουλιά των συντρόφων μας φέρνει κιόλας ορισμένο αποτέλεσμα. Τίποτα το παράξενο που οι θέσεις του ΚΕΚΡ στα 7 χρόνια αγώνων αποδεικνύονται κάθε φορά, κατά κανόνα, πιο ρεαλιστικές. Δεν ασχολούμαστε με τις πιέσεις στο Κοινοβούλιο, αν και αυτό, φυσικά, είναι επίσης σημαντικό, αλλά βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα στους ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν κάτι, είτε πρόκειται για το συνδικάτο "Ζαστσίτα", για πικετοφορία ή στοιχειώδη συνέλευση των εργατών. Και το κόμμα μας έχει πολλούς εργάτες. Στην εκλογοαπολογιστική Συνδιάσκεψη της Μόσχας εκλέχτηκαν 12 θαυμάσιοι εργάτες στην Επιτροπή Μόσχας. Να ακούγατε τις ομιλίες τους - ο κόσμος καταλαβαίνει τι συμβαίνει και αρχίζει να κάνει αυτό που χρειάζεται. Επομένως, οφείλουμε να συνεχίσουμε αυτή την απλή και καθημερινή δουλιά για την οποία μιλούσε ο Β. Ι. Λένιν - τη δουλιά μέσα στο εργατικό κίνημα για τη διάρθρωσή του, τη συνένωσή του με την ενέργεια και τις γνώσεις των κομμουνιστών, τέλος, την κοινή δουλιά για την προετοιμασία της πανρωσικής πολιτικής απεργίας με κύριο αίτημα "Ολη η εξουσία στους εργαζόμενους""!

- Ολα απολύτως τα κόμματα προσπαθούν σήμερα να προσελκύσουν τους εργάτες με το μέρος τους. Στο εργατικό κίνημα προσπαθούν να διεισδύσουν όλοι -"κόκκινοι", "λευκοί", το "Γιάμπλοκο", το ΦΔΚΡ κλπ. Και, νομίζω ότι στα μυαλά και τις διαθέσεις των εργατών υπάρχει σήμερα μεγάλο μπέρδεμα. Στην πικετοφορία μπροστά στο κτίριο της κυβέρνησης, οι ανθρακωρύχοι διαδήλωναν υπό διαφορετικές σημαίες. Και η κινητοποίηση διαμαρτυρίας στις 7 Οκτώβρη έγινε υπό τις κοκκινογαλάζες σημαίες.

