ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

ΣΕΛΙΔΟΡΑΜΑ

ΜΙΑ σύντομη ξενάγηση των δημοσιογράφων, στη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψης στην έδρα του ΝΑΤΟικού στρατηγείου, στάθηκε ικανή για να επιβεβαιώσει αυτό που υπήρχε, ως εκτίμηση περισσότερο. Εθνική Αμυνα και αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων υποτάσσονται στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Οι αξιωματικοί από τις χώρες της Νότιας Πτέρυγας, οι οποίοι είναι ενταγμένοι στις λειτουργίες του στρατηγείου, υπακούουν σε μια πειθαρχία, τη ΝΑΤΟική, η οποία εκ των πραγμάτων υπερισχύει της εθνικής πειθαρχίας και κατά συνέπεια των εθνικών συμφερόντων (σελίδα 5)

ΠΟΛΛΕΣ ήταν οι μάχες, που έδωσε τον χρόνο που φεύγει το μαχόμενο φιλειρηνικό κίνημα, η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη. Σε όλη την Ελλάδα οι Επιτροπές Ειρήνης βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα μικρά και μεγάλα ζητήματα της ειρήνης, απάντησαν στις προκλήσεις των ιμπεριαλιστών που προωθούν τα επεκτατικά τους σχέδια στην περιοχή. Με τη συμβολική αναφορά που κάνει σήμερα ο "Ρ", αναδεικνύει τις πιο σημαντικές στιγμές της δράσης του κινήματος (σελίδες 6 - 7)

ΜΕ "πατρόν" Βρυξελλών είναι και το νέο "κοστούμι λιτότητας" που έραψε η κυβέρνηση Σημίτη και θέλει να φορέσουμε, προκειμένου να εξασφαλίσει τη "σύγκλιση" της οικονομίας με τις άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να κάνει πραγματικότητα τη "μεγάλη ιδέα" για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ το 2001. Πιστό αντίγραφο του "κουστουμιού" αυτού, που θέλει να μας φορέσει η κυβέρνηση, αποτελεί ο κρατικός προϋπολογισμός του 1999. Ενας προϋπολογισμός που κινείται στο "μονόδρομο" που αυξάνει τα κέρδη και τον πλούτο των μεγαλοεπιχειρηματιών και συνθλίβει τα λαϊκά εισοδήματα (σελίδες 10 - 11)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στην ανεργία. Απολυμένες μιλάνε στο "Ρ" για το δράμα της ανεργίας, που αυτές τις μέρες γίνεται πιο έντονο, αλλά και για τη διέξοδο που βρίσκουν στη συλλογική προσπάθεια και στον αγώνα (σελίδα 12)

Ο αυταρχισμός, η αδιαλλαξία και το μέγεθος των επιχειρούμενων ανατροπών, αλλά και η ξεφωνημένη πλέον απάτη του "κοινωνικού διαλόγου", χαρακτηρίζουν την επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση το 1998 στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Με τον βαθιά αντεργατικό νόμο για την (απο) ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων 2639/98, επιδίωξε κατά κύριο λόγο να καταργήσει το 8ωρο, να χτυπήσει την πλήρη απασχόληση και να διαλύσει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (σελίδα 13)

ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ παραμένει, ακόμη, όλη η διεθνής κοινότητα από τις αμερικανο - βρετανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος του Ιράκ, των οποίων τον τερματισμό ανήγγειλε, μόλις πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον. Η Ουάσιγκτον, φυσικά, διευκρίνισε ότι παραμένει "με το δάκτυλο στη σκανδάλη", έτοιμη να επέμβει όποτε η ίδια, προφανώς, κρίνει απαραίτητο, όπως ακριβώς έπραξε και στις 16 του μήνα, όταν εξαπέλυσε την"αλεπού της Ερήμου" παρακάμπτοντας προκλητικά κάθε διεθνή οργανισμό και κάθε άλλο επίδοξο σύμμαχό της, με εξαίρεση τη, σταθερά προσκολλημένη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Βρετανία (σελίδες 38 - 39)