"Το ζήτημα είναι ότι στο ίδιο το εργατικό κίνημα διεξάγεται εσωτερική, δυσκολότατη, αντιφατική πάλη ανάμεσα στην εποικοδομητική γραμμή, τη γραμμή για το σοσιαλισμό, την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας και τη γραμμή του κομφορμισμού, του συμβιβασμού που χαρακτηρίζει σήμερα την τεράστια μάζα εργατών, υπαλλήλων, διανοουμένων. Οι αρχές στέλνουν συχνά μέσα στην εργατική τάξη φανερούς εχθρούς. Αυτό φαίνεται και από τη δράση ορισμένων ηγετών του Ανεξάρτητου Συνδικάτου των Ανθρακωρύχων. Και οι μαυροπράσινες σημαίες δείχνουν είτε τη μη κατανόηση της ουσίας των γεγονότων, είτε τις φανερές, προμελετημένες ενέργειες ενάντια στην προλεταριακή σημαία. Ταυτόχρονα ανάμεσα στους ανθρακωρύχους στην πικετοφορία στο κτίριο της κυβέρνησης στη Μόσχα υπήρχαν και σύντροφοι που διακήρυξαν σταθερά: "Μόνο η εξουσία των εργατών και η κόκκινη σημαία!". Και είναι νομοτελειακό ότι η πάλη ενάντια στο συμβιβασμό μέσα στο εργατικό κίνημα διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Το Μάη ήμουν στις σιδηροτροχιές με τους ανθρακωρύχους του Ανζέρο - Σουζένσκ και μερικές μέρες προσπαθούσα να καταλάβω ποιοι είναι αυτοί, τι θέλουν, τι επιδιώκουν. Μια παράπλευρη πικετοφορία του εργοστασίου μηχανοκατασκευών του Ανζέρο - Σουζένσκ, που υπόφεραν σκληρά, όπως και οι ανθρακωρύχοι των ορυχείων "Φιζκουλτούρναγια" και "Σιμπίρσκαγια", σήκωσαν αμέσως την κόκκινη σημαία και φώναξαν: "Ο Γιέλτσιν στις σιδηροτροχιές! Η εξουσία στους εργαζόμενους!". Οι ανθρακωρύχοι όμως είπαν: "Ε, όχι". Τους πλησίασα και πιάσαμε κουβέντα. "Πώς να σας υποστηρίξουμε, παιδιά; Εξ ονόματός σας, λέω, θα απευθυνθώ στον Ολέγκ Σεμιόνοβιτς Σένιν στην ΕΚΚ - ΚΚΣΕ, θα απευθυνθώ στο σύντροφο Ζιουγκάνοφ. Είμαστε εδώ ολόκληρη ομάδα κομμουνιστών του ΚΕΚΡ και του ΚΚΡΟ, άνθρωποι με πρωτοβουλία, οι οποίοι ζούνε και εργάζονται στο Κουζμπάς". Ξαφνικά σηκώθηκε όρθια μια ομάδα ανθρακωρύχων: "Φέρτε μας εδώ τον Γιαβλίνσκι και τον Ζιρινόφσκι!". Δεν πρόκειται για αφέλεια. Είτε οι ανθρακωρύχοι δεν καταλαβαίνουν τι εστί Ζιρινόφσκι, είτε γι' αυτούς όλοι οι πολιτικοί ηγέτες πανρωσικής κλίμακας είναι ίδιοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και ότι μεγάλο μέρος ανθρακωρύχων σε όλα τα επίπεδα και στη Βορκουτά, και στη Σιβηρία είναι πρώην κατάδικοι. Στις 16 Σεπτέμβρη πραγματοποιήσαμε πικετοφορία στο επιστημονικό κέντρο "Ενέργκια" του Καλίνγκραντ. Πρόκειται για το διαστημικό κέντρο Σεργκέι Κορολιόφ. Εκεί είχαν δοθεί οι μισθοί για τον Αύγουστο, ο μέσος μισθός των εργατών και υπαλλήλων είναι περίπου 1.500 ρούβλια. Φυσικά, με το σημερινό καλπασμό των τιμών, τον περιορισμό της αφθονίας τροφίμων κ. ά. για μια κανονική ζωή δεν είναι αρκετά. Ωστόσο, η κατάσταση είναι εκεί λίγο καλύτερη, απ' ό,τι των άλλων. Το χαρακτηριστικό είναι όμως, ότι ορισμένοι εξέφραζαν την ανησυχία τους για όλη τη χώρα: "Είναι λυπηρό για τη χώρα, πονάμε για τον διαστημικό κλάδο", ενώ άλλοι έλεγαν: "Το κύριο είναι σήμερα να ζήσουμε και αύριο θα δούμε". Και αυτή η ψυχολογία υπάρχει σε πολλούς εργάτες".

O "Ρ" είχε την ευκαιρία για μια συνέντευξη με τον γραμματέα της ΚΕ του ΚΕΚΡ, υπεύθυνο της κομματικής δουλιάς στο εργατικό κίνημα, Μπορίς Γιατσμενιόφ. Αναφέρθηκε στα συμπεράσματα που αποκόμισε με βάση τις πολύχρονες παρατηρήσεις, την ανάλυση των γεγονότων, φαινομένων, τάσεων και την προσωπική του συμμετοχή στις διεργασίες που συντελούνται στο εργατικό κίνημα της Ρωσίας.

- Πώς εκτιμάτε το εργατικό κίνημα της Ρωσίας; Εγινε, άραγε, πιο οργανωμένο ή επικρατεί σ' αυτό ακόμα το στοιχείο του αυθόρμητου;

"Θα είμαι ειλικρινής: Το επαναστατικό εργατικό κίνημα της Ρωσίας μόλις ξεκινάει. Υπάρχουν χωριστά ξεσπάσματα αυθόρμητων κινητοποιήσεων των εργατών και, μάλιστα, καλά οργανωμένων, για παράδειγμα, των ανθρακωρύχων της Βορκουτά, του Κουζμπάς, η τετράμηνη πικετοφορία στο κτίριο της κυβέρνησης στη Μόσχα, όπου από την πρώτη μέρα έδρασαν σε στενή επαφή μέλη του κόμματός μας. Το Σεπτέμβρη, σε μια σειρά περιοχές, έγινε η οργανωτική συνένωση των απεργιακών επιτροπών. Σε περισσότερες από 12 περιοχές της Ρωσίας, έχει συγκροτηθεί το εργατικό συνδικάτο "Ζαστσίτα" - συνδικάτο ταξικού Τύπου.

Στο κάλεσμα των ανθρακωρύχων σε πολλές πόλεις της Ρωσίας έχουν συγκροτηθεί και πραγματοποιούνται 24ωρες ή καθημερινές πικετοφορίες. Στο κέντρο του Σβερτνλόφσκ ένα μήνα πραγματοποιείται πικετοφορία, σε μια απ' αυτές συμμετείχα κι εγώ. Τα Σάββατα στο κάλεσμά μας συγκεντρώνονται μερικές χιλιάδες άτομα, μαζί και εργάτες. Τρία είναι τα αιτήματα: "Κάτω ο Γιέλτσιν και σε δίκη! ", "Η εξουσία στους εργαζομένους!", "Να ξοφληθούν τα χρέη για μισθούς, συντάξεις και άλλες πληρωμές!". Ολα τα άλλα - ανόρθωση της βιομηχανίας, σωτηρία της χώρας από την πείνα και το κρύο κλπ. - απορρέουν απ' αυτά.

Πόλη Περβοουράλσκ. Εργατική. Στη διάρκεια όλου του καλοκαιριού δρούσαν οι κομμουνιστές - το ΚΚΡΟ μαζί με το ΚΕΚΡ, επειδή ξέραμε: Το φθινόπωρο θα είναι δύσκολο, θα αρχίσουν οι απολύσεις στο τελευταίο εν λειτουργία εργοστάσιο. Το εργοστάσιο σωλήνων ΝΤΖ έχει 10.000 εργαζομένους, δηλαδή η μισή πόλη με τις οικογένειές τους! Από την 1η Σεπτέμβρη, έχουν απολυθεί εκεί πάνω από 1.000 άτομα. Στις 29 Αυγούστου, παραμονές των απολύσεων, οι αγανακτισμένοι άνθρωποι πήγαιναν παντού για προστασία και βοήθεια και, τελικά, αφού δε βρήκαν πουθενά ανταπόκριση, ήρθαν μόνοι στους κομμουνιστές. Οι σύντροφοί μας οργάνωσαν συγκέντρωση, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 1.500 άτομα, μεταξύ τους πάνω από εκατό εργάτες - νέοι, γεροί, δυνατοί, που είχαν απολυθεί. Και μάλιστα χωρίς να πληρωθούν τους μισθούς και τις άδειες. Οι ηλικιωμένοι δεν είχαν πάρει τις συντάξεις τους πάνω από 3 μήνες.

Παραβρέθηκα σ' αυτή τη συγκέντρωση. Ηρθαν επίσης εκπρόσωποι της κυβέρνησης, του Δημαρχείου. Οι ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, πήραν κομμάτια από σωλήνες και κινήθηκαν προς τον επικεφαλής της πόλης.