ΑΚΟΜΗ και η απλή αναφορά του ονόματος της Ινδίας, έχει στο μυαλό μας την άμεση αντίδραση της παραπομπής σε έναν άλλο κόσμο: Εναν κόσμο γιγαντιαίων μεγεθών και εκρηκτικού εξωτισμού. Η εικόνα αυτή δεν είναι εντελώς φανταστική και όποιος επισκέπτεται την Ινδία ίσως ικανοποιηθεί με τη σκέψη ότι δεν είχε τόσο άδικο, στο κάτω - κάτω. Από την άλλη μεριά, στην Ινδία και παντού αλλού, κάθε φαινόμενο έχει και την αντίστροφη πλευρά του. Ετσι, ο ινδικός εξωτισμός δεν μπόρεσε να αποφύγει (ή, ίσως, και να αντέξει; ) τις εντελώς γήινες πραγματικότητες της ανάπτυξης και της πορείας του καπιταλιστικού συστήματος (σελίδες 36 - 37)

Υπόθεση λαϊκής πάλης

Του Δάνη ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Οχτώ χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας, ενώ σε λίγο (1/1/99) αρχίζει η εφαρμογή του ΕΥΡΩ (του ενιαίου νομίσματος), στα κράτη - μέλη που ήδη έχουν ενταχθεί σ' αυτό. Στο διάστημα αυτό, οι εξελίξεις έπεισαν και τους πλέον κακόπιστους παρατηρητές, τόσο για τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του εγχειρήματος, όσο και για τις προοπτικές του. Διαλύονται παράλληλα και οι μεσοβέζικες θεωρίες, πως δήθεν είναι δυνατόν να αλλάξει "από τα μέσα" ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πως δήθεν είναι απλώς θέμα συσχετισμών δυνάμεων για το αν αυτή η Ενωση θα είναι των πολυεθνικών ή μπορεί να γίνει "των λαών".

Απόδειξη γι' αυτό είναι η καθημερινή πολιτική παρουσία και δράση των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο ΣΥΝ μετά βίας μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους σ' αυτήν την πορεία προς την ΟΝΕ, το δε ΔΗΚΚΙ, παρά την κριτική που ασκεί, είναι σταθερά προσηλωμένο στην ουτοπία της πραγματικής σύγκλισης! Ακόμα και όταν καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάποιες διαφορές, αυτές αφορούν δευτερεύοντα ζητήματα, θέματα διαχείρισης.

Σ' αυτή την οκτάχρονη διαδρομή, λοιπόν, ξεκαθάρισε και το πολιτικό τοπίο και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Από τη στιγμή που η πολιτική επιλογή αυτών των δυνάμεων είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι υποχρεωμένες να κινηθούν στα πλαίσια πολιτικής διαχείρισης που να οδηγεί σ' αυτή την καπιταλιστική προσπάθεια ενοποίησης. Ετσι, η κύρια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι η επιλογή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτή η διαχωριστική γραμμή, φέρνει το ΚΚΕ απ' την άλλη πλευρά, σαν το μόνο κόμμα που υποστηρίζει ότι απαιτείται αγώνας όχι μόνο για την αντιμετώπιση των συνεπειών από αυτή την πολιτική, για την αποτροπή των νέων ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, στην πορεία της πάλης για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου.

* * *

Είναι γνωστό ότι η πρόγονος της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου στα εργαστήρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, σαν απάντηση στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, στην περίοδο που αναδυόταν δυναμικά το σοσιαλιστικό σύστημα όχι μόνο στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις σχεδίασαν και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στα νέα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων σ' αυτή την περιοχή.

Οι ανατροπές αυτές έδιναν μια διπλή ευκαιρία στο μεγάλο κεφάλαιο, την οποία φυσικά δεν άφησε ανεκμετάλλευτη. Απ' τη μια η καταστροφή ενός βασικού σημείου αναφοράς των εργαζομένων όλου του κόσμου, του σοσιαλισμού και των κατακτήσεών του, απ' την άλλη η δημιουργία ενός απέραντου πεδίου στο οποίο οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εισέβαλαν για να λεηλατήσουν. Φυσικά από πίσω τους έρχονταν οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, για να διασφαλίσουν τη λεία και την καθυπόταξη των χωρών και των λαών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό δεν είναι και το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της νέας επιχείρησης που ονομάζεται "διεύρυνση";