Στις 23 Σεπτέμβρη στην πόλη Γιαροσλάβλ, με πρωτοβουλία των απεργών του εργοστασίου κινητήρων και εκπροσώπων σειράς επιχειρήσεων, που πραγματοποιούν στην πόλη 24ωρη πικετοφορία, έγινε σύσκεψη εκπροσώπων του απεργιακού εργατικού κινήματος. Συμμετείχαν εκπρόσωποι από τις περιοχές Τούλα, Σμολένσκ, Ιβάνοβο, Γιαροσλάβλ, Κοστρομά, Βλαντίμιρ, Ριαζάν. Στη σύσκεψη διατυπώθηκαν δυο απόψεις. Ορισμένοι έλεγαν: Φυσικά, να φύγει ο Γιέλτσιν, αλλά οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνεχιστούν προς όφελος του λαού, γι' αυτό δεν πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση και η τοπική εξουσία. Οι ίδιοι οι εργάτες απέκρουσαν αυτές τις διαθέσεις. Ο πρόεδρος της Απεργιακής Επιτροπής του εργοστασίου κινητήρων Βαλέρι Αλεξέγεβιτς Ποπόφ εξοργίστηκε μάλιστα: "Μα τι λέτε; Ολη αυτή η συμμορία πρέπει να εκδιωχθεί από κάτω μέχρι πάνω! Πρέπει να αλλάξει όλο αυτό το σύστημα!". Καταπληκτικό, αλλά την ιδέα αυτή δεν την αμφισβήτησαν οι εκπρόσωποι της δεξιάς, οπορτουνιστικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα και, το σημαντικότερο, ακόμα και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες όλων των περιοχών που είχαν έρθει σ' αυτή τη σύσκεψη. Προφανώς, αντιλήφθηκαν ότι πρέπει να είναι με το λαό, γιατί έχει μεγαλύτερη προοπτική, παρά να βρίσκονται συνεχώς μεταξύ ουρανού και γης, ανάμεσα στους δικούς μας και τους δικούς τους. Κατ' αρχήν, η διατύπωση "Οποιος δεν είναι με μας, είναι εναντίον μας" ισχύει σήμερα και πολύ σοβαρά. Εμείς, οι εκπρόσωποι του ΚΕΚΡ κατορθώσαμε να συμπεριληφθεί ένα σημείο, με το οποίο συμφώνησαν πρόθυμα πριν απ' όλα οι εργάτες: Να ετοιμαστεί μια πραγματική πανρωσική πολιτική απεργία με κύριο αίτημα: Ολη η εξουσία στους εργαζόμενους!".

Μεγάλη πρόσφατη εργατική κινητοποίηση

Από το πρόσφατο κλείσιμο των σιδηροδρόμων από τους ανθρακωρύχους

"Το ζήτημα είναι ότι στο ίδιο το εργατικό κίνημα διεξάγεται εσωτερική, δυσκολότατη, αντιφατική πάλη ανάμεσα στην εποικοδομητική γραμμή - τη γραμμή για το σοσιαλισμό, την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας - και τη γραμμή του κομφορμισμού, του συμβιβασμού, που χαρακτηρίζει σήμερα την τεράστια μάζα εργατών, υπαλλήλων, διανοουμένων..."

Για πρώτη φορά, στα 7 χρόνια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Ρωσία, το χειμώνα αυτού του χρόνου στο ορυχείο "Βοργκασόρσκαγια - 1" της Βορκουτά, στο εργοστάσιο "Σέβερνι ντίζελ" του Λένινγκραντ, στο συγκρότημα χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ οι εργάτες, όχι μόνο διακήρυξαν το μεγάλο σύνθημα "Η εξουσία στα Σοβιέτ, η εξουσία στους εργαζομένους!", αλλά και άρχισαν να το υλοποιούν