* * *

Στα χρόνια που πέρασαν, η εργατική τάξη, αλλά μαζί της και άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπέστησαν την πιο ανηλεή επίθεση. Δεν ήταν μόνο η μείωση των εισοδημάτων εξαιτίας των χωρίς ημερομηνία λήξης προγραμμάτων λιτότητας, ήταν και η αμφισβήτηση, η αφαίρεση θεμελιακών δικαιωμάτων, όπως το οκτάωρο, αλλά και το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, η καταστροφή κατακτήσεων στον κοινωνικό τομέα ιδιαίτερα της πρόνοιας και η παράδοσή του στους ιδιώτες, όπως και η ιδιωτικοποίηση του τομέα της υγείας, αλλά και οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς, οδηγώντας στην αμορφωσιά τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Από την άλλη οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, το μεγάλο κεφάλαιο προχώρησαν στην ένταση της εκμετάλλευσης σε οριακά επίπεδα, αποκομίζοντας κέρδη χωρίς προηγούμενο. Σημαντικότατο ρόλο σ' αυτή την εξέλιξη έπαιξαν οι "τέσσερις ελευθερίες" που είχαν θεσπιστεί από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη που υπογράφηκε το 1986, οι ελευθερίες στην κίνηση των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων. Με την καθιέρωση αυτών των "ελευθεριών" άνοιξε ο δρόμος και για το σχέδιο της ΟΝΕ. * * *

Η πορεία προς την ΟΝΕ, έθεσε επί τάπητος το θέμα των λεγόμενων "διαρθρωτικών" αλλαγών. Οι αλλαγές αυτές αποτελούν συστατικό στοιχείο του οικονομικού και πολιτικού σχεδίου των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στις επερχόμενες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις τις οποίες βεβαίως καθορίζει η εξέλιξη της ταξικής πάλης. Με λίγα λόγια επιχειρείται η θωράκιση του οικοδομήματος που δημιουργήθηκε αυτά τα χρόνια απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό" κυρίως, αλλά και να αντιμετωπιστεί ο σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στα πλαίσια αυτών των "διαρθρωτικών" αλλαγών έχουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας το σαρωτικό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (πρόσφατο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή το καλοκαίρι), την κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος στη Βουλή), αλλά και ο βαθιά αντιλαϊκός κρατικός προϋπολογισμός για το 1999 που "βαφτίστηκε" και ενταξιακός, κ.ά.

Μέχρι πού θα φθάσει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Στο ερώτημα αυτό οι ιθύνοντες δίνουν πολλές απαντήσεις, αλλά στην κατεύθυνση μορφών πολιτικής ενοποίησης, με την κυριαρχία βεβαίως των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, ενοποίηση που θα αποτελέσει τον τρίτο βασικό πόλο στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, απέναντι στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Συνθήκη του Αμστερνταμ που ενισχύει τα χαρακτηριστικά μιας διακρατικής, περιφερειακής ιμπεριαλιστικής ένωσης. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινείται η Κοινή Εξωτερική Πολιτική, η Κοινή Πολιτική Αμυνας και ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ). Σ' αυτή την κατεύθυνση συνυπογράφτηκε η Συμφωνία Σένγκεν, ως ενίσχυση της κρατικής και διακρατικής καταστολής, ενάντια στο λαϊκό κίνημα, στην ίδια ρότα κινούνται και οι συζητήσεις για το ρόλο της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ), ως το στρατιωτικό σκέλος της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν δρα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή έχει σχετική απ' αυτό αυτοτέλεια. Αλλωστε, η δράση της ΕΕ στις εστίες κρίσης των Βαλκανίων, είναι απόδειξη για το πώς εννοούν το ρόλο και το χαρακτήρα της ΚΕΠΠΑ. Ωστόσο, οι κατασκευαστές αυτού του "φιλόδοξου" σχεδίου δε φαίνεται να παίρνουν σοβαρά υπόψη δύο παράγοντες, ο πρώτος είναι η ίδια η ταξική πάλη στο εθνικό, αλλά και το διακρατικό επίπεδο και ο δεύτερος είναι ο αδυσώπητος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι και οι δύο παράγοντες γεννιούνται και αναπτύσσονται από το ίδιο το σύστημα. Αργά ή γρήγορα ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων θα δώσει την απάντηση στο ερώτημα που τίθεται, ρίχνοντας τα σχέδια "επί χάρτου" του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ στο καλάθι των αχρήστων της Ιστορίας, εκεί που βρίσκονται και όλα τα ανάλογα μεγαλεπήβολα σχέδια του παρελθόντος που έδειξαν την ίδια άγνοια των αρχών της ιστορικής εξέλιξης. Μόνο που γι' αυτό απαιτείται η πάλη του λαού κάθε χώρας - μέλους ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των πολυεθνικών, σε συνδυασμό με το συντονισμό της πάλης των λαών στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η πορεία προς την ΟΝΕ, έθεσε επί τάπητος το θέμα των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών στα πλαίσια των οποίων έχουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας το σαρωτικό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων την κατεδάφιση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος κ.ά.